San Miguel vervolg

Maandag

Op tijd wakker, want we moeten vandaag verhuizen. Afscheid van dit huis was niet moeilijk, te saai en geen uitzicht. We reden weer naar Furnas, want hadden daar gister een botanische tuin ontdekt met zwemgelegenheid. Eerst de tuin in. Prachtige heel oude, dus hoge bomen van over de hele wereld. Een inheemse tuin, palmtuinen, verzameling struiken camelia’s, die nu groen waren, want bloeien eind vd winter. Hortensia verzameling, bamboe tuin en heel stuk bos met vijvers met waterlelie’s en lotusbloemen, fontein en bouwwerkjes of kunst.

Tot slot nog een grote vijver met thermisch warm roestig water, waarin je kon zwemmen. We genoten ervan.

Tegen 2 uur op pad richting ons volgende huis. We zagen een meertje op de kaart, maar dat lag in een diep dal. Een slingerend voetpad ging erheen de diepte in tussen bomen door, dat zagen we niet zitten. In een weitje met vlinders en uitzicht hebben we onze lunch genuttigd en verder gereden naar het huis in Sao Roque. Het huis lag aan een boulevardje en we zagen balkonnetjes. We doorzochten het huis meteen, waar was ons balkon? Het bleek een ommuurd terrasje te zijn, dat wel op zee uitkeek, opluchting, maar je komt er via de 1e verdieping. Keuken en huiskamer zijn op de begane grond, onpraktisch maar te doen.

Na even relaxen gingen we de stad in naar een Mexicaans restaurant, waar we heerlijk aten en een kan! Margarita’s leegdronken!

Mooi slot vd avond!

Dinsdag

Pas om half tien wakker, onrustig geslapen. Ik wilde raam open, maar dan sprong een kat naar binnen.

Aan mijn log gewerkt en pas na 12uur de stad Porta Delgado gaan ontdekken, we zitten daar 9 minuten vandaan in San Roque, eigenlijk een buiten wijk.

Porta Delgado is een grote havenstad, de grootste hier, denk ik. Centrum is aardig met een soort Kalverstraat met souvenir winkels, groot plein en kerk natuurlijk. Ook zwart/wit. Iets meer gekleurde huizen hier, maar nog niet genoeg naar onze zin, haha!

Boodschappen gehaald en geprobeerd de lavatunnel hier te doen, uitverkocht.

Terug naar huis en het uitzichtpunt vlak bij ons huis bekeken, we ontdekten, dat je hier goed kunt snorkelen. Nu nog de energie ervoor vinden.

‘sAvonds hebben we in een visrestaurant lekker gegeten.

Woensdag, onze laatste dag met veel plannen. Rond 10 uur op weg naar het westen, waar veel meren liggen. Kleine en grote meren. Veel uitzichtpunten, dus foto’s van de mooie bergen en dalen met meertjes. Het grootste bestond uit 2 delen en het noordelijke deel was blauwig, terwijl het zuidelijke deel groenig was. Je kon er over een brug tussendoor rijden.

De tijd vloog en we wilden nog in zee zwemmen, waar het water door de vulkaan warmer was. Dat is gelukt in een piscina natural, maar erg veel warmer was het niet. Terug naar Porta Delgada, want nu wilden we toch echt de lavatunnel doen.

Dat was erg leuk. De tunnel ligt onder de stad en we konden een 200 meter ervan volgen. De gids vertelde over AA lava. Het verhaal gaat , dat als de mensen over de ruwe lava liepen, ze steeds aah, aah zeiden. Er zijn vele soorten lava en het was kleurrijk. Een heel klein oranje insect leeft er, maar verder geen dieren. Soms valt er een stuk lava naar beneden, dus we moesten helmen op. Het leek heel diep, maar we zaten maar 3 meter onder de grond. Er is een langere tour, maar dan moet je kruipen, niets voor ons. Terug bij ons appartement, wilde ik nog zien of er veel vis bij de kust zwom en zijn we gaan snorkelen. Met de vis viel het tegen, maar lekker gezwommen.

Na een glaasje op ons terras zochten we het restaurant op, dat ons was aangeraden, maar waren net te laat voor een plekje. Verderop nog een plek gevonden en tot slot at ik weer tonijn, lokaal gevangen. De sangria smaakt ons steeds prima en moe maar voldaan gingen we ons bed in.

Donderdag

Om 7 uur op om nog te pakken en naar het vliegveld. De laatste dagen hadden we meer bewolking en het regende op San Miguel, toen we vertrokken. De reis via Lissabon ging goed, maar wel weer de hele dag bezig.

Het is een pracht reis geweest. Mooie natuur, prachtige vulkanen, veel te doen en te bekijken. De walvissen vielen verwende Ankie wat tegen, maar de dolfijnen waren erg leuk.

Ik dank Hilleken voor de gezelligheid, het lekkere koken en het rijden. Vaak at ik lekkerder als zij gekookt had! Ik heb veel geleerd van haar over het uitzoeken van alles op de mobiel.

We raden de Azoren voor een vakantie aan, als je van de natuur houdt. Niet om te luieren op het strand, maar je kunt er ook uitgebreid wandelen.

Ik ben dus weer thuis en tuimel moe mijn bed in!

Tot een volgende reis, liefs van @nkie

Azoren : San Miguel

Vrijdag 30 augustus 2024

Om 6:45 opgestaan, want we hadden een vroege vlucht via Terceira naat San Miguel. Bij het vliegveld aangekomen bleek de vlucht om technische reden gecancelled te zijn, Balen! Maar we kregen vouchers om te eten, dus eten werd het. Met de taxi naar Madela, eerst taart, toen lunch, maar dat lukte niet met de vouchers. Intussen had Hilleken, briljant idee, een massage voor ons geregeld. Bleek ook nog in de buitenlucht te kunnen onder bomen! Heerlijk!

Terug naar de haven voor een te groot ijsje en naar het beste restaurant O Cinco, waar we duur met de vouchers aten. Een “verloren” maar calorie volle dag!

Om 8:30 uur vlogen we direct naar San Miguel! Het was een vervelende, omdat het donker was, bochtige weg van het vliegveld naar ons huis in Povoacao op Sao Miguel, wel een uur rijden. Hilleken reed goed en ik vertelde haar waar de bochten kwamen. We zagen natuurlijk niets. Enfin na elf uur bij het huis, waar we de sleutel in het kluisje vonden. Huis verkend, groot, drie slaapkamers, 2 badkamers, ongezellig ingericht, maar efficient. Ik kon de slaap niet vatten.

Zaterdag

Om half 10 wakker, boodschappen en rustig ontbeten. Plannen gemaakt. We wilden een waterval zien, dus de rechter kant van het eiland op. Hoge bergen met slingerwegen, maar een goede weg dus het ging gesmeerd. Ik wilde toch ook even rijden en nam het stuur over vlak voor de weg naar de waterval. We hadden het bord met de waarschuwing niet gezien, wel viel me op dat veel mensen gingen lopen, maar zo goed lopen wij ook niet. Het was vreselijk steil naar beneden, Hilleken stond doodsangsten uit, ik besloot te stoppen met naar beneden rijden. We keken naar de waterval en de kust beneden en zagen dat de waterval ook nog DROOG stond!! Ik terug naar boven, zo steil, Hilleken stapte uit. Op bepaald moment kreeg ik de auto niet omhoog met de hellingproef! Het zijn schakelauto’s, die we hebben en dat ben ik niet meer gewend. Ik moet het niet goed aangepakt hebben en toen kwam er ook nog een auto naar beneden! Gelukkig wilde die bestuurder n.b. met zijn arm in het gips, het stuur wel overnemen en hij reed hem een stuk naar boven, waar ik het weer over kon nemen. Vreselijk spannend! Boven gekomen, zag ik het waarschuwingsbord, TE LAAT!!

