Vijfde week Olifants River

Lieve Allemaal,

Het is alweer zondag en het regent de hele ochtend, effect van cycloon Freddie van Madagascar wordt gezegd. Intussen ben ik 7 weken in Zuid Afrika en het weer is veranderd. Bij aankomst zweette ik bij 38 graden en nu is het overdag een comfortabele 27 graden. Zoals jullie weten ook met regen, maar afgelopen week waren er maar af en toe buitjes, zodat we er wel de hele week op uit zijn geweest.

Vorige week maandag om half zes kwam Indenne me wakker maken, ik had de wekker verkeerd gezet en ze wachtten op me, o, jee, snel aankleden en mee. We hebben weer marula trees behandeld en wat prikkeldraad weggehaald.

In de middag gingen we er eindelijk met de boot op uit over de rivier. Dat was zondag uitgeprobeerd, maar toen was de stroming nog te snel. Interessant om de dam te zien, die het waterniveau regelt en langs de kant een krokodil, impala’s en giraffen. Foto’s gemaakt van het resort vanaf het water. Leuke tocht.

Bij zonsondergang konden we donderwolken boven de rivier zien hangen, die vanbinnen verlicht werden door de bliksem, zie foto, mooi gezicht.

Er kwamen vreemde geluiden vanaf de rivier, wel duidelijk van hippo’s, maar in het donker waren ze niet te zien. Het was gissen. Iemand zei dat ze vochten, maar het was een laag geluid en een hoger, dus ik denk eerder een jonge en oudere hippo waren, die het niet eens waren. Moeder wilde dat kind de kant op ging, maar kind wilde niet uit het water? Niemand weet het.

Pas in mijn kamer hoorde ik de donder. Het bliksemde met schichten, waarna het even regende. Vanuit mijn bed kon ik het bekijken. Een drukke mooie dag geweest.

Dinsdag na het kappen van cactussen naar de dokter om medicijnen te halen, want ik was zonder prednison aan het wegzakken qua energie en had dikke handen en voeten. Daarna knapte ik op en ik voel me goed.

Er waren opdrachten om een presentatie over het jagen op de wilde dieren, al of niet commercieel te bekijken en een poster te maken met info over uitgekozen dieren. Daar draag ik inhoudelijke kleine steentjes aan bij, want er wordt veel op de computer gedaan en dat kan ik niet.

Ik ben bezig met het maken van officiële ID’s van de giraffen ( heb ik ook moeten leren) en ik kan dat eindelijk in de nieuwe computer doen. Leuk werk vind ik dat.

Woensdag middag drive zelf foto’s van giraffen kunnen maken, zoals ook de volgende dagen, dus weer werk om die te sorteren. ’s Avonds in het restaurant gegeten en “gedanst” met Abel, Maggie en Amy.

Donderdagochtend vroege drive met veel giraffen en werk aan de winkel. ‘sAvonds een night drive. We waren net op weg toen we hoorden dat er leeuwen gespot waren, wij erheen, maar we kwamen net te laat. Verder was er weinig, dus Maggie vond het een “shit show”. Ze vertrok vroeg in de ochtend naar het Kruger Park voor twee dagen en heeft daar gelukkig veel gezien. De helft van haar verblijf hier heeft ze door het weer geen drives kunnen maken.

Maggie en ik trekken veel met elkaar op, ze kletst me de oren van het hoofd, maar geeft me dan ook info over wat er in de groep gebeurt. Zelf heb ik niet zo’n zin om de klaagverhalen van anderen te horen. De nieuwe vrijwilligers hebben het niet erg naar hun zin. De grote fotografie club was beloofd met een zeer professionele fotograaf te werken en die is er niet. De niet beginners balen hier erg van en nemen maatregelen. Er zijn drie zestig jarige vrouwen aangekomen, waarvan er een niet tevreden is met hun kamer. Van sommige jongelui vraag ik me ook af, waarom ze hier zijn, want ze zitten ook op drives meer op hun telefoon en met elkaar te kletsen dan dat ze tussen de bomen naar dieren spieden. Al met al veel negatieve energie en de leiding is niet daadkrachtig.

Vrijdagochtend drive veel olifanten, een hele kudde met jonkies! In de middag reden we naar het stadje, maar onderweg zagen we dat Lea, een staflid op straat liep en haar auto stond in de kreukels tegen een boom. Vreselijk, maar ze is er wonderwel lichamelijk goed vanaf gekomen. Ze probeerde een impala te ontwijken en verloor controle over de auto, over de kop tegen een boom, het had anders kunnen gaan. Ik was erg geschrokken, want ze heeft veel voor mij geregeld, dus ik had veel contact met haar en weer pech voor de leiding.

In de avond heb ik de spelletjes bekeken, die de jongelui speelden, dat was lollig.

Zaterdag kon ik meerijden naar Hoetspruit om op zoek te gaan naar de tas, die ik graag wilde hebben. De winkel was opgeheven, maar gelukkig vond ik een tas in dezelfde stijl in een andere winkel, ik helemaal blij! Anderen deden daar de “down to wire” workshop ( sieraden maken van de metalen strikken) en met nog wat klussen en lunch waren we de hele dag onder de pannen.

Vanmorgen zijn Maggie, evenals Abel, de Ned jongen en Bob, de oudere man, die genoeg had van de jongelui, vertrokken. Dat laatste vind ik niet erg.

Ik was niet bij hun vertrek, omdat er voor mij van 8-9 uur een massage gepland was, beetje vreemd op de zondagmorgen, maar alleen jammer dat ik hun niet kon uitzwaaien.

De regen is vanmiddag opgehouden, maar het is de hele dag bewolkt geweest en ik heb met lange broek en trui aan gelopen. De vraag is of we er morgen op uit kunnen. Er waren afgelopen week al stukken, waar we niet mochten rijden, omdat je dan de zandwegen teveel kapot rijdt. Ik ben benieuwd wat de komende week gaat brengen.

Jullie hebben nog even wat kou hoorden ik, maar mijn buurvrouw Mieke stuurde me een foto van mijn camelia, die prachtig in bloei staat.

Laat de lente maar komen! Heel veel liefs van @nkie

Vierde week Olifants River

Lieve Allemaal,

Vorige week zondag werd een spannende dag, zoals jullie op de foto’s al konden zien. De regen hield aan en alle regen uit andere regio’s kwam de rivier af hetgeen zelfs golven veroorzaakte. Een spannend gezicht. Met de sluizen open joeg het water met snelheid langs, zodat van alles weggespoeld werd, zoals boomstammen en de ons beschermende rietkraag. We gingen zondagnacht slapen met het verzoek onze waardevolle spullen bij de hand te hebben voor het geval we toch moesten evacueren! Ik maakte me niet zo’n zorgen daarvoor, omdat de eigenaar van het resort wel alles in de gaten hield, maar niet verontrust was.

