ankiewalvis.reismee.nl

Tweede week Pardamat en Naboisho

Hoi, daar ben ik weer.

Maandag ben ik mee gaan doen aan het programma, ik voelde me weer goed. In de ochtend hadden we een bijeenkomst met de studenten van het College, waarin zij ons vertelden wat hun naam was, welke cursus ze deden, waarom ze die hadden gekozen. De keuzes zijn: Gids worden, Wildlife management, Receptionist, House keeping en Laundry, Food and Beverage sales and Service. Velen zeiden, dat ze daar een passie voor hadden en soms al sinds ze klein waren of ze kenden mensen, die hun voorbeeld waren. Wij vrijwilligers stelden ons ook voor en vertelden wat over onszelf. Bijna veertig mensen bij elkaar, Liz ,onze coördinator leidde het. Velen waren verlegen en in het algemeen praten ze vrij zacht, dus soms moeilijk te verstaan. Toch een leuke belevenis.

In de middag hebben we als vrijwilligers de eerste week geëvalueerd en daarna voorbereidingen getroffen om deze week naar een lagere school te gaan. Om half vijf gingen we in Pardamat op drive. Dezelfde dieren gezien als vorige week, behalve een vogeltje met een mooie gele staart, die ik niet kende. Rond 9 uur ga ik elke avond naar mijn tent.

Dinsdag om 7 uur vertrokken om te gaan tellen op de trajecten in Pardamat. Deze keer een paar giraffen in de trajecten, zodat het wat interessanter was. Dat deel van Pardamat heeft geen hekken meer, dus het wild en het vee loopt door elkaar en de mensen wonen er ook. Een situatie, die ze voor bijna heel Pardamat willen bewerkstelligen. Om half tien terug voor ontbijt en tegen 11 uur vertrokken om nog trajecten te tellen, die op een heuvel lagen. Een gedaan en op weg naar de volgende kwamen we vast te zitten in de modder. Je denkt, dat je in the middle of no where bent, maar binnen 5 minuten waren er 8 mensen om ons te helpen. Ze hadden de wielen van de auto horen spinnen en rangers en herders kwamen eropaf. Hulp konden we wel gebruiken, met stenen en takken gesjouwd om onder de wielen te leggen. Na een uur…ja, gelukt auto was los. Sem zette de auto verderop neer en we kropen er weer in……. Nee, de weg was zo drassig, dat de auto weer vast kwam te zitten en nu nog meer! Dezelfde rituelen, maar nu een andere auto van ons kamp, anderhalf uur rijden, laten komen. Gelukkig hadden ze lunch voor ons mee. Geprobeerd of deze auto kon trekken, maar het was duidelijk, dat die dan ook vast zou komen te zitten. Al met al zijn ze de hele middag bezig geweest. Wij hingen eromheen. De jongens, Suzan en ik ( puzzeltjes op mijn telefoon) amuseerden ons wel, maar Joyce, de Canadese, vond dat ze het niet goed deden en wist het beter, dus baalde. Ze hebben het op gegeven. We lieten de auto staan en waren tegen zessen terug in het kamp. ’s Avonds is Sem nog terug gegaan met een tractor, maar het regende, dus lukte niet.

Woensdag, de volgende ochtend zijn ze er weer heen gegaan, maar het heeft de hele dag geduurd voor hij terug was met de auto. Wat een pech, we konden geen kant op. Een verloren ochtend. Na de lunch kwam Liz vertellen dat er in de buurt een dode impala in een boom gezien was. Dat is een teken dat een luipaard in de buurt is, zij slepen hun prooi een boom in zodat andere roofdieren er niet bij kunnen! Spannend, wij er lopend heen en inderdaad de antiloop lag onhandig op een tak. Foto’s gemaakt en camera’s op gehangen. De luipaard had er niet veel van gegeten, dus dachten de beveiligingsmensen, dat het misschien een vrouwtje was, die welpen had en in de nacht terug zou komen met haar welpen.

Eind van de middag had Liz georganiseerd, dat we van de manager van Pardamat de geschiedenis en plannen met Pardamat te horen zouden krijgen. Heel interessant was het. Daarna hadden wij vrouwen een gesprek met vrouwelijke studenten om meer over de Masai cultuur te weten te komen. Vooral kwam naar voren hoe dominant de mannen zijn, maar er is duidelijk een beweging dat vrouwen meer opleidings mogelijkheden hebben en zelfstandiger worden. Een feministische beweging! Joyce en Susanne hadden goede raadgevingen voor ze, in jezelf geloven, doorzetten en zoveel mogelijk communiceren met de mannen. We sloten de dag toch nog tevreden af.

Omdat we woensdag niet naar Naboisho hadden gekund was het plan om donderdag en vrijdag er de hele dag heen te gaan. Dat vond ik te vermoeiend, dus ben afgehaakt, ik wil niet weer ziek worden.

Donderdag kon ik dus uitslapen, maar toen ik om half negen voor het ontbijt kwam, stond de auto er en waren ze terug. De weg naar Naboisho was door een geslipte auto versperd. Dat was teveel voor Joyce, ze had zich al aldoor geërgerd aan de gang van zaken en had besloten, dat ze afgezet wilde worden in Eagle View, het resort. Ze verliet het project een dag eerder. In de middag heb ik met Liz de camera’s gecheckt, maar we hadden geen beelden. De camera’s waren niet goed ingesteld, dus daarmee bezig geweest. De luipaard was wel geweest, want de prooi lag op een andere plek in de boom. Het was een koude dag.

Vrijdag vertrokken we weer om 6:15 naar Naboisho en het werd een prachtige dag. Zonnig en veel gezien. Op een vlakte zagen we 30- 35 hyena’s in twee groepen, ongewoon. We werden gewezen op luipaarden, moeder en jong. Net daar aangekomen zagen we het jong rennen. We bleven anderhalf uur en zagen het jong in de boom klimmen, niet naar de prooi in de boom, maar op en neer spelend. De moeder ging onder de boom liggen, top sighting!

Later ook een cheeta met vier welpen, die ik nog niet gezien had. De welpen aten een vers gevangen gazelle. De moeder lag nog uit te hijgen in de schaduw, daarna sleepte ze de prooi naar de schaduw en at ook. Sem bracht mij naar Eagle view, waar ik 2 nachten had geboekt. Afscheid van de vrijwilligers, want ze vertrekken in het weekend. Zij hebben met de vele regen geen geluk gehad.

Nog luxere tent in Eagle View en ik kon een uur later mee met de avond drive. Weer naar de cheeta’s, die intussen met dikke buiken lagen te relaxen. De rest vd prooi werd door jakhalzen gegeten, terwijl gieren op hun beurt wachtten. Ook zag ik de mij bekende Lokoman met 2 andere leeuwinnen. Zij is intussen zo’n 8 jaar oud, dus ik heb haar elk jaar gezien. De jongere leeuwinnen gingen wandelen en vonden een grote troep impala’s, die ze op jaagden, ze waren te snel voor de leeuwinnen. Rond 19:00 uur terug en met Joyce gegeten, die gelukkig in een betere stemming was, al had ze weer commentaar op Liz. Ze vertrok de volgende dag, ik zal haar niet missen.

