Niet Zuid Afrika, maar Kenia

Tja, het kan verkeren…..

Jl zaterdag had ik gepland om naar Johannesburg te vliegen, maar donderdagavond hoorde ik over de nieuwe COVID variant, die daar in de regio was geconstateerd…

Vrijdag met verschillende mensen overlegd, ik had mijn negatieve test al binnen.

Bij mezelf te rade gegaan: het voelde alsof ik naar het hol van de leeuw ging, duidelijk een nee, zo avontuurlijk ben ik ook weer niet , zeker als het om mijn gezondheid gaat! Dus actie! Gevraagd of ik al naar het project in Kenia kon en naar Schiphol om mijn vlucht om te boeken. Klinkt eenvoudig en lukte allemaal, maar gaf natuurlijk veel stress.

Zaterdag op Schiphol werden neg test en gezondheidsformulier voor Kenia gecheckt en wilden ze een print van mijn visum zien. Had ik nog niet ontvangen: Dan kunt u niet mee mevrouw! Ik had het weken eerder aangevraagd, maar nog niet ontvangen en keek op mijn computer.

Tot mijn verbazing vond ik een visum, rennen om het te laten printen, kreeg op mijn donder ! dat ik zo laat was, want de gate van de baggage moest weer open en rennen mevrouw! Was een goede smoes om steeds voor te dringen, maar ik was ruim op tijd bij het vliegtuig.

Vlucht en stress was niet echt goed voor mijn rug, maar na zeven en een half uur op tijd om 22:00 uur locale tijd in Nairobi geland. Het tijdsverschil is trouwens 2 uur later hier.

Nog naar het visum kijkend ontdekte ik dat het 2 jaar oud was, dat hadden ze op Schiphol niet gezien.

Dus in spanning in de rij voor paspoort en visum controle. Zouden zij het ook niet zien???

Nee, ze zag het wel! Dus ben ik naar een hogere baas gebracht, die ik al jaren eerder had ontmoet, ook toen al problemen, maar die loste hij op! Hij kon nakijken, dat ik het visum had aangevraagd, dus opluchting! Bij de bagage stond een rij van een uur, maar ik ben brutaal gebruik gaan maken van mijn leeftijd, want ik zag dat een oudere meneer doorgelaten werd. Er zijn ook meevallers!

Chauffeur Sammy stond op mij te wachten, dus ik was om 12 uur jullie tijd, in mijn accommodatie Brackenhurst! Gelukkig alles goed en goed geslapen met regen, die op het dak tikte.

Uitgeslapen en rondgehangen om alles op een rijtje te krijgen. In de mooie tuin gewandeld om vogels, bloemen, vlinders, te spotten. Het was 20 graden en wisselend bewolkt. Beter dan bij jullie hoorde ik!

Zondagavond is Emmanuel nog met me komen eten.

Maandag heeft Sammy mij naar Naboisho gebracht. Een heerlijk weerzien.

Brian, de gids, Praise, de kok en Soila, de schoonmaakster. De nieuwe coördinator is nog op verlof. Er waren twee andere vrijwilligers.

Een Belg, Benoit, die ik ken uit Zuid Afrika en ook hier ben ik al met hem samen geweest. Dus de derde keer, hij doet meestal z’n eigen ding. En een Turkse vrouw, die zo’n 30 jaar in Dubai heeft gewoond, ze is een jaar of 60. Ze heet Shams, wat in Arabish Zon betekent.

In de avond gingen we erop uit en zagen we leeuwen met welpjes. Ze bleken later ook nog een wildebeest gepakt te hebben en lagen met dikke buiken uit te rusten.

De leeuw en leeuwin had ik in Februari zien paren en nu had ze 3 welpen van zo’n 4 maanden oud. Grappig.

Vandaag vroeg op pad om dieren te tellen. De familie leeuwen vonden we weer op dezelfde plek.

Nu zag ik meer van Naboisho en was pijnlijk getroffen door het gele landschap.

Het heeft hier nauwelijks geregend, zodat alles uitgedroogd is. Soms kan ik me moeilijk oriënteren ,omdat het er anders uit ziet. Vorige winter hadden we veel regen en was het aldoor groen.

Abnormaal voor mij, maar ik hoop op regen, want zo is het afschuwelijk en hebben de dieren geen eten.

Met het tellen vanmorgen zag ik een vlakte, waar we normaal honderden dieren telden en nu een handje vol. De koeien van de Masai grazen er ook en dat maakt het gras nog korter, dus droger.

Nou, zo weten jullie weer waar ik uithang.

Ik zal proberen weer wekelijks verslag te doen.

Delen van Nederland hebben sneeuw gehad hoorde ik.