We waren wel van ons stuk, maar gingen toch naar het vogel centrum voor de Priolo vogel, de Azoren goudvink. Bij onze Picnic plaats fotografeerde ik vinken, maar het waren niet de goede. Na de informatie vonden we niet snel de plek, waar ze wel te zien waren. Genoeg tegenslag, we besloten terug te gaan. In de plaats Povocao bekeken we het centrum bij de haven, waar een feesttent werd neergezet. Nog de kerk bezocht en toen naar ons huis om te relaxen, daar waren we wel aan toe.

Die avond hebben we in Provocao vis gegeten en de festiviteiten een beetje gevolgd. Eerst volksdans voorstellingen en na half elf een bandje met jaren 70-80 muziek. Leuk voor ons, maar ik was moe en toen er niet gedanst werd, wilde ik naar bed. Zo geschiedde.

Zondag

Weer rustig opgestaan en eind vd ochtend naar het plaatsje Furnas gereden. Daar is veel vulkanische activiteit en er ligt een meer bij. Bij het meer zagen we de stoom uit de aarde komen en in gaten borrelde het kokende water. Overal rook je zwavel, niet aldoor een lekkere lucht. Er lag een soort park tegen de berg aan met watervallen, waar je in poeltjes kon zwemmen en in hottub’s kon. Dat leek ons wel wat. We begonnen de mooie klim en waren verrukt over de watervallen en de begroeiing tegen de berg op. Soms wat zwaar voor ons. Ik zit met pijn in mijn onderrug en waarschijnlijk is de slijmbeursontsteking in mijn heup weer terug. Hilleken heeft 2 jaar geleden een nieuwe heup gekregen en daar nog steeds pijn aan. We zijn beide doorzetters en doen wat we kunnen. Hilleken heeft nog in een watervalpoel gezwommen, maar ik vond dat veel te koud. Daarna in de houten hottub gebadderd met om ons heen een vijvertje, waar een eend met kuikens in zwommen, schattig! Terug in ons dorp zagen we bloemen op sommige wegen liggen. Er bleek een processie plaats te vinden. Weer leuk om de feestelijk geklede mensen te zien en een festiviteit, die niet voor toeristen was. De mensen in de processie keken allen erg serieus.

San Miguel is heel gecultiveerd. De natuur lijkt niet zo ruig als Pico. Weer Hortensia's en de gele bloemen langs de weg, maar ook keurige parken en alles is heel schoon. De bloemen op straat werden na de processie meteen opgeruimd. De gele bloemen zijn gemberlelies, leuk, ik ken de gember roos uit Azië en inderdaad ziet het blad er het zelfde uit.

Het weer is soms bewolkt, waardoor het niet snoeiheet is, dus lekker. En nog 23 graden. Mijn temperatuurtje. Ik hoor dat het in Nederland erg warm is. De dagen vliegen en omdat ik steeds gezellig gezelschap heb, loop ik achter met mijn log. Nu ga ik de foto’s uitzoeken en hoop dat jullie die snel kunnen zien.

Veel liefs van @nkie

NB ik weet niet waarom de kaart hier beneden niet aangeeft waar ik ben, voorheen deed hij dat wel.

Azoren: Pico en Faial

Zondag 25 aug 2024

Vroeg op voor ons vliegtuig naar Pico, vlucht ging goed, Eilanden mooi te zien vanuit de lucht.

Op Pico stond er niemand op ons te wachten, maar wel een mooie rode Peugeot, waar we in op pad gingen op zoek naar ons nieuwe huis. Dat kostte wat moeite, want we verwachtten niet dat het vlak aan de weg zou liggen. Achteraf bleken we er a te zijn langs gereden. Op bepaald moment moesten we dus achteruit, maar die versnelling konden we niet vinden. Stel je dat voor terwijl er overal afgronden zijn! Enfin, we zijn geholpen door een man, die uit het huis kwam, waar we bij stonden. Wat een zegen! Gewoon met 2 vingers een ringetje omhoog!

Het huis bleek van zwarte lavastenen gebouwd, naast de weg op een helling, 2 verdiepingen, een grote tuin en een balkon met uitzicht op zee en het eiland Saint Jorge.

Sleutel konden we niet vinden, telefoon werd niet beantwoord, dus eerst een restaurant aan zee opgezocht voor de lunch. Daar konden we ook in zee zwemmen, maar intussen werden we gebeld en de eigenaresse ontving ons vriendelijk in haar huis.

Daar crashte ik, en heb 2 uur geslapen. Rond 5 uur op pad voor boodschappen, Hilleken heeft gekookt, zij vindt dat zelfs leuk (!), we aten op ons balkon en ik was af. Rond 7 uur landden er veel spreeuwen in bomen in de tuin met luid gekwetter, erg leuk.

Maandag

Weer vroeg op, want een half uur rijden naar Lajes in het zuiden. Daar vertrekken de meeste boten om op walvis en dolfijnen zoektocht te gaan. 20 jaar geleden had ik op een grote boot gezeten en de potvissen gezien. Dat was in juni en bleek een betere tijd te zijn dan nu, hoewel ze deze week wel gespot waren.

Nu hebben ze kleine speedboten,zodiac's, voor 12 passagiers en zit je als op een paard achter elkaar op bankjes, zie foto’s. Om half tien gingen we de zee op met kapitein en gids. Na een kwartier al vonden we een groep “gewone dolfijnen”, een klein soort, die zwart, grijs wit en beige gekleurd zijn. Je ziet voornamelijk zwart als ze boven water komen om te ademen. Heerlijk om weer dolfijnen te zien! Doorgevaren tot wel 25 km de zee op, met de hydrofoon onder water gezocht, maar tevergeefs. De zee was trouwens redelijk vlak soms wat “white houses” zoals de witte kopje op de golven heten. Boven de eilanden zagen we het regenen en wij hadden het droog, op het spatten vd zee na. Op de terugweg vond een andere boot een groep “gevlekte dolfijnen”, wij erheen. Deze sprongen verder het water uit en waren overal om ons heen, ik genoot. Na een kwartier moesten we terug, want de drie uur waren om. Jammer geen walvissen gezien, maar “that’s nature!”

Na de lunch hebben we de zuidkust wat verkend, ook rotsachtig. Lajes waren we niet van onder de indruk. We missen trouwens de mooi gekleurde huizen en kerken van Terceira. Hier zijn de huizen wit met oranje daken en de kerken wit en zwart, lang niet zo mooi. De vulkaan torent prachtig boven het eiland uit, maar was gister vaak bewolkt. Overal zagen we regen, maar niet boven ons hoofd! Pas toen we “thuis” waren en dat gaf niet. We genoten van het uitzicht smikkelend van de door Hilleken gekookte maaltijd!

