Kenia Oud en Nieuw week 2020-2021

Gelukkig, Gezond Nieuw jaar wens ik jullie allen.

Naast de tekst bij de foto’s toch nog een verhaal. Deze week

begon met mijn laatste dag aan de kust. Tot mijn verbazing

( wegens mijn asociaal gedrag)was er wel iemand om afscheid

van te nemen. De jongen, die mij vorige keer het rif had laten zien

had mij herkend aan mijn gele oversized T-shirt, dat ik met snorkelen

draag! Dat doe ik om niet te verbranden, maar ook om zichtbaar

te zijn voor boten. Hij kwam een paar keer even kletsen, dus dat

was leuk.

Sammy en John kwamen mij ophalen en dinsdag reden we naar

Amboseli Park. Het bleek 10 uur rijden te zijn, inclusief de korte stops.

Viel me tegen, maar begrijpelijk. De hoofdweg van Mombasa naar

Nairobi is een 2 baans weg met halve uitwijkstroken. Daar gaan de

vrachtwagens, bussen, taxi busjes en alle andere verkeer overheen.

Erg uitkijken met inhalen dus!

Vorig jaar januari had het zoveel geregend, dat Amboseli helemaal

onder water stond, er kon geen toerist heen. De gevolgen daarvan

in het landschap waren duidelijk te zien. Sommige wat hogere delen

waren kleiig, droog en kaal. Lagere delen waren moeras. Dat is daar

normaal, maar er was een heel groot meer bijgekomen. Al dat water

heeft heel veel watervogels getrokken. De flamingo’s, die normaal bij

de noordelijkere meren zitten, zijn nu hierheen gekomen. Duizenden!

Het landschap is heel gevarieerd door de droge gele vlaktes en hele

groene delen. Olifanten hebben altijd van Amboseli gehouden door

de moerassen, maar ze hebben heel veel bomen omgetrokken,

waardoor het heel vlak is. Om de resorts is schrikdraad, dus daar

staan nog wel bomen. Je ziet in het landschap waar de resorts zijn.

Amboseli ligt tegen Tanzania aan en er is een open verbinding met

de helling van de Kilimanjaro, dieren kunnen makkelijk migreren.

Het water van regen en sneeuw stort zich van de helling af

naar Amboseli, vandaar de moerassen.

Het uitzicht op de berg Kilimanjaro vond ik elke keer geweldig omdat

het steeds anders was, zoals ik op de foto’s laat zien.

Het weer was matig. De eerste dag volop zon, maar de andere dagen

veel bewolking, zodat de foto’s ook donkerder zijn. Niet veel regen,

een flinke bui ( sneeuw op de top) in de nacht en wat motregen. Ik

verwachtte dat het kouder zou zijn, omdat het op 1150 meter hoog ligt.

Dat viel mee. Het varieerde van 16 tot 25 graden. Aangenaam dus.

Met een paar mensen in het resort een praatje gemaakt, maar ondanks

cocktails en muziek ben ik slapend het nieuwe jaar in gegaan.

Bevalt prima!

Zaterdag was het toch nog 5 uur rijden naar Brackenhurst in Limuru.

Ik lunchte om 3 uur met de mannen, we hadden samen een fijne trip

gemaakt.

Vandaag rust, mijn log gedaan, zoals jullie merken en gewandeld

in het bos en de tuin.

Morgen ga ik terug naar Naboisho aan het werk voor 6 weken.

Ik heb er zin in!

Jullie sterkte met de lockdown en hopen dat ze snel met

vaccineren beginnen. Op het weerbericht zie ik dat er sneeuw

voorspeld is, krijg ik mooie witte plaatjes van jullie toegestuurd?

Veel warme knuffels van @nkie

Kerstweek 2020

Lieve Allemaal,

Deze week had twee reisdagen. Maandag hebben we het hele

kamp van African Impact opgeruimd, alles achter slot en grendel

anders komen de baboons het kapotmaken. In het halve jaar dat het kamp

gesloten was wegens corona hadden de baboons zelfs de kaarten van de muren

gerukt. Daarna vertrok iedereen. De vrijwilligers naar het vliegveld, de staf

naar hun diverse families en ik naar Brackenhurst. Met chauffeur John deed

ik dinsdag boodschappen voor het project en ging ik naar de kapper.