Maandag was de rivier wel plat, maar veel breder. Steeds nog buitjes, maar niet zoveel als in het weekend. Door de natte wegen mochten we niet op drive. Spelletjes gingen vervelen, dus meer en meer gezeur van vrijwilligers, die zich opgesloten voelden.

Woensdag lieten ze ons wat camera batterijen verwisselen, zodat we er op de betere wegen uit konden en in de middag werd plots besloten dat we op drive mochten!

Ze stuurden ons weg met twee onervaren gidsen, besefte ik later, en wat gebeurde? We kwamen 3 keer vast te zitten. De andere auto, die ons er een paar keer uit trok, ook en toen het intussen donker geworden was en zelfs auto’s van het resort erbij kwamen, kwam een van hen ook vast te zitten. De vrijwilligers werden afgevoerd naar het resort en er moest een tractor komen om de auto’s uit de modder te halen. Het punt was gemaakt dat het te vroeg was om op de modderige wegen te rijden!

Reacties van vrijwilligers waren interessant. De ene had spijt dat hij zijn workout niet had kunnen doen, de ander vond het wel spannend. Ik vind dat het bij de ervaring van de drives hoort en heb al ontelbare keren vast gezeten, ook in Naboisho. Een vd gidsen bleek niet met de 4-wheel drive stand vd auto om te kunnen gaan, dus dat zal het zeker verergerd hebben.

Donderdag werden we met wat presentaties over vogels en over Zuid Afrika bezig gehouden.

Ervaren gidsen gaan er in de ochtend op uit om te verkennen en vrijdag kwamen ze ons snel ophalen, want er waren wilde honden gespot. Dat is nog specialer dan leeuwen en snel iedereen in auto’s. Jammer genoeg vonden we ze niet meer, maar ik vond het heerlijk om toch op drive te zijn.

Daarna gingen we naar het dorp om boodschappen te doen. Voor het weekend zijn weer de meeste activiteiten afgelast. Zelfs Kruger staat voor een groot deel onder water.

Voor Maggie is het erge pech. Ze is hier voor drie weken en de helft van haar verblijf is verpest door de regen en de gevolgen ervan. Ze heeft veel moeite met het gedrag vd jongelui en kletst de oren van mijn hoofd. Dat alles weet ik te ontwijken. We eten samen met Darren, een 40 jarige man en Fabio, die jong is maar zich volwassener gedraagt.

Het weekend is saai, maar stilte voor de storm, want er zijn maar 2 mensen weggegaan en er komen vandaag 14 vrijwilligers aan!!! Vreselijk, ik ben de tel kwijt hoeveel vrijwilligers er dan zijn, volle bak. Hopen dat we data kunnen verzamelen, want anders hebben ze niets voor ons te doen.Het is droog geweest de laatste dagen.

Ikzelf heb me op de giraffen geworpen, zoals ik al schreef, dus hoop daar werk aan te hebben.

Een paar mensen zijn op bush walk gegaan. Een activiteit, waarbij je onder begeleiding gaat lopen en in het wild overnacht. Zij hebben 3 neushoorns, olifanten en een wilde hond gezien. Te voet dus!!! Ze glommen en terecht, dat is een once in a lifetime ervaring.

Een kort verslag deze keer. Ik hoop dat het goed gaat met jullie en hoor het graag.

Veel liefs van @nkie

Derde week Olifants River

Hoi Allemaal,

Alweer de derde week voorbij en weer van alles beleefd.

Zondag kwamen de nieuwe vrijwilligers pas laat in de middag aan. Daar was Amerikaanse Maggie bij, die ik van Naboisho ken, we waren er vlak voor Corona uitbrak samen. Zij is zeventig, dus dat haalt de gemiddelde leeftijd ook wat op. Met haar kwamen nog vier vrijwilligers aan voor het research programma, zodat we er nu met 2 auto’s op uit gaan, wat meer ruimte in de auto’s geeft, fijner.

Meteen maandag was een enerverende dag! Rond lunchtijd was er veel gespetter in de rivier. Een dode olifant dreef de rivier af met krokodillen om hem heen en een Hippo was er steeds bij. We konden het tafereel volgen zolang hij langs het resort dreef. De krokodillen scheurden steeds met gespetter een stukje van hem af, maar ook de Hippo probeerde te bijten. Normaal zijn Hippo’s gras eters, maar nu hoorde ik dat ze ook wel eens een ander “graantje” meepikken. Een kill in het water, we vonden het natuurlijk wel zielig voor de jonge olifant.

Maar de dag was nog niet voorbij. Rond rijdend in het nieuwe gebied zagen we twee witte neushoorns lopen, die in dat gebied niet beschermd worden, dus daar beter niet konden zijn. De gids waarschuwde het management van het gebied, onze leiding en de andere auto’s. Iedereen kwam, maar pas toen ze weer in het groen verdwenen waren. Wij hadde wel veel foto’s om het te bewijzen, maar die mogen een maand niet geplaatst worden, omdat stropers te handig zijn om de locatie te vinden. Ze hadden geen hoorns meer, dus ik dacht, dat ze niet meer interessant zouden zijn. De stropers kunnen echter vaak niet meteen zien of ze hoorns hebben en doden ze dan toch om niet weer tevergeefs achter ze aan te gaan. Vreselijk!

Dinsdagmorgen terug naar het gebied om nog te zoeken, maar ze zijn niet meer gespot!

Het bewolkte weer zette deze week door, woensdag in de motregen de batterijen van de camera’s verwisseld, donderdag konden we er niet op uit omdat het ’s nachts teveel had geregend, evenals de volgende nacht. Storm en vrijdagmorgen stond het deel van het resort van African Impact onder water. Daar zijn ze op berekend, dus pompen werden meteen ingezet. Het had in twee keer 24 uur 36 en 78 mm geregend.

Het is ongelooflijk hoe snel het water in de rivieren stijgt en weer daalt.

Ook het dak van mijn kamer lekte natuurlijk. Komisch was wel dat ik mijn hoofd aan de betonnen muur stootte toen ik in het donker in bed kroop en het daarna hoorde druppelen op mijn bed. Ik dacht even dat ik bloedde, maar het bleek de regen te zijn, gelukkig!

Vrijdag ook niet op drive, wat niet leuk is, maar ik had woensdag veel giraffen gezien, dus kon met mijn foto’s aan de slag en Maggie leren ze te identificeren.

