Eerste week Olifants River

Hoi Allemaal,

Ja, vorige week zondag naar het andere project. Ik was best zenuwachtig, nieuwe locatie, nieuwe mensen, bleken er zo’n 25 te zijn!

Met mij kwamen 7 nieuwe vrijwilligers aan. 5 waren voor het fotografie project dat hier ook is en de rest voor het research project, waar ik aan mee doe. Met de “oude” vrijwilligers zijn er deze week 9 research vrijwilligers. De staf bestaat bestaat ook uit een 10 personen, inclusief de gidsen.

De meeste mensen zijn onder de 30 jaar, maar er is ook een Amerikaan, die ergens in de 60 is.

We zitten in een resort, genaamd “Olifants River and Safaris “, waarvan de helft is afgehuurd voor het project. De helft met het zwembad! Een grote ruimte, ‘Project room”, waar de computers staan en een scherm, waar presentaties op gehouden kunnen worden en een groot terras om het zwembad heen. Kamers voor de vrijwilligers voor max 4 personen. Een zwembad, wat een luxe, dit is het meest luxe project van African Impact, dat ik heb meegemaakt. Op de vorige locatie hadden ze ook een zwembad, maar het resort was meer vervallen, hier is gerenoveerd.

De andere helft is een restaurant, Kambaku genaamd, met nog extra kamers, waar ik een eigen kamer heb, dat is wel aan de andere kant van het resort, maar ik ben er blij mee.

Het resort ligt in een groot Wildpark, deel van the Greater Kruger Area, hetgeen betekent dat het open is naar het Kruger Park. Hekken zijn weggehaald, zodat dieren heen en weer kunnen. Ons Wildpark heet Balule. Midden in de wildernis aan de rivier, maar op 15 min afstand met de auto wel de op een na grootste mijn van Zuid Afrika. Koper en mica oa delven ze hier. Het is wat tegenstrijdig.

We werden warm welkom geheten en ik ook nog door Zara, die ik van december in Kenia ken. Fijn om haar weer te zien. Rondgeleid en verder vrije tijd. Maandag begon met een presentatie over het project, wat er gedaan wordt en kennismaking met iedereen. Weer vrij en om 3uur een drive, die hier wel 4-5 uur duren. Het terrein is heuvelachtig en helemaal bebost, zodat je lang niet zoveel dieren ziet als in Naboisho. Ze tellen hier zelfs de impala’s!

Elke dag om half zes, zonsopgang, gaan we al op drive, anders is het te heet, voor mens en dier.

De temperatuur is tussen de 20 en 38 graden, veel zon gezien, blij met wat bewolking.

Dinsdag kwam ik bij de groep en werd me verteld dat er die nacht ingebroken was, alle computers/ laptops in de projectroom waren gestolen!! Grote ontsteltenis natuurlijk. We mochten de kamer niet in, want de politie moest komen om vingerafdrukken te zoeken. De dieven zijn wel gestoord, omdat iemand van de leiding eraan kwam, maar toen zijn ze met de computers gevlucht. Het is een ramp, want ze hebben van de meeste dingen geen backup gemaakt, wel een les.

Achter af was ik zo blij dat ik mijn eigen laptop naar mijn kamer had meegenomen!!! Ik had overwogen om hem in de projectroom te laten!

We gingen wel op drive, maar hadden geen formulieren om in te vullen.

Op woensdag hebben we een groot deel van het gebied doorkruist om alle cameravallen te wisselen van batterijen en kaartje. Als er beweging is neemt de camera een paar foto’s, dus op die plekken worden dieren gespot, die je normaal niet ziet. De foto’s worden op computers gezet en dan moeten wij de beelden doornemen om te zien wat erop staat. Hij neemt nl ook bewegende takken op, zodat veel beelden niet van nut zijn. Zo zijn vorige week wilde honden gespot.

Donderdag was een drukke dag. De vroege drive was heel verrassend, want we vonden leeuwen!! Ja, dat is hier een belevenis! 3 leeuwinnen en 4 welpen van rond de 5 maanden. Wij zagen ze voor een groot deel in de bosjes, maar de fotografen ( ze zitten in een andere auto)hebben meer tijd en zij hebben ze een tijdje uit de bosjes gezien, dus betere foto’s voor identificatie. De leeuwen hadden een waterbok gevangen, lekker smikkelen en dikke buiken! Wij moesten ook conservation work doen. Dat hield die ochtend in dat Marula trees, die door olifanten van een stuk schors zijn ontdaan, bewerkt moeten worden. De “wond” krijgt een speciale verflaag en er wordt kippengaas omheen gedaan, zodat het daar niet weer kan gebeuren. Daarna terug naar de leeuwenplek, maar ze waren weg. Het was tijd voor de gieren om van de kill te eten en die zagen we overal vandaan komen. Eerst zaten ze in de bomen, spiedend of het veilig was en daarna landden ze op diverse plekken, omdat de botten intussen verspreid waren.

In de middag gingen we naar een plek, waar mensen opgeleid worden om stropers te vangen en daarover kreeg je informatie. Natuurlijk vreselijke foto’s, waar ik maar half naar kijk. Verschillende voorbeelden van de strikken, want voor elk dier is er een andere strik afhankelijk van hun gedrag en grootte. Ik hoorde dat zelfs giraffen gevangen worden, alleen om de haren van hun staart, want daar worden armbanden mee gemaakt. De rest laten ze liggen, misselijk makend. Natuurlijk is het effectiever om een neushoorn te vangen.

’s Avonds hadden we een nightdrive. Veel nachtzwaluwen gezien, die opvlogen als de auto eraan kwam. Ik vond dat de gids te hard reed en de auto rammelde. Maar we zagen( ik 5 seconden)een luipaard, die op jacht was! Hele ervaring hier op een dag beide katten soorten!!

Tijdens de drives zien we vooral impala’s. Andere antilopen zijn waterbokken, Nyala’s, Kudu’s als grote en nog 5 soorten kleinere, allen anders of andere naam dan in Kenia. Verder giraffen en olifanten, veel vogels gezien.

Mijn gezondheid ging goed met het afbouwen vd prednison, maar ik voelde de verschijnselen donderdagnacht terugkomen, dus vrijdag naar de dokter om een hogere dosis te krijgen. Dat is gelukt, dus nu voel ik me weer goed en heb geen pijn.

De leiding is ook hier erg aardig, hulpvaardig en vragen me steeds hoe het gaat. De vrijwilligers trouwens ook en in de vrije tijd ga ik voor en deel mijn eigen gang, met een eigen kamer is dat makkelijk.