Tot de volgende keer en liefs van @nkie

Ruma Park, Victoria Lake, Kakamega Forest

Lieve Allemaal,

Tijdens mijn laatste drive, maandagmorgen in Naboisho kwamen we nog 3 leeuwen en 3 leeuwinnen tegen, die een (volwassen, is niet zo erg voor mij ) zebra hadden gedood.

s’Middags vertrok ik met vrijwilligers Karoline, Elena en Scarlet. Dat was de helft vd groep, want alleen de 2 mannen en het Franse echtpaar bleven over. Er kwamen ook geen nieuwe mensen aan.

Tranen in mijn ogen toen we wegreden van die mooie plek.

In Brackenhurst koffer omgepakt, want ik vertrok de volgende morgen al met gids Sammy richting Kisumu. Deze stad ligt aan het Victoria meer. Het meer is gigantisch groot en grenst aan Tanzania, Uganda en Kenia. Kenia bezit slechts 6 procent van de kust met een kleine baai, waar Kisumu aan ligt, een natuurlijke haven. Buiten die baai zie je vanaf de kant de overkant niet en dat is nog niet eens het grote stuk van het meer. Kijk maar eens naar het kaartje.

Onderweg zoals altijd mooie landschappen. We lunchten tussen de theevelden van Kericho. Hotel Acacia in Kisumu was 5 sterren, in de corona tijd kun je mooie deals sluiten.

Woensdag om half zeven op pad naar Ruma Park. Sammy was er nog nooit geweest en het was even zoeken, maar wat tegenviel was dat het 3 uur rijden was. Dat wisten we niet van te voren. We kwamen er om half tien aan en toen bleken we alleen met M-pesa te kunnen betalen. Het kostte ons een uur om in orde te krijgen, zodat we pas om half elf naar binnen reden. Te laat om speciale dieren te zien. We zagen de Rotshild giraffen, zebra’s, buffels, topi’s en een baboon hoog in een boom, maar de Roan antiloop ,die alleen daar voorkomt in Kenia niet gezien.

Trouwens in Namibië hebben we die wel tussen de bosjes gezien. Na vier uur zoeken was het genoeg, want we moesten nog 3 uur terug naar Kisumu. Doodmoe waren we en ik raadt het niemand aan om vanuit Kisumu erheen te gaan. Weer wat geleerd! ‘sNachts werden we op een flinke regenbui getrakteerd, maar verder was het droog.

De volgende morgen een bootritje op het Victoria Meer gemaakt. Was erg leuk, vogels gespot, nijlpaarden gezien en veel gehoord over het meer. Toen Carla er 8 jaar geleden was, dreigde het te verdrogen en te verlanden. Door alle regen van de laatste jaren stijgt het water waardoor hele dorpen onder water komen te staan. En nog zie je huizen vlakbij het water staan, de volgende slachtoffers.

De verlanding kwam door de invasieve waterhyacint , maar daar maken ze nu touw van, goede oplossing. In grote “waterkooien” wordt tilapia gekweekt, want de visstand gaat wel achteruit. Deels door een virus, waar onderzoek naar gedaan wordt.

In het hotel kreeg ik zeevis te eten.

Vervolgens stond Kakamega Forest, een regenwoud op het programma. We kwamen er tegen de lunch aan en het was een verademing! De zon was doorgekomen en is alle drie dagen gebleven met een strak blauwe lucht ( in het regenwoud, heel speciaal!) Ineke had me over Kakamega een artikel gestuurd. Het Rondo Retreat Centre, waar ik verbleef, bleek een hele geschiedenis te hebben. Zeventig jaar geleden had een Zuid Afrikaan een stuk regenwoud ontgonnen en er zijn huis neergezet. Omdat het goud vinden tegen viel ging men hout kappen.Er zijn meerdere koloniale huizen in Engelse stijl neergezet. Het is in verschillende handen geweest en ook een tijd onbewoond en overwoekerd geraakt. Weeshuis en jeugdhuis geweest, maar nu een Christelijk Retreat Centrum, dat ook als hotel functioneert. Het straalde rust en vrede uit, zo midden in de natuur en ik vond het heerlijk.

Mijn huisje deelde ik met een Duits echtpaar, die niet makkelijk in contact waren. Ik denk, omdat ze slecht Engels spraken.

Ik kon in de tuin wandelen, maar ook op een uitgezet pad met overal bankjes aan de rand van het bos. Op een middag ben ik een uur op een bankje gaan zitten, heel stil, luisterend naar alle vogels en toen zag ik een twintigtal Seikes apen in de bomen voorbij komen. Eerst ver van mij weg, maar steeds dichterbij tot op zo’n vijftien meter. Wat genoot ik!!