Zaterdag om 6:15 weer op drive met Esmee, een vrouwelijke gids- chauffeur. We zagen hyena’s met jongen en een leeuwin, maar daarna kwamen we erg vast te zitten in de modder. Ze hadden een tractor nodig om de auto eruit te trekken, maar intussen was ik terug gebracht naar Eagle View voor ontbijt. Ik heb mezelf dit weekend erg verwend, want ook nog een massage gehad. Na de lunch ben ik gaan wandelen naar de plek, vlak bij Eagle View, waar we tot vorig jaar woonden als vrijwilligers. Ze hadden de gebouwen binnen en buiten geverfd, echte toiletten gemaakt en onze open “ eetkamer/lounge” was van muren en ramen voorzien. Een manager zou er wonen, maar het was nog niet ingericht. Het management van Naboisho heeft van de klaslokalen hun kantoor en vergaderruimtes gemaakt. Veel staat ook nog leeg. Door het verven ziet alles er wel verzorgder uit. Nostalgisch was ik.

Om half vijf er weer op uit met Esmee en nu een stel uit Malta. Dankzij de Rangers vonden we leeuwen in de bosjes. Zij hielden zich schuil, omdat er kuddes koeien met herders vlakbij waren. Wij terug naar de luipaard met jong. Nu klom de moeder in de boom en begon te eten van een tweede prooi. Er vielen wat stukjes naar beneden en daar kwam een hyena op af. Het jong hield zich schuil voor de hyena, dus die zagen we niet. Terug naar de leeuwen. Verrassing! Het was een groep van 2 mannetjes, 8 leeuwinnen en 5 welpen. De mannetjes hebben aan partnerruil gedaan in het afgelopen jaar. De 2 en 3 broers zijn van groep gewisseld, wat goed is tegen inteelt. Ik herken de leeuwin Noolemala aan het litteken in haar lip en een mannetje aan litteken bij zijn oog! Ze lagen te relaxen, terwijl de welpen speelden. Toen de zon onder ging liepen ze naar de andere kant van de rivier met z’n allen, vlak langs de auto. Intussen bleek de auto van onze “redder “ van die ochtend vast te zitten, dus die zijn we eruit gaan trekken, wat gelukkig lukte. De lucht was pikzwart met bliksem en donder. We werden net nat, maar het bleef de hele avond. Donderklappen boven Eagle View, die me in mijn bed deden schrikken en weer veel regen…….

Zondag, vandaag, weer de vroege ochtend drive en weer alle 3 soorten katten! Een nieuw luipaard dichterbij in een boom, die werd verraden door een blaffende jakhals. De bekende cheeta en 4 welpen en een andere groep leeuwinnen, Lokoman, deze keer met 3 welpen en een vd drie broers van de Rongai mannen. Ze aten van een zebra. Het is droog, maar bewolkt. Ik zit te wachten op Sem, die mij komt ophalen om terug te gaan naar Pardamat. Eagle View is een aanrader, het uitzicht, de luxe tenten en het eten is er heerlijk. Vroeger vond ik het eten van Praise lekkerder , maar hij heeft nu minder budget en het eten in Eagle View is veel beter geworden. Een aanrader dus!

Deze keer een heel lang verhaal, zoveel beleefd! Ik lees dat het winterse weer tot een eind is gekomen bij jullie. Ik hoop dat jullie niet zoveel regen als ik zullen hebben.

Heel veel liefs van @nkie


PS om een uur of een begon het weer te gieten. Ik kreeg bericht dat het niet zeker was dat ik opgehaald zou worden, want de rivieren overstroomden en de wegen waren rivieren. Om 5 uur kreeg ik weer een tent tot mijn beschikking. Gelukkig pakte ik niet meteen uit, want om 6 uur vertelden ze me dat Liz en Sem er toch waren. Ze hadden er vier uur over gedaan om bij Eagle View te komen. Het was droog geweest vanaf 3 uur, maar toen we vertrokken regende het weer. Grotendeels in de stromende regen zijn we met een omweg terug naar Pardamat gereden, deze weg was van stenen en dan kom je niet zo snel vast te zitten. In goed anderhalf uur waren we “ thuis”. Precies op tijd voor het avondeten. Ik ben dus nu, 9 uur, weer in mijn eigen tent en het regent nog. Ik ga proberen dit op mijn log te zetten, maar met dit weer is het een wonder als dat lukt. Enfin, Volgende week meer avonturen!

Eerste week Pardamat en Naboisho




Maandag ontmoette ik de andere vier vrijwilligers: 2 Noorse 19- jarige jongens, Axel en Hendrik, 28 jarige vrouw, Susanne, uit HongKong en een Canadese vrouw, Joyce, van mijn leeftijd, die ik in 2019 al een week had meegemaakt.

Om 9 uur, uitgezwaaid door Jane en Lincoln vertrokken we op weg naar de Mara. Op zich ging het voorspoedig en tot mijn grote genoegen moesten we door Naboisho rijden om naar Pardamat te gaan. Mijn hart sprong open. Er zijn niet veel wegen door dit gebied en we wisselen nog steeds van auto in het zelfde dorp, waar gids Sem, die ik kende, stond te wachten. We kwamen tegen 4 uur aan, dus het is een lange tocht.

Het welkom was warm, want ik zag Soila, de schoonmaakster, Praise, de kok en Liz, de nieuwe coordinator, die erg aardig is. Ook een oud student vd school, Doreen bleek bij de receptie te werken. Verder bekende en onbekende gezichten. Ik voelde me heel tevreden om er te zijn.

Spullen in onze luxe tenten gelegd en om 5 uur gingen we al in de omgeving op drive. De directe omgeving is bosrijk en we zagen de bekende antilopen, wilde zwijnen met kleintjes, baboons, een bushbuck ( zeldzamere antiloop) en wildebeesten. Om 7 uur terug terwijl we net nat regenden. Na het eten snel naar bed ( met hyena geluiden).

Dinsdag om 7 uur op drive om dieren te tellen in uitgezette trajecten in Pardamat. Tot mijn genoegen bleek Sem met de Engelse professor, die de data verwerkt, te hebben gewerkt , dus we kregen secure instructies. Daar heb ik andere jaren veel discussie over gehad. Die ochtend 4 trajecten gedaan. Behalve de dieren, die ik al noemde zagen we ook een grote familie giraffen met drie kleintjes, totaal 12 dieren. Ik hoef ze hier niet te identificeren.

Om 4 uur begon het te regenen, waardoor onze avond drive niet doorging. Joyce en ik zaten klaar om iets anders te doen, maar Liz nam geen initiatief en dat zinde Joyce helemaal niet. Na een vervelend gesprek, waarin ik een sussende rol speelde, zijn we toch met de introductie begonnen met de hele groep tot ieders tevredenheid. Vroeg naar bed, want morgenvroeg naar Naboisho.

Woensdag vertrokken nog steeds met regen om 6:15 uur. Het is bijna anderhalf uur rijden naar de grens met Naboisho. Daar hebben we een mooie dag gehad. Heerlijk om de bekende landschappen en dieren weer te zien. In de verte zagen we wel 10 auto’s bij elkaar staan. We reden verder rond tot die terug naar hun resort voor ontbijt waren en gingen erheen.