Het hele weekend zijn we vrij. Je kunt excursies, zoals naar het Kruger Park, doen, maar ik wil wat extra rust. Relaxen bij het zwembad en af en toe een duik is niet te versmaden. Tijd om mijn log bij te werken.

Verschillende avonden en een keer in de middag kwam een olifant, die ze George noemen achter langs het resort lopen, smikkelend van de groene takken van de bomen. Gisteravond kwam hij zo dichtbij, dat we de projectroom in moesten voor de veiligheid, maar daarna hield hij zich toch aan zijn normale pad, iets verder weg, zodat we naar hem mochten kijken.

Vannacht om half een dacht ik trouwens een leeuw te horen brullen, ik weet nog niet of dat klopt.

Vanmorgen met een stel meiden in het restaurant ontbeten, normaal maken we ons ontbijt zelf, was gezellig.

Dat was het voor nu, Sterkte met he winterweer en veel liefs van @nkie

Zuid Afrika, eerste 2 weken in Umoya Khulula Wildlife Centre

Hoi Allemaal,

Ja de reis hierheen was niet stressloos. In Nairobi veranderde de gate het laatste half uur 2 keer, wat veel boze mensen veroorzaakte. Ik denk dat ze een kleiner vliegtuig hebben genomen, want ik hoorde mensen zeggen dat de ene wel een de andere niet mee kon! Vertraging van een uur en toen ik in Johannesburg aankwam stond er niemand van de B&B op me te wachten, bleek ik niet aangevraagd te hebben. Omdat ik ook steeds pijn had was dat erg verwarrend. Overigens werd ik daar in de Airport Tower Lodge verder goed opgevangen.

De volgende ochtend voor zeven uur naar het busstation, we dachten dat ik er om zeven uur werd opgehaald, maar bleek 7:40 te zijn. Voordat ik te ongerust werd, ontdekte ik dat gelukkig. Tocht van 6 uur naar Hoetspruit, waar weer niemand op mij stond te wachten. Ik was blij met de buschauffeur, die ging bellen tot hij zeker wist dat ik opgehaald werd. Ik zal er hulpeloos uitgezien hebben, al probeerde ik van niet. Gelukkig kende ik de plek, waar ik afgezet /opgehaald werd wel.

Pff, dus wel wat stress gehad en toen ik in het kamp was moest ik toekijken hoe de vrijwilligers samen de taken gingen doen, terwijl ik van alles door de pijn niet kon doen, ook vervelend, want er wordt hier heel erg hard gewerkt, 7 dagen in de week bijna 24 uur per dag. Ongelooflijk wat eigenaresse Emma en manager Katharine hier doen naast een stel zwarte Afrikanen en nog een stel witte mannen, familieleden.

Het Umoya Khulula Wildlife Centre ligt op een groot terrein, waarvan Emma’s familie eigenaar is.

Er zijn twee stukken. Een heeft gebouwen, huizen met kamers om te slapen, een “kliniek “om dieren te behandelen en ze in quarantaine te observeren, een keuken om dierenvoer klaar te maken, een gebouw met keuken om voor mensen te koken met eetkamer.

Hier rondom verschillen grote hokken, die van heel stevig ( voor de hippo, die ze hebben groot gebracht) tot iets minder stevig voor wratten zwijnen of mongoose zijn. Er lopen 3 honden en 3 katten rond ( gelukkig iets te aaien) en een zabel antiloop, die nu 8 maanden oud is. Zijn moeder was aangereden, toen hij nog heel klein was.

Een 10 minuten lopen verderop is nog een open gebouwtje “food preparation Kitchen” met koelkasten, waarin het vlees, fruit en groente wordt bewaard voor de dieren.

Nog iets verder lopen zijn grotere om heinde stukken voor de dieren.

Twee Aardwolfs hadden ze, die ontsnapt zijn, maar nog af en toe komen eten.

Twee grote Caracals, mooie katten in een grote kooi. Een jong stekelvarken, jonge eekhoorns, een bushbaby, verschillende leeftijd wrattenzwijnen en wel dertig banded mongoose. De laatste zijn makkelijk als kleintje in huis te hebben, maar als ze groter worden niet meer, dus dan willen de mensen ze kwijt. Alle dieren hebben een verhaal.

Aan die kant kom ik weinig, want het is alles bij elkaar te ver voor me om te lopen en dan ook nog hokken schoon te maken.

Dichterbij in de quarantaine zitten de vogels, die ik help voeren. Een palmgierzwaluw, een vinkje en nog een onbekende. Het lijkt makkelijk om wormpjes in zo’n bekje te doen en de zwaluw lukt goed, maar de onbekende vindt de krekels te groot en laat ze steeds vallen. Ik moet dus hoofd en pootjes vd krekel afhalen om hem kleiner te maken……zo heb ik ook met moeite een keer 2 dags

dode kuikentjes door moeten snijden, mezelf vertellend dat het alleen vlees was, het hoort erbij.

De jongste mongoose, genaamd Jake zit ook in quarantaine, maar moet “uitgelaten “ worden om aan de natuur te wennen. Dat kan ik wel, dus doe dat regelmatig. Verder had Emma wat administratief werk voor me, maar niet veel. Ik zie de anderen dus hard werken en probeer wat bij te springen waar het me lukt. Vrijwilligers hebben er geen moeite mee en zeker Emma en Katharine respecteren ook mijn “handicaps”. Intussen ben ik twee keer bij de dokter geweest en is de Crohn terug in de vorm van de gewrichtspijnen. De prednison, die ik kreeg helpt, maar ik bleek ook ijzertekort te hebben, dus daarom zo snel moe. Ook daar pillen voor en het gaat, maar tot veel ben ik niet in staat. Ik ben ook aldoor in contact met het AMC, maar zij kunnen niet meer doen, dus dan ben ik toch liever hier.

Het is heel warm, tussen 25 en 35 graden, maar een paar regenbuien gehad. Vervelend is wel dat ze “powercuts” hebben. Wisselende periodes, waarin je geen elektriciteit hebt, dat is te doen, maar als de waterpompen daardoor ook uitvallen heb je ook geen water. Dat vind ik vreselijk. Op een avond zaten we in het donker te eten en er was maar net genoeg water om de dieren melk te geven. Plakkerig vd hele dag, nee, de volgende avond was beter. Twee vriendinnen van Emma uit Johannesburg waren er en zij maakte een echte braai. Veel vlees is dat, maar met salade en rijst heerlijk. Een van hen had 8 baby vleermuisjes bij zich, die ze 4x per dag voerde met melk en het uitknijpen van wormen, ik hoop dat mijn foto’s gelukt zijn.

