Laatste week Naboisho jan'22
Lieve Allemaal,
Tja, sinds vorige week woensdag ben ik weer in Nederland.
Heel wat vroeger dan gepland.
De pillen hielpen niet genoeg en ik voelde mijn krachten achteruit
gaan, dus het was tijd om huiswaarts te keren.
Na aandringen bij de huisarts kon ik op donderdag bij de
Tropenarts in het AMC terecht en deze week krijg ik de uitslag
van alle onderzoeken, die zij met mijn bloed en ontlasting doen.
Het was een moeilijke, maar steeds duidelijkere beslissing.
Na 2 dagen grijs weer in Nederland kwam zelfs de zon door, zodat ik
elke dag een half uurtje kon wandelen. Meer zit er op het moment niet in
met mijn conditie. Ik kon mezelf afleiden met de Australian Open,
dus ik ben aan het cocoonen geweest in mijn huis.
De laatste week in Naboisho is wel nog een fijne week geweest. Het
Amerikaanse echtpaar Kevin en Suzy bleken niet de typische Amerikanen,
maar alternatief, “hippie”generatie, tolerant, aardig en heel gemotiveerd.
Alles bij elkaar zonde om zo’n groep te verlaten.
Jill en Vicky vertrokken op zondag, maar Robin en Doeke hadden
nog een paar weken, die ik graag met hen had doorgebracht.
Maar nog wat verhalen over mijn laatste week.
Op maandag in de regen zagen we een leeuwin, die probeerde te jagen.
Zij had voorheen 3 welpen, die we nergens zagen en was steeds met
Lokoman, een leeuwin, die rond de Kerst 2 welpjes heeft gekregen.
Haar welpjes zijn zeker dood ,want we zagen haar alweer paren.
Ik ben bang, dat er meer slachtoffers zijn gevallen dan die ene leeuw.
Zijn maatje hebben we ook niet meer gezien.
Op bepaald moment remde Robert heel hard en gleed opzij in de
modder, we hoorden wat geblaat en ik dacht, nee, niet weer een
dood beestje! Maar even later dartelde een pas geboren Thompson
gazelletje op zij tengere beentjes naar zijn moeder een 50 meter verderop.
Wat een schrik voor allen. Robert zag op het laatst de baby gecamoufleerd
tussen het gras liggen, remde , gleed. Het diertje kwam wel onder de auto,
maar was dus niet gewond, wat en opluchting en goede stuurmanskunst
van Robert.
We zagen weer elke dag de ons bekende leeuwen, maar op donderdag
was de grote troep leeuwen, die zich normaal in het oostelijke gebied
bevindt, dichterbij het centrum en de andere leeuwen gekomen.
Een mannetje paarde met Lokoman, we zagen 14 leeuwen samen en apart
nog een mannetje met 2 hele kleintjes. Moeders was aan het jagen.
Er is duidelijk een machtsverschuiving gaande, dus een interessante tijd.
Cheeta’s hebben we ook nog gezien. Twee moeders met hun cubs en in
het weekend bleek er een gespot met pas geboren jongen.
Jammergenoeg voor mij heeft Robert die maandagavond gevonden, toen
ik al weg was.
Zaterdag ben ik nog een nacht in Eagle View gaan logeren ( heerlijk een
wc in de buurt van mijn bed!) en heb 2 drives met hen gemaakt. Leuke dingen
gezien, maar niet speciaal, terwijl de jongelui naar de Masai Mara waren.
Zie hun foto’s.
Zondag hebben Kevin en Susy ons getrakteerd op sinaasappelsap met bubbeltjeswijn
als afscheid van de leuke groep. Jill en Vicky vertrokken in de middag en ik
ben op maandag naar Brackenhurst gegaan om Dinsdagnacht terug te vliegen.
Het heeft die week wel regelmatig geregend, dus ik kwam in een geel/buin
Naboisho, maar verliet een groen Naboisho. Mooi om te zien!
Tot zover mijn avontuur. Nu ga ik me helemaal op mijn gezondheid richten.
Dank voor al jullie reacties en veel liefs van @nkie
Tweede week Naboisho. Jan '22
Lieve Allemaal,
Het heeft geregend!!! Ja, en ik was er blij mee. Gezeur over het weer
denken jullie misschien, maar hier word je er steeds mee geconfronteerd.
Het is de hele week zonnig en 30 graden geweest, heerlijk voor mij, maar
de natuur werd steeds geler en geen eten meer voor de grazers.
Er waren veel olifanten en daarvan werd gezegd dat het betekent dat
er regen komt. Klopte dus en de voorspelling is meer regen.
De nieuwe vrijwilligers waren zo’n opluchting voor mij! Ze zijn gemotiveerd,
geïnteresseerd en willen graag het werk doen. Ik geniet!
Twee Nederlanders: Robin is begin dertig, heeft biologie gestudeerd en
ze heeft al heel wat (vrijwilliger)werk in Afrika met dieren gedaan, dus
kan daar ook over vertellen. Doeke uit Groningen is 22 en hij wil biologie
gaan studeren, is voor het eerst in Afrika.
