Oud en Nieuw jaar in Frontier kamp

Na de geweldige tocht zondags was het maandag Oudjaarsdag. De lunch waarvoor we door het dorpshoofd waren uitgenodigd, bleek op Nieuw Jaar en niet Oudjaar te zijn. Dat merkten we  pas toen we op maandag om om 1 uur in de boot in Hellville zaten te wachten om terug naar het kamp te gaan, terwijl de dorpelingen uitgebreid boodschappen deden en de lunch om 1 uur zou beginnen! We vertrokken dus een paar uur later en het bleek op dinsdag te zijn!

Oud en Nieuw is hier een groot feest met veel eten en drinken en harde muziek. 

Oudejaarsavond begon met 2 uur regen, alles nat en toen mijn collega’s om half 10 naar het dorp met harde muziek , gingen kon ik het niet opbrengen om dat stukje cultuur mee te pikken. Ik ben naar bed gegaan en heb Esther in de gaten gehouden, die niet lekker was. Om 12 uur hoorde ik iets van aftellen en toen ben ik in slaap gevallen.

De volgende ochtend waren de meeste mensen brak en ze vertelden, dat door de mannen domino was gespeeld en verder was het drinken en bij elkaar zitten. Nauwelijks dansen, ondanks alle muziek, wat ik nog leuk had gevonden. Geen spijt van mijn beslissing dus.

Rond het middaguur van Nieuwjaarsdag, we hadden al gesnorkeld, togen we naar het dorp, waar een grote rieten mat op de grond was gelegd met borden met rijst. Twee kommetjes met beetje kip en saus, omelet voor de vegetarische mensen. Het dorpshoofd en onze twee kapiteins waren erbij, brak van nauwelijks slapen en rum. Om ons heen nog vele dorpsgenoten in groepjes bijeen. Het feest duurde nog de hele dag. Wij gingen na het eten terug naar ons kamp en waren ’s avonds blij met de stevige regenbui, die de muziek smoorde. Eindelijk slapen voor iedereen!

Elke dag heb ik gesnorkeld, niet elke keer een schildpad gezien, maar wel leuk en met wisselend zicht onder water. Als het stevig geregend heeft is er veel slijk in het water gestroomd. Met het Bosproject ook 2 avonden op pad en een keer denken ze een civet kat gezien te hebben. Ik zag in het donker alleen  2 oogjes, die sprongen als een kat. Als het zo was is het  erg bijzonder!

Vrijdagmorgen een hele wandeling door het bos gemaakt van ons kamp naar de ingang van het Locobe Park, waar ik zondag was geweest. Onderweg de zwarte lemuren gezien, een boa, andere slang en kameleons. Met een lokale gids is het toch anders. Enfin, het was een mooie tocht, lekkere lunch en moe, maar voldaan terug.

En nu is het alweer weekend. Ik zit voor een nacht in een resort op het eiland Komba.  Op het kaartje kun je zien, dat ik er zit. Nosy Ambariovato is de Malagaskische naam van Komba. Vanaf het kamp kijken we uit op dit eiland. Een vissersdorpje op het eiland, dat op dagjes toeristen is gericht. Een hele straat met souvenir winkeltjes, maar geen supermarkt. Alle voorraad voor hier moet men ook uit Hellville halen. Heerlijk ,weer een kamer met eigen douche en wc, daar kan ik nu zo van genieten.

Er is hier een parkje, waar ze de zwarte lemuren  bananen voeren. Ze zijn dus wel wild, vrij om te gaan waar ze willen, maar bananen zijn erg lekker. Ik ben eigenlijk tegen het voeren van wilde dieren, maar…… toch wel heel leuk om hun vacht en handjes te voelen……werd me gezegd en het spijt me ik was zo omgekletst.  Het was enig! Ik moet bekennen, dat ik ervan heb genoten. Er was  een moeder met een heel kleintje en ik heb 2 jonkies kunnen voeren. Terwijl ik dat deed besprong een grotere mij , maar het was ok. Ze zijn niet agressief.

 De vrijwilligers, die voor Kerst zijn gekomen, vertrekken vandaag. We zijn nog met 4 vrijwilligers over, allen voor het zeeproject.  Het programma is nog steeds naar onze zin. We “hangen” minder, al heb ik het gevoel, dat ik wen aan het hangen en het minder als vervelen ervaar.  Vooral de twee vrouwelijke stafleden helpen mij goed, als ik daar behoefte aan heb, zoals langzamer lopen door het bos. 

Dit wordt mijn laatste week in het kamp. Volgende week zaterdag vertrek ik. Eerst nog een nachtje in het gezellige Tamana Hostel en volgende week zondag vlieg ik naar het vaste land van Madagascar om nog tien dagen daar rustig rond te reizen. De baobab bomen en het regenwoud staan op het programma.