De eerste week waren er 5 vrijwilligers en de tweede 4. Ik had het meest contact met de “oudsten” De eerste week Engelse Ruby ( 33), die alleen door Afrika met openbaar vervoer reist, bewondering heb ik voor haar. En Zondag kwam Zwitserse Ursi (49) met wie het meteen klikte. Zij is een positieve vrouw, die van aanpakken houdt en dat kunnen ze hier goed gebruiken. De jongelui werken ook hard, maar zitten veel op hun telefoon, zeker met de maaltijd. Af en toe hebben we wel gesprekken over wereldse dingen en het is interessant om de mening vd jongeren te horen. Ursi is dan goed in tegengas geven, heerlijk! Ik ben bij het vrijlaten van een kerkuil geweest, die maar kort in het centrum was, waarschijnlijk een lichte hersenschudding want naast de weg gevonden. Verder hebben de anderen schildpadden losgelaten, die mensen helemaal niet hadden hoeven brengen.

De week voor ik kwam waren er meer dieren uitgezet. Dat is toeval.

Mijn laatste vrijdag werden er nog twee gierzwaluwen binnengebracht, een nogal wilde mongoose en Emma had zich laten overhalen om een hondje van 6 weken even te verzorgen, want door infecties en wormen kwamen zijn darmen er van achteren steeds uit. Dat kan verholpen worden. Wat ze toch allemaal kunnen krijgen hier.

Gisteravond zijn we uit eten gegaan en daarna ben ik in het donker meegelopen naar het andere gedeelte, want om 9 uur worden ze nog een keer gevoerd. Ik kon het stekelvarkentje een fles geven, maar de white tailed mongoose, die nog vergat te noemen, was uit zijn kooi. Met eten kregen we hem er weer in, fijn dat we het zagen. De caracals kregen eten, de eekhoorns en bushbaby. Zowaar toen we het eten voor de aardwolf neerzetten, liet hij zich even zien!

A.s. zondag ga ik naar een ander project bij het Kruger in de buurt. Dat is meer monitoren dan contact met de dieren. Beter voor mij qua hygiene denk ik.

De rehabilitatie en het uitzetten van dieren is een geweldig en zwaar werk. Ik heb veel ontzag en bewondering voor de mensen, die hun leven eraan wijden.

De moeite waard om de website van Umoja Khulula Wildlife Centre te bekijken!

Veel liefs van @nkie

2e week Lamu en laatste week Kenia

Lieve Allemaal,

De tweede week Lamu was dankzij Hilleken en Matata weer geweldig. Elke dag heb ik wel een keer met Hilleken samen gegeten en Matata heeft ook voor ons gekookt. Vooral als hij dat op de boot doet vind ik het een hele prestatie en het is elke keer heerlijk.

Met een bevriend gezin zijn we op 1e Kerstdag naar “Manda Beach” gegaan, waar ook resorts zijn. Ik ontmoette daar Nederlandse Marsha, die net aangekomen was en hier op vakantie, omdat ze in Nederland samenwoont met een man, die ook uit Lamu komt.

Hilleken en ik liepen door het water naar een ander resort, waar we een cocktail namen. Daarna op de boot de “ sunset tour” gedaan. Erg populair hier en heel mooi. Behalve de sunset zeil je een stuk rond ook door de mangroves.

Soms dagje rustig ,maar wel naar pedicure of boodschapje gedaan. Hilleken had contact met een man, die een school heeft opgezet en van de grond af op gebouwd met oa eco bricks en flessen. Dat wilde ik graag zien, want die eco bricks heb ik in Zanzibar nog eens gemaakt. Zie foto’s.

Hilleken maakte het een andere dag spannend doordat ze al een tijd een “ Puist” op haar rug had en had gedroomd dat er een beest in zat. Naar een verpleegster om het uit te laten drukken, wat heel erg pijnlijk was, maar de verdovingsprik was eigenlijk nog pijnlijker. Wel nodig want de verpleegster heeft ongelooflijk staan drukken en ja! Er kwam een of andere larf uit!!! Wat een opluchting dat hij eruit was! Tja, ook dat kun je mee maken.

Ik wilde heel graag op zee gaan snorkelen bij een rots, die “Kinika Rock” heette. Een tocht van 3 uur zeilen de Indische Oceaan op. Het lukte, ook Marsha en een neef van haar gingen mee.

Het was trouwens aldoor mooi weer, maar erg veel wind, teveel. We hadden het geluk dat de wind verminderd was, dus het was goed te doen met de golven. Een mooie tocht. Bij de rots hebben Hilleken, Sacha ,haar neef en ik gesnorkeld. Ik vond het prachtig en genoot intens om weer te snorkelen. De zee blijft toch mijn grote passie.

Op de terugweg rondom het eiland Lamu gevaren en gestopt bij een mooi strand om kleurige mocktails te drinken. Gezellig met Hilleken en Sasha! De mannen bleven op de boot en kookten voor ons! Luxe! Een prachtige tocht.

Twee dagen later gingen we naar “Manda Toto”, waar we vorige keer ook waren, maar een ander stuk, wat weer prachtig was om te snorkelen. Matata weet precies waar we moeten zijn! “sAvonds was het Oudjaarsdag en meestal gingen zij naar “Manda Beach” met de boot. We waren echter alle drie zo moe, dat ik liever ging slapen. Ik snorkelde liever.

Op Nieuwjaarsdag is er elk jaar een race van kleine traditionele dow’s. Het was mijn vertrekdag, maar ik kon erheen! We bekeken het vanaf Hilleken en Matata’s dow, die iets groter is. Zo’n tien boten deden aan de zeilrace mee. Erg leuk om te zien hoe ze vanaf Shella dorp vertrokken een heel rondje zeilden en wie er dan het eerst terug was werd bejubeld ( kreeg een bedrag aan geld)en de boot werd besprongen. Veel boten van groot naar klein volgden het geheel, een spektakel! Extra leuk was dat de kapitein, die wij ook eerder op de boot hadden gehad, won!!!!

Eind van de middag was ik terug in Nairobi in een hotel bij de lokale luchthaven. Ik kon net als vorig jaar niet in Brackenhurst terecht. Ik was echter zo oververmoeid, dat het me weinig kon schelen. Moeizaam lopend door de spierpijn in heel mijn lichaam heb ik 2 nachten en een dag grotendeels in en uit bed doorgebracht. Ik kom tot de conclusie dat mijn lichaam het snorkelen en vooral het je aan de boot optrekken om erin te komen ( ondank de hulp van twee mannen) niet meer aan kan. Ik merk het niet als ik bezig ben, hoewel ik de laatste keer een afscheidsgevoel had. Mijn oude lichaam kan niet alles meer aan dat mijn geest wil en dat is niet makkelijk.

Dinsdagochtend kwam Sammy, mijn favoriete chauffeur/ gids mijn halen voor drie dagen safari.