Jill is Engels, begin 50 en is dierenarts. Ze heeft een Masters gedaan
in Zuid Afrika, want wil eigenlijk hier dierenarts zijn, maar ze heeft een
praktijk en gezin in Engeland. Kan vanuit haar kennis bijdragen.
Vicky is een blonde Italiaanse, 26, en ook in Afrika voor het eerst.
Iedereen geniet van het hier zijn en we hebben al heel wat speciaals
beleefd.
Nog steeds zien we elke dag leeuwen. Dinsdag een leeuwin, die
een heel klein welpje in haar mond droeg. Een ander welpje huppelde
naast haar. Ze was op weg naar de rivierbedding, waar ze zich verstoppen.
Het is leven en dood in de natuur. Woensdagnacht hadden de mensen,
die in de tenten slapen leeuwen horen vechten en de volgende ochtend
hoorden we dat een mannelijke leeuw dood was gevonden. Dat was
voor mij ook een eerste keer. We gingen erheen. Ik verwachtte bij mezelf
tranen, als ik een dood welpje zou zien, maar niet bij een volwassen leeuw.
Omdat ik met mijn camera zo dichtbij ze kom om ze te identificeren,
was het toch confronterend. Daarbij was een hyena van hem aan het
eten, heel onterend. Tranen dus en iedereen was heel lief voor me.
De gids reed op de terugweg om, zodat ik hem niet meteen weer hoefde
te zien! Natuurlijk wilde ik het karkas de volgende dag wel zien, want het
is te interessant om te weten wat er met het karkas gebeurt, zie foto’s.
De zelfde dag ( 13e) hoorde ik dat onze gids Brian niet meer terug kwam,
Hij heeft een nieuwe baan gevonden in een resort en daar verdienen
ze meer. Zonder gedag te zeggen vertrekken ze dan. De coördinatrice
Jane wist wel dat hij solliciteerde en de nieuwe vrijwilligers kenden hem
niet, dus zo gaat het. Gids Robert, zijn vervanger was blij , want nu
heeft hij de baan. Robert ken ik ook al enige jaren, maar hij heeft nog
minder ervaring. Enfin, komt goed, zo gaat het hier.
Robert was wel degene, die dinsdag voor ons een luipaard vond!
En vrijdag, eigenlijk pas, zagen de nieuwe vrijwilligers cheeta’s!
Ze hebben dus in de eerste week al alle drie de soorten katten gezien,
prachtig!
Een loeiend zwervend wildebeest baby bleek zijn moeder te hebben
verloren, opgegeten door leeuwen en hyena’s liepen met de resten.
Daarom pakten ze het kleintje niet, maar we wisten, dat hij de nacht
niet zou halen. Wildebeest moeders adopteren geen ander kalfje.
Op een bepaald moment stond opeens een moeder olifant met heel kleintje
voor de auto, wij hielden ons still en daarom liep ze door met haar
kleintje zo snel mogelijk achter haar aan de heuvel af. Aan de andere kant
van de heuvel waren herders met kuddes geiten en koeien, die luid
schreeuwden. Blijkbaar irriteerde dat de moeder, want ze ging er direct
op af. Robert toeterde om ze te waarschuwen en de herders renden weg
en klommen in een boom of gingen achter een boom staan.
De olifant trompetterde. De herders werden stil en toen kalmeerde
de moeder, liep weer naar de rivier en liet haar kleintje drinken.
Wat een belevenis! Zo belangrijk om stil te zijn!
Jammer genoeg gaat het met mijn gezondheid niet helemaal naar wens.
Nog steeds heb ik diarree en gisteren weer een dokter opgezocht.
De pillen zouden meteen effect moeten hebben, maar geen verandering
dus ga ik morgen naar een darmspecialist.
Gelukkig kan ik tot nu toe wel alles meedoen, omdat ik er in de vroege
ochtend het meest last van heb.
Gaat weer over zullen we maar zeggen!
Vrijdag middag zijn we naar een nieuwe school gegaan en hebben weer
spelletjes met de kinderen gedaan. Leuk hoe enthousiast ook deze
kinderen waren!
Dat was het weer voor deze week, altijd veel te beleven! Ik heb net
met de anderen yoga gedaan, zo komen we het weekend makkelijk door.
Jullie hebben een iets lichtere lockdown, hoorde ik en er mag weer gewinkeld
en gesport worden.
Het allerbeste en dikke knuffels van @nkie
Eerste week januari 2022 Naboisho
Nogmaals een Gelukkig Nieuwjaar, waarbij ik iedereen vooral
gezondheid toewens. Het jaar is niet voor iedereen goed begonnen,
sterkte voor hen.
Afgelopen maandag kon ik weer naar het project in Naboisho.