Ik hoop dat jullie het nieuwe jaar goed zijn begonnen en wens jullie gezondheid, geluk en liefde toe voor 2019! Veel liefs van @nkie

Kerstweek Frontier

Nadat ik mijn vorige verhaal op het log had gezet heeft het 2 dagen overdag heel veel geregend, vervelend, maar ik beleefde wel wat moois!

Maandag zijn we naar het prachtige eilandje Iranja gevaren, een stuk ten zuiden van Nosy Be. Onderweg hevige regenbuien, maar de kapitein was oplettend en…… WHALESHARK. Het seizoen is voorbij, dus ik verwachtte niets, maar we kwamen een “kleine” walvishaai van 4 a 5 meter tegen!!! Hij was nieuwsgierig en we konden het water in om hem te zien en op de foto te zetten. En toen…….. MANTA! Ja hoor, ook een manta rog draaide cirkels voor onze neus om het krill z’n mond in te scheppen. Bij hem waren 4 devil rays, een kleiner soort roggen. Geweldig vond ik het en daarna nog een keer het water in om de walvishaai nog een keer te zien.

Intussen was de zon gaan schijnen en we kwamen aan bij het idyllische eiland met palmbomen en poederwit zand. De lunch met vis en garnalen was heerlijk en toen begon het weer te regenen, maar de dag kon voor mij niet meer stuk!!

Eerste Kerstdag ben ik naar het dorp naast ons gegaan. Rond half negen zou de mis beginnen, mensen kwamen binnendruppelen, vooral kinderen met mooie feestjurken. Iedereen netjes en mooi aangekleed. Ik had alles willen fotograferen, maar ik voel me dan teveel de toerist en vind dat het teveel inbreuk op hun privacy doet. Het “kerkje”, was eigenlijk een versierd gewoon huis, waar zo’n 40 personen op banken konden zitten, maar er werd steeds meer naar elkaar toegeschoven. Ik ben in de deuropening gaan staan om niet een andermans plek te bezetten en kreeg daar een stoel aangeboden.Enige jongemannen zaten buiten en verzorgden het ritme bij gezangen door op een plastic jerrycan te trommelen en met een soort rammelaar. De priester werd om half 10 voor onze neus aangekleed en begon de dienst. Halverwege kwam hij naar mij toe om te vertellen, dat het wel heel speciaal was dat God een persoon naar zijn eigen gelijkenis naar ons had gestuurd. Dit in het Engels, terwijl hij naar buiten keek of er nog anderen waren, jammergenoeg niet, al mijn collega’s waren in het kamp gebleven. Zij grepen niet de kans om iets van een andere cultuur mee te maken. Daarna heeft de priester ook 3 baby’s gedoopt. De wijn en hosti’s werden uitgedeeld, zang, collecte en een beetje dansen. Tegen 12 uur ben ik terug naar kamp gegaan en de rest van de dag brachten we door met het voorbereiden van eten, kaarten en “hangen”.

De volgende dag was gewoon werk gepland en daar waren we blij mee. De staff had deze dagen een voller programma gemaakt, zoals we gevraagd hadden. Er kan niet vaker gedoken worden, maar we hebben meer info over hun research gehad en verschillende documentaires van de BBC bekeken. Overdag was het eb en de zon scheen weer volop, dus de beach clean en mangroves meten werden later op de middag gedaan. Midden op de dag valt er geen wandeling te maken, want dan is het veel te warm.

Na de Kerst vertrokken de 2 gezellige, initiatief rijke Zweedse meisjes, jammer. Zij waren 3 maanden geweest! Er zijn 2 nieuwe meisjes bijgekomen, maar die bijven maar kort, 1 en 2 weken, want Frontier heeft een kerstaanbieding gehad. Die hele reis hierheen voor zo kort, ik moet er niet aan denken! Het zee project heeft nu maar 4 vrijwilligers. Twee, ook Zweedse, maar saaiere meisjes, Esther, wiens tenen gelukkig weer beter zijn, zodat ze kan meedoen. Ze heeft 2 weken met zwerende tenen gezeten en geen klacht geuit, knap vind ik. En dan ikzelf dus op halve kracht omdat ik niet mag duiken. Door de regen was het zicht onder water erg zanderig, zodat ik ook slechts een enkele schildpad tegen kwam. We verwachten nog 2 nieuwelingen, maar druk is het dus niet in het kamp. Ik heb het gevoel iets meer contact met de stafleden te krijgen, dus dat is fijn. Deze week hebben we een positieve evaluatie gegeven, dus de zaken zijn verbeterd. Ik blijf moeite met de hygiëne houden, maar pas me erop aan.

Gisteravond hebben we met 6 personen in het dorp gegeten. De vrouw van de chief had weer gekookt, maar deze keer viel het wat tegen, geen vis, maar stukjes van iets wits op een stok, dat onbestemd en niet lekker was. Salade was wel heel goed.

Dit weekend zit ik heerlijk 2 nachten in het hostel Tamana in Hellville en heb een prachtige kamer met eigen badkamer, extra genieten dus. De eigenaresse heeft me geholpen met het plannen van de 10 dagen, die ik na het kamp in Madagascar heb en ik verheug me erop!

