Donderdagmorgen 14 nov 2011 gingen we aan boord

van het zeilschip de IKAN LAYAR (vliegende vis).

Het weer is steeds warm, overdag wel 30 -35 graden, “gelukkig”, ja,ja, ook wel bewolking,zodat het wat afkoelt, zoals ook een beetje in de avond. Regelmatig buien, maar alles droogt snel weer op. Weinig wind, zodat we een heel rustige zee hebben, zelfs vaak zo vlak als een meer. Geen last van zeeziekte dus, maar alles heeft z’n voor en tegen, want daardoor kunnen we ook niet zeilen. Maar de 12e en 13e dag hadden we in de middag veel wind ( en wat regen) We hebben twee keer de zeilen kunnen hijsen en dat was een prachtig gezicht........De tweede keer was met windkracht 7, was spannend en heerlijk! Zo'n mooi zeilschip!

We moeten grote stukken varen soms wel 16 uur en dat doen we grotendeels in de nachten. Als je wakker wordt door het stoppen v/d motor en geraas van het anker, dat losgelaten wordt, liggen we weer in een andere baai met witte strandjes en palmbomen.

We gaan dan snorkelen op de riffen en we hebben bij de Banda eilanden nog drie keer gedoken. Daar was het koraal erg mooi en veel vis, niet veel grote( wel twee Napoleonvissen), maar gevarieerd en veel kleur. Met snorkelen op andere plek kwam ik nog drie eaglerays tegen!

Bijna om de dag zien we wel DOLFIJNEN vanaf het schip, ze zwemmen meestal niet mee, maar,toen we een keer in de bijbootjes zaten, kwamen ze wel dichtbij. Bij het eiland Obi zagen we 8 GRIENDEN, de kleinste soort walvis!!

Ik helemaal blij!!!!!!!

Onze Indonesische kok maakt heerlijk vooral indisch eten, eieren voor ontbijt, warme lunch en diner, lekker fruit en elke keer toetje, dus ik moet me inhouden...........

De groep is gezellig. Er zijn vier 60‘ers en de rest is 70 plus, allen actieve mensen, die veel reizen, veel meegemaakt hebben en veel te vertellen hebben.......

De meeste zijn hier in Indonesie geboren en/of hebben hier jaren als volwassene gewoond. Ze spreken Bahasa, de Indonesische taal, zodat we goed met de bevolking kunnen communiceren. Erg leuk en een gemis voor mij, want ik ken alleen een paar woorden.

Er zijn vier echtparen en drie ‘losse’ vaargenoten en iedereen is al tussen de 30 tot 50 jaar lang getrouwd! Dat zoveel trouw nog bestaat. Het zijn fijne mensen, geen onvertogen woord is er gevallen!

Onze reisleider Joris heeft contact of maakt contact met de dorpshoofden van de kampongs(dorpjes), waar we in de buurt ankeren en vraagt of we de dorpen mogen bezoeken. In een dorp waren we al aangekondigd en kwamen ze ons met tamtam op bootjes ophalen, de schoolkinderen zongen liedjes voor ons en we kregen een krijgsdans en een”goede reis” dans te zien. Daar lieten ze ons ook de verwerking van sago, een soort meel, zien. Andere dorpen komen we met permissie binnenvallen en worden net zo als bezienswaardigheden bekeken,als wij hen bekijken. De mensen willen met ons op de foto of maken met hun mobiele telefoons een foto van ons, komisch!!! Lang en blond is in! Ik ben nog nooit zoveel op de foto gezet, zou dat ook op internet komen? Brrrrr..........De huizen zijn wel vaak van steen en er is welvaart doordat er veel plantages zijn van nootmuskaat bomen, kruidnagel bomen, cocospalmen. We komen ook alle tropische vruchten, die er zo’n beetje zijn, tegen. Kinderen zijn er in grote getalen, de kleintjes vinden ons en zeker onze camera’s eng, maar de grotere vinden het prachtig en gillen vd lach als we ze hun eigen afbeelding laten zien. Ze hebben allemaal schooluniformen,als ze naar school gaan, wat heel fleurig staat. Charlot en ik zijn in de schoolbanken gaan zitten tot grote hilariteit vd kindern!

Er was een soort magier, die glas at en naald en draad door zijn vel haalde. klonk spectaculairder dan het was.

De zeezigeuners vestigen zich overal in huizen op palen in zee. Zij waren helemaal enthousiast over ons en kwamen gewoon op ons schip naar ons kijken......nee, het waren geen piraten........

Ook hebben we een dorp bezocht, waar familie van Nederlandse vrienden van Charlot’s ouders wonen. We konden er blijven slapen, maar dat hebben we met z’n 12’en maar niet gedaan.........op een bruiloftsfoto bij hen ontdekte Charlot nog haar vader!

Charlot en ik hebben kunnen waterskien, Charlot lukte het wel, maar mij niet..........in de loop vd jaren is mijn gewicht wel gegroeid,maar de kracht in mijn armen niet...........

Op verschillende eilanden hebben we forten bekeken, Nederlandse, Portugese en een Belgische, en musea.Nederland heeft natuurlijk een grote geschiedenis hier. De VOC schepen brachten de kruiden naar Nederland en ons koloniale verleden heeft zo z’n goede en slechte kanten.......

Op de Banda eilanden kon je de vulkaan beklimmen, zes mannen en Charlot zijn de uitdaging aangegaan, ik was verkouden en zag het bij voorbaat al niet zitten. Het was zwaar, steil en erg warm,ook al deden ze het in de vroege ochtend. De enige, die de top gehaald heeft was.......... ja, ja, Charlotte, een prachtige prestatie!

Op Halmahera zijn we door de jungle (ik was netjes gekleed...) naar een waterval geklommen, waterstraal viel wat tegen, maar tocht was mooi. Nog jaarvogels, papagaai en zwaluwen gezien.Vervelend genoeg is een van onze vrouwen uitgegleden en heeft een behoorlijke wond aan haar been.

Het laatste stuk voor Ternate ook prachtig uitzicht.........vier eilanden, die elk bestaan uit een hoge vulkaan. liggen in een rij,dus zie je zo op een rij naast elkaar liggen en daar vaar je langs.......

Ik ervaar het als superluxe om zo met dit schip te varen en aan te komen bij de kust of in een haven.

Ik weet nog wel dat ik zulke schepen zag vanaf de kant en dan dacht, dat is mooi als je op zo’n schip mag meevaren!!!

En onze reis was ook nog avontuurlijk, omdat we door afgelegen gebieden voeren en kampongs bezochten, waar ze niet vaak “ belanda’s “ witte ( en ik heb intussen al een bruin kleurtje!) mensen zagen.

Intussen zijn we aangekomen in Ternate en hebben de sultan van Ternate ontmoet, die Nederlands spreekt! Mooi paleis heeft hij. De eilanden hier zijn dus vulkanen en gister zijn we op Tidore en vandaag op Ternate om de vulkanen heen gereden. Door de dorpen heen ,langs lava, langs plantages, stukken door de rimboe, wel asfaltwegen. Ternate en Banda hebben grote steden, met dezelfde naam, de grootste twee in de Molukken. Niets is meer primitief, zoals in de kampongs tijdens onze reis. Jammer, maar ja, ook fijn dat ik weer internet kan gebruiken!

Samenvattend......een fantastische reis .......en morgen nemen we afscheid vd groep en vliegen we met z'n vijven door naar Sorong...........wat zullen we daar beleven.............