Bij Brackenhurst vertrekken we dan rond 9 uur, maar om 9:30 waren de
andere vrijwilligers er nog niet en Jane was erg druk met de mensen van
de conferentie , die moesten vertrekken.
Omdat ik had gehoord dat ik een vrijwilliger kende, besloot ik uit te zoeken
welke kamers ze hadden en ze op te zoeken. Dat lukte en ik vond Stephen
en tot mijn genoegen was Angelo er ook bij. Ze waren gekomen met
4 vrouwen, dus een groep van 6. Eindelijk vertrokken we om 10 uur.
Ze bleken maar 5 dagen te blijven, wat me verbaasde, omdat het minimum
voor het project eigenlijk 2 weken is. Achteraf was ik blij dat ze vertrokken.
Het was heerlijk om weer op “mijn” plek te zijn en weer zagen we elke dag
grote katten. Veel leeuwen en cheeta Entito met haar 3 jongen.
Met de groep werden het moeilijke dagen. Stephen was de leider vd groep
en hij wil dat dingen gebeuren, zoals hij het wil en weigert zich aan de
regels van het project aan te passen. Dat was ik vorig jaar al tegengekomen,
maar nu was het nog erger, omdat er minder andere vrijwilligers waren.
Hoe korter je blijft hoe duurder het project is, zij hadden dus veel geld
neergeteld en hij eiste speciale behandeling. Zelf heeft hij niets aan de
data gedaan en alleen wat takken gekapt. Bij het tellen van de dieren kwam hij
mij weer tegen, omdat zijn manier niet klopte. Daar waren we vorig jaar al
achter gekomen.
Na drie dagen in ons eenvoudige kampement besloten ze in Eagle View te
gaan overnachten. Ze gingen heen en weer tussen ons en het resort, soms
met ons etend, soms niet.
Stephen heeft een cheeta obsessie en hij dwong Brian om uren met Entito
door te brengen, omdat het leek alsof ze zou gaan jagen en een live kill
hadden ze in de vijf dagen nog niet gezien, terwijl ze wel een luipaard
zagen, wat in 5 dagen bijzonder is.
Het tellen op donderdag heeft hij ontweken door met Eagle View een drive
te gaan maken. Ik vond het best.
De groep accepteerde alles wat hij wilde, terwijl ik merkte dat een paar
vrouwen zich ook aan hem ergerden. De vrouwen waren trouwens best aardig,
maar Stephen gaf niet het goede voorbeeld van wat je moet doen in het project.
Enfin, ik heb een brief aan Lincoln geschreven om me te uiten, ik ben niet
boos geworden, omdat ze zo weinig werk voor het project deden. Wel heb
ik tegen ze gezegd dat ze beter in een resort hadden kunnen gaan zitten.
Achter af hoor ik van Jane, dat hen beloofd was door het hoofdkantoor, dat
ze de enigen zouden zijn. Maar hoofdkantoor wist dat ik er zou zijn en tussen
hoofdkantoor en het team hier zitten een paar schijven, waardoor er toch
onduidelijkheid is ontstaan.
Alles bij elkaar heb ik nu een lekker rustig weekend. Morgen komen 4 nieuwe
vrijwilligers, waaronder een Nederlandse vrouw en man. Ik ben benieuwd.
Om Hollands met het weer af te sluiten: het is de hele week zonnig geweest.
Temperatuur is tussen de 16 en 29 graden, dus helemaal mijn weer.
De natuur heeft in de vorige weken wel wat regen gehad, wat te zien is aan
het gras, maar intussen moet ik wel weer regen wensen voor de natuur.
Ik stuur jullie warmte, want hoor dat het maar grijs en grauw is.
Veel liefs van @nkie
Chui Lodge bij Lake Naivasha
Nog een gelukkig Nieuwjaar allemaal! Dank voor alle reacties!
Ja, ik hoop dat de foto boven mijn log is veranderd. Ik probeer het steeds,
maar de kat komt terug. Het zou de foto van een Aardvark moeten zijn.
Straks het verhaal.
Woensdag 29 dec heeft Sammy mij naar Chui Lodge gebracht voor drie nachten.
Het bleek een super luxe resort te zijn en ik heb ervan genoten.
De Nederlandse heer Zwager en zijn Engelse vrouw zijn rijk geworden
met het kweken van rozen bij lake Navaisha. 30 jaar geleden besloten ze
een terrein te kopen van totaal 50.000 hectare, waarvan ze 20.000 hectare
als beschermd gebied voor de natuur reserveerden. Dit noemden ze
Oserengoni Wildlife Sanctuary. Er leefden daar alleen luipaarden en daarom
noemden ze de Lodge, die ze in het gebied bouwden Chui Lodge.
Chui is luipaard in Swahili. De lodge is erg kunstig gemaakt. De huisjes
zijn net kabouter huisjes ( met open haard!)en alles binnen is op een Afrikaanse
manier versierd.