Er komen daar drie soorten apen voor: Zwart/witte Colobus apen, de Seikes en een rood staart soort. Baboons ook, slechts een paar gezien. Ze verstoppen zich allen in de bladeren vd bomen en zijn erg moeilijk te fotograferen, evenals alle kleine vogeltjes, die ik elke ochtend met de lokale gids ging bewonderen.

De eerste ochtend met de gids hadden we heel veel geluk. Behalve het zonnige weer kwam ook de Great Blue Taraco overvliegen en ging op een tak in de zon zitten, zodat ik hem, al was het ver, toch op de foto kon zetten! Ze waren met z’n tweeën, maar de ander bleef in het gebladerte. Prachtige grote vogel! Terug bij de huisjes zat ook de jonge Crowned Eagle zichtbaar in de zon in de boom naast zijn nest. Dat gebeurde niet elke dag merkte ik later.

De derde grote vogel was de Black-and-white-casqued Hornbill, die ik in de tuin zag, toen hij een tak afbrak en naar zijn nest in een gat in de boom vloog. Hornbills metselen hun vrouwtje in een holte in de boom in om jongen te krijgen en geven door een kleiner gat voedsel aan moeder en jonkies. Als ze groot genoeg zijn mogen ze er allemaal uit, maar als ik dat gat zag in de boom vond ik het maar klein. Vader maakte wel veel lawaai, dus was te volgen.

Met de gids ben ik ook naar een kleine vlinder kwekerij geweest, zie de foto’s.

De laatste avond heb ik gezellig met een jong Nederlands stel een drankje gedronken. Hij werkt in Nairobi en zij was op vakantie hier, zodat we ervaringen konden uitwisselen. De eerste Nederlanders, die ik sinds 3 maanden tegenkwam.

Zondag een 9 uur durende rit terug naar Brackenhurst, ik heb het wel gehad met uren in de auto zitten! De afstanden zijn hier erg groot.

Vandaag klusjes gedaan, zoals de COVID test want het einde van deze overwintering is nabij.

Het is geweldig geweest, een goede beslissing om hierheen te gaan.

Eind van de week ben ik weer thuis en ga in quarantaine. Ik heb het er helemaal voor over.

Morgen probeer ik mijn foto’s nog te uploaden en ik meld me nog even als ik weer thuis ben.

Veel liefs van @nkie

Naboisho derde week februari '21, laatste week project African Impact

Lieve Allemaal,

Het was een fijne laatste week, de zon liet zich weer zien en ik had het gezellig met de andere vrijwilligers.

De maandagmorgen begon “goed”. We volgden een cheetah met haar grote zoon, die aan het sluipen waren. In het hoge gras kwamen ze een grant gazelle tegen ,tot ieders verrassing denk ik. De moeder joeg achter hem aan en ving de gazelle. Dit gaat zo snel, dat ik het doden weer niet zag, maar dat maakt het makkelijker. We reden naar de plek, waar ze met haar kill zat, maar raakten vast in de modder. Pech! Gelukkig waren we gespot door een bevriende chauffeur en hij heeft ons eruit getrokken, zodat we beide bij de kill konden gaan kijken. De zoon cheeta was aan het eten en de moeder stond op wacht om dieven weg te jagen. Ze verwent haar zoon teveel !

Op de terugweg vonden we cheetah Entito met haar 2 welpen ( die ik vorig jaar klein zag, dus ze zijn nu bijna een jaar) in de schaduw van een boom. Vliegen irriteerden hun en ze besloten op zoek naar een prooi te gaan. We volgden een tijdje, maar de prooien waren alert, dus we gingen weer terug naar het kamp. Twee kills op een dag vind ik overdreven.

‘sAvonds vonden we een voor ons nieuwe leeuw. Het begon te schemeren, maar Brian ontdekte in de bosjes bij de leeuw het gekrioel van HELE KLEINE welpjes met de moeder, 2 of drie weken oud. We waren verrukt!!! Zo klein! Goede foto’s waren niet te maken door schemering en door de bosjes, maar het was zo aandoenlijk! Ik zag ze door mijn verrekijker goed. We zijn bij daglicht nog een paar keer gaan kijken, zodat ik jullie een foto kan laten zien van collega Heiko. Gister zagen we ze niet meer. De moeder verhuist haar welpen regelmatig om hun veiligheid te garanderen.

Nog veel leeuwen en cheeta’s gezien de hele week en een trieste zebra, waarover ik bij de foto’s zal vertellen.

Vrijdag een gezellig drankje in de open lucht met een prachtige zonsondergang!