Drie nachten de Abedares Country Club ( echt koloniaal Engels) en het regende. Een zegen, hoor mij! Ze hadden nl een Spa en ik heb dezelfde dag en later een massage gekregen en kon de sauna in! Dat was wat ik nodig had en langzaam kreeg ik minder pijn. Op donderdag kon ik echter nauwelijks op mijn linkervoet staan en liep kreupel. De volgende dag als een wonder weer over! Ik snap er niets van.

Vanuit het hotel gingen we naar parken toe en eerst Ol Pejeta, waar ik eerder was geweest. Zij zijn o.a. op het behoud van de neushoorns gericht. Jullie kennen misschien de documentaire over da laatste Noordelijke witte neushoorns. Ze hadden nog twee vrouwtjes en een oud mannetje. Het mannetje is twee jaar geleden overleden, maar het voortplanten lukte al jaren niet meer. Ook is daar de blind geworden neushoorn Baraka, die nu educatieve doeleinden heeft. Ze zitten in een afgeschermd stuk van het park. Je ziet in het park veel neushoorns, zowel witte als zwarte. De leeuwen, die er waren, hebben een paar jonge neushoorns gedaan en daarom hebben ze twee jaar gelden besloten een heel stel leeuwen naar een ander park te brengen.

Het was dus heel speciaal dat wij wel leeuwen gezien hebben.Met heen en weer rijden was het 10 uur in de auto, dus ik was gevloerd, toe in weer terug was.

De volgende dag dus dichterbij en korter gedaan. Naar het Abedares National Park, het bergachtige bosgebied, waar het hotel ook in ligt. We zijn in “The Arc” gaan lunchen, zodat we de grote “waterhole” konden zien. Het hotel is in de vorm van een schip gebouwd naast een waterplas. Ook daar ben ik eerder geweest ( waar niet in Kenia na 8 jaar, haha)

Toen was ik er twee nachten en het was leuk om het weer te zien. De zeldzame Giant Bush Pig is er te zien. We zagen hem de weg oversteken en er waren bij de waterplas een heel stel. Ook buffels, waterbokken en bushbucks. Later kwam een groep van 20 olifanten, waaronder 4 hele kleintjes. Mijn dag was goed!

Ik ga het verhaal wat comprimeren, want intussen ben ik in Zuid Afrika aangekomen bij. Het nieuwe project om dieren te verzorgen en het ziet ernaar uit dat dat ook druk gaat worden.

De reisdagen zijn nooit zo aangenaam en ook nu hadden ze haken en ogen met veel gewacht en veranderingen. Voel me nu moe, maar heb een goede tent dus hoop lekker te slapen.

Het is hier midden in de rimboe, dus al een wonder dat er wifi is. Het uploaden van de foto’s stel ik nog even uit, maar ik wilde in elk geval wat van me laten horen.

Heel veel liefs van @nkie

De Mara, Naboisho en Lamu

Lieve Allemaal,

Natuurlijk wens ik jullie Fijne Kerstdagen!

Jullie hebben nog mijn verhaal over het dagje Masai Mara tegoed.

Zaterdag, een week geleden, vertrokken we in het donker en door Naboisho rijdend zagen we bij zonsopkomst een leeuw, die ik niet kende. Hij liep te roepen en zowaar een groep leeuwinnen en welpen kwam hem tegemoet. Geen echt warm welkom, maar wel speciaal voor ons, omdat deze leeuwen niet veel gezien worden in Naboisho.

Door naar Masai Mara National Park. Een ander gebied, het is erg vlak, was door de droogte geel. Kort droog gras, terwijl ik het andere jaren met heel hoog gras heb gezien. Hoogtepunt kwam heel snel, want we zagen Amani een cheeta met een klein jong. Zij is al overgrootmoeder en haar dochter en kleindochter hebben we in Naboisho. Die hebben nu ook elk een welp, die zelfs groter zijn dan dit welpje! Jing was helemaal blij, want ze is gek op cheeta’s.

Daarna ontdekten we jagende leeuwen en een leeuwin met hele kleine welpjes, zie foto’s.

Rond 9 uur ontbijt en rond 1 uur lunch bij de auto. Nog uren rondgereden over de lege vlaktes. Af en toe een paar giraffen, antilopen of olifanten , maar vergeleken bij “ons” Naboisho was het er leeg en saai.

Een paar uur eerder besloten we terug te gaan. We kwamen in een plensbui terecht, maar door de droogte zijn we daar zelfs blij om! We zagen onze doorweekte Rongai Boys en zochten nog naar onze drie kleine welpjes. Ik wil zelf zien dat ze nog met z’n drieën zijn.

Toen om zeven uur bekaf van 13 uur in de auto kwamen we “thuis” aan.

Zondag ingepakt en ’s avonds nog een extra drive gaan maken.

Speciaal was dat we een Martial Eagle een duikvlucht zagen maken en gekrijs hoorden, zie foto’s.

Maandag om half zeven voor de laatste drive erop uit. Al snel vonden we de voor ons erg bekende leeuwen en steeds meer auto’s eromheen. Sem besloot weg te gaan en we hoorden en zagen nog dat twee mannetjes grauwend een jong vrouwtje weg joegen. Zo’n 500 meter verderop werd dat ook gehoord en kwam er een vrouwtje uit de bosjes. Wij erheen…..de DRIE KLEINE WELPJES waren nog met z’n drietjes met moeder Akilah en Jasmina. Ik zo blij!

Jing wilde graag nog afscheid nemen van haar cheeta en wij op zoektocht. Anderhalf uur rondgereden, tevergeefs, ze had het er moeilijk mee, ik ken het gevoel, maar daarmee moet je dealen. Geen garanties in de natuur!

Terug in het kamp was het team alles aan het inpakken voor het Kerst reces, want het kamp staat 3 weken leeg, het moet “Billy- proof “zijn, hoewel deze altijd iets kapot maakt.

Bij het afscheid wel een traantje gelaten. Zelfs Jing, die hier 5 weken is geweest heeft het over haar second home!

In Brackenhurst hebben Jing ,Praise en ik samen gegeten en dook ik doodmoe in bed.

De volgende morgen afscheid van Jing, met Jane geluncht en met Emmanuel avondeten, ook een drukke dag.

Woensdag met het vliegtuig naar Lamu. Zo leuk om te weten waar ik terecht kwam en alles weer te zien. Het vliegveld wordt vergroot om toerisme te stimuleren, blij dat ik er nu ben.

In het Lamu Palace Hotel kreeg ik op verzoek dezelfde kamer en er was een welkomst commitee, zie foto’s.