Het restaurant en de tuin kijken uit over een vlakte, waar de dieren vrijelijk
rondlopen. Om de Lodge is een elektrisch hek geplaatst zodat mensen
veilig zijn. Ik werd heel gastvrij ontvangen en mijn lunch kreeg ik elke middag
in de tuin met uitzicht op de dieren geserveerd. Diner was in het mooi
versierde restaurant, elke keer drie gangen, gelukkig altijd fruit toe.
Mijn gids James hield mij s‘ochtends en s‘avonds bezig. Eind vd middag
gingen we op pad. Twee keer waren er andere gasten mee, wat leuke
gesprekken opleverde tijdens onze “sundowner” Door bewolking
geen mooie zonsondergangen en een keer wat regen, maar met een
houtvuurtje erbij was het aangenaam. Ik zag allerlei antilopen, hyena’s en
de silver backed ( ipv black backed) jackals, die trouwens 6 maanden
oude pups hadden.
De Sanctury importeert dieren. Uit Samburu hebben ze bijv 4 Gravy
zebra’s , een oryx, Somalische struisvogels en uit de Mara de topi’s.
Mijn gids vertelde, dat ze 2 leeuwen hebben gehad, maar die zijn
verdwenen. Ze hebben ook overal waterpoelen gemaakt,
zodat de dieren geen dorst hebben.
Rond 7 uur wordt het donker en in het donker zagen we
hyena’s jagen op impala’s, tevergeefs. Ook tevergeefs een hyena, die
een klein zwijntje probeerde te pakken. De moeder joeg hem weg!
James heeft een wandeling met me gemaakt om vogels te spotten
en samen maakten we een boottochtje op Lake Navaisha,
voornamelijk vogels gespot. Het meer is een stuk groter, doordat
het hier wel heeft geregend en aan onze kant waren geen nijlpaarden
te zien. De lodge heeft wel een “huis nijlpaard”, die een kunstmatige bad
als zijn domein beschouwt.
James liet me de landschappen zien en een mooie vallei. Hij vertelde dat
de eigenaar Dhr Zwager 5 jaar geleden is overleden op 90 jarige leeftijd
en in de vallei is hij op zijn verzoek gecremeerd. Ze hebben op die plek
een boom geplant. De familie is Keniaans geworden en zijn kinderen
zetten alle bedrijven voort.
Altijd was James op zoek naar een luipaard, maar ik zei hem dat bovenaan
mijn wensenlijstje een Aardvark en een schubdier staat, dat zijn
nachtdieren. De laatste avond, oudejaarsavond , deden we een
nightdrive, dus hij op zoek. Hij had een vers hol gezien, maar daar
vonden we niets. Verder rijdend over een vlakte……Mijn wens kwam
uit! De Aardvark ,een termieten eter, scharrelde tussen de lage struiken.
Zie foto’s! Wat een mooi eind van 2021 voor mij!
De volgende ochtend reden we aan de kant van de sanctuary en ik keek
naar de bloemenkassen, toen James zei “leopard” ….. een luipaard
was heel snel de weg over gestoken en ik zag alleen iets donkers
tussen de groene struiken verdwijnen. James werd later geplaagd, omdat
zijn betalende gast niets had gezien.
Op Nieuwjaarsdag nam ik afscheid van al het moois en bracht Sammy mij
terug naar Limuru. Jammer genoeg kon ik niet in Brackenhurst terecht,
omdat het afgehuurd was voor een conferentie. Balen, want de service in
het Thuyi Hotel was abominabel , zeker vergeleken met de luxe, die ik
drie dagen gewend was geweest. Enfin, het was maar voor 2 nachten en
op Maandag 3 januari ging ik weer naar mijn geliefd project in Naboisho.
Ik loop wat achter, maar ik probeer het dit weekend allemaal in te halen.
Tot snel dus en veel liefs van @nkie
Kerstweek 2021 in Lamu
Lamu is een authentiek stadje op het eiland Lamu.
Omdat het door de Nederlandse informatie over reisveiligheid als niet
veilig wordt aangemerkt, was ik er nog nooit geweest. Zo’n 10 jaar
geleden zijn er toeristen overvallen en daarna nooit meer, maar dat
stempel houdt zo’n plek dan. Vorig jaar reisden een paar collega
vrijwilligers erheen en vertelden mij dat het mooi en veilig was.
De kust bestaat daar uit een heel stel eilanden omgeven door mangrove
bomen. Het vliegveld ligt op Manda Island en je steekt met een
bootje over naar Lamu island. Mijn hotel Lamu Palace Hotel lag aan
het water aan de vissershaven. Langs de kust is een weg en kleine
steegjes lopen er dwars of evenwijdig het binnenland in. De huizen
liggen dus dicht op elkaar.
Doordat de Omani vroeger over de Oost kust van Afrika heersten is
het nu nog voornamelijk Moslim, maar er wonen ook Christenen
( niet veel want ik kwam slechts een kerstboom tegen bij Hilleken),
mensen uit India en veel meer. Ze leven vreedzaam samen.