Dinsdag

Rustig opgestaan, spelletje skibbo en door het binnenland onderlangs de vulkaan naar Madelena aan de westkant van Pico gereden. Een leuke havenplaats. Kerk bezocht, die heel veel goud aan de binnenkant had. Rondgewandeld, heerlijke taart gegeten en kaartjes voor tours gekocht. Na onze rijstsalade picknick lunch bij de hagedisjes uitkijkend op het andere eiland Faial, hebben we de veerpont naar Horta op Faial genomen. Ons derde en extra eiland. Langs de boulevard gelopen en Hilleken wilde graag naar een kerk boven op de heuvel. Dat was een zware klim, vervallen kerk, maar grandioos uitzicht op de vulkaan van Pico, die zelfs even wolkeloos was!!!! Dat verandert per kwartier, dus het is altijd een gok als je naar boven gaat. Op de boulevard een lekker wijntje, de vijf was in de klok, en mensen bekeken. De jachthaven was kleiner dan ik me herinnerde. Tevergeefs via google op zoek naar een restaurant. Ze waren of te laat open of opgeheven. Terug naar ons wijntje en een quiche gegeten, ook lekker. Om 8 uur moesten we weer bij de veerboot zijn, half uur varen en in het donker is Hilleken terug gereden naar ons huisje. Zij voelt zich lekkerder als ze zelf rijdt en ik laat het graag aan haar over en wijs de weg.

Moe, maar voldaan, zijn we na wat “B&B vol liefde” het bed in gedoken. Ook in dit huisje hebben we 2 badkamers bij de 2 slaapkamers, luxe!

Woensdag

Ik was om half tien pas wakker. Rond het middaguur zijn we gaan snorkelen en zonnen in de buurt. Veel vissen, ook mooi gekleurde gezien, o.a. papagaaivissen. Leuk!

Boodschappen en “thuis” geluncht.

Bij de Gruta des Tores bleek dat de lavatunnel gesloten was voor renovatie. Door naar Madalena, waar we gister weer een walvis tour hadden geboekt. Om 5 uur vertelden ze ons over de walvissen en dolfijnen en gingen we naar de zodiak. Die leek hetzelfde als 2 dagen geleden, maar zat iets minder comfortabel . De zee had lichte golven en de jongelui juichten, als we met een bonk terug op het water bonkten, ik minder. De potvissen waren die dag gespot en deze keer gingen we ver de zee op ten noorden van Faial. Na een goed half uur, JA , de schuine water spuit van een potvis. Van zo’n dertig meter af zag ik af en toe de spuit en een deel vd rug voor hij weer onder dook. Hilleken zat aan de andere kant vd boot en heeft het minder goed gezien. Nog een tweede walvis en toen wilden ze naar de groep gestreepte dolfijnen, die we verderop spotten. Wel honderd zei de gids. Je zag ze glinsterend in de lage zon uit het water springen. Mooi, maar jammergenoeg komt dit niet tot uiting op mijn foto’s, die zijn teleurstellend. Terug naar de potvissen, nog een potvis een beetje gezien en op de terugweg alleen nog vogels. We vergeleken de zoektocht met een safari in Afrika, maar dan zie je onderweg nog allerlei andere dieren, zoals zebra’s en gazellen. Het was ook voor mij lichtelijk teleurstellend, want 20 jaar geleden herinner ik me dat ik de potvissen

“spy hoppend” heb gezien. Dat betekent dat ze hun hele kop boven water houden om rond te kijken. De sunset, zoals de tour heette, was ook niet bijzonder, omdat de zon achter Faial onder gaat. Het weer is deels bewolkt geweest en iets koeler dan voorheen 22 graden.

In Madalena hebben we nog “gadogado” gegeten en in het donker weer terug gereden.

Voor het eerst een licht teleurstellende dag.

Donderdag,

De ochtend heerlijk aangekeuteld en pas na 12 uur op pad. We kozen ervoor om de meren in het midden van de oostkant van Pico te bezoeken. Ik citeer Hilleken:” Dit vulkanisch gebied is zo van grote schoonheid, dat we regelmatig in verrukking zijn van wat we zien. De stilte met vogelgeluiden maakt ons stil, de schoonheid van het eiland lyrisch en de koeien, die zich zonder zich ergens iets van te trekken rond struinen, toveren onze lach tevoorschijn.” Mijn woorden: de meren waren prachtig, oude bomen in oervormen, grandioze uitzichten, soms met de vulkaan, die 2000 m hoog is. Een natuur reservaat van 30 km, waar het enige endemische zoogdier de vleermuis is ( jammer niet meer dieren). Je kunt de zee regelmatig aan beide kanten van het eiland zien, noord en zuid kant. Veel foto’s gemaakt, maar het is altijd mooier!

Nu zitten we op ons balkonnetje aan de wijn, Hilleken zal straks koken en morgenvroeg vertrekken we naar ons vierde eiland San Miguel.

Ik ga de foto’s uitzoeken, maar het is een chaos, dus ik hoop dat het me lukt.

Ik hoor dat jullie het lekker warm hebben. Hier is het weer heerlijk. Niet te warm, 22-25 graden , soms wat wolken, geen regen, perfect.

Tot San Miguel, liefs @nkie

Reis naar de Azoren. Terceira

Reis naar de Azoren.

Woensdag 21 aug 2024 eind vd middag haalde ik Hilleken op van Station Zuid, want donderdagmorgen om 4 uur stond de taxi voor de deur om ons naar Schiphol te brengen.

Het was niet zo vol op Schiphol, dus we waren erg vroeg klaar, om 7 uur vertrok ons vliegtuig via Lissabon naar Terceira, het eerste eiland van de Azoren, dat we bezochten.

Om 2 uur locale tijd ( 2 uur vroeger dan in Nederland) deden we de deur van ons huisje open. 12 uur gereisd dus.

Ons huisje staat in Agra do Heroismo, een haven stad aan de zuidkant van Terceira. Prima huisje met allerlei andere huizen en appartementen eromheen. Agra is een prachtige stad met kleurrijke huizen met sierlijke balkonnetjes, kerken en pleintjes.

Wat boodschapjes gedaan en uitgerust. Geen straat is hier vlak, dus met de auto naar het centrum en de haven van de stad. Al een avontuur, want veel eenrichting verkeer straatjes, dus soms reden we rondjes. We wilden naar het schiereiland, dat een vulkaanheuvel is ten zuiden van de stad. Monte Brasil Caldeira. De weg liep tussen bomen door naar boven met verschillende uitzichten over de stad en een prachtig schip met drie masten verliet net de haven. Het uitzicht over zee doet je beseffen, dat je midden in de Atlantische oceaan bent.

’S Avonds , het was nog 30 graden, zijn we in een restaurantje in de stad, terrasje aan de straat, gaan eten en op tijd terug naar het huisje, want we waren bek af.

Het eiland Terceira heeft een lengte van 30 km en de breedte is 19,5 km.