Vier leeuwinnen hadden een giraf gedood. Giraffen zijn geen makkelijke prooi, omdat ze hard kunnen rennen en schoppen, maar deze was waarschijnlijk gestruikeld en meteen aangevallen. Triest was dat ze zwanger was en een leeuwin er als eerste met het embryo vandoor ging. Dit alles hoorden we van Sem, want toen wij kwamen was ze dood en waren drie leeuwinnen nog aan het eten. Op een vlakte nuttigden we pas rond 10 uur ons meegenomen ontbijt, waarna we op zoek gingen naar een cheeta met vier welpen. We vonden haar op een andere vlakte, maar een hyena had hen ook ontdekt en maakte grote cirkelbedingen om hen heen. Die lusten wel een jong welpje…… Moeder hield het echter goed in de gaten.

We gingen nog twee keer terug naar de dode giraf en door mijn foto’s kon ik later zien dat we 5 verschillende leeuwinnen hadden zien eten. Verderop vonden we in de bosjes nog 5 andere jongere leeuwen ( anderhalf tot twee jaar oud), die wel van dezelfde troep waren, maar de prooi niet in de gaten hadden. In Naboisho hebben we nog van twee trajecten, die ingekort waren, de dieren geteld. Meegenomen lunch om een uur of drie en tegen 5 uur op de terugweg. Ik was al zo moe, dat ik eigenlijk wenste dat we niets meer tegen kwamen, maar we vonden een impala, die weeën had en niet ver ervandaan vier grote stier olifanten met lange slagtanden. De geboorte hebben we niet afgewacht.

Om 19uur, terug in het kamp, was ik gevloerd, bijna 13 uur in de auto…. Snel gegeten en naar bed. Ik kon alleen oppervlakkig ademhalen en op mijn rug liggen. De volgende dag kwam een verpleegster me in mijn tent opzoeken en constateerde een longontsteking, weer…Gelukkig is het hier goed geregeld, dat ze steeds een verpleegster met apotheek bij de hand hebben. Ik kreeg 2 injecties en 2 soorten antibiotica en reageerde er snel op. De koorts van de ochtend was in de middag weg. Die donderdag grotendeels in mijn tent gebleven. Mijn maaltijden kreeg ik in mijn tent.

De volgende dagen dus rustig doorgebracht met wat lezen , spelletjes doen, dagboeken bijhouden en kleine eindjes lopen. De staf was erg bezorgd en meelevend. De volgende dag kwam een andere verpleegster mij checken, dus ik werd goed in de gaten gehouden.

Voor de vrijwilligers waren het niet de beste dagen. We hebben, vooral ’s nachts bijna de hele nacht, maar ook overdag veel regen. Ze kwamen vast te zitten, moesten wachten voor ze Naboisho in konden, omdat er teveel water op de weg was en hadden een lekke band. In Naboisho zagen ze wel een andere cheeta met ook 4 welpen, maar ik heb niet veel gemist.

Vandaag, zondag, ben ik naar de kerkdienst van de Universiteit geweest. Die duurt lang, dus niet meteen gegaan, maar foute planning, want meer preek gehoord dan gedanst en gezongen. De voorganger maakte de mensen aan het lachen en bleek te doen alsof hij met God kon bellen. Ik begreep natuurlijk niets. Het is al de hele dag droog en al een paar uur zon, heerlijk.

Het verschil tussen Naboisho en Pardamat is dat Naboisho een conservancy is en Pardamat een conservation project. Een conservancy is gericht op het behoud van de dieren en de bewoning is alleen voor het management en resorts voor toeristen om geld binnen te brengen.

Een conservation project richt zich op het behoud van dieren, maar moet daaraan werken. Op veel plekken staan huizen en hutten. Er staan overal hekken om aan te geven wat wiens land is. Bij de hutten staan “boma’s”, met stokken en takken omheinde cirkels, waar in de nacht het vee vertoeft, zodat roofdieren er minder makkelijk bijkomen. Het vee zijn runderen, geiten, schapen en kippen met honden en soms ezels. We zagen een pas geboren ezeltje wankelend op zijn pootjes. Het deel, waar wij drives doen in Paramat is niet omheind en daar lopen de antilopen, wildebeesten en zebra’s tussen de runderen en geiten door. Er is wat landbouw, want dat blijkt toch meer op te leveren dan het toerisme. Een hele klus dus om dit gebied open te stellen voor wilde dieren.

Ons kamp, dus de gebouwen van de Universiteit is gebouwd tegen een beboste heuvel aan en heeft mooi uitzicht. Er is goed over nagedacht. De drainage is goed merk ik. Het restaurant, keuken, klaslokalen, de opslag en andere werkruimtes zijn van steen en staal met ruime ramen. De slaapverblijven van de studenten, leraren, personeel, vrijwilligers en gasten zijn tenten op een houten verhoging met een cementen deel, waar het sanitair is ondergebracht. Iedere tent ( voor 2 tot 8 personen) heeft doorspoel wc en douche met op zon verwarmd water, evt meerdere.

In het bos zouden best luipaarden kunnen leven, maar die worden zelden gespot. Wel zijn er regelmatig olifanten gezien. Overdag mag ik rustig op het terrein rondlopen , maar als het donker is moet ik met een bewaker naar mijn tent.

Zo, dat is alweer een heel verhaal. Ik ga eens kijken of ik het geüpload krijg, wat de wifi is hier erg onstabiel geweest. Er wonen bij elkaar zo’n 90 mensen, dus er wordt druk gebruik van gemaakt.

Jullie hebben afgelopen week denk ik meer zon gezien dan ik, maar hier is de temperatuur tussen de 15 en 25 graden, dus dat is beter voor mij. Ik kijk uit naar jullie reacties en wens iedereen het allerbeste.

Veel liefs van @nkie



Laatste deel Lamu en Brackenhurst

Lieve Allemaal,

Ik hoop dat jullie het nieuwe jaar goed zijn ingegaan. Ik wel en niet eens slapend. Hilleken had een paar van hun vrienden uitgenodigd in haar huis en we hebben samen gegeten. Er werden hele discussie gevoerd, waar ik zonder commentaar naar heb geluisterd. Elkaar Gelukkig Nieuw Jaar gewenst en zij gingen nog naar een restaurant, maar ik dook mijn bed in.

Op 1 Januari is er traditioneel een dhowrace, waarover ik apart een foto serie heb gemaakt. Hilleken en ik hebben daarna in Shella geluncht en terug naar Lamu stad een bootje genomen. We spelen gezellig elke dag Skibbo, een kaartspel, dat ik langzaam in mijn vingers krijg. Bij Hilleken de restjes van gister verorberd en toen ben ik op tijd naar bed gegaan. Jordan, hun huisgenoot, had een kruiden drankje voor me gemaakt, omdat ik weer aan het hoesten ben. Heel vies ( o.a. kruidnagelen) maar hielp wel wat.