Zaterdag heb ik nog weer in Naboisho ’s ochtends en ’s middags extra drives gemaakt, parende leeuwen, twee keer hyena’s met prooi, een jakhals met prooi, kleine hyena’s. Nog steeds heb ik er geen genoeg van.

Vandaag moet ik pakken en voor de laatste keer met Andrew aan de app gewerkt, hetgeen ik aan Heiko, de Duitse vrijwilliger overdraag. Straks nog een drankje in Eagle Vieuw.

Maandag vertrek ik naar Brackenhurst om vandaar nog naar Kisumu te gaan.

Ongelooflijk hoe snel de tijd is gegaan! Nog anderhalve week en ik ga thuis in quarantaine! Ik wil er nog even niet aan denken.

Fijn dat jullie weer van de zon kunnen genieten en veel liefs van @nkie

Naboisho 2e week febr '21

Lieve Allemaal,

Het is druk, we zien veel, beleven veel en 8-9 vrijwilligers is veel voor mij, moeilijk om mijn rust te vinden en toch sociaal te zijn.

Afgelopen week was erg gezellig met mijn vrouwen groepje in de auto. De 2 mannen zijn vertrokken. De Engelse meiden, Scarlet en Elena ( met Ned moeder, zodat ze wat Nederlands kent) zijn leuk, vrolijk en ik geniet van hun gegiechel. Ze doen goed werk voor het project en hebben ook plezier. Karoline uit New York, maar van Engelse afkomst is wat wispelturig qua humeur en wil erg graag behulpzaam zijn, soms onnodig, maar verder aardig.

Ook de nieuwe mensen, die aankwamen zijn leuk en geïnteresseerd: Een Frans stel van ong 30 jaar, een jonge Duitser, die 10 weken blijft en een Tjechische vrouw, die ik kon vertellen, dat mijn achternaam Tsjechisch is.

Maandagavond was avontuurlijk: we reden achter een hyena aan, die ons leidde naar een dode baby zebra. We konden alarm geluiden van zebra’s horen. Andere hyena’s kwamen ook eten, steeds meer, maar Brian vertelde dat ze van 2 clans kwamen, want ze maakten veel lawaai en ruzie. Scarlet keek achterom en zag achter de auto een luipaard verscholen liggen. We maakten foto’s en daarna verdween hij. Plots dook hij bij de zebra kill uit de bosjes op met leeuwengebrul! De ruziënde hyena’s vlogen weg, ze zijn bang voor leeuwen, maar minder voor luipaarden. De luipaard greep het zebraatje en snelde een boom in. Hij was via de rivierbedding dichter bij de kill geslopen, schatte de hyena’s goed in en pikte zijn prooi terug.

We konden hem in de boom zijn prooi zien eten. Het begon te schemeren en we reden terug, maar……kwamen een paar honderd meter verderop in de modder vast te zitten! De auto geduwd en Brian in verschillende versnellingen geprobeerd, maar tevergeefs. De reddingstroepen moesten geroepen worden. Intussen was het goed donker en de hyena’s hielden ons in de gaten. Rangers moesten er ook bij komen, omdat het donker was. Onze tweede auto kwam, maar de accu was leeg en moest opgeladen worden door onze auto. Wij kregen van Brian de opdracht om in de auto te blijven met de canvas zijkanten dicht. We maakten er een feestje van en kletsten heel wat af, de intimiteit vd auto in het donker was gezellig. Meestal baal ik als we vast zitten, maar aan deze keer heb ik een goede herinnering. We waren om 10 uur in de avond terug, twee en een half uur later dan normaal. Wat een avontuur!!!

Vrijdagmiddag ging ik naar Eagle Vieuw, want Jane, Lincoln en een paar collega’s bleven daar een nacht logeren. Zij werden gepamperd, omdat ze als reisorganisatie daar reserveringen voor klanten maken. Ik mocht “meeliften”. Het was erg gezellig om ze te zien en te kletsen. Zaterdagmorgen mocht ik met ze mee op drive en ze hadden alle geluk vd wereld. In anderhalf uur zagen ze de 2 groepen leeuwen met welpen, die we hier hebben. Een ervan had een kill gemaakt. Ook zagen ze twee leeuwen paren.

Daarna gingen we naar de school en ons kamp, omdat ze wat mensen wilden spreken. Zaterdag nacht sliepen zij in Leopard Hill kamp, dat uitzicht heeft op de grote Figtrees, die ik wilde zien sinds het kamp gebouwd is. Vroeger picknicken wij daar, de bomen zijn geweldig groot. Het kamp is luxueus en geeft vrijwilligers geen gereduceerd tarief. Ik lunchte met hen daar en ging terug naar Eagle Vieuw, waar mijn collega vrijwilligers ook waren voor een nachtje.