Er wordt veel gevist en gehandeld in van alles.
Ik had een mooie kamer op de tweede verdieping met een balkon naast
mijn deur, vanwaaruit ik het dagelijkse leven prachtig kon bekijken.
Het vervoer ging met ezels of een handkar. Veel ezels liepen ook los rond.
Een tractor ( van het merk New Holland) bracht het vuil naar de stort en
ik heb een keer een auto gezien. Personenvervoer ging met de boot,
een brommer of de benenwagen. Heel relaxed allemaal.
De straatjes en haven zijn wel erg vies en overal plastic afval.
De eerste 2 dagen was ik moe en futloos en heb ik van mijn balkon zitje
genoten. De dag daarna een boottochtje langs de kust gemaakt.
Bij de ingang van de baai ligt Shela beach. Een prachtig strand met
duinen en de “bijbehorende “ bebouwing, althans er is een vrij mondain
dorp gebouwd. Ik was blij dat ik op een authentieke plek zat.
Aan de overkant een resort en een heel stel privé kasteeltjes. Daar
was ook strand, maar verder alles mangrovebossen. Via de receptie
ontmoette ik Matata, die van alles kon organiseren en vertelde dat hij een
Nederlandse partner had, die hier nu was met haar vriendinnen. Ja,ja,
dacht ik, maar ’s middags kwamen drie vrouwen ( iets jonger dan ik)
langs om kennis te maken. Het klikte geweldig en we zaten meteen
te kletsen. Hilleken is de partner van Matata en heeft een leuk huis in
Lamu en Arja en Hettie waren bij haar vakantie aan het vieren. Ze nodigde
me bij haar thuis uit en aan de borrel bleken we alle drie veel
gemeenschappelijke levenservaring te hebben en ik genoot van hun reis
verhalen. Ze hadden voor 1e Kerstdag een boottochtje met Matata’s boot
gepland, maar dat ging niet door, omdat Arja en Hilleken zich niet lekker
voelden.
Ik was een dagje naar Shela beach gegaan en had heerijk ik de zee liggen
dobberen, veel te laat beseffend, dat ik teveel verbrand was. Met snorkelen
doe ik een t-shirt aan en met dobberen vergeet ik het. Zo stom, ik heb 2
dagen pijn aan mijn rug gehad! Eigen schuld dikke bult! De terugweg heb
ik gelopen en kwam bij een Walvismonument een jongeman tegen, die vroeg
of hij mee mocht lopen. OK, Michael, dan schakel ik je meteen in om met
mij vuilnis te verzamelen. Dus al lopend hebben we 2 grote zakken vol met
plastic opgeraapt. Triest, maar gaf goed gevoel. Hij zei wel een boot te
kunnen regelen om te gaan snorkelen, dus na overleg met Hilleken heb ik
dat afgesproken. Met Hettie ben ik 1e Kerstdag in een vissersbootje naar
een niet geweldige snorkel plek gevaren in een door Michael geregelde
boot met stuurman. Ze hadden salade en fruit mee, maar de vis bleek
bedorven te zijn. Enfin, op de foto’s zagen jullie dat we wel lol
hebben gehad. ’s Avonds werd ik uitgenodigd bij Hilleken om met hen
allen een door Matata gekookt Kerstdiner te nuttigen. Heerlijke kip,
cocos rijst , tomatensalade en de spinazie, waar ik gek op ben. Lekker
en gezellig! Wat een aangename verrassing! Ik had me er al mee verzoend
dat ik alleen de feestdagen door zou brengen.
Twee Kerstdag was ik aan het bijkomen, toen ze belden of ik mee ging
zwemmen bij Manda Beach. Tuurlijk! Met een bootje erheen, gezwommen
en daarna naar het resort, omdat er een Afrikaanse Jazz band ging optreden.
Glaasje wijn, gezellige mensen, goede muziek en de ondergaande zon, wat
wil je nog meer? Ik had het dik naar mijn zin.
Intussen was de familie van Matata aangekomen: 2 zussen met tig kinderen.
De volgende dag ging iedereen ( familie en vrienden:23 man)op Matata’s boot
en ik mocht mee! We voeren naar het eind van de baai, waar iedereen ging
zwemmen. Arja en Hettie gaven zwemles aan een stel vrouwen, wat ze
erg leuk vonden. Grotere jongens speelden met een bal en jonge meisjes hadden
lol met ons in het water. Matata, zijn zussen en de bootcrew waren aan
het koken en wisten voor 23 man een heerlijke maaltijd te maken op een
houtskool vuurtje op de boot. Gemengde groente, cocos rijst en vis, alles vers.
Ik heb er bewondering voor!
Toen het smikkelen gebeurd was zijn Hilleken, Arja, een man en ik van de ene
kant van de baai naar de andere gezwommen. Ruim een half uur, denk ik.
Grotendeels zwom ik op mijn rug, omdat dat het meest ontspannen was.