Voor de borrel kwam Hilleken, de Ned vrouw, die ik vorig jaar leerde kennen, me verwelkomen met haar partner Matata. Heel leuk, we kletsten als van ouds. De vriendin, die met haar mee zou komen, bleek vlak voor vertrek een positieve test te hebben en was niet meegekomen, jammer.

De volgende dag zijn we naar Sheila, het mondaine plaatsje met zandstrand, gelopen om te lunchen. Meteen kwam ik “ mijn vriendje” van vorig jaar tegen, waarin ik helemaal geen zin had.

Hij kwam ongevraagd bij ons aan tafel en ik heb hem zoveel als fatsoenlijk genegeerd. Toen hij om een drankje vroeg heeft Hilleken hem op een keurige manier afgepoeierd.

Nog naar het strand gegaan om te zwemmen, maar we werden gezandstraald. Er is veel zon, maar een heel harde wind, die afkoelt. Overdag lekker maar daarna loop ik alweer met een vest!

Weerbericht zegt dat het tussen de 25 en 30 graden is, maar met die wind….

Vrijdag de hele dag met Hilleken en Matata op de boot gevaren, heerlijk!

Een gezin met jongetje van 2 jaar ging mee en 2 jonge vrouwen. Zij hadden wat laat definitief gezegd dat ze meegingen, waardoor we wat het getij betreft iets te laat vertrokken. We voeren op een soort kanalen tussen de mangroven door. En ja hoor het was iets te ondiep voor de boot. Maar toen de passagiers er allemaal af waren, kon de boot verder met soms wat geduw erbij. Precies daar konden wij over het zand lopen en we vonden het spannend, beetje avontuur, zou het lukken? Waar we niet over de scherpe rotsen verder konden lopen, gingen we de boot weer op en voeren verder naar hetzelfde stuk, waar ik vorig jaar niet van onder de indruk was geweest met snorkelen. “Mijn vriendje” van vorig jaar wist echter niet de beste plek, want nu was het wel prachtig! Grote gezonde koralen en heel veel vissen! Ik ontdekte een gecamoufleerde krokodilvis en een blue spotted stingray dacht mij eruit te kunnen zwemmen. Met mijn flippers aan kan ik echter snel zwemmen en toen kroop hij onder een koraal. Na een uur de boot op, waar de bemanning intussen de vis had gebarbecued. We smikkelden met z’n allen!

Vlakbij naar een onbewoond eiland, waar het jongetje in het zand kon spelen en iedereen relaxed kon zwemmen. Het gezin bleek pas een maand in Kenia te zijn en voor haar werk naar Nairobi gekomen. Manlief volgde haar ( applaus van Hilleken en mij!)

Het was vloed geworden en we zeilden de hele weg terug, geweldig!

‘sAvonds heb ik met Hilleken in een restaurant bij haar huis in buurt gegeten.

Zaterdag zijn we gaan winkelen en heeft Matata mij zijn huis laten zien. Met de bouw is hij al vele jaren bezig, drie verdiepingen. De bovenste verdieping is klaar en de tweede bijna.

Onlogisch is mijn eerste gedachte, maar je hebt op de derde zo’n mooi uitzicht en een briesje dat het weer logisch is.

‘sAvonds heeft Matata een heerlijke garnalen curry met spinazie voor ons gekookt en heb ik weer gesmikkeld.

Vanmorgen is het eerste Kerstdag en Hilleken had de enige Kerstboom in huis, die ik hier gezien heb. Ik vind het uitstekend, zoals jullie weten.

Het is heerlijk weer en ik ga kijken wat de dag mij brengt.

Jullie wens ik fijne dagen en ik stuur wat zon als Kerstgeschenk, want jullie weersvoorspelling ziet er regenachtig uit.

Heel veel liefs van @nkie

3e en laatste week Naboisho dec'22

Hoi Allemaal,

Ja, het was de laatste week van het door mij zo geliefde project op deze locatie in Naboisho.

Afgelopen maandag was een speciale ochtend. Drie vrijwilligers gingen weg en zij werden getrakteerd op een ochtend, die begon met een leeuw, die rond half 6 door ons kamp liep, we hoorden hem allemaal vanuit ons bed. Hij was weg toen we moesten opstaan. Op hun laatste drive zagen we 4 cheeta’s, de grote groep leeuwen en de kleinere groep met de kleinste welpjes.

Het had niet beter gekund. Tina, Matthias en Sarina vertrokken voor de lunch en Jing en ik bleven over. Minder lol deze week, maar ook gezellig met de staff.

Daarbij tot mijn grote verrassing kwam Lincoln met zijn gezin voor 2 dagen! Zijn dochter is 12 en zoontje 4. Ze zijn verlegen tegen me ,maar dat trok bij. Ze gingen mee op de drives, erg leuk. De kinderen gedroegen zich perfect. Als Ethan, het zoontje zich verveelde, ging hij in de auto liggen slapen! Lincoln moest deels werken, maar dat was geen punt.

De manager van Naboisho kwam trouwens naar onze gebouwen kijken met een aannemer om te zien hoe ze alles konden renoveren. Ze willen een research centrum maken, vergaderzalen en iemand gaat er wonen en wil het huis slang en insect vrij hebben. In de natuur !

Lincoln’s vrouw Helen zag haar eerste olifant en er volgenden meer, dus zij was dol enthousiast!

We zagen veel leeuwen en de drie kleinste welpjes. Ze hebben zelfs met tellen geholpen.

Woensdag vertrok het gezin weer. In de ochtend hadden we 2 leeuwinnen met een wildebeest prooi gevonden en ’s middags was hun hele troep gekomen en genoten van de prooi, die in de rivierbedding lag. We bekeken het van beide kanten en zagen een kudde buffels aankomen. Ze wilden drinken en probeerden de leeuwen weg te jagen. Spannend zo’n confrontatie. De leeuwen liepen weg naar de overkant, maar bleven in de buurt van hun prooi.

We hoorden trouwens dat van de drie kleinste welpjes er waarschijnlijk een dood is, snik. Hij zou vertrapt zijn door buffels. We hebben het nog niet zelf kunnen constateren, want hebben ze nog niet gevonden. Ik had net een schattig filmpje van ze gemaakt.

Woensdagnacht heb ik in mijn eentje in zo’n kleine koepeltent geslapen, midden in het veld. Foto’s volgen. Ik had een warme nacht uitgekozen gelukkig, want ik heb het regelmatig koud.

Een “raam “ had ik open gelaten zodat ik door het gaas naar buiten kon kijken en mijn lenzen ingehouden. In de verte hoorde ik de leeuwen brullen en om 12 uur gegraas….