Vrijdag

Geen wekker gezet, maar keurig om 8 uur wakker. Rustig opgestart en op weg naar het plaatsje Sao Mateus da Calheta aan de zuidkust. Een wandeling tussen velden door( onderweg vlinders) naar een speciale kerk, maar die was dicht, nog even “koffie” gedronken en terug naar de auto. Richting grotten in het midden van het eiland. De Furnas de Enxofre was een plek, waar de zwavel lucht en stoom uit de aarde naar boven kwam. Er liep een pad langs de berg en in het dalletje kon je het zien. Klimmen en dalen moesten we. De hoogste vulkaan Barbara zag er niet zo bewolkt uit, dus wij die richting op. Intussen was het 2 uur, dus eerst een restaurant opgezocht, waar we heerlijke vis aten De kok was heel enthousiast en wij wilden hem wel mee naar huis nemen. Daarna was de vulkaan bewolkt dus plan gewijzigd en naar de Gruta do Algar do Carvao, een diepe grot. Die was van boven open, dus er viel wat daglicht in. Steile trappen naar beneden en langs de wand vd grot. In de diepte was een meertje met helder water. Het langzaam aan gedaan, want ik ben snel buiten adem. Een goede oefening voor mijn conditie!

Terug naar de kust gereden, waar we een mooie baai vonden, speciaal voor iedereen om te zwemmen. Een mooi slot van de dagtocht.

“Thuis “ boodschappen gedaan voor een salade en in ons keukentje gegeten na een borrel bij ons grasveldje. Omdat ons huisje tussen huizen staat is er geen sprake van een uitzicht.

Mijn benen zijn heel moe, ik ben heel voldaan over de dag en ga me voorbereiden om te gaan slapen…….

Zaterdag

Vandaag gingen we proberen te snorkelen, maar met een boot lukte dat niet meer. Ik was bij de haven uit de auto gestapt, maar Hilleken moest doorrijden en kon toen niet meer terug naar waar ik was. Na heen en weer bellen, handig zo’n navigatie systeem, maar niet als je, zoals Hilleken daar geen internet hebt. Ik kon haar wel vinden, dus een steile berg opgelopen…..opgelost.

We zagen opeens dat de vulkaan Barbara wolkeloos was, acuut plan veranderd en daar heen gereden. Een prachtige weg over het eiland, slingerend omhoog, tussen cipressen en weilanden door. Hij blijkt 1000meter hoog te zijn, valt dus mee. Bovenaan stonden allerlei zendmasten e.d. Het uitzicht was groots over het zuiden en oosten van het eiland, beetje heiig. De andere kanten waren hoge heuvels, dus kon je de kust niet zien. Rondgewandeld en ik ontdekte wel zes soorten vlindertjes, een paar kreeg ik op de foto.

Een Duits stel heeft ons samen op de foto gezet en vertelde over de mooie rotsige zuidkust, waar je kon zwemmen. Wij daarheen en vonden mooie rotsen met poeltjes. Eerst nog risotto met sla voor de lunch. Je kon onder toezicht van een badmeester bij een steile rots (10 meter hoog schatten we) in zee springen. Een uitdaging, die ik vroeger meteen aangegaan was, maar nu niet meer durf. Hilleken dacht er anders over en sprong er met een vreugdekreet vanaf ! Geweldig!

Ik ben wel via een ladder de wilde zee in gegaan en heb even gesnorkeld. Rotsen en wat vissen en zee egels, niet speciaal voor verwende Ankie. Nog in de zon gelegen en gepoedeld in de natuurlijke poeltjes, heerlijk.

We besloten nog naar het noorden te rijden, waar we nog niet geweest waren. De wegen langs de noordkust genomen van Biscoite naar het oosten en langs de oostkust naar het zuiden terug naar Agra do Heroïsme, waar ons huis staat. Een prachtige tocht langs de rotsige kust en de kleurrijke huizen met mooi uitzicht. In Praia de Vitoria hebben we aan de boulevard van de jachthaven eenvoudig gegeten. Ik miste onze kok van gister.

“Thuis” gekomen bleken Hilleken’s onderbroeken, die ze in een boom had gehangen om te drogen, gestolen te zijn! Balen! Drama! Overigens vond ze ze de volgende ochtend in de vuilcontainer!

Verder gepakt, want de volgende ochtend stapten we op het vliegtuig naar eiland Pico.

Samen met Hilleken reizen gaat uitstekend, we vinden veel dingen beide leuk en vullen elkaar op andere dingen goed aan. Ik ben er blij mee. Op naar Pico!

Ik hoop alles goed met jullie. Foto’s probeer ik nog te uploaden.

Liefs van @nkie

Rwanda deel 2

Lieve Allemaal,

Daar ben ik weer met het vervolg van mijn Rwanda reis.

Zaterdag

We zijn in feite het hele land doorgereden van Oost naar West. Rond negen uur uit het Akagera Park vertrokken. Berg op ,berg neer met dus prachtige uitzichten. View Points waren er nauwelijks, dus weer vanuit de auto foto’s gemaakt, die niet fantastisch zijn. Ook omdat het miezerig weer was, slechts af en toe droog, dus heiig. Onderweg hebben we geluncht in een soort wegrestaurant, waar internationale bussen en vrachtwagens stopten.

Ik noemde mijn chauffeur intussen Bosco, dat bleek ook een voornaam te zijn en niet zijn achternaam, wat ik dacht. Ik ervaar hem en de Rwandezen als introvert en bescheiden, niet zo open. En nog steeds was ik erg bezig met de genocide en wilde er graag over praten. Tijdens de uren in de auto heb ik hem gevraagd, wat hij belangrijk vond, dat ik wist over Rwanda en de mensen. Zo kwamen we vanzelf ook op de genocide. Hij had me al verteld, dat hij alleen een Tante en haar gezin had verloren, maar wat was zijn ervaring? Hij bleek toen 21 jaar te zijn geweest en deels in Burundi te zijn opgegroeid, waar hij toen ook was dus het niet zelf heeft ervaren. Zijn vader was leraar en de rotzooi blijkt al in de jaren zestig te zijn begonnen. Zijn vader is toen naar het nabije buitenland verhuisd. Ik heb hem laten praten en weet niet wanneer hij is terug gekomen. Broers en zussen wonen nog verspreid. Rond 16:45 kwamen we aan bij mijn hotelletje Paradis Malahide Hotel. Totaal anders dan het vorige. Het was klein, een stuk of 8 huisjes of kamers, restaurant met tuin aan het water, Lake Kivu. Meer mijn smaak, maar wat oud.

Het grote meer vormt de grens met Congo. De stad vlakbij is Musanze en daar loopt de grens pal doorheen. Ik kreeg een huisje met uitzicht op het meer, leuk, wel zonder internet. Dan moest ik naar het restaurant, best.