Dinsdag zijn we met de Dhow rond het eiland Lamu gaan varen. Een leuke tocht, maar nog leuker als er meer wind was geweest, zodat we konden zeilen. In het algemeen heb ik veel wind gehad, wat lekker afkoelt. Het maakt de hitte dragelijk, maar dat was precies de eerste dag voor mij dat er geen wind was. Duitser Thomas en 2 vrouwen uit Dubai waren er ook bij en vrienden Abdul en Badgii, die beide kamers voor toeristen runnen en zo Matata helpen aan klanten te komen. Aan de andere kant van het eiland ligt Kizingoni, waar een stel mooie resorts liggen, zonder dorp. Daar hebben we net als vorig jaar cocktails gedronken. Rond 2 uur aan de lunch op de boot en heerlijk gezwommen. Hilleken zwom een heel eind langs de kust en ik maakte me zorgen dat ze te lang in de zon was, maar ze bleek te genieten en het vaker te doen. Onderweg haalden we haar weer op. Tegen vieren waren we weer terug in Lamu town. Samen in “ mijn “ Palace Hotel gegeten en op tijd naar bed.

Woensdag , mijn laatste dag, had Matata georganiseerd dat ik met een familie mee kon op de Dhow om te snorkelen. Ik was blij, maar jammer dat Hilleken niet mee was. Het was een ingewikkelde familie, drie kinderen, ongeveer 5,6, 10 jaar oud, die nichtjes waren, enfin, te ingewikkeld om bij te houden, maar iedereen had het gezellig met elkaar. Nu was er wel veel wind ( had beter andersom kunnen zijn) waardoor de zee wat ruw was om te snorkelen. Ik bewonderde de kinderen, dat ze toch met luchtbedjes de zee in gingen. Zelf heb ik weer heerlijk gesnorkeld en speciale dingen gezien, zoals de rosette( lijkt wel kant) van eieren van naaktslakken, weer een kleine lionfish, zeester met wel 15cm lange dunne armen, mijn favoriete Angelvissen, zee egels , lederachtig koraal, dat ik niet kende, en nog veel meer. Het is een prachtig rif.

Omdat eilandje Manda Toto te ondiep was, hebben we aangelegd bij een duur resort, wat normaal No go area is, maar met de harde wind mocht het deze keer wel. Weer de bekende heerlijke lunch van Matata en terug kunnen zeilen, wat een fijne laatste dag voor mij. ’s Avonds heb ik met Matata, Hilleken en Jordan in Palace gegeten, terwijl Badgii met iemand aanschoof. Niet echt lekker geslapen met de terugvlucht en al het gepak vd bagage in mijn hoofd.

Donderdag vroeg om 8 uur moest ik klaar staan om naar het vliegveld te gaan. Matata gedag gezegd en Hilleken en kapitein Farid waren er om me uit te zwaaien, heel lief. Deze keer moest ik wel overbagage betalen en bleek het vliegtuig anderhalf uur vertraging te hebben door een technische storing. Geen probleem, ik zit liever in een goed functionerend vliegtuig. Zeker als ik in het nieuws overal vliegtuigongelukken lees.

Alles bij elkaar was ik pas rond 2 uur in de middag terug op mijn basis, Congrescentrum Brackenhurst, waar het krioelde vd mensen en kinderen. Jane, Lincoln en Evelyn verwelkomden me. Deze keer kreeg ik een kamer vlak bij hun kantoor met wifi, dat is niet in alle kamers zo. Later in de middag begon het te regenen en ’s nachts ook.

Vrijdag begon met zon en meteen ben ik naar de vlindertuin gegaan om te fotograferen. De mooisten gingen echter niet zitten. Af en toe naar het kantoor voor een praatje en zij verrasten mij met een nieuwe Afrikaanse rugzak. Ik weet niet hoe ze wisten, dat ik die wilde hebben, heel lief.

Rond vijf uur kwam Jane’s dochter Beth naar kantoor met haar 4 maanden oude dochtertje. Geweldig om haar in het echt te zien en hoe gelukkig Oma en moeder met haar zijn! Ze heet Sawadi, wat geschenk betekent in Swahili. Foto’s genomen en daarna gingen ze allen op weekend naar huis. Emmanuel wilde mij opzoeken, maar het regende pijpenstelen in Nairobi en het verkeer was een chaos. Meestal is hij laat, maar nu arriveerde hij pas om 8 uur bij Brackenhurst. Ik was al begonnen met eten. Zijn maaltijd werd opgewarmd en een uur later ging hij weer naar huis. Hij was pas om 12 uur ’s nachts thuis. Vervelend. Hier in Limuru regende het intussen ook flink. Het is tussen de 12 en 22 graden dus ik draag weer een trui. Alle kleren voelen vochtig, niets droogt, bekend verschijnsel in de Tropen. lekker geslapen.

Zaterdag haalde Beth mij op om boodschappen te doen. De kabel van mijn iPhone doet het niet goed, dus een nieuwe gekocht, nog wat toiletspullen, hoestdrank en naar de pedicure. Dat doen ze hier beter dan in Nederland vind ik. Beth bracht me overal heen!

Nog weer in Brackenhurst geluncht en in de middag kreeg ik bezoek van de Sykes Monkeys rondom mijn kamer. Ze stalen bananenschillen uit de afvalbak. Het waren er zeker 12, groot en klein. Leuk om ze in de bomen te zien slingeren.

Beth haalde me weer op, want Jane had me voor het avondeten bij haar thuis uitgenodigd. Erg leuk om zo bij hen thuis te mogen komen. Haar zoon Craig was er ook en natuurlijk de baby, die ik ook een tijd vast heb mogen houden! Ik heb genoten en lekker gegeten. Ze heeft speciaal voor mij Keniaanse spinazie uit haar groentetuin geplukt. Jane is een fijne vriendin voor me.

Het was gister droog, niet zonnig, maar vannacht heeft het heel veel geregend. Het kletterde op mijn dak, zodat ik weinig heb geslapen. Vandaag een rustige dag en mijn bagage weer herordenen. Morgen ga ik naar Pardamat bij de Masai Mara, het oude project dat verhuist is. ik ben benieuwd!

Jullie krijgen volgens de voorspellingen kouder maar zonniger weer, ik hoop dat het zo uitkomt. Misschien schaatsen?

Heel veel liefs van @nkie


Tweede deel Lamu dec'23


Hoi Allemaal,

Daar ben ik dan weer. Het is een heerlijke week geweest.

Maandag, 1e Kerstdag was een luierdag, hetgeen betekent dat ik Skibbo speel met Hilleken, dagboeken bij schrijf, boodschappen doe en nog wat klusjes. In de avond was er muziek in Pepponi, een hotel restaurant in Shella. Stadje Shella ligt op de kop van het eiland bij de oceaan en is een toeristenoord.

Hilleken en ik gingen er in het bootje van een Zwitserse vrouw en haar partner uit Lamu heen. Het viel wat tegen dat we toegang moesten betalen, dat wilde de vrouw niet. Wij hebben het wel gedaan en de muziek was leuk. Hilleken heeft met een bekende zitten praten en ik heb alles bekeken en me gerealiseerd dat ik in een eeuw niet uit was geweest. Dansen kon, maar daar had ik toch de energie niet voor.