Het nijlpaard kwam tot een meter bij mijn raam, waarachter ik hem observeerde. LEUK! Nijlpaarden kunnen niet goed zien, maar wel horen en zodra ik een beweging maakte hield hij op met grazen om te luisteren, Ik stil en hij ging weer door. Zo spannend zo dichtbij!

Uurtje later hoorde ik een soort gepik in het gras aan de gesloten kant van de tent. Ik weet dus niet wat het was. Kan een klein dier, die insecten eet geweest zijn, zei de gids later.

Om half drie ben ik in slaap gevallen tot half zes, jammergenoeg. Om 6 uur bij het eerste daglicht opgestaan en het veld was leeg.

Donderdag weer veel (28) leeuwen gezien, zowel in de ochtend als de middag. Een troep jonge leeuwen lag te luieren, toen een kudde olifanten langs kwam. Een jong olifanten mannetje besloot op de leeuwen af te gaan en joeg ze een eind verderop. Leuk om te zien!!

Die acties zijn nu waar ik naar verlang! Daarna was onze gids Sem gewaarschuwd waar cheeta’s waren en omdat Jing dol op ze is, gingen we erheen. Drie verschillende gezien en achteraf bleken we een luipaard gemist te hebben, maar daar stonden 15 auto’s omheen en het was al donker, dus dat vind ik niet erg.

Vrijdag nog invasieve planten ontworteld en zowaar het was de enige drive waar we geen grote katten hebben gezien! Dat gebied is vlak en minder geschikt voor katten. Wel olifanten gezien.

In de avond vond Sem het groepje leeuwen, waarvan ik nog de ID foto’s wilde maken en dat lukte! We gingen naar een ander gebied en weer van verre zag Sem op een heuvel tussen de bush leeuwen. Toen we er aankwamen bleken het de drie Rongai Boys te zijn, die volledig uit hun eigen gebied waren gegaan. Waarschijnlijk om een deel van hun leeuwinnen te zoeken, die al een tijdje ook door ons niet gespot zijn.

Sem kreeg gelukkig het goede bericht dat het derde ( vertrapte )welpje wel in leven was. Ik blij!

Overigens is het zo dat Sem niet zelf alles vindt. De gidsen hebben een gezamenlijke whatsapp en ze bellen elkaar regelmatig over wat waar te vinden is. Als we in het veld een auto langere tijd stil zien staan gaan we er heen om te zien waar zij naar kijken.

Gister, zaterdag, ben ik met Jing, Sem en Soila de hele dag naar Mara National park geweest. Daar schrijf ik apart over.

Vandaag de laatste hele dag hier, inpakken e.d. Morgen naar Brackenhurst en op woensdag vlieg ik naar Lamu om daar de “feestdagen” door te brengen.

Alvast gezellige Feestdagen en tot het volgende verslag!

Veel liefs van @nkie

2e week Naboisho dec '22

Hoi Allemaal,

Of wij Sinterklaas vieren? Heb je die mannen met baarden op mijn foto's niet gezien?

Weer een week voorbij gevlogen.

Maandag zagen we een gevecht tussen 2 struisvogels, het ging er woest aan toe met veel getrap, zie foto’s.

Echt elke dag, meestal meerdere malen zien we leeuwen, dus ik heb veel werk met het fotograferen, folders op mijn computer maken van elke leeuw en uitzoeken wie het is. Dat laatste lukt niet altijd omdat de te vergelijken foto’s niet up to date zijn. Jammer, want ik vind het leuk werk om ze op naam te brengen. Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik Lokoman elk jaar heb gezien, zolang ik hier kom en Noolemala had vorige winter twee hele kleine welpjes, die nu groter zijn.

Een van de families bestaat uit vijf en dertig leeuwen en zijn opgesplitst in drie subgroepen, omdat anders de grotere welpen niet aan bod komen om te eten.

De Rongai Boys, drie broers, regeren nu al ruim drie jaar over het gebied rond ons kamp en over drie families.

Maandagavond kwamen welpjes nieuwsgierig vlak bij de auto, ik keek over de rand naast me en keek recht in zijn ogen op een meter afstand, hoofd weer teruggetrokken….

Woensdag en donderdag hadden we een andere gids, want Sem was vrij. Hij vond voor ons ook leeuwen en cheeta’s.

Donderdag bleek coordinator Jane ook vertrokken en de nieuwe gids werd ’s avonds naar huis gebracht door kok Praise. We constateerden dat we in de avond alleen met Soila waren en ik wist dat er nog een enkele man van de school was. Sara en Jing gingen mee met Praise, maar met Sabrina, Tina en Matthias bleef ik over. Italiaanse vrijwilligster Barbara is maandag al naar huis gegaan. We zijn vroeg naar bed gegaan.

Hoewel ik hier niet bang ben, zijn andere het wel en we zitten midden tussen de dieren.

De coordinator of de gids zijn eindverantwoordelijk en ze waren beide pleiten, Slecht!

Woensdag nacht was het bijna volle maan en helder, ik heb nauwelijks geslapen, want ik hoorde buiten geluiden. Uit mijn ramen kijkend zag ik zebra’s grazen tussen de gebouwen en later 4 giraffen, zie foto’s!

Donderdagavond op het eind vd drive vonden we een tweede cheeta met haar zoon en in de verte ontdekte Matthias leeuwin Lokoman met haar groepje. Ze liep richting cheeta’s en ze kregen elkaar in de gaten…… wat zou er gebeuren? Een tijd lang hielden ze elkaar in het oog, de cheeta moeder zat te grommen om haar zoon voor gevaar te waarschuwen. Leeuwen zijn sterker en de cheeta’s vluchtten elke een andere kant op. Intussen was het donker, maar we vonden cheeta moeder en zoon samen terug. Moeder had een grote boog gemaakt en haar zoon in de gaten gehouden. Een behoorlijk gewonde zebra hinkelde niet ver vd leeuwen en cheeta’s vandaan en we dachten, dat die de nacht niet zou overleven, maar de volgende ochtend vonden we haar toch nog levend terug. Donderdagnacht was het volle maan, maar bewolkt en nog steeds geen regen.

Vrijdag rond gereden om afval te rapen. Een Groene Afrikaanse hop probeerde een ijsvogel weg te jagen, maar dat lukte niet, zie foto’s.

Vrijdag rond half vijf begon het te regenen, hoera. Vanuit de auto zagen we overal donkere wolken. Prachtig! Het zag ernaar uit dat het in heel Naboisho en omgeving regende, niet hard, maar een verademing voor de natuur.

Onze “sundowner” deden we in de auto kijkend naar holen van hyena’s, die kleintjes hadden. Erg leuk en schattig!