De leiding amuseert ons met allerlei spelletjes, ze hebben niet genoeg data werk met de nieuwe computers om iedereen bezig te houden.

Vrijdagmiddag deden we , nadat we wel het dorp in waren geweest voor boodschappen, een soort “kroegentocht” van de ene plek naar de andere in het resort, drankje van de bar hoefde niet, maar elke keer een ander spel. Daar heb ik me bij geamuseerd.

Dit weekend vertrekt Daniel, een aardige 30+ jarige vrijwilliger, ik zal hem missen. Bij de leiding is Abby, Hoofd research, voor een week weg en Mark vertrekt maandag, zodat Indenne,als research assistent, 10 dagen ingewerkt, tot donderdag, als Abby er weer is, verantwoordelijk is voor ons research werk, niet erg goed getimed vind ik.

Soms vind ik het hier wel erg “lang leven de lol” en zou ik een serieuzere aanpak willen. De groep 18-22 jarigen vinden het echter niet erg en maken samen lol, vooral ’s avonds bij de bar.

Van vrijdagmiddag tot zondagnacht is het droog geweest, maar de rivier stroomt zo hard dat onze boottocht niet door kon gaan, Jammer.

Nu, zondagmorgen regent het weer, zonder onweer, en de Oliphants River voor mijn terrasje treedt buiten zijn oevers. Het water staat tot aan mijn terras. Ik heb de eigenaren gesproken en zij vertellen, dat het niet abnormaal is. De dam sluizen zijn opengezet, dus ze verwachten, dat het water niveau snel weer zal dalen.

Ik zag dat Zuid Afrika het nieuws in Nederland steeds haalt. Een Rapper doodgeschoten in Durban en het gebrek aan elektriciteit. Dat klopt, we hebben nog steeds zo’n 3 keer per dag geen elektra voor twee en een half uur, dan ook geen wifi, soms geen water. Dat hoort voor mij bij Afrika, maar het is veel nu.

Een paar mus-achtigen hebben mijn terrasje gevonden en vechten met zichzelf in de spiegelende ramen. Wat zal de komende week brengen?

Veel liefs voor jullie van @nkie

Tweede week Olifants River

Lieve Allemaal,

Dank weer voor jullie reacties en wensen voor mijn gezondheid.

Vorige week vergat ik nog te vertellen, dat we tijdens een drive een anderhalve meter grote (8cm dikke )black Mamba naast de auto zagen wegspringen. Hij lag in de zon op de zandweg op te warmen en we reden vlak langs hem, de gids had hem niet gezien. In een fractie van een seconde sprong hij een meter hoog en het struikgewas in. Een paar mensen, waaronder ik ,zagen hem, omdat we aan de goede kant vd auto zaten. Overigens is hij bruin, maar schijnt een zwarte tong te hebben.

Na vorige week met veel zon, deze week meer bewolking en af en toe een flinke regenbui, iets koeler, maar nog warm genoeg.

Een gids vertelde, dat het nu regenseizoen is, maar er was nog te weinig regen gevallen. Veel bomen, struiken en gras zien er groen uit, het gras bloeit, maar ze kon aan de magere impala’s zien dat er te weinig voedingsstoffen in zaten. Dit alles werkt door, want het grondwater is laag, magere antilopen betekent minder vlees voor de roofdieren per kill, verder lopen naar plekken waar dieren kunnen drinken. Van 2014 tot 2019 is het hier al heel droog geweest en nu komt dit er bovenop.

Maandagochtend half zes deden we een echte monitoring drive, waarin we alle formulieren meenemen om alles wat we zien te noteren, veel antilopen, olifanten, giraffen, Hippo’s, roofvogels enz

In de middag wordt een “gin-drive “ gedaan, alleen het formulier mee om grote katten en wilde honden op te schrijven en verder “fun-drive” zoals ze het noemen. Voor nieuwe mensen om erin te komen en anderen doen mee.

Dinsdag morgen is Conservation work. Deze keer grote ( 5meter hoog) invasieve cactussen ( Queen of the Night geheten) verwijderen. Ze worden in stukjes gehakt, op een stapel gelegd en verbrand. In de stronk wordt gif gegoten, zodat ze niet weer konden groeien. We waren een kwartier bezig, toen de gids ons verzocht naar de auto te gaan. Gidsen lopen altijd speurend rond als we uit de auto zijn en ze had drie olifanten gespot. Het was te gevaarlijk om dan in de bush te zijn. Spullen laten liggen en bijna een uur in de auto gezeten, terwijl we zagen dat de olifanten heen en weer liepen. Toen ze wat verder weg waren, werd besloten toch weg te gaan en haalde de gids onze spullen op. Met een omweg terug, alles bij elkaar had het 5 uur geduurd en was ik moe, ook al hadden we niet veel gedaan.

’s Middags een presentatie over termieten, die wat tegenviel. Om 3 uur er weer voor data verzameling op uit. ’s Avonds vroeg naar bed.

Woensdagmorgen morgen worden de cameravallen van nieuwe batterijen voorzien, maar toen we wilden vertrekken begon het te hozen. Mijn eerste flinke regenbui, waardoor we er niet in de open auto’s op uit gingen en ik in mijn kamer merkte dat mijn dak lekt op mijn bed. Oplossing? Bed verschuiven!

De dag moest anders ingedeeld, ze doen dan spelletjes met ons en na de lunch hebben we nog wat cameravallen gedaan en ’s avonds is wekelijks t-bone steak avond. We eten in het restaurant ipv bij het zwembad, er wordt gedronken en lol gemaakt.

Donderdagmorgen was weer ‘conservation work’ wat deze keer het verwijderen van prikkeldraad inhield. Om het gebied open te maken naar de andere gebieden zijn hekken weggehaald, maar niet alle hekken en onze opdracht is om die nog weg te halen, zodat ze de dieren niet verwonden. De mannen knipten het prikkeldraad door en verwijderden de palen en ik heb met Zara het prikkeldraad gemeten, waarna het opgerold wordt om mee te nemen naar het resort. Opgemeten, omdat ze precies willen bijhouden hoeveel meter, prikkeldraad en hek verwijderd is en zelfs hoe lang we erover doen. We deden 800 meter hek, het was warm en iedereen was bekaf.

De presentatie die dag ging over zebra’s en hoe je olifanten bij akkers en huizen weg kunt houden. Behalve een methode om bijenkasten neer te zetten, olifanten houden niet van bijen, hebben ze ook wetenschappelijk uitgezocht wat er in de poep van verschillende dierensoorten zit. Er zijn 2 stoffen gevonden, vooral in leeuwenpoep, die olifanten afschrikken. Het moet nog in productie gebracht worden.