Zondag

Aan het meer ontbeten en om half elf op mijn verzoek met Bosco naar een kerk. Het dansen en zingen, dat ze in Afrika doen, vind ik altijd heel leuk. Een oom van hem bleek hier dominee, maar was ziek, dus hem niet ontmoet. We vielen midden in het dansen en zingen. Was meer dan een uur en ik genoot. Daarna begon een Protestantse dienst, waar ik niets van verstond, maar af en toe fluisterde Bosco me wat toe. We werden speciaal als gasten verwelkomd, dus weglopen kon niet, terwijl dat in Afrika wel gebeurt. In totaal was het 2 en een half uur. Terug naar het hotel, waar we samen hebben geluncht . ’s Middags werd ik opgehaald met een bootje om een tocht over het meer te maken en naar een hotspring te gaan. Dit is de regio van 5 vulkanen op een rij, waarvan er een nog werkt. In de natuur waren langs de kust van het meer een paar plekken, waar heet water opborrelde. Ze vertelden me 75 graden, maar dat lijkt me heel heet om erin te gaan. Medicinaal water, dus zieke mensen kwam er ook. Ik was mijn bikini , zoals jullie weten kwijt, dus in een shirt en 3/4 broek ben ik het water in gegaan. Ik viel niet uit de toon. Eerst het warme bad, zittend in het water kregen mijn benen, armen en schouders een massage, daarna werden ledematen met modder ingesmeerd. Ik vond het heerlijk. Ze zei dat ik vannacht lekker zou slapen en zowaar dat gebeurde! Weer de boot in en een tochtje over het meer. Deze keer geen dieren te zien, want alle kusten zijn bebouw. Het was zonsondergang tijd, maar bewolkt. De vissersboten, die ’s nachts vissen, voeren uit. Die bestaan uit drie stuks smalle boten met lange stokken aan elkaar verbonden en lange grote hengels aan voor en achterkant van alle drie boten. Netten worden tussen de boten in het water gelaten en met vis weer opgehaald. Ik heb ze alleen zien uitvaren. Roeiers in de twee buitenste boten. Ze hebben eten mee, want overnachten op zee. Omdat het bewolkt was zijn mijn foto’s donker, ik vraag me af of je de constructie vd boten kunt zien.

Maandag

Vertrek uit het Paradis Malahide hotel. In de buurt gingen we naar een thee fabriek, maar deze was voor schoonmaak gesloten. Ze ontvingen ons wel en namen ons mee naar de plantages, waar ik met schort en mand leerde hoe je thee plukker kunt worden. Heel grote plantages zijn het. Terug naar de fabriek was het onduidelijk of we de was en droog machines, niet werkend, wel of niet mochten zien. Eindelijk kwam de directeur, die niet nee zei, maar ik voelde dat hij het niet wilde. Ik hakte de knoop door, maar toen wilden ze dat we het volle pond betaalden en wilde Bosco wel dat ik de machines kon zien. Ik stelde niet zien en halve prijs voor en dat werd geaccepteerd. Wat een toestand. Nu gingen we op weg naar het Vulcanen Gebied bij de stad Muzanse. Even buiten de stad lag Tiloreza Volcanos Ecolodge, waar ik zou overnachten. Daar geluncht en naar het Gorilla Guardians Village in Kinigi gegaan voor een culturele experience with former poachers. Met trommelgeroffel werden we ontvangen! Er is een dorpje met Afrikaanse hutjes gebouwd, waar de stropers niet wonen, maar werken. met in elk hutje informatie. Over Rwanda’s geschiedenis en traditionele gewoonten. Hoe een smit werkte, hoe meel gemalen werd, hoe bananenbier gebrouwen wordt, welke planten een medicijnman gebruikt. Een maffe oude man danste op het trommel geroffel en probeerde me te leren boogschieten, wat niet lukte. Ik vond hem erg grappig. Er was een hut voor de koning en in mijn geval koningin. Ik werd aangekleed als koningin en gefotografeerd met mijn gorilla staf voor de hut. Daarna vroegen ze me of ik wilde trouwen op de traditionele manier, tuurlijk! Ik hoorde de begeleidster vragen of Bosco de bruidegom wilde zijn, maar blijkbaar had hij geantwoord dat ze het mij moest vragen en spontaan koos ik de maffe man, die in de buurt stond! Ik kreeg andere doeken om en ik moest gaan zitten in een draagbaar. Deze hesen mannen op hun schouder en ik werd gedragen naar een hut, waar mijn bruidegom stond te wachten. Wat een lol! Ik werd bij hem afgezet met giften, zoals kruiken, en een minuutje ging de deur dicht en stonden we in het donker. Deur open en we werden toegejuicht. Daarna werd er voor mij gedanst en moest ik even meedansen. Natuurlijk eindigde de toer in de souvenirwinkel, waar ik dan toch maar wat kocht.

Er waren wel 100 foto’s van me gemaakt, dus ik had heel wat uit te zoeken in het hotel. Het hotel was niet zo bijzonder en ik was de enige gast, waarschijnlijk omdat het regenseizoen is. Ik voelde dat ze daar niet zo blij mee waren en was blij dat het maar 1 nacht was.

Dinsdag

Dit vulkanen gebied is waar de Berg Gorilla’s leven, dus waar je de hike’s kunt doen, waar ik niet voor gekozen had. Ik vroeg Bosco of er meer mensen waren, die wel kwamen, maar het niet deden. Dat bleek zo, omdat het 600 tot 800 euro kost. Daar had ik nog niet aan gedacht.

Er is door Ellen DeGeneres een museum opgezet voor the Dian Fossey Gorilla Fund. In een groot gebouw was info over Dian Fossey, haar werk, over gorilla’s, onderzoek nu en het Fund. Dat vond ik erg interessant. Zelfs de metalen hut, waarin ze gewoond heeft staat in het museum. Ik heb er goed 2 uur rondgelopen.

Vervolgens oor naar het Red Rocks Center. Een Centrum, dat opgezet is om mensen werk te verschaffen. Je kunt er overnachten, er is een restaurant en je kunt workshops doen. Ik heb een kandelaar gekleid en geleerd hoe ze manden , bakjes en onderzetters maken. Dat was leuk met de lokale vrouwen en een tolk. Met Bosco daar ook geluncht. We moesten terug naar Kigali en deden dat in twee een half uur. Eind vd middag weer in mijn niet favoriete Heaven Boutique hotel, dat erg vol bleek te zitten. Ik kreeg een kamer aan het eind van het hotel, ver lopen naar de restaurants, en toen ik het balkon bekeek , bleek dat door matten afgesloten te zijn, zodat ik niet naar buiten kon kijken. Ik voelde me opgesloten, dus terug naar de receptie. Met de nadruk dat ik nu al 2keer een upgrade had gekregen ( maakt mij wat uit, is hun probleem) kreeg ik andere kamer, groter en open balkon. Dat was ok en er waren geen klopgeesten!

Woensdag

Deze ochtend naar een vrouwencentrum in Kigali. Veel vrouwen kregen daar een inkomen, omdat ze spullen naaiden, maar ik was er voor een kook workshop. Jullie weten dat ik niet van koken houd, maar kletsend met de vrouwen Rwandees eten klaar maken voor 40 personen vond ik erg leuk. We maakten groene bananen klaar, aardappelen, zoete aardappelen, rijst, rode bonen, dodo ( soort spinazie met gemalen pinda’s), cassave en witte kool met wat paprika, tomaat en wortelen. Daar hebben Bosco en ik ook van geluncht, de vrouwen zelf mochten niet eten, want ze waren moslim en het is Ramadan. Nog wat gekocht in hun winkel en daarna niet meer naar de markt gegaan, want ik wilde niets meer kopen en was moe. Een middag relaxen stond me meer aan. De tijd besteed aan mijn foto’s en mijn verslag, deels bij het zwembad. In een luchtige jurk, want het was lekker warm weer.

