Om met de deur in huis te vallen: Nee, leven zoals de autochtonen hier is geen paradijs. Ik heb vooral last van het gebrek aan hygiene. Gelukkig is er genoeg water, dus wassen is mogelijk, maar na een douche sta je meteen weer in het zand. Kleren was je in een teiltje. vlekken, maakt niet uit. Vette pannen schoonmaken? met koud water en zeep Borden en bestek gaan nog wel na de koude afwas door een bak met licht chloorwater.Het kamp is 9 jaar oud en alles ziet er oud uit, dingen zijn stuk en worden niet gemaakt. Het is niet stimulerend om schoon te maken of het kamp netjes te houden. Gelukkig gebeurt het wel, maar minder dan ik zou willen. We hebben corvee, maar de een doet dat serieuzer dan de ander. Alles wat verbrand kan worden( zelfs hard plastic ) wordt verbrand als het droog is. Wat doe je met wat niet verbrand kan worden? Ligt op een hoop te roesten. Ik zou het ook niet weten. Voor de eetrestanten zijn er kippen, Hoera! Het is wennen na alle goede verzorging, die ik in de andere projecten had. Corvee doen vind ik niet erg ,toch tijd genoeg.

Het research werk is afhankelijk van eb en vloed. Duiken gebeurt met vloed en dan snorkel ik. Gelukkig heb ik een projectje voor mezelf gevonden. Foto’s maken van de schildpadden, die ik tegen kom.De staf wil nl een catalogus maken voor identificatie van de schildpadden. een kolfje naar mijn hand, omdat ik daar ervaring mee heb ( giraffen, olifanten….)

Alleen voeren de vrijwilligers hier geen data in zoals ik gewend ben. Dat doen alleen de stagiaires en staf. We hebben sowieso weinig verantwoordelijkheden. Hard werken is het niet er wordt veel “gehangen”.

Bij eb gaan we 2x per week vuil op het strand rapen en 2x p. w. mangrove bomen meten en hun conditie bepalen. dat duurt een half uurtje per keer. Zelf verzorg ik de mangrove zaden, die in potjes staan en als ze blaadjes hebben gaan we ze in zee terugzetten.

Het zeeproject heeft nu maar 2 stafleden. Slechts 6 vrijwilligers, maar voor de research hebben ze meer mensen nodig. Als het rif niet te diep is, kan ik mee om te snorkelen, maar dan moet er iemand van het Bosproject mee, want men mag niet alleen snorkelen. Op het “home reef” vlak voor het kamp mag het wel, want daar is minder bootverkeer. Fijn, want ik doe het graag alleen. De schildpadden zijn rustiger als er maar een persoon boven hun hangt. De duikers moeten namen van vissen, koralen en andere zeedieren leren voor de research, vaak Latijnse namen. dat vind ik niet erg om niet te doen.

Met het bosproject ben ik ook een paar keer mee geweest. Vooral de lemuren vind ik leuk. Het zijn geen apen, maar wel primaten ( zoals wij) Ze hebben zich zelfstandig ontwikkeld op het geïsoleerde eiland. Er zijn 5 families met een groot aantal ondersoorten. De kleinste is zo groot als een grote muis, de grootste staand zo’n 75cm, die komt alleen op het grote eiland voor. Er zijn op Nosy Be drie soorten. De kleinste, mouse lemur, heb ik in het donker kunnen zien, schattig. De Sportive lemur is 30 cm groot en zagen we ook bij avond. Ze bezoeken het kamp ook wel. De grootste hier heb ik alleen nog vluchtig gezien, springend door de bomen. Die heb ik nog in de planning voor overdag, maar is nog niet gelukt. Toen we een keer gingen kwamen we een stuiptrekkende hond tegen. heel naar. Ze zijn bang voor vergiftiging of honds dolheid, dus we mogen de honden niet meer aanraken.

Gister hebben de mensen wat meer met elkaar gepraat en bleek, dat alle vrijwilligers zich vervelen. We krijgen niet genoeg te doen en de telefoons kunnen niet altijd opgeladen worden, dus die uitweg hebben ze niet. overigens werkt mijn zonnepaneeltje met Bas z’n power bank uitstekend, dus ik kan mijn tel wel opladen. De staf reageerde positief op de kritiek en hebben voor volgende week meer activiteiten gepland. Ze zijn gebonden aan een klein budget en kunnen daardoor ook minder dan ze zouden willen.

Met mijn gezondheid gaat het redelijk, ik heb al 2 weken gehoest en dat ging naar mijn hoofd, maar het lijkt beter te worden. Overigens zijn allerlei mensen steeds niet lekker en verkoudheid heest bij velen. Alles bij elkaar geen heel vrolijk verhaal.

Maar ik wil positief eindigen: Zo in het tropische woud zitten doet me erg denken aan Sorong van vroeger. Daar liep ik met mijn vader langs het strand en ging door de dorpjes van de Papoea’s lopen. De dorpen hier lijken daarop, maar…….. de tijd verstrijkt en er zijn nu zonnepanelen, dus elektra en ik zag een glimp van een tv!!! Het snorkelen , wat ik ook in Sorong deed, is heerlijk. Het koraal ziet er best goed uit en ik geniet van de vele kleurrijke vissen. De grote jongens zijn weggevist, maar schildpadden komen we dus wel tegen en dat maakt me blij.

Natuurlijk wens ik jullie allen hele fijne feestdagen. Ik zal nog foto’s uploaded en ook een van onze Kerstboom, want daar kan ik nergens te wereld dus onderuit!

Veel liefs van @nkie