Deze week heb ik drie keer kunnen snorkelen, heerlijk. Matata had steeds gasten, waar we konden aansluiten. Hilleken snorkelt, maar vindt het ook lekker om op de boot te zitten. Het is bijna 2 uur varen op de motor tegen de wind in naar Manda Toto, waar een mooi rif ligt. Er ligt ook een haven en men wil het rif verwijderen om de geul uit te diepen voor grotere schepen. Gelukkig is hier tegen geprotesteerd, want het rif geeft de bevolking inkomsten door de toeristen en ze kunnen op zee vissen.

Ik heb elke keer zo’n 2 uur kunnen snorkelen, steeds andere speciale dingen gezien. Gecamoufleerde Krokodilvis, zeester Crown of thorns, zee egels, paars/zwart/gele naaktslak, Papagaaivissen in diverse kleuren (Leone ,Bas en Pip zien ze ook, want zitten nu op Bonaire), 3 levens stadia van de Angelvissen, zwanger zeepaardje ( lange vorm), rog, die schrok en snel weg zwom, Matata vond nog een porcupinevis met zijn grote ogen en een kleine murene. Laatste keer zag ik een zee anemoon met Indische clownvisjes. Het koraal ziet er prachtig uit. Helmkoraal, dat wel 2-3 meter hoog is en heel breed, allerlei andere soorten koraal, zeegras, maar ik heb geen schildpadden gezien. Genieten was het!

De heenweg is elke keer spannend, omdat we rekening moeten houden met eb en vloed om de plek te bereiken, terug konden we 2 keer zeilen. De laatste keer vertrokken we terug met onweer en veel wind, waardoor we nat werden van het opspattende zeewater, maar geen regen hadden. We zagen de regenbuien in de verte. Leuk spannend. Ik vind de dhow een prachtige boot. Elke keer wordt er gekookt op de boot, zodat we op heerlijke lunches worden getrakteerd. Matata kan heel goed koken en hij houdt rekening met mijn dieet, heel lief. Toen ik zei dat ik barracuda zo lekker vond, aten we dat de volgende dag!

Gister ben ik met Hilleken Shella wat beter gaan bekijken. Je kunt er in drie kwartier als het eb is heen lopen. Dat viel me tegen, ik kreeg rugpijn en we hebben halverwege een bootje gepakt. In het dorp rondgelopen, dat lukte. Het is zo’n verschil met Lamu. Alles is netjes, er wonen bijna alleen witte mensen, af en toe een boetiekje, maar zo toeristisch, dat het saai is. In het restaurant hebben we een cocktail gedronken, terwijl we Matata langs zagen varen, dat was leuk, maar ik ben blij dat ik in Lamu verblijf.

Lamu stad is een vissersdorp, je zit midden tussen de Lamunezen (zouden ze zo heten?), dus ervaart hun levendigheid. De straten zijn vies, modderig en je moet de ezelspoep ontwijken, maar ik heb dat liever. Overal hangen mensen op straat, de rest is druk bezig met dingen verkopen in hun winkeltjes en zaken regelen of de gevangen vis verkopen. Het is hoogseizoen en Matata is druk met het organiseren van boottochten en onderhandelen met toeristen, die af en toe voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten. Dat, terwijl de Keniaanse shilling op het moment veel gunstiger voor ons staat tov de euro/dollar. Gelukkig heeft hij ook geleerd om nee te zeggen als hij zelfs de onkosten er niet uit haalt.

Doordat Hilleken hier al 20 jaar komt, kent ze veel mensen en we zitten zelden alleen. Zo hoor ik ook veel over het leven hier. Op de “boulevard” wordt trouwens elke avond de ezelspoep verwijderd.

Een avond zijn we gaan eten in een nieuw restaurantje, waar we vis bestelden, maar extra garnalen en half kreeftje kregen met de vraag of we het restaurant wilden promoten. Dat hebben we gedaan. Een andere avond was Matata’s 16 jarige zoon met zijn 19 jarige neef gekomen en heeft hij voor ons allen gekookt in Queen House (Hillekens huis) De jongens hadden op het eiland vakantie gehad en moesten de volgende dag terug naar Mombasa om in januari weer naar school te gaan.

Het weer is wisselend met bewolking, af en toe een bui en zon, tussen de 27 en 32 graden.’s Nachts nog wel 28 graden, dus vannacht ben ik even op mijn balkon gaan zitten om af te koelen. Overdag lekker windje. Ik zoek zoveel mogelijk de schaduw op.

Nu zit ik hier op mijn balkonnetje en schrijvend volg ik de vissers, die met hun bootjes bezig zijn. De bootjes hebben koelboxen, waar ijs in gedaan wordt als ze naar zee gaan om vis te vangen. Mijn kamer wordt door een erg vriendelijke man schoongemaakt met wie ik een deal gesloten heb dat ik echt niet elke dag schone lakens en handdoeken hoef te hebben. Dat is slecht voor het milieu en onnodig vind ik.

Zo, dat was het weer! Dank voor jullie reacties en een gezellige jaarwisseling voor vanavond.

Ik wens iedereen veel geluk, succes en natuurlijk gezondheid voor 2024!

Veel liefs van @nkie


Erste dagen Lamu eiland

Hoi Allemaal,

Woensdag 20 december vloog ik naar Lamu, een eiland aan de kust van Kenia. ..En ja, als het niet spannend is kun je het spannend maken, zo stom van me! Ik zat op tijd in het vertrekhalletje ( Wilson airport voor domestic flights is klein). Om me te amuseren zat ik op mijn telefoon in een puzzelwedstrijd, zo verslavend! Wat er omgeroepen werd kon ik niet goed verstaan en lette niet op tot ik plots gelukkig wel mijn naam hoorde! Iedereen was al aan boord, ik werd als laatste over het platvorm naar het vliegtuig gebracht. Zo stom van me!

Op Manda eiland tegenover Lamu werd ik keurig opgewacht door iemand van het hotel en met een bootje voeren we naar het Lamu Palace Hotel in Lamu stad.

Daar kreeg ik te horen, dat “mijn” kamer pas 28 december voor mij beschikbaar was. Ze hadden een kleinere kamer, dat is niet zo erg, maar deze had geen koelkast, zodat mijn medicijnen in de koelkast achter de bar moesten, niet prettig. Ze hadden in de correspondentie gezegd dat ik mijn kamer wel zou krijgen, dus ik had begrepen de hele periode. Enfin, ik liet merken dat ik het niet fijn vond, maar had geen keus. Ze vonden het vervelend en ik kreeg drankjes, een maaltijd en een kosteloze nacht aangeboden, maar dat loste het niet op.

Het was wel heerlijk om weer in Lamu te zijn! Lekker warm, max 32 graden. Veel bewolking, regelmatig zon en af en toe een klein buitje. Het heeft de afgelopen weken veel geregend, op andere plekken aan de kust waren er overstromingen. Dat kon ik vanuit het vliegtuig zien , brede rivieren.

De eerste dagen heb ik vooral uitgerust, gelezen, gepuzzeld, elke dag wel gewandeld. Voor mij vreemde mensen groetten me “ welcome back” ! Ik telde een keer in Lamu stad slechts 15 witte toeristen. De meeste toeristen zitten in resorts buiten de stad. Boodschappen gedaan, waar bleek dat de “supermarkt “ niet meer de rijstwafels had, die ik vorig jaar daar wel kon kopen.