We hadden de hele week, maar ook vrijdag /zaterdag regen, dus geen zon. Dan merk je de beperkingen van een eco kamp, want hun douchewater wordt door de zon verwarmd, dus geen warme douche gehad in mijn luxe tent! Zondag terug in ons kamp werd het water verwarmd door een houtvuur, dus toen warm gedoucht. Bij regen is ook die douche dus niet warm.

Het zijn de beperkingen van in de bush zitten.

Dat waren de belangrijkste dingen van vorige week. Ik ben met mijn laatste week in het project bezig, gelukkig beter weer sinds zondag.

Bij jullie dooit het alweer en ik heb genoten van alle mooie en lollige foto’s, dank!

Veel liefs van @nkie

Naboisho 1e week Februari 2021

Lieve Allemaal,

Volgens voorspellingen zitten jullie in een sneeuwstorm. Ik ben benieuwd naar de verhalen en foto’s, de eerste sneeuw foto’s zijn al binnen. Dank!

Hier was het een week van UPS en downs.

Donderdag was voor mij een dip dag. Ik was moe, lichamelijk en geestelijk van alle mensen om me heen. De groep houdt van flauwe grappen. De Fransman begon ermee en dat werd, wel met tegenzin overgenomen. Ik moet oppassen er niet ook in mee te gaan.

We zijn verwend, want tot onze verbazing zagen we twee hele dagen geen enkele grote kat.

Daarbij moest ik mijn afspraak met Andrew in Engeland voorbereiden voor de app, waarover ik vertelde. Ik besloot Caroline te vragen of ik vrijdag niet mee hoefde om aan de matjes te werken en zo geschiedde. De groep zag wel weer leeuwen met welpjes etend, maar ik knapte er zo van op dat ik me weer helemaal goed voelde.

De olifanten en giraffen van vorige week waren er nog, maar dit was de week van de zebra’s en wildebeesten. We zagen er duizenden. Met tellen was dat duidelijk.

Leuk was dat ik weer Helen en Tusker, de olifanten, kon identificeren.

Dinsdagavond vonden we tot mijn vreugde de leeuwentroep met welpen, die ik drie weken niet gezien had. Een leeuw met een heel kleintje en meerdere iets grotere welpen. We vonden ze in een ander gebied dan gebruikelijk. Ze was op de kleintjes aan het passen en toen ze geroepen werd vanuit de struiken, verdwenen ze allemaal in de bosjes. We zagen ze niet meer.

Zoekend vonden we 2 andere leeuwinnen van dezelfde troep met 2 welpen en een luie leeuw.

Een mooie avond!!

Woensdag ben ik met Robert, de gids, naar het dorp Talek gegaan. Het mocht, omdat ik geld moest hebben. Heerlijk om weer even het gewone leven in het dorp mee te maken. Ongeveer de helft vd mensen droegen mondkapjes.

Vrijdagmiddag kwam iemand vertellen over hoe de Concervancy gemanaged wordt. Heel interessant. De Masai eigenaren van het land vd Concervancy vormen een bestuur, die vertegenwoordigers heeft in een bestuur met de eigenaren van de resorts. Deze hebben beslissingsbevoegdheid. Zij bepalen bijv waar en wanneer er door koeien gegraasd mag worden. Als er in dat gebied leeuwen zijn worden de herders gewaarschuwd. Voor het dagelijkse management is een betaalde kracht, die in Naboisho woont. Hij is heel actief, we zien hem vaak rondrijden.

Regelmatig doe ik ’s avonds mee met het spelen van Uno met de vrijwilligers, Caroline, Robert. Dat is gezellig en we hebben lol.

Een grappige combinatie om te zien, was de keer dat we olifanten volgden en ze bij de nijlpaarden terecht kwamen. De nijlpaarden werden wat onrustig en de olifanten gingen huns weegs.

We vonden een leeuw, die hier onbekend is, maar uit een andere conservancy komt.

Omdat de trip naar Mara National Park best duur is en op het moment veel hoog gras heeft, zodat je de dieren niet goed ziet, besloten we in het weekend twee extra drives in Naboisho te maken. Wat een goede beslissing. Gister was een geweldige dag!

De groep leeuwen, die we dinsdag weer ontdekten, zagen we in de ochtend en in de avond. ‘sAvonds zagen we de nieuwe moeder met 4 kleine welpjes en 2 mannelijke leeuwen kwamen later evenals de vier andere leeuwinnen, zodat we 20 leeuwen bij elkaar zagen, waarvan 13 welpjes van verschillende leeftijden. Eerst besefte ik niet wat ik zag!!