Mijn kapsel is lekker kort, handig voor het zwemmen in zee, maar niet

zoals ik het graag heb. Het was een schoonheids salon voor mannen

en vrouwen. De kapper vroeg of ik het erg vond bij de mannenafdeling

te zitten, want de vrouwen afd. was vol. Mij best, ook pedicure werd

bij mannen gedaan. Leuke belevenis.

Met de stafleden van het project had ik besproken wat ze nodig hadden

en ik vind het leuk om dan de gewone boodschappen te doen. Een

deegroller en bakblik kopen bijv. We moesten echter wel naar drie winkels

om alles bij elkaar te vinden. Prima, een excursie op zich.

Woensdag kostte het bijna de hele dag om naar de kust naar Malindi te

vliegen. Slechts een uurtje vliegen, maar transport en wachten op het

vliegveld. Opvallend was dat in Nairobi en in het vliegveld overal

mondkapjes gedragen werden. Tijdens het ritje vanaf het vliegveld

Malindi door de dorpjes naar het plaatsje Watame, waar het Turtle Bay

Resort is, zag ik dat niemand op straat mondkapjes droeg, bijzonder.

In het resort moet het wel als je rondloopt, het mag af als je zit en wat

drinkt of eet. Ik wordt er echt op aangesproken als ik het vergeet, heel

goed.

De kamer, die ik kreeg, bleek rokende buren te hebben. Zij mogen

op hun terras roken, maar dan woei het mijn kamer in, vervelend, dus

de volgende dag meteen een andere kamer geregeld. Dat kostte nog

moeite want het hotel zit best vol. Ik ben op dezelfde kamer als

in januari terecht gekomen. Toen ik er binnen liep stond de tv aan

met dolfijnen in het programma. Jullie begrijpen dat ik op dat moment

wist dat het de juiste keus was!

Het weer is heerlijk voor mij. Tussen de 25 en 31 graden met een

lekker briesje van zee. Zon en af en toe wolken. De wind wordt

tussen de middag wat steviger, dan laat ik mij masseren of luier in de

schaduw. Het diner van Kerstavond werd opgevrolijkt door een Keniaans koor.

Leuk de Kerstliedjes in het Keniaans of soms ook Engels.

Jammergenoeg werd er niet veel geklapt, het publiek was meer met

het eten bezig. Ik heb wel geklapt, maar dat voelde wat moeilijk.

Zie je mij zitten zo in mijn eentje…….?

Eerste Kerstdag was het ook vol in het resort en op het strand

vertrokken veel bootjes op excursie dolfijnen spotten en snorkelen.

Geen entertainment in de avond, maar wel 2e Kerstdag enige

acrobaten, die ik in januari ook gezien had. Er wordt veel voor

kinderen georganiseerd. Het hotel zit propvol Keniaanse

gezinnen en echtparen. Nog geen 10 procent witte mensen,

maar naarmate de dagen vorderen zie ik er meer en gaan meer

Kenianen naar huis. Fijn om te zien dat de rijke Kenianen

genieten van wat de kust te bieden heeft.

Elke ochtend ben ik gaan snorkelen. Ik herlas mijn verhaal van

januari en zag dat ik toen tochtjes ben gaan maken. Nu wil ik alleen

snorkelen en dit lijkt me ook beter in de corona tijd dan door

het dorp rijden. Om bij het mooie rif te komen moet ik een half

uur langs het strand lopen. Dan ga ik de zee in met als oriëntatie

punt de ( vele) boten met Keniaanse toeristen. Het rif is echter lang

en ik kan snel langs de boten zwemmen. Jammer is dat om een

uur of elf er een stevige wind komt opzetten, die golven

veroorzaakt. Dat maakt het snorkelen moeilijker. Gelukkig

waait de wind naar de kust, dus als ik afdrijf kom ik toch aan land

en ik ben een sterke zwemmer al zeg ik het zelf. Vandaag kreeg

ik een opmerking vanaf een boot dat de stroming de andere kant

op ging. Ik zwom tegen de stroming in, maar dat wist ik , want ik

moest terug naar het resort, haha, toch aardig.