’s Avonds night drive, waarbij een genet gespot werd. Ik miste hem. De auto is helemaal vol dus je moet tussen de mensen door kijken.

Vrijdagochtend op drive in een nieuw gebied voor dit project. Een oud militair gebied, waar de natuur z’n gang heeft kunnen gaan en men wil nu geïnventariseerd hebben wat er rondloopt. Tot nu toe zijn er olifanten, antilopen en giraffen gezien, maar niet veel. Een vrijwilliger heeft ook een routekaart gemaakt, want die was er niet.

’s Middags ben ik naar een workshop geweest, die “Down to the wire” heet. Van het metaal van gevonden strikken worden sieraden gemaakt. Het geld, dat ze overhouden gaat naar dierenartsen, die de dieren van de strikken bevrijden. Iedereen hier loopt met die armbanden en ringen. Ik maakte een boekenlegger van een stuk strik, dat van een giraf afgehaald was en kocht een platgeslagen knoop van een strik aan een ketting. Goed doel!

Woensdag kwam Indenne Inden aan om assistent researcher te zijn en Mark te vervangen, die voor zijn visum terug naar Australië moet. Inden dacht ik, die naam ken ik. Ik blijk haar Oom te kennen! Leuk en het klikt goed met haar. Ze is dol op dolfijnen en heeft in het Dolfinarium met overnachtende kinderen gewerkt! Vorige week kwam ook Nederlandse Abel aan, een gezellige 18-19 jarige knul. Met z’n drieën kletsen we af en toe stiekem even Nederlands.

De nieuwe computers zijn aangekomen. En eindelijk kunnen we er weer op werken, dus ik heb gister wat data kunnen invoeren.

Daarna zijn we met een heel stel naar een Spa geweest, waar we een massage konden krijgen. Twee tegelijk en man/vrouw was oneven. Anderen hadden zich al ingedeeld, dus ik heb Abel gevraagd of hij het erg vond om met Oma tegelijk gemasseerd te worden. Geen probleem, ik voelde me bij hem toch het meest op mijn gemak. De massage was wat hard, maar het maakte me toch ontspannen en ik heb vannacht lekker geslapen.

Dit weekend vertrekken een paar aardige, ervaren vrijwilligers, wat ik jammer vind, maar er komen 6 research vrijwilligers bij. Een is Amerikaanse Maggie, die ik uit Naboisho 3 jaar geleden ken, dus dat vind ik leuk. Ze is ergens in de zestig, dus dat haalt de gemiddelde leeftijd wat omhoog. De meesten zijn hier 19-22 jaar.

Officieel heb ik hier nog maar 1 week geboekt, maar zolang het goed gaat met mijn gezondheid wil ik blijven en pas half maart terug naar Nederland vliegen. Ik duim dat dat lukt, want het bevalt me hier prima.

Ik hoop dat het goed gaat met jullie en warme omhelzingen van @nkie

Eerste week Olifants River

Hoi Allemaal,

Ja, vorige week zondag naar het andere project. Ik was best zenuwachtig, nieuwe locatie, nieuwe mensen, bleken er zo’n 25 te zijn!

Met mij kwamen 7 nieuwe vrijwilligers aan. 5 waren voor het fotografie project dat hier ook is en de rest voor het research project, waar ik aan mee doe. Met de “oude” vrijwilligers zijn er deze week 9 research vrijwilligers. De staf bestaat bestaat ook uit een 10 personen, inclusief de gidsen.

De meeste mensen zijn onder de 30 jaar, maar er is ook een Amerikaan, die ergens in de 60 is.

We zitten in een resort, genaamd “Olifants River and Safaris “, waarvan de helft is afgehuurd voor het project. De helft met het zwembad! Een grote ruimte, ‘Project room”, waar de computers staan en een scherm, waar presentaties op gehouden kunnen worden en een groot terras om het zwembad heen. Kamers voor de vrijwilligers voor max 4 personen. Een zwembad, wat een luxe, dit is het meest luxe project van African Impact, dat ik heb meegemaakt. Op de vorige locatie hadden ze ook een zwembad, maar het resort was meer vervallen, hier is gerenoveerd.

De andere helft is een restaurant, Kambaku genaamd, met nog extra kamers, waar ik een eigen kamer heb, dat is wel aan de andere kant van het resort, maar ik ben er blij mee.

Het resort ligt in een groot Wildpark, deel van the Greater Kruger Area, hetgeen betekent dat het open is naar het Kruger Park. Hekken zijn weggehaald, zodat dieren heen en weer kunnen. Ons Wildpark heet Balule. Midden in de wildernis aan de rivier, maar op 15 min afstand met de auto wel de op een na grootste mijn van Zuid Afrika. Koper en mica oa delven ze hier. Het is wat tegenstrijdig.

We werden warm welkom geheten en ik ook nog door Zara, die ik van december in Kenia ken. Fijn om haar weer te zien. Rondgeleid en verder vrije tijd. Maandag begon met een presentatie over het project, wat er gedaan wordt en kennismaking met iedereen. Weer vrij en om 3uur een drive, die hier wel 4-5 uur duren. Het terrein is heuvelachtig en helemaal bebost, zodat je lang niet zoveel dieren ziet als in Naboisho. Ze tellen hier zelfs de impala’s!

Elke dag om half zes, zonsopgang, gaan we al op drive, anders is het te heet, voor mens en dier.

De temperatuur is tussen de 20 en 38 graden, veel zon gezien, blij met wat bewolking.

Dinsdag kwam ik bij de groep en werd me verteld dat er die nacht ingebroken was, alle computers/ laptops in de projectroom waren gestolen!! Grote ontsteltenis natuurlijk. We mochten de kamer niet in, want de politie moest komen om vingerafdrukken te zoeken. De dieven zijn wel gestoord, omdat iemand van de leiding eraan kwam, maar toen zijn ze met de computers gevlucht. Het is een ramp, want ze hebben van de meeste dingen geen backup gemaakt, wel een les.

Achter af was ik zo blij dat ik mijn eigen laptop naar mijn kamer had meegenomen!!! Ik had overwogen om hem in de projectroom te laten!

We gingen wel op drive, maar hadden geen formulieren om in te vullen.

Op woensdag hebben we een groot deel van het gebied doorkruist om alle cameravallen te wisselen van batterijen en kaartje. Als er beweging is neemt de camera een paar foto’s, dus op die plekken worden dieren gespot, die je normaal niet ziet. De foto’s worden op computers gezet en dan moeten wij de beelden doornemen om te zien wat erop staat. Hij neemt nl ook bewegende takken op, zodat veel beelden niet van nut zijn. Zo zijn vorige week wilde honden gespot.