De andere troep met 2 vrouwtjes en 6 welpen van ong 6 maanden, zagen we ook in de ochtend en avond.

Maar OOK een cheetah met dikke buik, die we de avond ervoor tevergeefs 2 uur hadden gevolgd toen ze aan het jagen was.

En OOK de cheetah met de 2 kleine welpjes, die we enige weken geleden met succes hadden zien jagen. Dat betekent 6 sightings van grote katten op 1 dag!!!!!!! Foto’s ben ik aan het uitzoeken. Dat duurt wel even want ik heb er een paar honderd foto’s van.

We hebben lekker zonnig weer gehad, maar volgende week is er regen voorspeld, niets vergeleken met de sneeuw en kou, die jullie te verduren krijgen.

Nog twee weken hier in het project, dan een week een trip naar 2 parken bij Kisumu ( Carla, daar ben jij toch geweest?) en het Victoria Lake.

Dat was het voor nu, sterkte en ik hoop dat de sneeuw ook wat plezier met zich meebrengt.

Dikke omhelzing van @nkie

Naboisho 4e week Januari '21

Lieve Allemaal.

Dank voor jullie reactie's elke keer!

Tja, het kan niet altijd feest zijn. Deze week geen enthousiast verhaal.

12 vrijwilligers is echt teveel voor mij en de oude groep was niet zo gezellig meer.

Ik had met 2 personen een aanvaring. De mannen bleken de app voor het tellen niet goed te gebruiken en daar maakte ik ze attent op. Een vd mannen wilde het op zijn manier doen, maar daar heeft de onderzoeker, die de gegevens verwerkt niets aan. Als je de regels vd app, dus het onderzoek, niet aanhoudt, kloppen de data niet meer. Hij werd boos en zei, deed niets meer.

Gelukkig kon ik het met hem uitpraten, dus was dat snel opgelost.

De Letlandse 27 jarige arts zette mij op bepaald moment de keuken uit omdat ik niet afwaste, zoals zij dat wilde. Ik was zo overdonderd, dat ik wegging, maar later bedacht ik dat ik mij niet zo wilde laten behandelen. Ik heb dat de volgende dag tegen haar gezegd, maar ze wist niet waar ik het over had. Ik stelde voor om een keer rustig te praten, maar daar is ze niet op in gegaan. Bij het afscheid omhelsde ze me en zei dat her fijn was om kennis gemaakt te hebben. Ik verstarde en het voelde heel onecht aan.

Met de 2 Zwitserse meisjes is het gelukkig aldoor goed gegaan en we hebben emotioneel afscheid genomen, hun mis ik wel. Zij bleven geïnteresseerd en deden de data goed, terwijl de 2 vd 3 mannen steeds minder geïnteresseerd waren en meer lol gingen trappen. Wat is dat toch met die 30-50 jaar oude Amerikaanse mannen?

De oude groep is vrijdag vertrokken en ik voelde wat een opluchting mij dat gaf.

Nu zijn we met z’n zessen. Een Engels/ Amerikaanse vrouw van ongeveer 50 jaar, die hier al eerder is geweest en met wie ik een klik heb. Weer 2 jonge meisjes van 19 jaar, ditmaal Engels, en 2 mannen van rond de 40. Een Engelsman, die vertelde dat hij autistisch is, erg gefocust op fotografie speeltjes. De ander een Fransman. We zullen zien wat er met hun te beleven is……

De nieuwe vrijwilligers zaten in een andere auto, wegens corona, dus ik heb ze nog niet veel meegemaakt.

Aan het aantal foto’s is te zien, dat ik ook niet veel bijzonders heb gezien.

Het ontdekken van een nieuw hyena hol was erg leuk, omdat er 10 pups aan het spelen waren.

Ook ontdekten we op een avond twee mannetjes leeuwen, die we kennen en toen zagen we de derde ook. Het zijn drie broers en de derde hadden we een tijd niet gezien. Zij elkaar ook niet blijkbaar, want het was een geknuffel van jewelste!!! Prachtig aandoenlijk gezicht, volwassen leeuwen, die elkaar knuffelen!!! Jammergenoeg heb ik er geen foto’s van omdat het te donker was.

De leeuwen met welpen hadden we twee weken niet gezien. Gelukkig vonden we een troep deze week wel weer. Ook geen kills gezien, wat de vrijwilligers niet gewend waren.

Het was de week van giraffen en olifanten. Overal zagen we ze, niet zoals de weken ervoor.

Twee jaar geleden ben ik begonnen met identificatie mappen voor olifanten te maken en het leuke was dat ik een matriarch met grote slagtanden tegen kwam, die ik dacht te herkennen.