Donderdag

Heel vroeg op, want moest naar het vliegveld. Afscheid van Bosco was goed, hij was duidelijk blij dat ik het zo fijn had gehad en dat liet weten. Bij de gate bleek dat het vliegtuig 2 uur vertraging had, waardeloos, voor niets vroeg op! De vlucht ging goed, ik kon Lake Victoria, goed zien liggen en om 4 uur in de middag was ik terug in mijn vertrouwde Brackenhurst, waar ik mijn verhaal kwijt kon aan Jane en haar collega Evelyn. Nog een paar nachten hier en in het weekend vlieg ik terug naar Nederland.

Ik verheug me erop jullie weer te zien! Dank voor jullie reacties en fijn dat jullie mij gevolgd hebben. Heel veel liefs van @nkie

PS meer foto’s komen nog!

Rwanda deel 1

Lieve Allemaal,

Ik moet zeggen, dat ik erg onder de indruk ben van Rwanda en de dagen vliegen.

Maandag

Naar Kigali, de hoofdstad, gevlogen, niets bijzonders vergeleken bij de verdere dagen. Ontvangen door een gastvrouw van de reisorganisatie en mijn chauffeur Jean Bosco, een aardige kerel van begin 50 zoals later bleek

Dinsdag

Als eerste was het Kigali Genocide Museum gepland. Natuurlijk wist ik dat het heftig zou zijn, maar de persoonlijke verhalen op video en alle foto’s waren indrukwekkend en ontroerend. Ik weet nog niet goed wat ik ervan wil vertellen en ben er steeds mee bezig. Daarna zijn we gaan lunchen en Jean heeft mij Kigali laten zien. Ik was verrast hoe schoon en netjes het op straat is, niet Afrikaans en ze zijn er trots op. Het is een moderne, welvarende stad met prachtige gebouwen. Heel Rwanda bestaat uit heuvels en bergen. De hoofdstad ligt in het midden en is ook op heuvels gebouwd, dus prachtige uitzichten. Wat mij ook aanspreekt is dat het er heel groen is, wijds opgezet, veel parken, veel bomen en in de valleien is geen bebouwing. Er loopt een rivier door. Een deel is landbouwgrond. Heel bijzonder vind ik dat. In het centrum liggen vooral de regeringsgebouwen en de ambassades. Ook de goudkust liet hij me zien, hele grote mooie villa’s. Mijn hotel heette Heaven Boutique Hotel. Modern, hoewel ik mijn kamer niet groot vond en je moest over straat om naar de twee bijbehorende restaurants te gaan. De restaurants zijn op gezet om mensen op te leiden in de horeca, een goed doel, maar hun houding kwam wat overdreven bij mij over. Ik bleef er 2 nachten en er was een klopgeest in mijn kamer te horen (???). Niet enthousiast dus, wat jammer is want ik ga er mijn laatste 2 nachten weer terug.

Het blijkt overigens regenseizoen te zijn en dat heb ik de eerste twee dagen gemerkt, hoewel het me niet gestoord heeft.

Woensdag

We gingen in de regen op weg naar het oosten, want ik ging drie nachten naar het Akagera National Park. Een 5 uur rijden vanaf Kigali. Rond half een kwamen we er aan en hoorden dat er olifanten gespot waren, dus eerst op zoek. Jean vond de plek, maar ik zag hem alleen in de verte de bossage in lopen met flapperende oren. Daarna inchecken in het Akagera Game Lodge. Een groot modern hotel, waar ik een mooie kamer kreeg met balkon met uitzicht op een groot meer.

Om 3:45 uur op drive met de grote Toyota, die we hebben. Ik kijk dus uit het raam om foto’s te maken, maar de 4-wheel drive kan de hobbelende wegen aan. Jean bracht me naar het meer, want ik ging op boottocht over het meer. Een leuke tocht met andere mensen en een kapitein/gids. Er waren veel zeearenden, zoveel dat ze ze niet hadden geteld, prachtige beesten. We voeren langs de kust en zagen 7 krokodillen, nijlpaarden, zebra’s en een olifant, wat later bleek de enige te zijn ,die ik goed heb gezien. Veel vogels. Enige Kingfishers en speciaal was de Palmnut vulture, wel van ver, maar die had ik nog nooit gezien. Verder de African Darter, die lijkt op de aalscholvers, maar tengerder is met een nog langere nek. Aalscholvers waren er ook in grote getale. We eindigden de tocht bij een eilandje, dat vol met nesten zat en waar ze de nacht doorbrachten, dus net allemaal hun plekje zochten. Diner was in het grote restaurant van het hotel, een buffet.

Donderdag

Een mooie zonsopgang vanaf mijn balkon, want we vertrokken om 7 uur. Die dag zijn we bijna het hele park heen en weer gereden. Het is 100km van noord naar zuid en 25 km breed. Er zijn veel meren en het bestaat uit een bergketen. Een rivier in het oosten vormt de grens met Tanzania. Naar het noorden reden we grotendeels langs de kust van de verschillende meren. We zagen overal zebra’s. In het midden vooral giraffen, die vanuit de Masai Mara hier uitgezet zijn. Zoals meerdere dieren, olifanten uit Zuid Afrika geloof ik. Een grazende hippo, Twee topi’s zag ik en impala’s. Verschillende families baboons met veel kleintjes. Overal buffels.

Terug naar he zuiden reden we over de bergkam met prachtige uitzichten over de meren en over Rwanda met zijn bossen en struiken, maar minder dieren. Wel een kudde buffels, waarvan er een op de weg stond. Jean durfde er niet langs. Ik zei, als je langzaam erheen rijdt dan gaat hij wel weg, maar dat durfde hij pas na een telefoontje met een bevriende gids. Het lukt, haha. Overigens was het soms beetje bewolkt, maar ook heel zonnig.

Vrijdag

Op drive in het zuidelijke gebied. Meteen weer families Baboons tegengekomen, weer buffels en zebra’s, maar niet veel anders, zodat ik op vogels en bloemen overschakelde. Bij een kampeerplaats lukte het voor het eerst om libelles te fotograferen en de monarch vlinder. Daar genoot ik ook van. Terug in het hotel heb ik rond lunchtijd gebruik gemaakt van het mooie weer en het zwembad, Ojee, ik merk nu dat ik mijn natte bikini op het balkon heb laten hangen. Jammer.

Om 4 uur weer op drive en ik hoopte op olifanten. Ze zeggen wel dat ze de Big 5 hebben en ik had de Buffel en de Olifant al gezien, maar met de dichte bossage had ik weinig hoop op de andere 3. Tot mijn verrassing vertelde Jean dat er leeuwen gespot waren. Wij erheen, och ze zullen wel weer weg zijn. Maar nee, nota bene vlak bij de kampeerplaats, waar we die ochtend waren zagen we de auto’s staan kijken naar 5 leeuwinnen, die lagen te luieren met volle buiken. Terwijl we keken kwam er nog een leeuw en een bijna volwassen leeuw uit de struiken en ze gingen ook lui liggen. Waarschijnlijk lag hun prooi in het struikgewas. Na een goed half uur zagen we dat een auto stil stond een stuk voordat ze de leeuwen goed konden zien. Op de terugweg wij erheen. Ze zagen een LUIPAARD liggen! En kort daarna ,toen hij ging zitten, zag ik hem ook! Dat was 4 van de 5! Ongelooflijk! Dik tevreden lag ik ’s avonds in mijn bed.