Zo ben ik alle dagen mijn eigen gang gegaan. Geen contact

gemaakt met anderen, even geen behoefte aan. Met de vele apjes

van jullie en enige telefoontjes voel ik mij hier niet alleen.

Morgen nog een dag snorkelen en dinsdag ga ik met chauffeurs

Sammy en John naar Amboseli Park om weer op safari te gaan.

Ik wens jullie een rustige jaarwisseling en een gezond,

gelukkig 2021. Dikke knuffels van @nkie

Naboisho December week 2020

Lieve Allemaal,

Never a dull moment in Naboisho! Wat een enerverende week

is het geweest.

In de eerste plaats wat betreft alle grote katten, die ik gezien heb.

Mijn eerste avond zagen we al een groep leeuwen met welpen en

de luipaard zoon, die ik half maart jl met zijn moeder zag spelen.

De volgende ochtend twee cheetahs, die nieuw voor mij waren.

Geen dag ging voorbij zonder een grote kat.

De leeuwen hebben de welpen, die ik in maart heb zien maken,

grappig idee. De Rongai males zijn nog aanwezig, dus zijn de

welpen veilig. Twee leeuwinnen van de oudere generatie zijn dood

gevonden. Waarschijnlijk gedood door leeuwinnen van andere troep.Jammer

Cheetah Entito, die we in maart met haar 4 piepkleine welpen vonden,

Zag ik nu jagen met de 2 overgebleven welpen. Zij zijn nu 10 maanden

oud.

De grote katten kunnen over de grenzen van Naboisho heen naar

de grote Masai Mara of naar de andere conservancies naast Naboisho.

Soms worden ze een tijd niet gezien en komen weer terug of

helemaal niet. Jonge mannetjes moeten een eigen gebied vinden.

De Kenyawildlifetrust overziet de katten in het hele

gebied en wij werken met hen samen. Directeur is Deense Niels en

ik heb contact met hem, wat extra leuk is.

De geboorte van een Thompson gazelle en een 20 minuten oud zebraatje,

maken mijn dagen extra goed.

Ik werd warm verwelkomd door de staf van African Impact, die onveranderd is.

Carol, coordinator, Brian als gids, Soila, de huishoudster en Praise

in de keuken. Het is alsof ik niet weggeweest ben, want zij zijn hier ook 6 maanden

vanaf eind maart niet geweest.

Volgens de CORONA regels in het kamp moeten we in het begin mondkapjes

dragen, maar we zijn een huishouden, dat zich aldoor buiten beweegt,

dus daarna kan het zonder. Twee keer per dag wordt onze temperatuur

gemeten en opgeschreven.

Vorige week werd ook steeds voor je hotels of winkels in ging je temp

gemeten en mondkapjes op. Emmanuel’s familie woont in de provincie

en niemand, die ik overal vraag, kent iemand, die corona heeft of

heeft gehad.Je ziet op straat een 70 procent vd mensen met mondkapjes

lopen, op of onder hun kin.

Gelukkig dat ik al eerder ben vertrokken, want ik begrijp dat ik nu niet weg

had kunnen gaan. Sorry, ik voel me hier veiliger.

De groep vrijwilligers bestond uit 4 jongelui rond de 20 jaar en een

bijna 50 jarige man uit de VS. Twee meisjes uit Groot Brittanie, een jongen en

een meisje uit de VS. De meisjes en jongen vormen een hecht team

en de man was blij om een ouder iemand te treffen. Ikzelf ook de eerste

dagen, maar hij bleek in de loop vd week wel erg egoïstisch en toen hij

donderdag niet mee ging met data verzamelen in de auto had ik het

helemaal gehad met hem. Vrijdag kreeg ik ruzie, er kwam een groeps-

gesprek want er was al voor ik kwam spanning tussen hem en de rest.