Zaterdag ochtend vroeg is Sara, die hier 12 weken is geweest, vertrokken. Ze gaat naar het project in Zuid Afrika, waar ik eind januari ook heen ga. Jing en Sarina zijn dagje naar Masai mara National park, dus ik ben over met Tina en Matthias, die naar voetballen zijn gaan kijken in Eagle Vieuw. Ik las vanmorgen dat Oranje uitgeschakeld is. Ik heb een rustig weekend, kan ik bijkomen van alle activiteiten.

Regelmatig regenbuien nu, dus dat is prima.

Blijkbaar is het erg koud bij jullie, rond de nul graden. Hier is het met nog steeds regen 19 graden en zit ik te rillen met vest en jasje aan!

Sterkte met de kou, want ik hoor dat veel mensen op de verwarming aan het bezuinigen zijn.

Heel veel liefs van @nkie

Eerste week dec '22 Naboisho

Hoi, daar ben ik weer! Weekend vrij en veel gebeurd, dus volgende log.

Woensdag avond zagen we alweer een luipaard. Hij lag te slapen tussen de

struiken, maar werd wakker, poepte en liep weg. Intussen was het donker en

aan de andere kant van de berg vonden we zijn moeder. Ik dacht dat zij jong

was, want ze was veel kleiner, maar de vrouwtjes zijn in grootte veel kleiner dan

de mannen en haar zoon is bijna volwassen. 3 luipaarden in drie dagen!

Nog nooit meegemaakt!

Donderdag morgen gingen we naar Pardamat, een andere conservancy,

waar de nieuwe school gebouwd wordt en waarheen het project in januari

gaat verhuizen. De Gidsen school, waaraan dit African Impact project is

verbonden laat nieuwe gebouwen neerzetten en wordt een Academie.

Ze willen ook andere opleidingen geven voor milieuzaken en hotel business.

Het project verhuist met hen mee, wat een grote verandering is. Nu wonen we

midden in de natuur met al het wild om ons heen. We wonen in een paar

stenen gebouwen, maar verder in tenten. Elke nacht is het spannend wat er

naast je tent graast, zoals zebra’s, giraffen, buffels enz. Zelfs de leeuwen en

olifanten lopen vlak langs. Ik slaap comfortabel in een stenen kamer, maar de

vrijwilligers vinden het extra spannend in de tenten. Ze horen ook veel meer geluiden dan ik.

Dit alles moet je in de nieuwe locatie missen en het programma zal er anders

uit zien, omdat ze zich minder op de dieren gaan richten.

Grote teleurstelling voor mij, maar ik heb beloofd het een keer te komen meemaken.

De gebouwen zien er prachtig uit, alles nieuw natuurlijk en de kamers, waar je slaapt,

zijn deels tent, deels van steen, zoals in veel resorts. Het stenen deel is de badkamer

met wc ( echte doorspoel wc, geen gat in de grond) en douche per 2 tot 4 personen.

Er wordt samen met de studenten in een eetzaal gegeten, dus meer contact met de

studenten.

De gebouwen staan er, maar alles moet nog ingericht worden en ze willen begin januari

de eerste studenten en vrijwilligers ontvangen! Het zal wel weer uitgesteld moeten worden.

Ik zie het niet lukken, maar is niet mijn probleem, ik ga dan naar Zuid Afrika.

Het is een uur rijden bij ons vandaan en naast het bekijken vd de gebouwen hebben

we nieuwe trajecten uitgezet om daar dieren te gaan tellen. Het was veel heen en weer

rijden, want efficiënt doen ze ook dat niet, zodat we zeven uur bezig waren. Moe en gaar

kwam ik in ons kamp terug.

Om half vijf weer op pad en we vonden een grote groep leeuwen, die nog ID foto’s

nodig hadden. Daar knap ik van op! In het donker terug nog 3 leeuwen drinkend

bij een waterplas.

Vrijdag “conservation work”. Anderhalf uur takken gekapt en daar hekjes van

gevlochten om in geulen de erosie te stoppen. Het werkt , maar is naar mijn mening

een druppel op de gloeiende plaat. Wel lekker om lichamelijk bezig te zijn.

Na dit werk kreeg gids Sem bericht dat een cheeta was gespot. Wij erheen. Het bleek

cheeta Sila te zijn met een 6 maanden oude welp. Moeder keek aldoor om zich heen,

ze zag er hongerig uit. In de avond gingen we terug en vonden haar met een

impala prooi, zie foto’s.

Rondrijdend zei Sem dat hij op 8 km afstand (!) een leeuw zag lopen! Wij erheen….

hij had het goed gezien, het was een Rongai boy, een vd drie vaders, die in ons gebied

regeren. Hij stond op en nieste, we schokken ons dood! Verder liep hij langs de weg,

waar wij hem konden volgen. We vonden leeuwin Akilah met de drie zogende welpjes,

die we eerder hadden gezien. Leidde hij ons erheen?

De avond viel, dan is het moeilijker om foto’s te maken.

Voor we vertrokken zette Sem de auto nog naast de mannetjesleeuw. Vrijwilligster Sarena

is voor het eerst en vond het te dichtbij, ze schoof wat naar het midden vd auto.

Toen hij ook nog begon te brullen ( echt hard is dat zo dichtbij!) sprong ze tegen mij aan

en kon ik haar toefluisteren dat hij alleen naar zijn broers aan het roepen was. Lachen later!

Vlak bij ons kamp zagen we de andere leeuwin lopen, die naar eten op zoek was. Bij aankomst

ben ik maar op mijn emmertje in mijn kamer gaan plassen. Na veel overleg is Sarena wel

in een tentje gaan slapen, dat samen met twee andere tentjes aan de buitenkant van ons terrein ligt.

Ze had veel grazers gehoord, maar gaat toch weer in de grotere tent in het midden slapen.

Het was moedig!

Zaterdagochtend had ik een confrontatie. Er zij veel baboons bij ons terrein en de “grote Boss” Billy steelt

vaak eten. Alles moet opgeruimd en afgesloten zijn in de keuken.

Ik wilde de computer terugleggen op tafel en zag dat hij net binnen wilde komen.

Ik dacht dat hij bang zou zijn als ik schreeuwde en in mijn handen klapte ( was vroeger zo),

maar hij blijkt nu alleen voor mannen bang te zijn. Gelukkig stond er een tafel tussen ons,

waar hij probeerde op te springen, waardoor hij de tafel een meter verschoof in mijn richting.

Intussen schreeuwen ik naar kok Praise, die snel met Jane uit de keuken kwam en toen ging

Billy ervandoor! Zien jullie het voor je? Dat was schrikken!!!

Een volgende keer ga ik uit zijn buurt en waarschuw sneller anderen!