In de data nagekeken en inderdaad ik had haar Helen genoemd.

Afgelopen weken heb ik Coordinator Caro geholpen met het verbeteren van de app voor de data. Die app is gemaakt door een Engelse vrijwilliger en twee jaar geleden was ik met hem en zijn vrouw hier, dus we kennen elkaar. Wat ik doe, is inventariseren wat er fout gaat in de app. Dan maak ik een afspraak met hem, laat hem de fouten weten en ga naar de wifi in het kantoor van de Gidsen school. Hij logt in en kan de app verbeteren. Het is toch tovenarij!!

Zijn vrouw heet Helen en ik kon haar dus vertellen, dat haar naamgenote weer in Naboisho gespot is met een babytje. Ze was tot tranen toe geroerd schreef ze me!

’s Nachts is het trouwens druk in het kamp en ik merk er niets van.

Brian heeften de nacht dat wij in Eagle Vieuw sliepen leeuwen door het kamp zien lopen.

Vannacht zijn er olifanten geweest. Ik werd wel wakker van wat lawaai , maar dacht dat het baboons of mensen waren en was te slaperig om te gaan kijken. Ik slaap veilig in een stenen huis, maar anderen slapen in tenten en vinden het geweldig om het allemaal te horen en evt te zien, glurend door een kier vd tent. Het is duidelijk dat ik niet naar buiten naar de wc ga en in mijn kamer op een emmertje plas. Om wat privacy te hebben verhuis ik steeds van kamer, maar soms deel ik toch een ruimte met anderen. Minder aangenaam, maar de meiden zeggen dat ze er geen last van hebben. Tja, wat moeten ze anders zeggen?

Het weer is idd verbeterd, meer zon en overdag wel 27 graden. Rond 6 uur wordt het snel kouder, maar dat is lekker om te slapen.

Heerlijk rustig in het kamp dit weekend, teamleden hebben vrij dus gaan naar huis. Vrijwilligers zijn naar de Mara of logeren in een resort. Gister was ik alleen met de 2 jonge meiden, de invallende kok en Soila de schoonmaakster.

Afgelopen week heb ik geen tijd voor het nieuws gehad.

Dikke warme knuffels uit Naboisho van @nkie

Naboisho 3e week januari 2021

Lieve Allemaal,

Deze week begon met maandagochtend het vinden van een luipaard. Ik had het al opgegeven, want we hadden al vier avonden gezocht en niets gevonden. In de gebieden, waar de luipaarden zich bevinden is niet zoveel anders te beleven, dus ik ben niet dol op het zoeken naar luipaarden, hetgeen de gidsen wel allemaal willen, omdat luipaarden zeldzamer zijn.

Enfin, als je ze vindt is het geweldig en we waren de enige auto die haar volgden, dat is meestal anders.

De rest vd week is wat normaler geweest. De groep is zo gezellig, dat we dit weekend met z’n allen een nacht in Eagle Vieuw doorbrengen. Fijne gesprekken met verschillende mensen. Grappige samenstelling: 4 vrouwen tussen 19-27 jaar, 3 mannen tussen 30-37 en ik. Bijzonder dat men elkaar zo respecteert en waardeert.

Op de Canadese vrouw na hebben de anderen hun verblijf een week verlengd, wat wel betekent dat we volgende week met 12 vrijwilligers zijn.

Daar kijk ik niet naar uit!

Het weer is aan het verbeteren. Meer zon en ’s nachts iets warmer, maar wel zoveel regen in de avond en nacht dat we weer een paar keer in de modder hebben vast gezeten. Dit weekend al geen regen meer gehad.

Grappig nieuws is dat mijn oude zwaluwvriendjes weer hun nest aan het bouwen zijn. Het grote nest vd grotere zwaluwen is naar beneden gevallen, gelukkig zonder eitjes of jongen. Er is dus weer plaats en ik bewonder het geduld van mijn vriendjes dat ze zo volhardend waren, dat ze alles in de gaten hielden en nu weer aan het bouwen kunnen.

Een spannende gebeurtenis was ( ik zag het voor de tweede keer) dat een cheeta een gazelle had gevangen, een derde ervan had gegeten en een hyena de gazelle zo afpakte. We waren verbaasd dat het zo makkelijk ging. Brian vertelde echter dat de hyena in staat is de cheeta te doden, als hij z’n prooi niet op zou geven.

Er zijn meer giraffen en meer olifanten, hetgeen we ook graag zien.

De leeuwen welpen hebben we niet meer gezien, wat ik jammer vind, wel de mannetjes leeuwen.

We zagen een van hen paren, dus hopelijk in 3-4 maanden kleine welpjes.