Zaterdag

Tijd om uit het park te vertrekken, maar Jean had gehoord dat nummer 5 de neushoorns gespot waren!!!! En ja, we vonden er 4 stuks!! Wat een wonder, ik heb de Big 5 zo in mijn schoot geworpen gekregen. Wat een geluk! Jean zag in 6 jaar de leeuwen voor de vierde keer en de luipaard voor de tweede keer!!!

Om negen uur vertrokken we echt om naar het westen te rijden, maar daarover meer in het volgende deel.

Ik krijg berichten dat de zon zich wat meer laat zien, de lente komt en ik bijna ook!

Heel veel liefs van @nkie

Laatste week Soysambu

Lieve Allemaal,

Met de foto’s lukte het in het geheel niet, dus die houden jullie tegoed.Internet is hier goed genoeg voor de telefoon, maar uploaden ho maar.

Deze week is het weer omgeslagen. De dagen begonnen wel zonnig, maar deze keer gaven de wolken wel in de middag nattigheid af. Het voordeel is dat het binnen een paar dagen groen is.

Maandag

We begonnen de week met het verwijderen van de cactussen . Ik had slecht geslapen en merkte meteen dat het er niet in zat. Nog 2 uur doorgeploegd, maar toen afgehaakt, even op mijn bed dacht ik, en anderhalf uur later werd ik iets opgeknapt wakker. Gelukkig wordt dat geaccepteerd. In de late middag gingen we eropuit om de leeuwen te zoeken, ver gereden en nog met een wiel in een droge kuil terecht gekomen, maar het lukte om eruit te komen. Er zijn heel veel zebra’s, baboons, enige elanden, meer impala's, Grant gazelles en Thompson gazelles, best veel buffels, giraffen, enige wrattenzwijnen en waterbokken, maar dat is het zo’n beetje. Niet spectaculair voor verwende Ankie. De leeuwen vonden we niet. Eerste dag met regen. In de avond kwam weer een nieuwe Japanse aan, Sakima geheten, heel verlegen, omdat ze niet veel Engels spreekt. Ik mis Yu nog steeds. Zij was 34 en dat scheelde toch.

Dinsdag

Zowaar al bewolkt in de ochtend!, wat fijn was voor onze Footpatrol. Met een Ranger gingen we door de velden wandelen om te zien of alles “in orde “ was. Wat precies “in orde” was weet ik niet, want ook hij sprak slecht Engels. Een kuil van een hyena onder een hek door was niet goed, maar we deden er niets aan. Hadden ook geen schoppen of zo. Na 2 uur heb ik ook daar aangegeven, dat het genoeg was en ben terug gegaan. Nog giraffen geïdentificeerd om wel een bijdrage te leveren. Na de lunch gingen we op giraf monitoring, maar we hadden gehoord dat er door leeuwen een kill was geweest, dus die richting op. Niets gevonden en het begon echt te regenen, waarbij de auto slipte en aangeduwd moest worden. Ook geen giraffen gevonden. Bevinden zich meer in een ander stuk van Soysambo.

Ik vind de groep niet echt gezellig, vaak wordt er niet gepraat in de auto of bij het eten. We hebben elkaar blijkbaar weinig te melden. Yuki is verliefd geworden op Franse Neo, dus klitten en giechelen erop los met 2 staf meiden. Och, ik amuseer mezelf wel.

Woensdag

Even zon, maar al snel bewolkt. We gingen bij Lake Elementia watervogels tellen. Was erg leuk. Bijna 600 flamingo’s van de kleine en grote soort. Pelikanen, kluten, reigers en veel andere kleine lopertjes. ‘sMiddags gingen we naar een opvang voor roofvogels. De meesten waren geëlektrocuteerd. In the middle of nowhere in Soysambu woont een 60 jarige Engelsman, die in Kenia geboren is, met zijn zus en verzorgt gewonde roofvogels. Hij had gehoord dat ons project vrijwilligers had en wilde hulp hebben. Wij vonden dat hij beter met de coördinator Tonny kon praten, omdat wij tijdelijk zijn . De staf leden ,die bij ons waren, toonden ook niet veel initiatief. Eigenlijk stelde Simon en Ik de meeste vragen. We zullen aan Tonny doorgeven, dat het ons wel wat voor het project lijkt.

Dondardag

Weer Ecostove dag. Net als vorige week naar het dorp en naar aparte huizen om de stoven te metselen. Nou ja, echt metselen doen we zelf niet, dat doen staf leden, wij mixen en geven spullen aan. Simon, Sakima en ik kwamen als eerst bij een gezin terecht, waar van de vader tegelzetter is en dat boert blijkbaar goed, want het huis was het grootste en stevigste dat we gezien hadden. De tuin was niet zo smerig en ze hadden 3 geiten, veel kippen en kuikentjes. De moeder had pap voor ons gemaakt.Blijkbaar had ze reclame gemaakt, want bij de andere huizen kwam ze ook kijken of het goed ging. Dat waren eenvoudigere hutten, maar de laatste had wel tv. In de ochtend was het erg heet, maar rond de lunch sloeg het weer om. Donkere wolken en wind, maar er kwam geen regen. We waren die middag vrij en ik heb lekker op bed gelegen en uitgebreid gedoucht en mijn haar gewassen, alvast mijn log geschreven, maar binnen gezeten.

Vrijdag

Vuilnis oprapen was onze taak. We reden een uur naar de andere kant van het Conservancy, waar langs de snelweg het vuil, dat gewoon uit de auto’s wordt gegooid door de wind het gebied in gewaaid wordt. Met handschoenen en zakken gewapend gingen we met z’n zevenen rapen. Behoorlijk volle zakken. Voor de lunch terug en om 2 uur er weer op uit om giraffen te monitoren tot 5uur. Je rijdt hier wel erg heen en weer omdat de “boerderij” aan de andere kant van de Conservancy ligt. Daarna heb ik de giraffen foto’s nog op de computer gezet en in mappen gestopt.

Zaterdag

De jongelui zijn op excursie gegaan naar Hell’s Gate bij Naivasha. Ik was er vroeger al geweest en het was zeker 2 uur rijden enkele reis, dus geen zin meer in een extra autorit. Lekkere rustige dag waarin ik gepakt heb, log geschreven, giraffen geïdentificeerd en wat gekletst met Clara, de moeder van Luca en met Simon, een beetje, want die gaat z’n eigen gang. Hij heeft Cara in de moestuin geholpen. Hij negeert me tenminste niet meer en we blijken op energie en milieu gebied evenals dierenbescherming op dezelfde lijn te zitten. Jammergenoeg was om persoonlijke reden coördinator en vader Tonny vanaf woensdag niet meer aanwezig. Met hem kon ik fijn praten.