Donderdag was een drukke dag. De vroege drive was heel verrassend, want we vonden leeuwen!! Ja, dat is hier een belevenis! 3 leeuwinnen en 4 welpen van rond de 5 maanden. Wij zagen ze voor een groot deel in de bosjes, maar de fotografen ( ze zitten in een andere auto)hebben meer tijd en zij hebben ze een tijdje uit de bosjes gezien, dus betere foto’s voor identificatie. De leeuwen hadden een waterbok gevangen, lekker smikkelen en dikke buiken! Wij moesten ook conservation work doen. Dat hield die ochtend in dat Marula trees, die door olifanten van een stuk schors zijn ontdaan, bewerkt moeten worden. De “wond” krijgt een speciale verflaag en er wordt kippengaas omheen gedaan, zodat het daar niet weer kan gebeuren. Daarna terug naar de leeuwenplek, maar ze waren weg. Het was tijd voor de gieren om van de kill te eten en die zagen we overal vandaan komen. Eerst zaten ze in de bomen, spiedend of het veilig was en daarna landden ze op diverse plekken, omdat de botten intussen verspreid waren.

In de middag gingen we naar een plek, waar mensen opgeleid worden om stropers te vangen en daarover kreeg je informatie. Natuurlijk vreselijke foto’s, waar ik maar half naar kijk. Verschillende voorbeelden van de strikken, want voor elk dier is er een andere strik afhankelijk van hun gedrag en grootte. Ik hoorde dat zelfs giraffen gevangen worden, alleen om de haren van hun staart, want daar worden armbanden mee gemaakt. De rest laten ze liggen, misselijk makend. Natuurlijk is het effectiever om een neushoorn te vangen.

’s Avonds hadden we een nightdrive. Veel nachtzwaluwen gezien, die opvlogen als de auto eraan kwam. Ik vond dat de gids te hard reed en de auto rammelde. Maar we zagen( ik 5 seconden)een luipaard, die op jacht was! Hele ervaring hier op een dag beide katten soorten!!

Tijdens de drives zien we vooral impala’s. Andere antilopen zijn waterbokken, Nyala’s, Kudu’s als grote en nog 5 soorten kleinere, allen anders of andere naam dan in Kenia. Verder giraffen en olifanten, veel vogels gezien.

Mijn gezondheid ging goed met het afbouwen vd prednison, maar ik voelde de verschijnselen donderdagnacht terugkomen, dus vrijdag naar de dokter om een hogere dosis te krijgen. Dat is gelukt, dus nu voel ik me weer goed en heb geen pijn.

De leiding is ook hier erg aardig, hulpvaardig en vragen me steeds hoe het gaat. De vrijwilligers trouwens ook en in de vrije tijd ga ik voor en deel mijn eigen gang, met een eigen kamer is dat makkelijk.

Het hele weekend zijn we vrij. Je kunt excursies, zoals naar het Kruger Park, doen, maar ik wil wat extra rust. Relaxen bij het zwembad en af en toe een duik is niet te versmaden. Tijd om mijn log bij te werken.

Verschillende avonden en een keer in de middag kwam een olifant, die ze George noemen achter langs het resort lopen, smikkelend van de groene takken van de bomen. Gisteravond kwam hij zo dichtbij, dat we de projectroom in moesten voor de veiligheid, maar daarna hield hij zich toch aan zijn normale pad, iets verder weg, zodat we naar hem mochten kijken.

Vannacht om half een dacht ik trouwens een leeuw te horen brullen, ik weet nog niet of dat klopt.

Vanmorgen met een stel meiden in het restaurant ontbeten, normaal maken we ons ontbijt zelf, was gezellig.

Dat was het voor nu, Sterkte met he winterweer en veel liefs van @nkie

Zuid Afrika, eerste 2 weken in Umoya Khulula Wildlife Centre

Hoi Allemaal,

Ja de reis hierheen was niet stressloos. In Nairobi veranderde de gate het laatste half uur 2 keer, wat veel boze mensen veroorzaakte. Ik denk dat ze een kleiner vliegtuig hebben genomen, want ik hoorde mensen zeggen dat de ene wel een de andere niet mee kon! Vertraging van een uur en toen ik in Johannesburg aankwam stond er niemand van de B&B op me te wachten, bleek ik niet aangevraagd te hebben. Omdat ik ook steeds pijn had was dat erg verwarrend. Overigens werd ik daar in de Airport Tower Lodge verder goed opgevangen.

De volgende ochtend voor zeven uur naar het busstation, we dachten dat ik er om zeven uur werd opgehaald, maar bleek 7:40 te zijn. Voordat ik te ongerust werd, ontdekte ik dat gelukkig. Tocht van 6 uur naar Hoetspruit, waar weer niemand op mij stond te wachten. Ik was blij met de buschauffeur, die ging bellen tot hij zeker wist dat ik opgehaald werd. Ik zal er hulpeloos uitgezien hebben, al probeerde ik van niet. Gelukkig kende ik de plek, waar ik afgezet /opgehaald werd wel.

Pff, dus wel wat stress gehad en toen ik in het kamp was moest ik toekijken hoe de vrijwilligers samen de taken gingen doen, terwijl ik van alles door de pijn niet kon doen, ook vervelend, want er wordt hier heel erg hard gewerkt, 7 dagen in de week bijna 24 uur per dag. Ongelooflijk wat eigenaresse Emma en manager Katharine hier doen naast een stel zwarte Afrikanen en nog een stel witte mannen, familieleden.

Het Umoya Khulula Wildlife Centre ligt op een groot terrein, waarvan Emma’s familie eigenaar is.

Er zijn twee stukken. Een heeft gebouwen, huizen met kamers om te slapen, een “kliniek “om dieren te behandelen en ze in quarantaine te observeren, een keuken om dierenvoer klaar te maken, een gebouw met keuken om voor mensen te koken met eetkamer.

Hier rondom verschillen grote hokken, die van heel stevig ( voor de hippo, die ze hebben groot gebracht) tot iets minder stevig voor wratten zwijnen of mongoose zijn. Er lopen 3 honden en 3 katten rond ( gelukkig iets te aaien) en een zabel antiloop, die nu 8 maanden oud is. Zijn moeder was aangereden, toen hij nog heel klein was.

Een 10 minuten lopen verderop is nog een open gebouwtje “food preparation Kitchen” met koelkasten, waarin het vlees, fruit en groente wordt bewaard voor de dieren.

Nog iets verder lopen zijn grotere om heinde stukken voor de dieren.

Twee Aardwolfs hadden ze, die ontsnapt zijn, maar nog af en toe komen eten.