Daarna zijn we de baai in gezeild en de zonsondergang bekeken.
Om 8 uur nog in Palace hotel met de dames en Matata gegeten en tevreden
mijn bed in gedoken.
De volgende ochtend moest ik inpakken. Uitgezwaaid door Hilleken, Hettie
en Arja vertrok mijn bootje naar het vliegveld en vloog ik terug naar Nairobi.
Van de historie van Lamu heb ik niet veel meegekregen, maar wat een
gezellige week is het voor me geweest, dankzij de drie dames en Matata!
Een heerlijke nieuwe locatie heb ik gevonden. Foto’s van de laatste dagen
ga ik aan het hoofdstuk Lamu foto’s toevoegen, dus waarschijnlijk krijgen
jullie niet weer een mail daarover.
Liefs van @nkie
Enerverende derde week december 2021
Hoi Allemaal,
Ja, het is een enerverende week geweest in meerdere opzichten.
Maandag begon goed. Met de drive zagen we snel zes leeuwen over
de vlakte lopen richting een grote kudde olifanten. 16 stuks olifanten,
meeste moeders met jongen. Leeuwen en olifanten zijn geen vrienden
en de leeuwen verdwenen de bosjes in. Brian parkeerde de auto zo dat
de kudde om onze auto heen liep, dus we zagen ze heel dichtbij.
Altijd een belevenis, evenals de dartelende kleintjes.
’S Middags gingen we naar het dorp om Benoit weg te brengen en daar
is sinds een paar maanden een kleine medische kliniek. Ik besloot
raad te vragen. Ik dacht met een dokter te doen te hebben, maar later
hoorde ik dat het een gespecialiseerde verpleegster was. Enfin, ze
constateerde terecht dat ik uitgedroogd was en dat ik een amoebe
infectie had. Voortvarend legde ze me meteen aan de infuus. Nou meteen?
Ik ben al mijn hele leven moeilijk te prikken, mijn aders “rollen weg” en
na vier keer en met een dunne baby naald was het pas raak. Daarna stopte
het infuus nog en moest ze weer 2x prikken. De 2 liter vocht hebben 3 uur geduurd,
maar toen kon ik met medicijnen terug. Die middag vond ik het nog wel
grappig en stuurde een paar mensen een foto van mezelf aan het infuus.
Ik dacht er daarmee af te zijn.
De volgende drives weer elke dag grote katten. Ook mijn favorite cheeta
Entito met drie welpen. Het is al de derde keer dat ik haar met nieuwe
welpjes zie. Jl Januari met grote welpen, die ik als babies had gezien
en deze zijn intussen alweer 6 maanden oud. Ze is een goede moeder,
Erg leuk!
Woensdagochtend was ook speciaal: we zagen een baby Thomson
gazelle geboren worden. Voor mij al mijn derde keer, maar altijd boeiend.
Daarna twee vechtende Tomson gazelles, niet zo speciaal, maar op
2 meter afstand zat een jonge Martial Eagle op de grond ernaar te kijken.
Voor het geval er een slachtoffer zou vallen! Dit gebeurde niet, een raakte
wel gewond, maar de vogel vloog weg. Heel groot is hij.
Daarna op woensdag was het feest, want de gidsen van de
gidsen school waren afgestudeerd en kregen hun diploma. Bij de school
op het veld waren open tenten neergezet en stoelen. Het zou om
tien uur beginnen, African Time. Er waren wel 300 mensen. Ze bleken
eerst te gaan lunchen. Rond 1 uur begon de ceremonie. School kinderen
deden een dans, iedereen werd gezegend, er waren wel 10 priesters.
Trouwens ook veel hoogwaardigheid bekleders. Hele happening.
Wij hadden onze “huiskamer” moeten afstaan om de VIP’S aan
tafels te laten eten.
Bij de ceremonie brak de zon door en Christine en ik hadden
beloofd foto’s te maken, dus ik heb alles vastgelegd. Om de beurt
de diploma’s en daarna het bedanken van Jan en Alleman. Na 3uur
kon ik niet meer op mijn benen staan en ben in bed gekropen.
Vooral leuk was natuurlijk dat dit niets toeristisch was, maar een
echte Masai ceremonie. De school leidt nl alleen Masai gidsen op.
Intussen voelde ik me niet echt beter, terwijl ik de medicijnen trouw
innam. Het deed me verdriet, maar Coordinator Jane en Lincoln
beslisten dat ik de volgende dag opgehaald zou worden. Ze wilden
meer testen in een ziekenhuis. Dat kon in de Mara, maar ik was bang
opgenomen te worden in een ziekenhuis in the middle of nowhere,
zonder bekende mensen om me heen. Liever dus naar Limuru.
Al om half acht stond John, de chauffeur in het dorp om me op te
halen, zodat ik in de middag naar het beste ziekenhuis in Nairobi kon.