Hilleken is in Mombasa om vriendin Hettie daar op het vliegveld te zetten. Jammer dat ik haar net mis. Maar daar was de oplossing voor mijn rijstwafels! Ze was zo lief om een voorraad voor mij mee te nemen.

De eerste avond al kwam Matata mij welkom heten en elke dag kwam hij even langs. Ik ben aan het luieren en vind alles ok, vooral omdat de receptie na 2 nachten al kwam vertellen, dat ik kon verhuizen naar “mijn” kamer!!! Ze hadden met de eigenaar/ baas gesproken en hij was degene, die de bookings fout had gemaakt. Ik heb mijn “suite” dus weer! Heerlijk ruim met eigen koelkast.

Zaterdag heb ik rond het middaguur Hilleken van het vliegveld opgehaald, leuk de omgekeerde wereld, dat ik haar verwelkom! Rond vier uur gingen we met de familie van Matata op de boot een zonsondergang toer maken. Deze keer was de zonsondergang prachtig, dus we boften! De vorige avonden was de zonsondergang door wolken niet te zien.

De jongste broer van Matata is begin december In Mombasa met een Australische vrouw getrouwd en haar familie , ouders , hebben van de lange reis gebruik gemaakt door in Afrika een maand lang rond te reizen en dus ook Lamu , de geboortegrond van hun schoonzoon te bekijken. Ze waren hier een dag of vier , de ouders en het bruidspaar. Na de boottocht hebben we gezellig gezamenlijk gegeten.

Zondag, vandaag, was een verrassend drukke dag. Ik kon mee op de boot met Matata en vijf andere mensen naar de ruïnes van het stadje Takwa. Eerst lekker gezwommen, mooi zonnig weer, en op de boot geluncht. Vervolgens door de mangroves varend naar een plek, waar rond 1600 een stad was. De gebouwen waren van koraalstenen gemaakt. De muren stonden nog van een moskee, huizen en een graf, op een best groot terrein. Het mooist vond ik de baobab bomen, die waren gigantisch. Een uurtje rondlopen, wat me niet meeviel in de hitte. Daarna vanaf de boot dus weer een lekkere duik genomen.

Tegen vier uur was ik terug bij Palace hotel, waar Hilleken me opwachtte en we samen hebben zitten kletsen, drinken en eten. Matata is druk met het organismen van boottochten voor toeristen. De groep van morgen (12 personen) stelt hoge eisen en wil weinig betalen.

Overigens heeft Matata de boot (dhow) van hem en Hilleken afgelopen zomer totaal gerenoveerd. Het plan was een kleine renovatie, maar naarmate ze aan het werk waren bleek meer verrot, dus het eindresultaat is een nieuwe boot. Ik heb het via videootjes kunnen volgen. De boot lag op het droge en telkens werd een stuk, plank voor plank, eraf gehaald, nieuw precies dezelfde vorm gemaakt, alles van hout, en weer opgebouwd. Prachtig proces, dat vier maanden heeft geduurd. Dus nu is de boot helemaal nieuw en kan hij 20 jaar voorruit.

Vanavond Kerstavond lekker garnalen met Hilleken gegeten, geen kerstbal of boom te bekennen op dit Moslim eiland, behalve jullie appjes met alle goede wensen. Dank en ik wens jullie ook fijne gezellige dagen, ondanks de regen.

Veel liefs van een genietende @nkie


Aankomst in Kenia



Zondag 17 december ’23 was het eindelijk zover: mijn vetrek naar Nairobi. Ik zou 30 november vertrekken, maar moest het twee keer uitstellen, omdat ik de griep ( 3 x getest, geen covid ) en een lichte longontsteking heb gehad. Waardeloos.

Ineke zette me om half negen op Schiphol af. Mijn bagage was net ingecheckt toen de stewardess nog vroeg of er een power bank in zat. Ik zei spontaan ja! Probleem, dat mocht niet, ik dacht juist dat het niet in de handbagage mocht. Ze moest bellen naar de bagage en ze moesten de tas eruit vissen, zodat ik de power bank eruit kon halen. Ik moest naar de bagage banden van de aankomst hal. Daar heb ik een half uur zitten wachten en spijt gekregen. Omdat ik voor het eerst tags in mijn bagage heb, kon ik zien dat er niets met mijn bagage gebeurde. Was op een plek blijven staan. Het was erg druk op Schiphol zo vlak voor de Kerst dus ik in de stress dat ik het vliegtuig niet zou halen. Ik werd stout. Ik ben terug naar de stewardess gelopen en heb gezegd dat ik vergeten was de powerbank erin te stoppen, dus dat hij er niet in zat. Zij bagage weer gebeld. Ik door naar paspoortcontrole enz. Dikke rijen, voorgedrongen, ik had nog half uur! Ik was te zenuwachtig om alles volgens de regels te doen.

Eindelijk net op tijd bij de gate en toen hoorden we, dat we vertraging hadden! Eerst was de catering te laat, in het vliegtuig zittend bleek een passagier niet te zijn opgedaagd, dan moet zijn bagage uit het vliegtuig en daarna bleek er een probleem met de sluis waar het vliegtuig aan stond. We vertrokken dus anderhalf uur later. Tijdens het vliegen had ik lekkere afleiding, want ik zat naast een gezellig Nederlands stel, die op Kerstvakantie gingen. Leuke reis- en duik-ervaringen kunnen uitwisselen. De piloot haalde een half uur in dus om 11 uur ipv 10 uur ’s avonds landden we op Nairobi airport.

Toen begon de stress weer…. Ik bleek een visum voor 3 Oost Afrikaanse landen te hebben, niet nodig want ik wilde alleen in Kenia blijven. Dat was geen probleem maar kostte wat tijd. Door naar de bagageband, biddend dat er twee stuks voor mij waren meegekomen. Het duurde lang, maar JA , ze waren er beide! ik kon wel huilen van geluk! Een ander dan mijn favoriete chauffeur stond me op te wachten, maar ik was zo blij dat ik goed was aangekomen, dat dat me niet deerde.

Om half twee lag ik in Brackenhurst in bed, te opgewonden om te slapen, maar ok!

Never a dull moment als je reist.

Maandag had Emmanuel me gevraagd naar zijn appartement te komen kijken, samen te lunchen en zijn moeder zou er ook zijn. Verrassing! Een groot deel van zijn familie was er! Zijn moeder, zijn oudste zus, een volwassen neef en wel zes kinderen. Allemaal gekomen om mij te zien, daar ik niet hun kant uit kwam! Emmanuel zelf dacht vrij te zijn, maar moest toch werken, dus toen ik kwam met mijn nieuwe chauffeur werd ik door de familie verwelkomd. Ook leuk natuurlijk, het was de derde keer dat ik ze zag en leuk om de kinderen te zien groeien. Ook het meisje, dat in het huishouden werkt, ik weet niet of ze echt familie is, was er en stond te koken.

Na een uur kwam Emmanuel en we hebben lekker gegeten. Speciaal voor mij hadden ze spinazie en zoete aardappelen. Verder rijst en rundvlees stukjes.Mango toe, prima!