De verdere dag aan mijn log geschreven en bij Eagle Vieuw van het uitzicht genoten. Gekletst met de anderen

en ’s avonds een mooie zonsondergang bekeken. Na het avondeten was er op mijn verzoek kampvuur,

een rustige dag is ook nodig.

Vandaag, zondag kan ik ook relaxen, morgen weer aan het werk en dat is ook fijn,

daarvoor ben ik hier. Overigens loopt het goed met Sara, die ik maandag vertelde dat ze niet goed telde,

en mij. Ze blijkt niet goed ingewerkt te zijn. Coordinator Jane laat veel van het inwerken over aan de vrijwilligers,

dat is op den duur niet meer secuur.

Het WEER! Heerlijk voor mij! Zonnig, soms wolken, vooral ’s avonds. 15 tot 35 graden.

Ik geniet ervan, maar de natuur heeft regen nodig. Afgelopen regenseizoen is er bijna

geen regen gevallen, alles was verdort. Intussen is op sommige plekken wel regen gevallen, maar als je Kenia

van bovenaf zou zien is het een lappendeken van geel naar bruin naar meer of minder groen.

Rondrijdend kom je tegen dat de begroeiing ook van bruin naar groen gaat.

Veel grazers bij de groene stukken, dus ook de grote katten en bij hele stukken dor gras zie je weinig dieren.

De strakblauwe lucht is dus niet goed op het moment. In de gootsteen in de ochtend zie ik bijna geen insecten, een slecht teken.

Vanmorgen is het bewolkt, dus misschien verandert het…….

Morgen is het 5 december, sommigen van jullie zullen pakjes uitpakken vandaag.

Ik hoor graag hoe alles reilt en zeilt bij jullie en tot de volgende keer.

Knuffels van @nkie

Terug in Kenia

Hoera, het is me gelukt! Donderdagnacht op vrijdag ben ik op

Nairobi Airport aangekomen na een goede vlucht.

Volgens mijn informatie waren er geen Covid restricties meer, maar bij

aankomst werd me gevraagd naar een vaccinatie bewijs of een recente negatieve test.

Beide had ik niet, want ik heb in oktober corona gehad en wist niet dat ik

neg test moest laten zien.

De oplossing: voor 30$ de rapid test doen. Jammer genoeg had ik die in mijn

koffer zitten en niet in mijn handbagage. Het was 10 uur in de avond, dus dit gedaan en

negatieve uitslag.

Achteraf denk ik dat ze me beetgenomen hebben, want ik kan nog steeds op

internet deze info niet vinden.

Enfin Sammy haalde me op en om 1 uur ( bij jullie 11 uur) lag ik in bed in een ruime

kamer in Brackenhurst. Er stond een bloemstuk met lieve welkomstbrief van

Lincoln, Jane en Evelyn. Wat een warm welkom.

Dat kon ik niet van de temperatuur zeggen, want de volgende ochtend was het

12 graden en werd in de middag gelukkig nog19. Van mij mag het warmer,

zoals jullie weten. Wel in het zonnetje kunnen zitten!

Het is heerlijk om hier weer te zijn, het enthousiasme te zien van de mensen,

die me herkennen, zo bekend als de bonte hond ben ik, haha.

De Keniaanse humor, waardoor ik veel te lachen heb!

Voorgaande schreef ik op vrijdag en intussen is het woensdag.

Het waren gezellige dagen in Brackenhurst, omdat Jane met me is gaan

winkelen ( kruik gekocht!)en zondagmiddag heb ik met haar in haar

huis geluncht. Ze had voor mij gekookt, heel lief. Ook Lincoln gesproken

en Emmanuel is langs geweest om me te vertellen over zijn nieuwe baan!

Maandagmorgen ontmoette ik de vrijwilligers, die ook aan waren gekomen.

Twee Duitse vrouwen en Duitse man, Chinese vrouw. We vertrokken om 9uur

naar Naboisho, maar moesten onderweg nog boodschappen doen, omdat

de bagage van een vrouw niet was aangekomen.

Alles bij elkaar waren we pas om 3 uur in het kamp, waar we een Italiaanse

en nog een Duitse vrouw ontmoetten samen met het team, Jane, Praise,

Soila en nieuwe gids Sem.

De eerste drive leverde al een luipaard op, dus dat was heel speciaal,

vooral voor de 2, die nog nooit op safari waren geweest.

Ik sliep uitstekend!

Dinsdag is altijd tel dag. We startten om 7 uur en tellen dan alle dieren

op speciale trajecten. Na 2 trajecten terug voor ontbijt en dan nog

2 trajecten. Vervelend genoeg constateerde ik, zoals in januari, dat er

niet secuur werd geteld. De vrijwilligster, die hier 10 weken was

geweest nam dat natuurlijk niet van mij aan. Later heb ik het bij Jane

gecheckt en ik had wel gelijk. Ze zei dat ze het zou bespreken, ik

ben dus benieuwd hoe het donderdag gaat.

Gids Sem nam alle tijd.We zagen twee afzonderlijke sub leeuwinnen

en een Thompson gazelle, die begon te bevallen. Ik heb dat al 2 keer

gezien en zei dat het zo’n 45 min zou duren, de gids keek me glazig aan

maar besloot wel tussen door het laatste traject met ons te doen.

Toen we terug kwamen was de baby nog nat van de geboorte. Zie foto.

We waren pas om half 3 terug.

Om half vijf er weer op uit. Jasmina en Akilah, die in tussen 10 jaar zijn

en ik elk jaar gezien heb, hebben samen nu 3 welpjes, die 3 maanden

oud zijn. Hartveroverend natuurlijk. In hun buurt was een van

hun grote dochters en vader Lenkisieu. Dus leeuwen van alle leeftijden

alweer gezien.

Het was een lange dag, dus toe moe om nog veel te doen.

Vandaag, woensdagochtend is het elke keer “conservancy work “doen.

De handen uit de mouwen. De plek waar Sem dacht dat door regen

weer invasieve planten zouden groeien bleek nog leeg, dus hebben

we vuilnis verzameld. Ongelooflijk wat er allemaal te vinden is, vooral

in de struiken, waar het heen gewaaid is. Om 11 uur terug, dus tijd

om ook mijn log te schrijven.

Na het koude weer in Limuru hield ik mijn hart vast voor Naboisho,

maar het weer is hier heerlijk. ‘sNachts 15 graden maar overdag

ruim boven de 20 graden, heerlijk, ik krijg weer een kleur!

Jullie kunnen gerust zijn, ik ben weer aan het genieten!

Kok Praise zorgt goed voor me met mijn dieet, dat is ook geregeld.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat en houd me op de bekende

manieren op de hoogte.

Dikke omhelzing van @nkie