Hoi Allemaal,

Ja de reis hierheen was niet stressloos. In Nairobi veranderde de gate het laatste half uur 2 keer, wat veel boze mensen veroorzaakte. Ik denk dat ze een kleiner vliegtuig hebben genomen, want ik hoorde mensen zeggen dat de ene wel een de andere niet mee kon! Vertraging van een uur en toen ik in Johannesburg aankwam stond er niemand van de B&B op me te wachten, bleek ik niet aangevraagd te hebben. Omdat ik ook steeds pijn had was dat erg verwarrend. Overigens werd ik daar in de Airport Tower Lodge verder goed opgevangen.

De volgende ochtend voor zeven uur naar het busstation, we dachten dat ik er om zeven uur werd opgehaald, maar bleek 7:40 te zijn. Voordat ik te ongerust werd, ontdekte ik dat gelukkig. Tocht van 6 uur naar Hoetspruit, waar weer niemand op mij stond te wachten. Ik was blij met de buschauffeur, die ging bellen tot hij zeker wist dat ik opgehaald werd. Ik zal er hulpeloos uitgezien hebben, al probeerde ik van niet. Gelukkig kende ik de plek, waar ik afgezet /opgehaald werd wel.

Pff, dus wel wat stress gehad en toen ik in het kamp was moest ik toekijken hoe de vrijwilligers samen de taken gingen doen, terwijl ik van alles door de pijn niet kon doen, ook vervelend, want er wordt hier heel erg hard gewerkt, 7 dagen in de week bijna 24 uur per dag. Ongelooflijk wat eigenaresse Emma en manager Katharine hier doen naast een stel zwarte Afrikanen en nog een stel witte mannen, familieleden.

Het Umoya Khulula Wildlife Centre ligt op een groot terrein, waarvan Emma’s familie eigenaar is.

Er zijn twee stukken. Een heeft gebouwen, huizen met kamers om te slapen, een “kliniek “om dieren te behandelen en ze in quarantaine te observeren, een keuken om dierenvoer klaar te maken, een gebouw met keuken om voor mensen te koken met eetkamer.

Hier rondom verschillen grote hokken, die van heel stevig ( voor de hippo, die ze hebben groot gebracht) tot iets minder stevig voor wratten zwijnen of mongoose zijn. Er lopen 3 honden en 3 katten rond ( gelukkig iets te aaien) en een zabel antiloop, die nu 8 maanden oud is. Zijn moeder was aangereden, toen hij nog heel klein was.

Een 10 minuten lopen verderop is nog een open gebouwtje “food preparation Kitchen” met koelkasten, waarin het vlees, fruit en groente wordt bewaard voor de dieren.

Nog iets verder lopen zijn grotere om heinde stukken voor de dieren.

Twee Aardwolfs hadden ze, die ontsnapt zijn, maar nog af en toe komen eten.

Twee grote Caracals, mooie katten in een grote kooi. Een jong stekelvarken, jonge eekhoorns, een bushbaby, verschillende leeftijd wrattenzwijnen en wel dertig banded mongoose. De laatste zijn makkelijk als kleintje in huis te hebben, maar als ze groter worden niet meer, dus dan willen de mensen ze kwijt. Alle dieren hebben een verhaal.

Aan die kant kom ik weinig, want het is alles bij elkaar te ver voor me om te lopen en dan ook nog hokken schoon te maken.

Dichterbij in de quarantaine zitten de vogels, die ik help voeren. Een palmgierzwaluw, een vinkje en nog een onbekende. Het lijkt makkelijk om wormpjes in zo’n bekje te doen en de zwaluw lukt goed, maar de onbekende vindt de krekels te groot en laat ze steeds vallen. Ik moet dus hoofd en pootjes vd krekel afhalen om hem kleiner te maken……zo heb ik ook met moeite een keer 2 dags

dode kuikentjes door moeten snijden, mezelf vertellend dat het alleen vlees was, het hoort erbij.

