Wat een mooie dagen zijn het geweest. Omdat ik Emmanuel

ondersteund heb met zijn studie, was het heel belangrijk voor hem

en mij dat ik bij zijn afstuderen zou zijn. Dat is heel lang onzeker

geweest door de corona en dan is het geweldig als de plannen lopen

zoals ik gepland had. Ik voel me er heel dankbaar voor.

Op donderdag vertrokken Emmanuel en ik met chauffeur John, die

al lang zijn vriend is. We haalde in Nakuru Emmanuel’s mentor Lincoln

op, die ik van het African Impact project ken.

De afstudeer ceremonie zou virtueel zijn door de corona, hetgeen

zowaar goed uit kwam, omdat we daardoor naar Emmanuel’s

familie konden gaan, die in het noordwesten bij Kitale wonen.

Met de drie mannen ben ik daar in een hotel gegaan.

Op vrijdag om 8 uur in de ochtend bleek de ceremonie

op de Nationale tv te zijn, dus gelukkig geen gedoe met computers

en het slechte internet. E. is vaak te laat en ook nu was hij te laat

vertrokken om zijn moeder en zussen te halen. Hij miste het eerste

uur van de ceremonie, maar gelukkig was dat alleen toespraken

van hotemetoten.

Er bleken 5400 studenten af te studeren op verschillende niveaus!

De masters en hogere diploma's werden bij naam genoemd, maar bij de bachelors,

zoals hij, lieten ze een lijst zien op tv en dan was de studiebegeleider

in beeld en vroeg studenten van groep A nummer 8 tot 20 bijv.

te gaan staan. Zijn naam was dan in beeld en wij klappen natuurlijk.

Hij was in toga gekleed, dus zo ceremonieel mogelijk.

Sommige studenten waren in beeld ( in van die kleine vakjes), maar

dat kon natuurlijk niet met 5400 mensen.

We zijn buiten foto’s gaan maken. Iedereen op de foto met hem

en met elkaar.

Na de lunch terug naar ons “eigen” zaaltje, waar E een toespraak

hield, waarin hij iedereen bedankte voor de steun en cadeautjes

uitdeelde. Zijn oudste zus heeft gebeden en hun familie verhaal verteld.

Groot deel daarvan had ik 2 jaar geleden al gehoord, hun leven is

niet makkelijk geweest.

Cadeautjes, die de familie voor hem en ons had, werden al dansend

aangeboden. Ook is het traditie dat je elkaar uit een kruik

een soort karnemelk te drinken geeft.

Alles bij elkaar gingen de zussen om 4 uur pas weg, nadat ze

de kamer hadden bewonderd, waar E’s moeder voor een nacht sliep.

E wilde graag dat zij eens in haar leven in een hotel zou slapen.

In de avond hebben E, zijn moeder, Lincoln, John en ik samen

in de eetzaal gegeten. Een gesprek met zijn moeder is niet voor mij

mogelijk, maar sommige gesprekken vertalen ze wel voor mij.

Vrijdag gingen we eind vd morgen naar het stukje grond van E’s familie.

Ze bleken een nieuw huis gebouwd te hebben vooraan het land speciaal

voor moeder. Het was bijna af. We konden er in de grootste kamer zitten.

Het moest nog afgewerkt worden.

Ik heb kennisgemaakt met veel andere familie leden.

Sommigen kende ik al van 2 jaar geleden, maar omdat het zaterdag was

en “onafhankelijkheid dag” ,een feestdag, waren meer mensen vrij.

Een broer en een neef en nog een oudere zus van E’s moeder waren

er nu ook. Verder kwamen buren hem feliciteren en mij bekijken.

Kinderen ook. Heel ongedwongen allemaal.

Er werd gekookt en in het nieuwe huis werden wij gasten, moeder ,

haar twee zussen en nog 2 buurvrouwen bediend. Andere mensen

kregen buiten te eten.

Door Emmanuel, zijn moeder, John, Lincoln en ik werden kleine

boompjes geplant bij “de oprijlaan”.

De zussen van E hadden gezien dat ik het leuk vond om te dansen en

daar houden zij ook van dus op muziek uit de telefoons werd gedanst.

Toen kwam de taart, die ik gekocht had met “ Gratulations Emmanuel”

erop. Ook van taart eten weet de familie een feestje te maken.

Al dansend en zingend moest E de belangrijke mensen een stukje taart

geven en zelf gevoerd worden.

Jullie begrijpen dat dat niet zonder grapje ( het terugtrekken vd vork

als je hapte) ging, dus grote lol alom. De kruik met “karnemelk” werd

ook weer gebruikt. Zo duurde het wel anderhalf uur, dus tegen zessen

was ik gaar en zijn we terug naar het hotel gereden.

’s Avonds viel ik moe maar voldaan in bed. Het was heel speciaal om

dit mee te mogen doen. De tradities en viering mee te maken,

vooral omdat het niet voor mij als toerist is.

Volgende keer mag ik in het nieuwe huis slapen! Dat wil ik denk ik niet,

want het huis heeft een grote en 2 kleinere kamers,

maar geen badkamer.

Zondag reden we terug naar Brackenhurst in Limuru. De heenweg had

8 uur geduurd, maar de terugweg duurde 10 uur! Omdat het zondag was

na een feestdag moesten veel mensen terug richting Nairobi. Er waren

files door auto botsingen. Het was een gekkenhuis. Soms reden

3 rijen auto’s onze kant op en de tegenliggers werden in de kant

gedrukt, waar ook doorgereden werd, want het was een 2 BAANS weg!

John deed het geweldig en wist steeds een rijdende baan te nemen.

Om 8 uur in de avond kon ik nog net eten krijgen voor het restaurant

van Brackenhurst dicht ging.

Alles bij elkaar teveel in het busje gezeten, want maandag ging ik

naar het project in Naboisho ( 5uur rijden) .

Maar ik had het allemaal niet willen missen.

Sterkte met jullie lockdown. Veel liefs van @nkie