Hij is aldoor met me mee geweest. Eerst bracht iemand me naar een
dokter, waar een wachtrij van 20 patiënten was. Gelukkig wist ze
een andere specialist en daar was ik de derde. Naar het lab voor
bloed en ontlasting onderzoek. Ze schreef me wat andere medicijnen
voor, dus de apotheek. Lange rijen overal, we waren er om 12:30 en
om 16:15uur klaar om terug naar Braekenhurst te rijden. Ik opgelucht
dat ik niet hoefde te blijven. Daar vingen Jane ( van ACTS, reisorganisatie) en
Lincoln me goed op. Zo belangrijk dat ze vrienden voor mij zijn,
ze noemen mij zelf familie, heel lief.
De volgende dag met chauffeur Sammy terug naar de Indiase specialist
voor de uitslagen. Niet veel nieuws. Haar conclusie was al
reizigersdiarree. Voor de uitdroging kreeg ik al ORS en ik moest verder
gaan met de medicijnen. Jane heeft een afspraak voor me met de kok
van het cafe/restaurant gemaakt, zodat ze rekening met mijn dieet
kunnen houden.
‘sAvonds heb ik met Lincoln, Jane en Emmanuel ( die toevallig een
afspraak met Lincoln had) in het Cafe gegeten. Leuk om gezelschap
te hebben, want het weekend zijn ze er niet. Deze dagen breng ik
rustig door. Beetje wandelen, bellen, appen enz. Ik ben heel moe
en heb weinig puf. Ik geef me eraan over.
Het project in Naboisho sluit maandag voor 2 weken, dus het had geen
zin om terug te gaan. Mijn kerst plannen laat ik doorgaan.
Maandag vlieg ik voor een week naar Lamu, een eiland aan de kust.
Warm weer , zee en strand, dat kan ik nu wel gebruiken.
Zo, nu weten jullie welke hindernissen ik heb moeten nemen, maar
in Nederland ziet er het niet gezellig uit met de harde lockdown,
lees ik net. Alweer een Kerst zonder restaurants en winkels open.
Verschrikkelijk en tot 14 januari. Sterkte allemaal en maak het in
kleine kring gezellig, dan valt het hopelijk een beetje mee.
Alvast dus voor zover mogelijk: Gezellige Kerstdagen.
Veel liefs van @nkie
PS. Zoals jullie gemerkt hebben lukt het niet om foto’s te uploaden.
Ik probeer uit te zoeken waarom het niet lukt. Zonde.
PS. nieuwe mensen kunnen zich trouwens zelf voor een email, dat ik weer wat heb geschreven, opgeven
en als je er genoeg van hebt kun je jezelf afmelden.
Tweede week Dec 2021 Naboisho
Hoi Allemaal,
Het is een zonnige week geweest. Veel blauwe luchten gezien, wel wat wolken
en een paar flinke regenbuien, maar dat maakt alles groener en dat willen we
graag voor dier en mens. Temperatuur tussen de 14 en 23 graden. Prima.
Bijna was er een dag geweest, waarin we geen leeuwen hadden gezien,
maar in de schemer vond onze vervangende gids Robert ze toch nog!
Jammergenoeg kunnen we dan geen goede foto’s maken om te identificeren,
maar het is altijd genieten om ze te zien.
In een regenbui zagen we trouwens twee van het mannelijke Rongai drietal,
die brullend over de vlakte liepen, heel imposant. We hebben in onze buurt
een 40 tal leeuwen inclusief welpen van verschillende leeftijden rondlopen
en aan de rand van Naboisho nog een 17 tal. Geweldig , wat een verschil met
toen ik hier voor het eerst kwam in januari 2016.
Deze week ook een sighting van een Cheta met 2 grote welpen en een
luipaard, maar die zat verstopt in een boom, dus alleen wat takken zien
bewegen.
Vrijwilligster Shams is maandag vertrokken en Amerikaanse Christine kwam.
Een aangename verrassing, want we bleken elkaar te kennen uit 2017.
Ze wil het liefs al haar tijd in de auto op pad doorbrengen en is dit weekend
allebei de dagen naar resort Eagle Vieuw om ook gamedrives te maken.
Leuk zo enthousiast, maar ik heb mijn rust in het weekend nodig.
Weer een drietal dus lekker nog steeds alle ruimte. Benoit vertrekt morgen
en was op zijn manier best gezellig.
Bij ons logeerden 3 arts/docenten van de Flying Docters, die de EHBO
cursus gaven aan de gids /studenten in de school naast ons. Dat was
gezellig omdat we ’s avonds na het eten hele gesprekken hadden over de
culturen en gewoontes in elke land, inclusief corona.
Nieuwe coordinator Jane is trouwens een topvrouw. Ze is opgegroeid
in een dorp aan de grens van Naboisho, een dorps kind dus, maar heeft
gestudeerd en is een moderne vrouw van 27 jaar.