Hij is daarna vertrokken en iedereen was opgelucht.

Vrijdagavond een nachtdrive gemaakt, leeuwen in het donker bij rood

licht en in de koplampen een genet ( kleine kat) zien oversteken.

Het weekend is lekker rustig. Gisterochtend hebben we een wandeling

met rangers ( toezichthouders in de nationale parken) gemaakt.

Leuk om te voet de zebra’s, giraffen, wildebeesten, antilopen te zien.

Ze blijven op afstand van ons en de rangers hebben vaste voren

bekeken, dat er geen katten in de buurt zijn. Ik moest wel opletten

om niet over stenen te struikelen en na 2 uur was ik moe, dus heeft

Brian mij opgehaald. De anderen gingen nog anderhalf uur door,

maar op de terugweg zag ik het net geboren zebraatje, dus fijn!

Tot slot het weer…… ’s middags is het lekker 25 graden en loop

ik in zomerjurk, maar verder is het lange broek, meerdere lagen

shirts en trui erover. In de nacht 15 graden, dat is hier koud en in

Kenia hebben ze nergens verwarming. Temperatuur valt me dus

wat tegen. In Naboisho elke dag wat regen, maar echt last heb ik daar

niet van gehad en het maakt alles groen. Dieren hebben goed

te eten en krijgen jongen.

Dat is het voor deze week. Ik zal Kerst aan de kust doorbrengen

en zal aan jullie denken. Natuurlijk wens ik jullie gezellige feestdagen,

voor zover mogelijk met de lockdown. Kleine groepjes vind ik zelf

meestal leuker.

Warme knuffels van @nkie

Emmanuel's Graduation

Wat een mooie dagen zijn het geweest. Omdat ik Emmanuel

ondersteund heb met zijn studie, was het heel belangrijk voor hem

en mij dat ik bij zijn afstuderen zou zijn. Dat is heel lang onzeker

geweest door de corona en dan is het geweldig als de plannen lopen

zoals ik gepland had. Ik voel me er heel dankbaar voor.

Op donderdag vertrokken Emmanuel en ik met chauffeur John, die

al lang zijn vriend is. We haalde in Nakuru Emmanuel’s mentor Lincoln

op, die ik van het African Impact project ken.

De afstudeer ceremonie zou virtueel zijn door de corona, hetgeen

zowaar goed uit kwam, omdat we daardoor naar Emmanuel’s

familie konden gaan, die in het noordwesten bij Kitale wonen.

Met de drie mannen ben ik daar in een hotel gegaan.

Op vrijdag om 8 uur in de ochtend bleek de ceremonie

op de Nationale tv te zijn, dus gelukkig geen gedoe met computers

en het slechte internet. E. is vaak te laat en ook nu was hij te laat

vertrokken om zijn moeder en zussen te halen. Hij miste het eerste

uur van de ceremonie, maar gelukkig was dat alleen toespraken

van hotemetoten.

Er bleken 5400 studenten af te studeren op verschillende niveaus!

De masters en hogere diploma's werden bij naam genoemd, maar bij de bachelors,

zoals hij, lieten ze een lijst zien op tv en dan was de studiebegeleider

in beeld en vroeg studenten van groep A nummer 8 tot 20 bijv.

te gaan staan. Zijn naam was dan in beeld en wij klappen natuurlijk.

Hij was in toga gekleed, dus zo ceremonieel mogelijk.

Sommige studenten waren in beeld ( in van die kleine vakjes), maar

dat kon natuurlijk niet met 5400 mensen.

We zijn buiten foto’s gaan maken. Iedereen op de foto met hem

en met elkaar.

Na de lunch terug naar ons “eigen” zaaltje, waar E een toespraak

hield, waarin hij iedereen bedankte voor de steun en cadeautjes

uitdeelde. Zijn oudste zus heeft gebeden en hun familie verhaal verteld.