Daarna werd Emmanuel gebeld dat hij weer naar zijn werk moest komen. Hij stelde voor dat ik bleef en hij terug zou komen, zou niet lang duren, maar ik weet hoe hij met de tijd om gaat en was al best moe, zo goed is mijn conditie nog niet. Voorgesteld dat mijn chauffeur hem af zou zetten op onze terugweg, ok, maar we vertrokken nog niet, het feest begon pas.

Ik kreeg van moeder een Keniaanse armband met mijn naam erop, heel lief. Vervolgens werd een video met muziek aangezet en was het dansen geblazen, ze weten hoe ze een feestje moeten bouwen! Ik danste en zat regelmatig, want meer lukte niet.

Anderhalf uur later hebben we Emmanuel bij zijn werk afgezet, bij het huis van de vice-president, zijn werkgever. Het huis zag je een beetje door de bomen, want het ligt op een groot terrein omgeven door bomen. Toch fijn om een indruk te krijgen. Om half vijf was ik bekaf terug in Brackenhurst, waar ik even mijn bed in dook.

Vandaag dinsdag heb ik de hele dag op Brackenhurst doorgebracht. Heerlijke dag. Jane, Lincoln en Evelyn, een collega, die ook al lang ken, waren in hun kantoor. Daar heb ik ook veel gezeten. Wat kletsen, terwijl zij tussendoor werkten en samen in de tuin geluncht , heel gezellig. Beetje gewandeld en opnieuw gepakt. Veel foto’s ( meer dan honderd) van gisteren gekregen, maar die moet ik uitzoeken voor ik ze op mijn log zet.

Nu zit ik in het restaurant op mijn eten te wachten.

Morgen vlieg ik naar Lamu om daar 2 weken te verblijven aan de kust in de warmte.

Hier even buiten Limuru, net ten noorden van Nairobi, heb ik ook goed weer gehad, zon, wolken en rond de 20 graden, dus lekker. Ik zag dat het in Amstelveen alweer regende.

Jullie zijn weer op de hoogte. Leuk dat ik appjes kreeg waar mijn log toch bleef.

Dikke hugs van @nkie




Zevende en laatste week African Impact In Olifants River en Safari Resort

Lieve Allemaal,

Ja, de laatste week van mijn African Impact project zit er alweer op en het was een fijne week.

Het weer was lekker warm, negatieve mensen waren vertrokken. Ik was voldaan over het Kruger weekend en niet eens zo moe. Er waren drie researchers weg gegaan, maar ook 3 gekomen, zodat we met 10 vrijwilligers waren, in 2 auto’s ruimte genoeg.

Tijdens de maandagochtend drive ontdekte Annatina in de bosjes een leeuwin. Zij, de leeuwin, bleek al een paar maanden alleen rond te trekken. Deze keer mochten we van het pad af en hebben we haar goed gezien, ze was heel relaxed met de twee auto’s en zag er gezond uit.

’s Middags zagen we haar op een andere plek in het hoge gras.

Dinsdag en donderdagochtend hebben we cactusplanten verwijderd. De plant heet Devils Rope pear en komt uit Mexico. Geen dier of mens kan hem eten en hij is invasief, het geen betekent, dat hij zich teveel uitbreidt en de voedingsstoffen van andere planten weghoudt. Intussen ken ik de plant, dus weet hoe ik hem moet aanpakken, zodat je niet teveel gewond raakt.


Dinsdag middag moesten we weer even met de boot de rivier op, omdat er bij de afgraving achter het resort explosies kwamen. Later tijdens de drive zagen we een giraf met ontstoken knie. Als er meer leeuwen waren , zou ze niet lang meer te leven hebben.

Nog steeds was ik druk bezig met het maken van de ID kit voor de giraffen. Ik merkte dat Annatina iets minder gemotiveerd was, maar de vrouwelijke ID’s waren woensdagochtend klaar, zodat ik er in elk geval voor ging om dat boek uitgeprint te krijgen en in mijn handen te houden.

Zou zeker gebeuren zei Abby, maar ze heeft erachteraan moeten zitten. Echt Afrika, zoals ik het ken: computer deed het niet normaal, nieuwe printer was nog niet goed geïnstalleerd, geen elektriciteit, wifi haperde. Ze hebben het voor mij vrijdagmiddag op een harde schrijf naar het dorp gebracht, zodat ik de prints in het boek kon doen. Eind vd middag hield ik het resultaat van mijn werk in handen!!!!


We mochten dinsdag weer het gebied van Balule in dat afgesloten was geweest, omdat door de regen de wegen kapot waren. Nu hoefden we niet steeds hetzelfde rondje te rijden.


Mijn mooiste ervaring was deze week de 2 giraffen, die we zagen “dansen”. Zo wil ik het noemen. Een volwassen man en een puber mannetje, vader en zoon, vriendjes? Geen mens weet het. Om dominantie te bepalen doen mannelijke giraffen “necking”. Ze vechten door met hun nekken en koppen tegen elkaar aan te slaan. Om te oefenen doen jonge giraffen dat ook speelsgewijs. Het gedrag werd dus door sommigen als “play fighting “ betiteld. Maar wat ik ( en ook anderen) zag was haast romantisch. Ze liepen synchroon rondjes om elkaar heen, soms raakten ze elkaar, draaiden met hun kop cirkels naar elkaar toe en van elkaar af. Je kon de liefde tussen hen voelen. Ik was gefascineerd door het schouwspel. Foto’s zullen het niet echt kunnen weergeven, maar ik zal ze uploaden.


Woensdag kwam Indenne’s moeder aan, Adriane, wat voor mij extra gezelligheid bracht. Leuk om met haar te praten. Zij is hier een dag of tien en ze gaan samen op safari. Donderdag na het cactus werk heb ik aan het zwembad gerelaxt, aan de giraffen kon ik toch niets meer doen. ‘sAvonds op night drive zagen we een olifant, 2 uilen, giraf en een klein vogeltje.


Vrijdagochtend mijn laatste drive vroeg ik “ om iets speciaals”…. De hele drive werd speciaal!

We zagen een hyena snel de weg oversteken. ( tweede in maanden) Waarschijnlijk stoorden wij zijn jacht, want waar hij vandaan kwam zagen een beetje gewonde waterbuck. Drie keer olifanten, ook met kleintjes, drie keer giraffen, veel roofvogels, ook zeldzame.

Onze koffie break was bij de rivier en er stak een olifant badderend de rivier over. Ik fotografeerde nog 2 voor mij nieuwe vlinders. Nederlandse vrijwilligerJesse gaat de olifanten identificeren en het is leuk om te zien hoe enthousiast hij het project in duikt. Dat heb ik bij jongelui wel anders gezien, het was lang leven de lol en de leiding vindt het zo belangrijk dat mensen het naar hun zin hebben, dat ze het laten gaan. Enfin, leuk om Jesse bezig te zien en dat heb ik hem verteld.


