Lieve Allemaal,

Tijdens mijn laatste drive, maandagmorgen in Naboisho kwamen we nog 3 leeuwen en 3 leeuwinnen tegen, die een (volwassen, is niet zo erg voor mij ) zebra hadden gedood.

s’Middags vertrok ik met vrijwilligers Karoline, Elena en Scarlet. Dat was de helft vd groep, want alleen de 2 mannen en het Franse echtpaar bleven over. Er kwamen ook geen nieuwe mensen aan.

Tranen in mijn ogen toen we wegreden van die mooie plek.

In Brackenhurst koffer omgepakt, want ik vertrok de volgende morgen al met gids Sammy richting Kisumu. Deze stad ligt aan het Victoria meer. Het meer is gigantisch groot en grenst aan Tanzania, Uganda en Kenia. Kenia bezit slechts 6 procent van de kust met een kleine baai, waar Kisumu aan ligt, een natuurlijke haven. Buiten die baai zie je vanaf de kant de overkant niet en dat is nog niet eens het grote stuk van het meer. Kijk maar eens naar het kaartje.

Onderweg zoals altijd mooie landschappen. We lunchten tussen de theevelden van Kericho. Hotel Acacia in Kisumu was 5 sterren, in de corona tijd kun je mooie deals sluiten.

Woensdag om half zeven op pad naar Ruma Park. Sammy was er nog nooit geweest en het was even zoeken, maar wat tegenviel was dat het 3 uur rijden was. Dat wisten we niet van te voren. We kwamen er om half tien aan en toen bleken we alleen met M-pesa te kunnen betalen. Het kostte ons een uur om in orde te krijgen, zodat we pas om half elf naar binnen reden. Te laat om speciale dieren te zien. We zagen de Rotshild giraffen, zebra’s, buffels, topi’s en een baboon hoog in een boom, maar de Roan antiloop ,die alleen daar voorkomt in Kenia niet gezien.

Trouwens in Namibië hebben we die wel tussen de bosjes gezien. Na vier uur zoeken was het genoeg, want we moesten nog 3 uur terug naar Kisumu. Doodmoe waren we en ik raadt het niemand aan om vanuit Kisumu erheen te gaan. Weer wat geleerd! ‘sNachts werden we op een flinke regenbui getrakteerd, maar verder was het droog.

De volgende morgen een bootritje op het Victoria Meer gemaakt. Was erg leuk, vogels gespot, nijlpaarden gezien en veel gehoord over het meer. Toen Carla er 8 jaar geleden was, dreigde het te verdrogen en te verlanden. Door alle regen van de laatste jaren stijgt het water waardoor hele dorpen onder water komen te staan. En nog zie je huizen vlakbij het water staan, de volgende slachtoffers.

De verlanding kwam door de invasieve waterhyacint , maar daar maken ze nu touw van, goede oplossing. In grote “waterkooien” wordt tilapia gekweekt, want de visstand gaat wel achteruit. Deels door een virus, waar onderzoek naar gedaan wordt.

In het hotel kreeg ik zeevis te eten.

Vervolgens stond Kakamega Forest, een regenwoud op het programma. We kwamen er tegen de lunch aan en het was een verademing! De zon was doorgekomen en is alle drie dagen gebleven met een strak blauwe lucht ( in het regenwoud, heel speciaal!) Ineke had me over Kakamega een artikel gestuurd. Het Rondo Retreat Centre, waar ik verbleef, bleek een hele geschiedenis te hebben. Zeventig jaar geleden had een Zuid Afrikaan een stuk regenwoud ontgonnen en er zijn huis neergezet. Omdat het goud vinden tegen viel ging men hout kappen.Er zijn meerdere koloniale huizen in Engelse stijl neergezet. Het is in verschillende handen geweest en ook een tijd onbewoond en overwoekerd geraakt. Weeshuis en jeugdhuis geweest, maar nu een Christelijk Retreat Centrum, dat ook als hotel functioneert. Het straalde rust en vrede uit, zo midden in de natuur en ik vond het heerlijk.

Mijn huisje deelde ik met een Duits echtpaar, die niet makkelijk in contact waren. Ik denk, omdat ze slecht Engels spraken.

Ik kon in de tuin wandelen, maar ook op een uitgezet pad met overal bankjes aan de rand van het bos. Op een middag ben ik een uur op een bankje gaan zitten, heel stil, luisterend naar alle vogels en toen zag ik een twintigtal Seikes apen in de bomen voorbij komen. Eerst ver van mij weg, maar steeds dichterbij tot op zo’n vijftien meter. Wat genoot ik!!

Er komen daar drie soorten apen voor: Zwart/witte Colobus apen, de Seikes en een rood staart soort. Baboons ook, slechts een paar gezien. Ze verstoppen zich allen in de bladeren vd bomen en zijn erg moeilijk te fotograferen, evenals alle kleine vogeltjes, die ik elke ochtend met de lokale gids ging bewonderen.

De eerste ochtend met de gids hadden we heel veel geluk. Behalve het zonnige weer kwam ook de Great Blue Taraco overvliegen en ging op een tak in de zon zitten, zodat ik hem, al was het ver, toch op de foto kon zetten! Ze waren met z’n tweeën, maar de ander bleef in het gebladerte. Prachtige grote vogel! Terug bij de huisjes zat ook de jonge Crowned Eagle zichtbaar in de zon in de boom naast zijn nest. Dat gebeurde niet elke dag merkte ik later.

De derde grote vogel was de Black-and-white-casqued Hornbill, die ik in de tuin zag, toen hij een tak afbrak en naar zijn nest in een gat in de boom vloog. Hornbills metselen hun vrouwtje in een holte in de boom in om jongen te krijgen en geven door een kleiner gat voedsel aan moeder en jonkies. Als ze groot genoeg zijn mogen ze er allemaal uit, maar als ik dat gat zag in de boom vond ik het maar klein. Vader maakte wel veel lawaai, dus was te volgen.

Met de gids ben ik ook naar een kleine vlinder kwekerij geweest, zie de foto’s.

De laatste avond heb ik gezellig met een jong Nederlands stel een drankje gedronken. Hij werkt in Nairobi en zij was op vakantie hier, zodat we ervaringen konden uitwisselen. De eerste Nederlanders, die ik sinds 3 maanden tegenkwam.

Zondag een 9 uur durende rit terug naar Brackenhurst, ik heb het wel gehad met uren in de auto zitten! De afstanden zijn hier erg groot.

Vandaag klusjes gedaan, zoals de COVID test want het einde van deze overwintering is nabij.

Het is geweldig geweest, een goede beslissing om hierheen te gaan.

Eind van de week ben ik weer thuis en ga in quarantaine. Ik heb het er helemaal voor over.

Morgen probeer ik mijn foto’s nog te uploaden en ik meld me nog even als ik weer thuis ben.

Veel liefs van @nkie