Groot deel daarvan had ik 2 jaar geleden al gehoord, hun leven is

niet makkelijk geweest.

Cadeautjes, die de familie voor hem en ons had, werden al dansend

aangeboden. Ook is het traditie dat je elkaar uit een kruik

een soort karnemelk te drinken geeft.

Alles bij elkaar gingen de zussen om 4 uur pas weg, nadat ze

de kamer hadden bewonderd, waar E’s moeder voor een nacht sliep.

E wilde graag dat zij eens in haar leven in een hotel zou slapen.

In de avond hebben E, zijn moeder, Lincoln, John en ik samen

in de eetzaal gegeten. Een gesprek met zijn moeder is niet voor mij

mogelijk, maar sommige gesprekken vertalen ze wel voor mij.

Vrijdag gingen we eind vd morgen naar het stukje grond van E’s familie.

Ze bleken een nieuw huis gebouwd te hebben vooraan het land speciaal

voor moeder. Het was bijna af. We konden er in de grootste kamer zitten.

Het moest nog afgewerkt worden.

Ik heb kennisgemaakt met veel andere familie leden.

Sommigen kende ik al van 2 jaar geleden, maar omdat het zaterdag was

en “onafhankelijkheid dag” ,een feestdag, waren meer mensen vrij.

Een broer en een neef en nog een oudere zus van E’s moeder waren

er nu ook. Verder kwamen buren hem feliciteren en mij bekijken.

Kinderen ook. Heel ongedwongen allemaal.

Er werd gekookt en in het nieuwe huis werden wij gasten, moeder ,

haar twee zussen en nog 2 buurvrouwen bediend. Andere mensen

kregen buiten te eten.

Door Emmanuel, zijn moeder, John, Lincoln en ik werden kleine

boompjes geplant bij “de oprijlaan”.

De zussen van E hadden gezien dat ik het leuk vond om te dansen en

daar houden zij ook van dus op muziek uit de telefoons werd gedanst.

Toen kwam de taart, die ik gekocht had met “ Gratulations Emmanuel”

erop. Ook van taart eten weet de familie een feestje te maken.

Al dansend en zingend moest E de belangrijke mensen een stukje taart

geven en zelf gevoerd worden.

Jullie begrijpen dat dat niet zonder grapje ( het terugtrekken vd vork

als je hapte) ging, dus grote lol alom. De kruik met “karnemelk” werd

ook weer gebruikt. Zo duurde het wel anderhalf uur, dus tegen zessen

was ik gaar en zijn we terug naar het hotel gereden.

’s Avonds viel ik moe maar voldaan in bed. Het was heel speciaal om

dit mee te mogen doen. De tradities en viering mee te maken,

vooral omdat het niet voor mij als toerist is.

Volgende keer mag ik in het nieuwe huis slapen! Dat wil ik denk ik niet,

want het huis heeft een grote en 2 kleinere kamers,

maar geen badkamer.

Zondag reden we terug naar Brackenhurst in Limuru. De heenweg had

8 uur geduurd, maar de terugweg duurde 10 uur! Omdat het zondag was

na een feestdag moesten veel mensen terug richting Nairobi. Er waren

files door auto botsingen. Het was een gekkenhuis. Soms reden

3 rijen auto’s onze kant op en de tegenliggers werden in de kant

gedrukt, waar ook doorgereden werd, want het was een 2 BAANS weg!

John deed het geweldig en wist steeds een rijdende baan te nemen.

Om 8 uur in de avond kon ik nog net eten krijgen voor het restaurant

van Brackenhurst dicht ging.

Alles bij elkaar teveel in het busje gezeten, want maandag ging ik

naar het project in Naboisho ( 5uur rijden) .

Maar ik had het allemaal niet willen missen.

Sterkte met jullie lockdown. Veel liefs van @nkie

Goed aangekomen in Kenia

Ja,ja, ik heb het niet kunnen laten……ik zit toch in Kenia.

Eerlijk gezegd voel ik me hier veiliger tegen corona dan in Nederland.