Twee grote Caracals, mooie katten in een grote kooi. Een jong stekelvarken, jonge eekhoorns, een bushbaby, verschillende leeftijd wrattenzwijnen en wel dertig banded mongoose. De laatste zijn makkelijk als kleintje in huis te hebben, maar als ze groter worden niet meer, dus dan willen de mensen ze kwijt. Alle dieren hebben een verhaal.

Aan die kant kom ik weinig, want het is alles bij elkaar te ver voor me om te lopen en dan ook nog hokken schoon te maken.

Dichterbij in de quarantaine zitten de vogels, die ik help voeren. Een palmgierzwaluw, een vinkje en nog een onbekende. Het lijkt makkelijk om wormpjes in zo’n bekje te doen en de zwaluw lukt goed, maar de onbekende vindt de krekels te groot en laat ze steeds vallen. Ik moet dus hoofd en pootjes vd krekel afhalen om hem kleiner te maken……zo heb ik ook met moeite een keer 2 dags

dode kuikentjes door moeten snijden, mezelf vertellend dat het alleen vlees was, het hoort erbij.

De jongste mongoose, genaamd Jake zit ook in quarantaine, maar moet “uitgelaten “ worden om aan de natuur te wennen. Dat kan ik wel, dus doe dat regelmatig. Verder had Emma wat administratief werk voor me, maar niet veel. Ik zie de anderen dus hard werken en probeer wat bij te springen waar het me lukt. Vrijwilligers hebben er geen moeite mee en zeker Emma en Katharine respecteren ook mijn “handicaps”. Intussen ben ik twee keer bij de dokter geweest en is de Crohn terug in de vorm van de gewrichtspijnen. De prednison, die ik kreeg helpt, maar ik bleek ook ijzertekort te hebben, dus daarom zo snel moe. Ook daar pillen voor en het gaat, maar tot veel ben ik niet in staat. Ik ben ook aldoor in contact met het AMC, maar zij kunnen niet meer doen, dus dan ben ik toch liever hier.

Het is heel warm, tussen 25 en 35 graden, maar een paar regenbuien gehad. Vervelend is wel dat ze “powercuts” hebben. Wisselende periodes, waarin je geen elektriciteit hebt, dat is te doen, maar als de waterpompen daardoor ook uitvallen heb je ook geen water. Dat vind ik vreselijk. Op een avond zaten we in het donker te eten en er was maar net genoeg water om de dieren melk te geven. Plakkerig vd hele dag, nee, de volgende avond was beter. Twee vriendinnen van Emma uit Johannesburg waren er en zij maakte een echte braai. Veel vlees is dat, maar met salade en rijst heerlijk. Een van hen had 8 baby vleermuisjes bij zich, die ze 4x per dag voerde met melk en het uitknijpen van wormen, ik hoop dat mijn foto’s gelukt zijn.

De eerste week waren er 5 vrijwilligers en de tweede 4. Ik had het meest contact met de “oudsten” De eerste week Engelse Ruby ( 33), die alleen door Afrika met openbaar vervoer reist, bewondering heb ik voor haar. En Zondag kwam Zwitserse Ursi (49) met wie het meteen klikte. Zij is een positieve vrouw, die van aanpakken houdt en dat kunnen ze hier goed gebruiken. De jongelui werken ook hard, maar zitten veel op hun telefoon, zeker met de maaltijd. Af en toe hebben we wel gesprekken over wereldse dingen en het is interessant om de mening vd jongeren te horen. Ursi is dan goed in tegengas geven, heerlijk! Ik ben bij het vrijlaten van een kerkuil geweest, die maar kort in het centrum was, waarschijnlijk een lichte hersenschudding want naast de weg gevonden. Verder hebben de anderen schildpadden losgelaten, die mensen helemaal niet hadden hoeven brengen.

De week voor ik kwam waren er meer dieren uitgezet. Dat is toeval.

Mijn laatste vrijdag werden er nog twee gierzwaluwen binnengebracht, een nogal wilde mongoose en Emma had zich laten overhalen om een hondje van 6 weken even te verzorgen, want door infecties en wormen kwamen zijn darmen er van achteren steeds uit. Dat kan verholpen worden. Wat ze toch allemaal kunnen krijgen hier.

Gisteravond zijn we uit eten gegaan en daarna ben ik in het donker meegelopen naar het andere gedeelte, want om 9 uur worden ze nog een keer gevoerd. Ik kon het stekelvarkentje een fles geven, maar de white tailed mongoose, die nog vergat te noemen, was uit zijn kooi. Met eten kregen we hem er weer in, fijn dat we het zagen. De caracals kregen eten, de eekhoorns en bushbaby. Zowaar toen we het eten voor de aardwolf neerzetten, liet hij zich even zien!

A.s. zondag ga ik naar een ander project bij het Kruger in de buurt. Dat is meer monitoren dan contact met de dieren. Beter voor mij qua hygiene denk ik.

De rehabilitatie en het uitzetten van dieren is een geweldig en zwaar werk. Ik heb veel ontzag en bewondering voor de mensen, die hun leven eraan wijden.

De moeite waard om de website van Umoja Khulula Wildlife Centre te bekijken!

Veel liefs van @nkie

2e week Lamu en laatste week Kenia

Lieve Allemaal,

De tweede week Lamu was dankzij Hilleken en Matata weer geweldig. Elke dag heb ik wel een keer met Hilleken samen gegeten en Matata heeft ook voor ons gekookt. Vooral als hij dat op de boot doet vind ik het een hele prestatie en het is elke keer heerlijk.

Met een bevriend gezin zijn we op 1e Kerstdag naar “Manda Beach” gegaan, waar ook resorts zijn. Ik ontmoette daar Nederlandse Marsha, die net aangekomen was en hier op vakantie, omdat ze in Nederland samenwoont met een man, die ook uit Lamu komt.

Hilleken en ik liepen door het water naar een ander resort, waar we een cocktail namen. Daarna op de boot de “ sunset tour” gedaan. Erg populair hier en heel mooi. Behalve de sunset zeil je een stuk rond ook door de mangroves.

Soms dagje rustig ,maar wel naar pedicure of boodschapje gedaan. Hilleken had contact met een man, die een school heeft opgezet en van de grond af op gebouwd met oa eco bricks en flessen. Dat wilde ik graag zien, want die eco bricks heb ik in Zanzibar nog eens gemaakt. Zie foto’s.

Hilleken maakte het een andere dag spannend doordat ze al een tijd een “ Puist” op haar rug had en had gedroomd dat er een beest in zat. Naar een verpleegster om het uit te laten drukken, wat heel erg pijnlijk was, maar de verdovingsprik was eigenlijk nog pijnlijker. Wel nodig want de verpleegster heeft ongelooflijk staan drukken en ja! Er kwam een of andere larf uit!!! Wat een opluchting dat hij eruit was! Tja, ook dat kun je mee maken.