Voor het weekend waren er veel excursies gepland, dus veel vrijwilligers waren weg voor korte of langere tijd. Een rustig resort op zaterdag voor mij. Toch vroeg wakker, want we zitten in het ritme. Gepakt, foto’s uitgezocht en opgeruimd, klusjes gedaan. Na de lunch werden Sven en Oliver weggebracht naar een ander resort en ik mocht meerijden om het te zien. Andere kant van Balule, maar we moesten omrijden, zodat het anderhalf uur rijden enkele reis was. Een leuk klein resort, ik had er wel een weekend willen zijn. Zo was de dag snel voorbij en het bleek , dat de vrijwilligers, die op panorama tour waren gegaan al terug waren, omdat de auto het plots niet meer deed. Grappig en fijn was dat toevallig een coordinator van African Impact hun zag en hun kon helpen.

’s Avonds zijn we in het dorp uit eten gegaan om hun toch een gezellige avond te bezorgen. Ze hadden uren langs de weg in de zon gezeten. Voor mijn laatste avond ook gezellig.

Intussen ben ik op terugreis en heb ik een leuke middag doorgebracht met een medewerkster van het Hoofdkantoor van African Impact, die ik jarenlang alleen van de email kende, maar die me met haar zus in Johannesburg is komen opzoeken.

De vlucht naar Johannesburg was “bumpy” door de wolken heen.


Ik heb zon ingepakt, om jullie sneeuw te verjagen, misschien is er hier daardoor te weinig over?

Enfin, het avontuur is voorbij. Ik ben blij dat het gelukt is om tot maart weg te blijven en ik kan nu zeggen gauw tot ziens!

Dank voor jullie reacties en warme knuffels van @nkie


Zesde week Olifants River

Lieve Allemaal,

Ja, het is op de valreep, omdat ik het weekend naar het Kruger Park ben geweest, maar het lukt om jullie toch trouw op zondag op de hoogte te houden!


Maandagmorgen moesten we info over bomen, die hier groeien opzoeken en op een info blad zetten, zodat in het veld de bomen makkelijker herkenbaar zijn. Bij de giraffen en olifanten bijv moeten we opschrijven van welke bomen ze eten. Anderen waren wel op drive en hadden leeuwen gezien. Dat vind ik ok, maar ik baalde stevig dat het in de middag ging regenen, zodat we die dag helemaal niet weg konden. Weer een “quiz”….. daarna heb ik beschut gezeten met zicht op de rivier, waar de hippo’s in het water lagen en aan de overkant een kudde olifanten aan het eten was. De dieren kwamen zich toch laten bekijken, een troost.

Blij ben ik dat het de rest vd week droog is gebleven, zodat we wel op drive gingen en de wegen konden op drogen.

Dinsdag op drive was ik degene, die wild dogs spotte, terwijl ik zelfs op de tweede rij in de auto zat. Ik zag hun beige/ zwart/witte kleuren tussen de mensen door in het gebladerte. Het regende nog een beetje en ze gingen op een afstand van 20 meter vd auto onder de bomen liggen, een uur lang zagen we ze af en toe en hielden zij ons in de gaten. Mooie belevenis!

Dat terwijl andere auto’s vervelende confrontaties hadden met geïrriteerde olifanten. Een auto zat vast in de modder, toen een olifant hen ”aanviel”. Hoe het precies is gegaan weet ik niet en het is goed afgelopen, maar de mensen waren bang geweest. Het was in het “ militaire gebied” en er was een of andere activiteit vd militairen, dus of de olifanten daardoor onrustig waren? Ik weet het niet en we zullen er ook niet achter komen.

Eind vd middag zat ik weer op mijn plek met uitzicht over de rivier toen twee hippo’s een “show “ gaven.Ze speelden in het water en sprongen als een dolfijn uit het water, komisch gezicht met hun grote lichamen. De gidsen hadden dit gedrag ook nog nooit gezien.


Woensdag de camera vallen verwisseld, waar deze week niet veel bijzonders op stond. Wij zagen de normale dingen, zoals impala’s en veel vogels. De olifanten hielden zich in onze buurt wel rustig.

Met Zwitserse vrijwilligster Annatina ben ik intensief bezig met het maken van het nieuwe identificatie boek voor de giraffen. Dat is leuk. Van februari heb ik veel giraffen foto’s, maar de eerste dagen van maart zagen we ze nauwelijks. Je kunt er geen pijl op trekken.


Het lichamelijke werk deze week was het verwijderen van takken, die teveel over de weg hingen en het verwijderen van een nieuw soort cactus, die ook invasief blijkt te zijn. Na anderhalf uur bukken en trekken, ik was lekker bezig, zei mijn rug, “Ho Ankie”. Toen maar wat rustiger gedaan.

Donderdag avond een “night drive” kunnen doen, maar niet veel gezien. Maggie had het “een shit show” genoemd, haha.

Vrijdag waren we op de terugweg van een drive, toen we bericht kregen dat een andere auto vast zat. Niet in de modder maar de driver was te dicht langs een geul gereden. Het zag er niet goed uit, de auto lag schuin naar achteren gekanteld. Hele toestand, maar ik maakte van de gelegenheid gebruik om wat foto’s van vlinders te maken, omdat we uit de auto een tijdje moesten wachten. De eigenaar van het resort kwam te hulp en met zijn ervaring was de klus in een half uur geklaard.

Vrijdagmiddag met een tiental vrijwilligers naar het stadje voor boodschappen en ik naar de dokter om recept voor pillen te halen. Iedereen moest iets en het duurde een paar uur voor alles geregeld was. Wat een drukke dag.

’s Avonds moest ik pakken, want om half vier in de ochtend werden een zestal van ons naar Hoetspruit gebracht om naar het Krugerpark te gaan. Twee dagen met overnachting. Ik had zo’n behoefte om meer te zien dan dieren tussen de bladeren, dat ik had besloten toch naar het Park te gaan. Vier fotografen (Sven, Oliver, Gill en Carolien) en Ted, die ook research doet, maar in de andere groep zit, wilden ook. Ik kende hen niet goed, maar je doel is hetzelfde.

De gids was goed en we hebben heel veel gezien, geslaagd weekend. Ik zal foto’s in een apart hoofdstuk later in de week uploaden.


De week stond ook in het licht vd onvrede bij de fotografen. Na heen en weer gepraat is het nu opgelost, omdat drie mensen vertrekken en de rest zich bij de situatie heeft neergelegd.

Vandaag zijn eveneens wat researchers vertrokken, waaronder Sara met wie ik veel weken heb doorgebracht. Er zijn ook drie nieuwe aangekomen, een Nederlandse jongen en twee Engelse meisjes.

Komende week is mijn laatste week hier, dus ik ben benieuwd wat het Universum nog in petto heeft.

Dat doet me herinneren aan wat het Universum op Sara’s laatste drive hier heeft geregeld: Zij is hier 12 weken geweest, is gek op hyena’s ( heeft 2 tattoos van hyena voetafdruk en hoofd) en had ze hier ( wel in Kenia) nog niet in levende lijve gezien. Ze is bezig geweest met identificeren van de hyena’s op de cameravallen, maar dat werk was kwijt, toen de computers gestolen zijn. Ze was daar toen erg van overstuur, begrijpelijk.

Jullie begrijpen het al, op haar laatst drive ontdekken we een hyena! Een cadeau voor haar! In tranen was ze en wij allen ontroerd en blij voor haar! Wat kan het leven toch mooi zijn!

Warme omhelzing van mij naar jullie, liefs @nkie