De virus kwam steeds dichterbij en het was de laatste week spannend,

want 2 dagen voor vertrek moest ik negatief getest worden. Gelukkig

lukte dat.

Op Schiphol duurde alles lang, want alle papieren moesten gecheckt

worden, temperatuur gemeten en nog meer formulieren ingevuld.

Een week van te voren had ik naar de bezetting van het KLM vliegtuig

gekeken en het zag er niet vol uit, dus ik verwachtte lekker ruimte om me heen.

Ik kwam van een koude kermis thuis, want het vliegtuig was veel te

vol. Ik zat aan een raam met 2 personen naast me. Er waren lege stoelen,

maar geen betere plek voor mij, de stewardess heeft nog gekeken.

We moesten aldoor mondkapje dragen en als het goed was, had iedereen

een negatieve test gedaan, maar ik heb er wel over geklaagd in het

tevredenheid onderzoek, dat ze je later vragen in te vullen. Het eten had

ook een hoog junkfood gehalte. Dat ben ik niet gewend van de KLM.

We hadden vertraging dus pas om half twaalf ’s avonds had ik mijn bagage.

John, een bekende chauffeur wachtte op mij. Hij bracht me naar

Brackenhurst, waar ik snel in bed dook.

Gister uitgeslapen en dingen geregeld, zoals een Keniaanse SIMkaart.

Het what’s appen blijft gewoon via mijn Ned nummer gaan.

Brackenhurst heeft niet veel gasten en de tuin is weer geweldig.

Zo begin van de zomer staat alles in bloei en geniet ik weer van de

vlinders, die ik in Nederland miste. Er zijn meer apen in de bomen

dan voorheen.

’s Nachts heeft het geregend, maar overdag zon en wolken.

Temperatuur van 15 tot 23 graden, heerlijk.De stad Limuru, waar ik nu ben

ligt op 2500meter hoogte, dus is nooit snikheet.

Het is heerlijk om hier weer te zijn. De mensen heten me warm welkom

en ik voel dat het gemeend is ook al breng ik natuurlijk geld in het laatje.

Morgen ga ik op stap met Emmanuel en Lincoln om de afstudeer ceremonie

van Emmanuel met zijn familie te vieren.

Dat in een volgend verslag.

Sterkte met de kou, ik hoor nauwelijks boven nu.

Warme knuffel van @nkie

Terug in Nederland

Lieve allemaal,

Omdat ik steeds meer bezorgde berichtjes krijg, wil ik jullie meteen geruststellen, ik ben gister thuisgekomen. Afgelopen weekend heb ik besloten om een week eerder terug te reizen, omdat er hier in Nederland veel aan de hand is. Wij zaten in het project in een naar mijn idee corona veilige bubble, want we hadden geen contact met de buitenwereld en in Nederland is het steeds onveiliger, maar in Kenia bleken er toch meer gevallen van corona te zijn dan de regering wilde bekendmaken. Er kwamen de komende weken geen nieuwe vrijwilligers, omdat buitenlanders het land niet meer in mogen en afgelopen dagen dachten ze aan sluiten van het project.

Woensdagnacht ben ik terug gevlogen in een tjokvol KLM vliegtuig. Ik denk dat er maar 30 Nederlanders in zaten en de rest (350)transfer passagiers, die op Schiphol in een ander vliegtuig overstapten om ook naar huis te gaan. Ik hoorde geruchten dat de KLM vluchten niet door zouden laten gaan. Enfin, achteraf bezien is het beter dat ik alweer thuis ben.

Het waren nog drukke dagen om af te ronden waar ik mee bezig was. In het weekend kwam nog wel een nieuwe vrijwilligster aan vanuit Zanzibar, die in het project van African Impact in Zanzibar werkt. Het dolfijnen project ,waar ik 5 jaar geleden ben geweest, dus leuk om er weer over te horen, al kende ik haarzelf niet. Zij had wel een goed fototoestel, dus ik was blij dat ons project niet meer van mijn foto’s afhankelijk was. Maar ze moest wel in gewerkt worden met data verwerking en Caroline liet het afweten. Ik was er boos over, want ze kwam pas terug toen ik woensdag vertrok.