Vrijdagmiddag voor het eerst in maanden (COVID) naar een lagere school
gegaan om spullen te brengen en met de kinderen te spelen. Christine ging
met ze voetballen en Ben stond te fotograferen. Tja en ik… kom op Ankie
improviseren, dacht ik. Ik probeerde ze witte zwanen/zwarte zwanen te
laten doen, maar voor je 25 kinderen en de leraar hebt uitgelegd hoe
het gaat met handen vasthouden en onder de bogen doorlopen heb je
veel chaos. Dat was lachen en het is gelukt! Daarna hebben we met
hun spelletjes meegedaan. Leuk om te zien hoe de verlegen kinderen
loskomen.
In het algemeen kan ik trouwens erg veel lachen met de Kenianen, groot
en klein. Ze hebben een gevoel voor humor, die mij ligt.
Gister een interessant akkevietje: Ben vond een slangetje in de koelkast! Wij
Soila gewaarschuwd, die had het gister al gezien en niets gezegd!!! Jane
haalde de stagiair uit het computer kantoor, waardoor er 3 andere mannen
meekwamen. Verbaasd bekeek ik hoe bang iedereen was! Een les voor mij
om meer ontzag voor slangen te hebben. Ik blijf wel uit de buurt, maar ze
boeien me wel. Ik leende hem mijn tuinhandschoenen en met een stok
erbij heeft hij de slang gepakt en buiten gezet. De “house snake” was zo koud
dat hij moest opwarmen om weg te kunnen sluipen. Mooi om te zien hoe
hij van kleur veranderde. Ik heb het opgezocht en hij was niet giftig.
Hoe hij in de koelkast is gekomen blijft een vraag!
Veel goede tijdingen, maar minder leuk is dat ik na een week toch maar
aan de immodium ben. In de vroege ochtend beginnen mijn darmen te
spoken. De meeste van jullie weten dat ik beter ’s nachts niet uit mijn
kamer kan gaan naar de wc ( een emmertje voldoet meestal), omdat
het wild vrij tussen onze huisjes en tenten door kan lopen.
Zaterdagochtend kon ik het tot 4 uur uitstellen, maar met zaklantaarn
rond schijnend sloop ik naar de wc. Ik zag geen grote dieren en liep
naar de gootsteen om mijn handen te wassen….au! Ik stond midden
tussen de mieren, die mij te pakken kregen, tja, daar had ik niet op gelet!
We horen de leeuwen elke nacht brullen, soms ook “dichtbij” en
vannacht was er een olifant en giraf op bezoek. Ik heb lekker
geslapen en niets gezien of gehoord.
Goh, toch veel te vertellen. Jullie zijn weer op de hoogte
van mijn wel en wee. Dank voor jullie reacties en ik blijf ook
graag op de hoogte van jullie wel en wee.
Dikke knuffels van @nkie
Eerste week dec 2021 Naboisho
Hallo Allemaal,
Dank voor jullie complimenten en goede wensen.
Dit weekend doe ik weinig , want ik merk dat ik toch wel moe ben van alles.
Afgelopen dagen waren gevuld met leeuwen, leeuwinnen en welpjes.
Fantastisch, elke dag leeuwen, zelfs 2 van anderhalve maand oud. Ze kwamen nauwelijks
boven het gras uit!
Woensdag avond hebben we in een tropische regenbui gereden om dieren te spotten. Dat werd niet veel, maar het was
zo nodig, dat schreef ik al. Donderdag en vrijdag wat buien gehad, maar
de zon is ook weer doorgekomen en dit weekend heb ik lekker in het zonnetje
opgewarmd, want het is ook koud geweest, 12 -18 graden dan heb ik het hier koud
Je ziet alles alweer groen worden.
We hebben de bekende activiteiten gedaan, zoals dieren tellen, kuilen volgooien met stenen, zodat de weg berijdbaar is en invasieve planten verwijderen. Het is geruststellend om te zien dat er veel minder van die planten zijn, dus het werkt.
Ik heb het gezellig gehad met Benoit en Shams. Drie vrijwilligers is heerlijk, want je hebt
alle ruimte in de auto en eigen kamer.
Onze kok werd ziek, malaria en een paar keer heeft Shams gekookt, dat wilde ze graag
en ze deed het prima. Ik heb afgewassen. Vanavond komt een vervangende kok.
Gisteravond zijn we met z’n drieën in het resort Eagle Vieuw gaan aten, even eruit
in het weekend.
Gistermiddag zijn Lincoln, Jane en Evelyn ( reisorganisatie ) en nog wat mensen
ons komen opzoeken, was leuk om te kletsen.
Nieuwe Coordinator Jane heb ik nu ook ontmoet. Een slanke kleine Masai vrouw,
die van wanten weet heb ik de indruk. Iedereen vindt haar aardig, dus dat komt vast goed.
Morgen gaat Shams weg en komt er een andere vrijwilligster, die ook al vaker is geweest.
Het is leuk dat velen weer terugkomen, een goed teken!
Een kort verslag, want een korte week!
Lekker speculaas eten vandaag?!
Dikke knuffels van @nkie