Mijn leventje hier kabbelt voort. Afgelopen weken behoorlijk wat gasten gehad, dus ik was lekker aan het werk. Het weer was al warm aan het worden, zelfs 28 graden overdag, dus we dachten, dat de winter voorbij was. Maar nee, afgelopen dagen heeft het gestormd, vannacht ook geregend en vandaag zijn de boten niet uitgevaren. Soms schijnt de zon en denk je, dat het weer ok is, maar dan komt er een vlaag gevuld met fijn zand en prikken mijn ogen. Het is 19 graden, brrrr wat koud........haha! De weersvoorspelling voor morgen zegt zon en weinig wind, dus lang zal het niet duren.

Vorige week was ik uitgenodigd voor de eerste verjaardag van de kleindochter van Mohammed, onze chauffeur. Ze vieren hier geen verjaardagen, dus dat was speciaal.

Om acht uur in de avond was ik verzocht te komen en langzaam druppelden de vrouwen en kinderen binnen. Zelfs de vader mocht er niet bij zijn, die stond af en toe in de deuropening om te vragen of alles goed ging. De familie was erg zenuwachtig en het het meisje zelf vond de drukte maar niks. Ze hebben haar nog even in bed gelegd. De kinderen kregen feestmutsjes en maskers op en er was een buffet met allerlei eten, veel zoetigheid. Toen er zo’n zeventig mensen waren werd er gegeten, op de grond natuurlijk en daarna kwam er een grote taart met de foto van het meisje erop, kaarsen en sterretjes. Happy Birthday werd er gezongen, ja,ja, geen Arabische versie, en het kindje mocht samen met haar moeder de taart aansnijden, zoals echtparen dat op de bruiloft doen. In het algemeen zijn de rituelen dus ook met een verjaardag niet zo anders dan wij doen. Daar ben ik elke keer weer verbaasd over. Toch erg leuk om mee te maken!

Een week geleden werd ik gebeld of ik kon komen, omdat Lucky, de hond, die wij vorig jaar hadden, gek aan het worden was. Ik heb hem ongeveer wekelijks bezocht en ging er meteen heen. Het bleek, dat ze hem een douche met de tuinslang wilden geven en hij is panisch voor water. Hij zat onder de modder, dus het was wel nodig. Ik heb het langzaam aangepakt, hem vastgehouden, toegesproken en uit een emmer hem nat gemaakt met schepjes water. Dat ging helemaal goed, maar toen wilden ze hem inspuiten met iets tegen de vliegen en daar raakte hij ook van in paniek. Het lukte, maar ik heb zijn nagels in mijn scheenbeen staan en een kapotte blouse. Kon me niet schelen, ik was blij dat ik kon helpen. De week vloog door drukte voorbij en toen ik weer ging kijken ging het niet zo goed met hem. Hij heeft wonden aan zijn oren ,doordat hij de vliegen ( vreselijke steekvliegen) met zijn poot over zijn kop weg jaagt en dan zijn oor beschadigt. Hij zat onder het geronnen bloed. Ik hem weer schoongemaakt en desinfectie spul op hem gespoten, maar intussen raak ik zijn vertrouwen ook kwijt. Gister was de situatie niet beter, maar heb ik alleen wat met hem gewandeld om hem niet weer op stang te jagen. Ik had lakens meegenomen en hij vond het heerlijk om eronder te liggen, even rust, maar ja, ik ben er verder niet bij om hem toe te dekken........ Vandaag ga ik weer kijken, want het blijft me bezighouden, dat begrijpen jullie, en er is zo weinig wat je kunt doen. Dierenarts is er hier niet, hij zal weerstand moeten opbouwen tegen de vliegen.

De buren hebben in de tuin een oven laten metselen en daar wordt geregeld Arabisch brood in gebakken. De vrouwen hebben de taken verdeeld: deeg kneden, deeg uitrollen, deeg in de oven tegen de wand plakken, eraf halen, boter en wat water erop en bewaren in een ronde doos, als het niet al opgepeuzeld is. Heerlijk brood vind ik en een gezellige happening.

Zo toch weer een heel verhaal. Tot 15 maart ben ik hier nog en dan ga ik met Margriet een rondreis door Sri Lanka maken, waar ik me erg op verheug. Eerste weekend van april land ik weer op Nederlandse bodem.

Binnenkort dus een reisverhaal over Sri Lanka... Ins Allah!!!!

Veel warm liefs van @nkie