Mijn laatste volle dag, dinsdag was wel een geweldige dag. We zagen op een dag alle drie de grote katten, een cadeautje voor mij!!!! Tijdens onze ochtend drive wist Brian, de gids, weer de luipaard welp van vorige week te vinden. Hij lag in zijn eentje bij een boom, waarschijnlijk was zijn moeder eten zoeken. En eind vd middag had Brian gehoord dat de cheetah Entito gespot was aan de andere kant van Naboisho. Ik ken Entito al jaren en heb al verschillende grote welpen van haar gezien, maar nu had ze vier welpjes van een week of vier/vijf oud! Ik had haar 10 febr nog gezien met een kill en we dachten toen dat ze zwanger was. Een andere auto had haar al gespot en we gingen eropaf. GEWELDIG , was het . We zijn een uur bij haar gebleven, daarna ging het schemeren. Ze had een impala gevangen, dus was zelf steeds aan het eten. De welpjes kropen om haar heen en speelden, renden en sprongen in de buurt en onder de auto, die voor ons stond. Als Entito vond dat de welpjes te ver weg gingen, maakte ze een purrend geluid en kwamen ze snel naar haar toe, zo schattig en prachtig om mee te maken.

Op de terugweg kwamen we nog 2 leeuwen en 2 leeuwinnen tegen. Een leeuw was met beide leeuwinnen aan hat paren en de andere leeuw lag een 500 meter verderop. Triest was, dat we zagen dat een leeuwin opgezette tepels had. Dit is een teken, dat ze nog net melk produceerde, dus welpen had gehad, die de leeuw waarschijnlijk gedood heeft. De leeuw doet dat, omdat de welpen niet van hem zijn en dan gaan haar hormonen anders werken en wil ze weer paren.

Alle drie de grote katten nog gezien, wat bofte ik. Natuurlijk wel op de laatste avond nog weer foto’s om te verwerken en te identificeren, maar ik heb alleen de leeuwen gedaan en de rest aan de andere vrijwilligers overgelaten. Ik kon de leeuwen niet identificeren, dus waarschijnlijk zijn het weer nieuwe mannetjes, die proberen het gebied over te nemen.

Woensdagochtend hebben we nog invasieve planten uit de aarde getrokken, zodat ze zich niet verder uitbreiden en om 12 uur heb ik met tranen in mijn ogen afscheid genomen van de mensen daar en van het prachtig groene Naboisho. Gelukkig had het niet meer zo heel veel geregend, waardoor de wegen begaanbaar waren. Zaterdag hadden de anderen in de Mara niet de grote regenbui gehad, die wij hadden. Wel auto pech, waardoor ze pas om 7 uur terug waren.

Jane van Acts was met haar zoon met de auto, die mij ophaalde, meegekomen om mij nog te zien en in Nairobi hebben we Emanuel opgepikt. Ik werd dus door hen en de chauffeur op het vliegveld uitgezwaaid, heel lief.

In de luchthaven had het personeel allemaal handschoenen aan en veel mondkapjes. Ik moest mijn adres bij de paspoorten controle voor ze spellen terwijl ze het intikten, maar van enige medische controle was geen sprake. Daarna dat overvolle vliegtuig, wat niet echt gezond was. Het KLM personeel werkte ook met handschoenen aan. Om 7 uur op Schiphol ook geen enkele medische controle, tot mijn verbazing eigenlijk.

Enfin, ik ben dus weer thuis, waar ik vooral schrik van de paniek reacties van een paar mensen en ieder gesprek gaat over de corona virus. Het is aanpassen aan de nieuwe regels en mijn eigen weg erin vinden.

Ik hoop dat we met z’n allen gezond blijven en als de ellende voorbij is, zie ik jullie graag weer.

Gelukkig kan ik jullie op deze manier nog wel dikke knuffels geven! Veel liefs van @nkie