Ik wilde heel graag op zee gaan snorkelen bij een rots, die “Kinika Rock” heette. Een tocht van 3 uur zeilen de Indische Oceaan op. Het lukte, ook Marsha en een neef van haar gingen mee.

Het was trouwens aldoor mooi weer, maar erg veel wind, teveel. We hadden het geluk dat de wind verminderd was, dus het was goed te doen met de golven. Een mooie tocht. Bij de rots hebben Hilleken, Sacha ,haar neef en ik gesnorkeld. Ik vond het prachtig en genoot intens om weer te snorkelen. De zee blijft toch mijn grote passie.

Op de terugweg rondom het eiland Lamu gevaren en gestopt bij een mooi strand om kleurige mocktails te drinken. Gezellig met Hilleken en Sasha! De mannen bleven op de boot en kookten voor ons! Luxe! Een prachtige tocht.

Twee dagen later gingen we naar “Manda Toto”, waar we vorige keer ook waren, maar een ander stuk, wat weer prachtig was om te snorkelen. Matata weet precies waar we moeten zijn! “sAvonds was het Oudjaarsdag en meestal gingen zij naar “Manda Beach” met de boot. We waren echter alle drie zo moe, dat ik liever ging slapen. Ik snorkelde liever.

Op Nieuwjaarsdag is er elk jaar een race van kleine traditionele dow’s. Het was mijn vertrekdag, maar ik kon erheen! We bekeken het vanaf Hilleken en Matata’s dow, die iets groter is. Zo’n tien boten deden aan de zeilrace mee. Erg leuk om te zien hoe ze vanaf Shella dorp vertrokken een heel rondje zeilden en wie er dan het eerst terug was werd bejubeld ( kreeg een bedrag aan geld)en de boot werd besprongen. Veel boten van groot naar klein volgden het geheel, een spektakel! Extra leuk was dat de kapitein, die wij ook eerder op de boot hadden gehad, won!!!!

Eind van de middag was ik terug in Nairobi in een hotel bij de lokale luchthaven. Ik kon net als vorig jaar niet in Brackenhurst terecht. Ik was echter zo oververmoeid, dat het me weinig kon schelen. Moeizaam lopend door de spierpijn in heel mijn lichaam heb ik 2 nachten en een dag grotendeels in en uit bed doorgebracht. Ik kom tot de conclusie dat mijn lichaam het snorkelen en vooral het je aan de boot optrekken om erin te komen ( ondank de hulp van twee mannen) niet meer aan kan. Ik merk het niet als ik bezig ben, hoewel ik de laatste keer een afscheidsgevoel had. Mijn oude lichaam kan niet alles meer aan dat mijn geest wil en dat is niet makkelijk.

Dinsdagochtend kwam Sammy, mijn favoriete chauffeur/ gids mijn halen voor drie dagen safari.

Drie nachten de Abedares Country Club ( echt koloniaal Engels) en het regende. Een zegen, hoor mij! Ze hadden nl een Spa en ik heb dezelfde dag en later een massage gekregen en kon de sauna in! Dat was wat ik nodig had en langzaam kreeg ik minder pijn. Op donderdag kon ik echter nauwelijks op mijn linkervoet staan en liep kreupel. De volgende dag als een wonder weer over! Ik snap er niets van.

Vanuit het hotel gingen we naar parken toe en eerst Ol Pejeta, waar ik eerder was geweest. Zij zijn o.a. op het behoud van de neushoorns gericht. Jullie kennen misschien de documentaire over da laatste Noordelijke witte neushoorns. Ze hadden nog twee vrouwtjes en een oud mannetje. Het mannetje is twee jaar geleden overleden, maar het voortplanten lukte al jaren niet meer. Ook is daar de blind geworden neushoorn Baraka, die nu educatieve doeleinden heeft. Ze zitten in een afgeschermd stuk van het park. Je ziet in het park veel neushoorns, zowel witte als zwarte. De leeuwen, die er waren, hebben een paar jonge neushoorns gedaan en daarom hebben ze twee jaar gelden besloten een heel stel leeuwen naar een ander park te brengen.

Het was dus heel speciaal dat wij wel leeuwen gezien hebben.Met heen en weer rijden was het 10 uur in de auto, dus ik was gevloerd, toe in weer terug was.

De volgende dag dus dichterbij en korter gedaan. Naar het Abedares National Park, het bergachtige bosgebied, waar het hotel ook in ligt. We zijn in “The Arc” gaan lunchen, zodat we de grote “waterhole” konden zien. Het hotel is in de vorm van een schip gebouwd naast een waterplas. Ook daar ben ik eerder geweest ( waar niet in Kenia na 8 jaar, haha)

Toen was ik er twee nachten en het was leuk om het weer te zien. De zeldzame Giant Bush Pig is er te zien. We zagen hem de weg oversteken en er waren bij de waterplas een heel stel. Ook buffels, waterbokken en bushbucks. Later kwam een groep van 20 olifanten, waaronder 4 hele kleintjes. Mijn dag was goed!

Ik ga het verhaal wat comprimeren, want intussen ben ik in Zuid Afrika aangekomen bij. Het nieuwe project om dieren te verzorgen en het ziet ernaar uit dat dat ook druk gaat worden.

De reisdagen zijn nooit zo aangenaam en ook nu hadden ze haken en ogen met veel gewacht en veranderingen. Voel me nu moe, maar heb een goede tent dus hoop lekker te slapen.

Het is hier midden in de rimboe, dus al een wonder dat er wifi is. Het uploaden van de foto’s stel ik nog even uit, maar ik wilde in elk geval wat van me laten horen.

Heel veel liefs van @nkie

De Mara, Naboisho en Lamu

Lieve Allemaal,

Natuurlijk wens ik jullie Fijne Kerstdagen!

Jullie hebben nog mijn verhaal over het dagje Masai Mara tegoed.

Zaterdag, een week geleden, vertrokken we in het donker en door Naboisho rijdend zagen we bij zonsopkomst een leeuw, die ik niet kende. Hij liep te roepen en zowaar een groep leeuwinnen en welpen kwam hem tegemoet. Geen echt warm welkom, maar wel speciaal voor ons, omdat deze leeuwen niet veel gezien worden in Naboisho.

Door naar Masai Mara National Park. Een ander gebied, het is erg vlak, was door de droogte geel. Kort droog gras, terwijl ik het andere jaren met heel hoog gras heb gezien. Hoogtepunt kwam heel snel, want we zagen Amani een cheeta met een klein jong. Zij is al overgrootmoeder en haar dochter en kleindochter hebben we in Naboisho. Die hebben nu ook elk een welp, die zelfs groter zijn dan dit welpje! Jing was helemaal blij, want ze is gek op cheeta’s.