Een korter verslag deze keer. Jullie sterkte met alle maatregelen.

Dikke omhelzing van @nkie

Naboisho 2e week januari 2021

Lieve Allemaal,

Vandaag ligt onze wifi eruit, ik ben in Eagle Vieuw, het resort vlakbij om hun internet

te gebruiken, dus ik hoop mijn verhaal te kunnen uploaden, maar de foto’s

komen dan later.

Het wordt eentonig, maar het is weer een fantastische week geweest. Zo mooi,

dat we 3 keer laat voor ons eten waren en kok Praise met de rest vd groep

op ons zat te wachten.

Er zijn 7 vrijwilligers aangekomen en wegens Corona zijn we verdeeld over

twee auto’s, 2x 4 dus. Ik zit in de auto met 2 Zwitserse meisjes en een

Letlandse 27 jarige vrouw. Andere auto 3 Amerikaanse mannen en een

Canadese vrouw, die samen zijn gekomen. Allen erg aardig en geïnteresseerd.

De grootste belevenis was een cheetah kill en toevallig hebben we die

met z’n allen tegelijk gezien, heel fijn.

We vonden een mij bekende cheeta met 2 kleintjes, dat was al prachtig, maar

ze zat heel oplettend naar haar omgeving te kijken. Brian dacht haar voor te zijn

en reed een stukje vooruit toen ze tussen de struiken liep met de kleintjes hobbelend

achter haar aan. We verloren haar uit zicht en toen we haar weer vonden lag ze te

hijgen, dus was achter iets aangerend. We hebben gewacht, naar het spelen vd kleintjes

kijkend tot ze was uit gehijgd. Plots kwamen er 3 grant gazelles op 100 meter

van haar vandaan aan lopen, ze sloop erheen. Brian volgde haar en toen ze de

spurt erin zette, achter de gazelles aan, wij achter haar aan. Fantastisch hoe

Brian dan de auto weet te besturen tussen de struiken door. We belandden vlak

naast haar toen ze de gazelle bij de strot had. Ik ogen dicht, maar toch mijn

camera gepakt, want dit kan ik niet missen ook al zit ik te rillen vd emotie.

Ze sleepte het dier de struiken in ( de zon scheen!) en ging zitten uitkijken naar

haar kleintjes. Wij dachten o,jee , die kleintjes en het was een emotioneel moment

toen ze uit het struikgewas tevoorschijn kwamen! Opluchting, het was zeker een

500 meter, die ze hadden moeten overbruggen! Moeders ging in de schaduw liggen

en maakte geen aanstalten om te gaan eten tot onze verbazing.

Een vd kleintjes begon te knabbelen en zowaar het lukte een kleintje om door de

huid heen te bijten, zo knap. Wat waren we blij met deze ervaring!

Gelukkig heeft het niet zoveel geregend als voorspeld was, al was er niet veel zon.

Modderig overal, zodat we gister, ondanks Brians geweldige rijkunst, vast kwamen

te zitten. Robert, gids vd andere auto is ons eruit komen trekken en ik heb de trekkabel,

die een Engelse vrijwilliger en ik vorig jaar voor ze gekocht hebben, in actie gezien.

Nog een zeldzame ervaring was dat we een pas geboren nijlpaardje ontdekten. Ik zag

van ver iets kleins achter een grote aanlopen, vroeg Brian te kijken en hij

racete erheen. Toen we in de buurt kwamen zag de moeder ons en rende woedend

op ons af. Brian stopte meteen en ze ging terug naar haar kleintje en begeleidde het

naar het water. We zagen dus dat het kleintje voor het eerst in het water was.

Niets bijzonders voor het kleintje. Zie foto’s.

In struikgewas vonden we een leeuw en leeuwin. De leeuwin at van een baby zebra

en de leeuw lag erbij. Toen een andere leeuwin in de buurt kwam, viel de leeuw

de etende leeuwin aan , een gegrauwd van jewelste, en pakte de prooi af. Blijkbaar vindt de leeuw de ene leeuwin

wel aardig en de andere niet.

Als “ conservation work” hebben we invasieve planten uit de aarde gerukt en met takken

matjes gemaakt, die in geulen het regenwater tegenhouden, hetgeen erosie tegen gaat.

De gidsen school is weer open. De studenten zijn terug, maar door corona mogen wij

geen activiteiten met hen doen. Jammer, want vorig jaar veel lol gehad.

Intussen hebben jullie sneeuw gehad. Pipje heeft voor het eerst op een slee gezeten

en sneeuwballen gegooid.

Ik wens jullie sterkte met de verlengde lockdown.

Veel liefs @nkie