De jongste mongoose, genaamd Jake zit ook in quarantaine, maar moet “uitgelaten “ worden om aan de natuur te wennen. Dat kan ik wel, dus doe dat regelmatig. Verder had Emma wat administratief werk voor me, maar niet veel. Ik zie de anderen dus hard werken en probeer wat bij te springen waar het me lukt. Vrijwilligers hebben er geen moeite mee en zeker Emma en Katharine respecteren ook mijn “handicaps”. Intussen ben ik twee keer bij de dokter geweest en is de Crohn terug in de vorm van de gewrichtspijnen. De prednison, die ik kreeg helpt, maar ik bleek ook ijzertekort te hebben, dus daarom zo snel moe. Ook daar pillen voor en het gaat, maar tot veel ben ik niet in staat. Ik ben ook aldoor in contact met het AMC, maar zij kunnen niet meer doen, dus dan ben ik toch liever hier.

Het is heel warm, tussen 25 en 35 graden, maar een paar regenbuien gehad. Vervelend is wel dat ze “powercuts” hebben. Wisselende periodes, waarin je geen elektriciteit hebt, dat is te doen, maar als de waterpompen daardoor ook uitvallen heb je ook geen water. Dat vind ik vreselijk. Op een avond zaten we in het donker te eten en er was maar net genoeg water om de dieren melk te geven. Plakkerig vd hele dag, nee, de volgende avond was beter. Twee vriendinnen van Emma uit Johannesburg waren er en zij maakte een echte braai. Veel vlees is dat, maar met salade en rijst heerlijk. Een van hen had 8 baby vleermuisjes bij zich, die ze 4x per dag voerde met melk en het uitknijpen van wormen, ik hoop dat mijn foto’s gelukt zijn.

De eerste week waren er 5 vrijwilligers en de tweede 4. Ik had het meest contact met de “oudsten” De eerste week Engelse Ruby ( 33), die alleen door Afrika met openbaar vervoer reist, bewondering heb ik voor haar. En Zondag kwam Zwitserse Ursi (49) met wie het meteen klikte. Zij is een positieve vrouw, die van aanpakken houdt en dat kunnen ze hier goed gebruiken. De jongelui werken ook hard, maar zitten veel op hun telefoon, zeker met de maaltijd. Af en toe hebben we wel gesprekken over wereldse dingen en het is interessant om de mening vd jongeren te horen. Ursi is dan goed in tegengas geven, heerlijk! Ik ben bij het vrijlaten van een kerkuil geweest, die maar kort in het centrum was, waarschijnlijk een lichte hersenschudding want naast de weg gevonden. Verder hebben de anderen schildpadden losgelaten, die mensen helemaal niet hadden hoeven brengen.

De week voor ik kwam waren er meer dieren uitgezet. Dat is toeval.

Mijn laatste vrijdag werden er nog twee gierzwaluwen binnengebracht, een nogal wilde mongoose en Emma had zich laten overhalen om een hondje van 6 weken even te verzorgen, want door infecties en wormen kwamen zijn darmen er van achteren steeds uit. Dat kan verholpen worden. Wat ze toch allemaal kunnen krijgen hier.

Gisteravond zijn we uit eten gegaan en daarna ben ik in het donker meegelopen naar het andere gedeelte, want om 9 uur worden ze nog een keer gevoerd. Ik kon het stekelvarkentje een fles geven, maar de white tailed mongoose, die nog vergat te noemen, was uit zijn kooi. Met eten kregen we hem er weer in, fijn dat we het zagen. De caracals kregen eten, de eekhoorns en bushbaby. Zowaar toen we het eten voor de aardwolf neerzetten, liet hij zich even zien!

A.s. zondag ga ik naar een ander project bij het Kruger in de buurt. Dat is meer monitoren dan contact met de dieren. Beter voor mij qua hygiene denk ik.

De rehabilitatie en het uitzetten van dieren is een geweldig en zwaar werk. Ik heb veel ontzag en bewondering voor de mensen, die hun leven eraan wijden.

De moeite waard om de website van Umoja Khulula Wildlife Centre te bekijken!

Veel liefs van @nkie