Daarna ontdekten we jagende leeuwen en een leeuwin met hele kleine welpjes, zie foto’s.

Rond 9 uur ontbijt en rond 1 uur lunch bij de auto. Nog uren rondgereden over de lege vlaktes. Af en toe een paar giraffen, antilopen of olifanten , maar vergeleken bij “ons” Naboisho was het er leeg en saai.

Een paar uur eerder besloten we terug te gaan. We kwamen in een plensbui terecht, maar door de droogte zijn we daar zelfs blij om! We zagen onze doorweekte Rongai Boys en zochten nog naar onze drie kleine welpjes. Ik wil zelf zien dat ze nog met z’n drieën zijn.

Toen om zeven uur bekaf van 13 uur in de auto kwamen we “thuis” aan.

Zondag ingepakt en ’s avonds nog een extra drive gaan maken.

Speciaal was dat we een Martial Eagle een duikvlucht zagen maken en gekrijs hoorden, zie foto’s.

Maandag om half zeven voor de laatste drive erop uit. Al snel vonden we de voor ons erg bekende leeuwen en steeds meer auto’s eromheen. Sem besloot weg te gaan en we hoorden en zagen nog dat twee mannetjes grauwend een jong vrouwtje weg joegen. Zo’n 500 meter verderop werd dat ook gehoord en kwam er een vrouwtje uit de bosjes. Wij erheen…..de DRIE KLEINE WELPJES waren nog met z’n drietjes met moeder Akilah en Jasmina. Ik zo blij!

Jing wilde graag nog afscheid nemen van haar cheeta en wij op zoektocht. Anderhalf uur rondgereden, tevergeefs, ze had het er moeilijk mee, ik ken het gevoel, maar daarmee moet je dealen. Geen garanties in de natuur!

Terug in het kamp was het team alles aan het inpakken voor het Kerst reces, want het kamp staat 3 weken leeg, het moet “Billy- proof “zijn, hoewel deze altijd iets kapot maakt.

Bij het afscheid wel een traantje gelaten. Zelfs Jing, die hier 5 weken is geweest heeft het over haar second home!

In Brackenhurst hebben Jing ,Praise en ik samen gegeten en dook ik doodmoe in bed.

De volgende morgen afscheid van Jing, met Jane geluncht en met Emmanuel avondeten, ook een drukke dag.

Woensdag met het vliegtuig naar Lamu. Zo leuk om te weten waar ik terecht kwam en alles weer te zien. Het vliegveld wordt vergroot om toerisme te stimuleren, blij dat ik er nu ben.

In het Lamu Palace Hotel kreeg ik op verzoek dezelfde kamer en er was een welkomst commitee, zie foto’s.

Voor de borrel kwam Hilleken, de Ned vrouw, die ik vorig jaar leerde kennen, me verwelkomen met haar partner Matata. Heel leuk, we kletsten als van ouds. De vriendin, die met haar mee zou komen, bleek vlak voor vertrek een positieve test te hebben en was niet meegekomen, jammer.

De volgende dag zijn we naar Sheila, het mondaine plaatsje met zandstrand, gelopen om te lunchen. Meteen kwam ik “ mijn vriendje” van vorig jaar tegen, waarin ik helemaal geen zin had.

Hij kwam ongevraagd bij ons aan tafel en ik heb hem zoveel als fatsoenlijk genegeerd. Toen hij om een drankje vroeg heeft Hilleken hem op een keurige manier afgepoeierd.

Nog naar het strand gegaan om te zwemmen, maar we werden gezandstraald. Er is veel zon, maar een heel harde wind, die afkoelt. Overdag lekker maar daarna loop ik alweer met een vest!

Weerbericht zegt dat het tussen de 25 en 30 graden is, maar met die wind….

Vrijdag de hele dag met Hilleken en Matata op de boot gevaren, heerlijk!

Een gezin met jongetje van 2 jaar ging mee en 2 jonge vrouwen. Zij hadden wat laat definitief gezegd dat ze meegingen, waardoor we wat het getij betreft iets te laat vertrokken. We voeren op een soort kanalen tussen de mangroven door. En ja hoor het was iets te ondiep voor de boot. Maar toen de passagiers er allemaal af waren, kon de boot verder met soms wat geduw erbij. Precies daar konden wij over het zand lopen en we vonden het spannend, beetje avontuur, zou het lukken? Waar we niet over de scherpe rotsen verder konden lopen, gingen we de boot weer op en voeren verder naar hetzelfde stuk, waar ik vorig jaar niet van onder de indruk was geweest met snorkelen. “Mijn vriendje” van vorig jaar wist echter niet de beste plek, want nu was het wel prachtig! Grote gezonde koralen en heel veel vissen! Ik ontdekte een gecamoufleerde krokodilvis en een blue spotted stingray dacht mij eruit te kunnen zwemmen. Met mijn flippers aan kan ik echter snel zwemmen en toen kroop hij onder een koraal. Na een uur de boot op, waar de bemanning intussen de vis had gebarbecued. We smikkelden met z’n allen!

Vlakbij naar een onbewoond eiland, waar het jongetje in het zand kon spelen en iedereen relaxed kon zwemmen. Het gezin bleek pas een maand in Kenia te zijn en voor haar werk naar Nairobi gekomen. Manlief volgde haar ( applaus van Hilleken en mij!)

Het was vloed geworden en we zeilden de hele weg terug, geweldig!

‘sAvonds heb ik met Hilleken in een restaurant bij haar huis in buurt gegeten.

Zaterdag zijn we gaan winkelen en heeft Matata mij zijn huis laten zien. Met de bouw is hij al vele jaren bezig, drie verdiepingen. De bovenste verdieping is klaar en de tweede bijna.

Onlogisch is mijn eerste gedachte, maar je hebt op de derde zo’n mooi uitzicht en een briesje dat het weer logisch is.

‘sAvonds heeft Matata een heerlijke garnalen curry met spinazie voor ons gekookt en heb ik weer gesmikkeld.

Vanmorgen is het eerste Kerstdag en Hilleken had de enige Kerstboom in huis, die ik hier gezien heb. Ik vind het uitstekend, zoals jullie weten.

Het is heerlijk weer en ik ga kijken wat de dag mij brengt.

Jullie wens ik fijne dagen en ik stuur wat zon als Kerstgeschenk, want jullie weersvoorspelling ziet er regenachtig uit.

Heel veel liefs van @nkie