Zondag

Morgen vertrek ik en ook Simon hier vandaan. Hij is vier weken geweest en niet heel enthousiast. Ik zal het gezinnetje hier missen, maar verder niet gevoel dat ik echt contact heb gemaakt. Morgen nacht in Brackenhorst en maandag vlieg ik naar Rwanda een nieuw vakantie avontuur tegemoet, ik ben benieuwd. Ook merk ik dat ik er weer aan toe ben om jullie te zien en terug naar mijn eigen huis te gaan.

Dus ik begrijp dat ik zon moet inpakken, zodat de lente echt kan doorbreken voor ons allen.

Ik probeer in Brackenhurst foto’s te uploaden.

Heel veel liefs van @nkie

Vervolg Soysambu

Lieve Allemaal

Maandag

De week begon met een wandeling van anderhalf uur door de velden om te zoeken naar wildstrikken van stropers. We vonden er 3, lussen van metaal draad. De Ranger dan vooral. Het gebied Soysambu is erg groot. Vanaf de boerderij is het al een 30 min rijden naar het andere stuk, waar Lake Elementia is en meestal zijn we 3-4 uur op drive. Heel afwisselend, stukken acacia bos, droge grasvlaktes, duinachtige gebieden, struiken en lage bergen. Eigenlijk is het een vlakte met een ring van bergen eromheen.

De twee teams bleven bestaan en in de middag ging ik met vrouwelijk staflid Dalvin,vrijwilliger Simon en een vd chauffeurs naar het bos bij het meer om naar Colobus apen te zoeken. Dalvin vond ze snel. Ze lagen te rusten in de bomen, eerst vond ik ze moeilijk te zien. In een paar groepen vonden we er 16 in totaal. De vrouwtjes zijn groter dan de mannetjes.

Dinsdag

Deze dag gingen we planten verwijderen. De schijfcactus is hier invasief en willen ze verwijderd hebben. De bedoeling is om een diepe kuil te graven en de schijven daarin te begraven, maar de grond was zo hard, stenig dat met veel moeite een ondiepe kuil werd gegraven. We hebben de plant kapot gemaakt en alles op een hoop gegooid, maar dat is niet voldoende. Best zwaar werk trouwens, ik was blij dat mijn rug het uit hield.

Om half vier gingen Simon en ik met chauffeur Johnson op pad om leeuwen te zoeken. In het grote gebied zijn drie leeuwinnen uitgezet en het is zoeken naar een speld in een hooiberg. Noe de Franse jongen heeft ze een maand geleden gezien, maar niemand anders. ‘sAvonds speel ik met Yuki en Nami, de Japanse vrouwen Skibbo, ook zij vinden het een leuk spel.

Woensdag

Deze ochtend was het birdwatching. Met Dalvin ging ik in de tuin en op het veld om het huis op vogeljacht, Simon was niet geïnteresseerd. We vonden 33 vogels, de meesten had ik al eens gezien. Nami vertrok die dag. Alle vrijwilligers kunnen hier de dag kiezen, die ze komen en gaan, dus is voor iedereen anders.

In de middag vertelden 2 stafleden over de Keniaanse cultuur en leerden ons wat Swahili. Was leuk, de cultuur is nog vrij ouderwets wat man/vrouw relatie betreft en nog iets meer hier op het platte land dan de studenten, die ik van het college sprak.

Donderdag

Ecostoves -dag. We gingen naar een dorp en weer in 2 teams, Simon en ik en stafleden gingen naar afzonderlijke huizen om een oven te metselen. De huizen hadden aparte huisjes, waarin ze zo’n cementen fornuis/oven in gemetseld wilden hebben. Ik heb foto’s van het proces gemaakt. Ik was bang dat het te zwaar voor me zou zijn, maar het erg zware werk, bv mengen van zand en cement deden de mannen. Een staflid metselde de oven en ik gaf dingen aan en maakte kleine hoeveelheid cement aan. Het was erg fijn om te zien hoe blij de mensen ermee waren. Het is een initiatief van het Conservancy en het hout blijft langer branden in de fornuisjes.

Simon , de oude man heeft me de hele week grotendeels genegeerd, maar die dag raakten we aan de praat over een hond aan een ketting, wat we beide verafschuwden en sinds dien doet hij normaal, komisch.

Eind vd middag kwam een nieuwe Japanse vrijwilligster Yuki aan, onduidelijk waarom zoveel Japanners komen.

Vrijdag

We , de dames, heren sliepen nog, vertrokken om half zes om op zoek te gaan naar de leeuwen. Vier uur rondgereden zonder resultaat. Ik vind het hier erg vrijblijvend, de staf gaat geen confrontaties aan, als je geen zin hebt, dan doe je het niet. Het is wat tam vind ik, ik mis algemeen enthousiasme en wordt er zelf ook tam van.

In de middag gingen we weer op pad om giraffen te zoeken. We vonden er niet zoveel als vorige week, maar van de 6 vrouwtjes, die ik fotografeerde, kon ik er 4 identificeren, dus dat was fijn. Dat deed ik zelf , want de anderen doen het alleen in opdracht. Ik ben trouwens blij dat Yuki ook een camera bij zich heeft, andere alleen hun telefoon. ‘sAvonds tot half tien opgebleven, want Yu vertrok en dat vind ik erg jammer.

Zaterdag

Met Noe en Yuki en chauffeur Jenga om 8 uur op pad naar het Nakuru Lake National Park, dat hier niet ver vandaan is.

Trouwens dit was de eerste ochtend van mijn verblijf hier, dat het bewolkt was. Elke dag begon met stralende zon en in de loop vd dag kwamen er wolken, wisselend veel en weinig, maar slechts een paar druppels, terwijl de natuur erg regen nodig heeft. Voor mij dus lekker weer de hele tijd. Zaterdag was het de hele dag bewolkt en ook in de middag een bui. Aangekomen in her park zagen we al snel 3 neushoorns, nog een, nog 2 en nog 3. Imposant. Ik was er al een paar jaar eerder geweest, maar vergeten dat er zoveel waren. Bij het meer zagen we pelikanen, flamingo’s, maraboe’s, ooievaars, overal buffels. Later giraffen, vervet monkeys en baboons. We hoopten op leeuwen, maar in de middag begon het te regenen en ik had de hoop al opgegeven, toen we een auto middag op de weg zagen. Bij een boom moesten we goed kijken, want haar kleur camoufleerde haar, ja, onhandig lag ze op een tak. Fijn om een leeuw te zien. Daarna zijn we naar de stad gegaan om wat boodschappen te doen. Rond 5 uur doodmoe terug. Ik heb van half acht tot 7 uur geslapen.

Zondag

Met Yuki een wandeling in de buurt van het huis gemaakt. Grappig, de zondagwandeling waarin je impala’s en zebra’s ziet wegvluchten in plaats van de wandeling met Mieke en Theo in de Braak in Amstelveen! Over een paar weken weer!

Nog een week ben ik hier en dan heb ik een 10-daagse reis naar Rwanda gepland, ik bleek daar ook een visum voor te hebben. Dan nog een paar dagen Brackenhurst om afscheid van deze en gene te nemen en dan kom ik weer thuis.

Jullie hebben nog steeds grijs weer hoor ik, sterkte en ik probeer weer wat zon te sturen.

Veel liefs van @nkie