De komende 2 weekjes kamp gaan nog lukken!

Ik wens jullie een goede jaarwisseling en een gezond, mooi 2019!

liefs van @nkie

Palmbomen, maar geen paradijs!

Om met de deur in huis te vallen: Nee, leven zoals de autochtonen hier is geen paradijs. Ik heb vooral last van het gebrek aan hygiene. Gelukkig is er genoeg water, dus wassen is mogelijk, maar na een douche sta je meteen weer in het zand. Kleren was je in een teiltje. vlekken, maakt niet uit. Vette pannen schoonmaken? met koud water en zeep Borden en bestek gaan nog wel na de koude afwas door een bak met licht chloorwater.Het kamp is 9 jaar oud en alles ziet er oud uit, dingen zijn stuk en worden niet gemaakt. Het is niet stimulerend om schoon te maken of het kamp netjes te houden. Gelukkig gebeurt het wel, maar minder dan ik zou willen. We hebben corvee, maar de een doet dat serieuzer dan de ander. Alles wat verbrand kan worden( zelfs hard plastic ) wordt verbrand als het droog is. Wat doe je met wat niet verbrand kan worden? Ligt op een hoop te roesten. Ik zou het ook niet weten. Voor de eetrestanten zijn er kippen, Hoera! Het is wennen na alle goede verzorging, die ik in de andere projecten had. Corvee doen vind ik niet erg ,toch tijd genoeg.

Het research werk is afhankelijk van eb en vloed. Duiken gebeurt met vloed en dan snorkel ik. Gelukkig heb ik een projectje voor mezelf gevonden. Foto’s maken van de schildpadden, die ik tegen kom.De staf wil nl een catalogus maken voor identificatie van de schildpadden. een kolfje naar mijn hand, omdat ik daar ervaring mee heb ( giraffen, olifanten….)

Alleen voeren de vrijwilligers hier geen data in zoals ik gewend ben. Dat doen alleen de stagiaires en staf. We hebben sowieso weinig verantwoordelijkheden. Hard werken is het niet er wordt veel “gehangen”.

Bij eb gaan we 2x per week vuil op het strand rapen en 2x p. w. mangrove bomen meten en hun conditie bepalen. dat duurt een half uurtje per keer. Zelf verzorg ik de mangrove zaden, die in potjes staan en als ze blaadjes hebben gaan we ze in zee terugzetten.

Het zeeproject heeft nu maar 2 stafleden. Slechts 6 vrijwilligers, maar voor de research hebben ze meer mensen nodig. Als het rif niet te diep is, kan ik mee om te snorkelen, maar dan moet er iemand van het Bosproject mee, want men mag niet alleen snorkelen. Op het “home reef” vlak voor het kamp mag het wel, want daar is minder bootverkeer. Fijn, want ik doe het graag alleen. De schildpadden zijn rustiger als er maar een persoon boven hun hangt. De duikers moeten namen van vissen, koralen en andere zeedieren leren voor de research, vaak Latijnse namen. dat vind ik niet erg om niet te doen.

Met het bosproject ben ik ook een paar keer mee geweest. Vooral de lemuren vind ik leuk. Het zijn geen apen, maar wel primaten ( zoals wij) Ze hebben zich zelfstandig ontwikkeld op het geïsoleerde eiland. Er zijn 5 families met een groot aantal ondersoorten. De kleinste is zo groot als een grote muis, de grootste staand zo’n 75cm, die komt alleen op het grote eiland voor. Er zijn op Nosy Be drie soorten. De kleinste, mouse lemur, heb ik in het donker kunnen zien, schattig. De Sportive lemur is 30 cm groot en zagen we ook bij avond. Ze bezoeken het kamp ook wel. De grootste hier heb ik alleen nog vluchtig gezien, springend door de bomen. Die heb ik nog in de planning voor overdag, maar is nog niet gelukt. Toen we een keer gingen kwamen we een stuiptrekkende hond tegen. heel naar. Ze zijn bang voor vergiftiging of honds dolheid, dus we mogen de honden niet meer aanraken.

Gister hebben de mensen wat meer met elkaar gepraat en bleek, dat alle vrijwilligers zich vervelen. We krijgen niet genoeg te doen en de telefoons kunnen niet altijd opgeladen worden, dus die uitweg hebben ze niet. overigens werkt mijn zonnepaneeltje met Bas z’n power bank uitstekend, dus ik kan mijn tel wel opladen. De staf reageerde positief op de kritiek en hebben voor volgende week meer activiteiten gepland. Ze zijn gebonden aan een klein budget en kunnen daardoor ook minder dan ze zouden willen.

Met mijn gezondheid gaat het redelijk, ik heb al 2 weken gehoest en dat ging naar mijn hoofd, maar het lijkt beter te worden. Overigens zijn allerlei mensen steeds niet lekker en verkoudheid heest bij velen. Alles bij elkaar geen heel vrolijk verhaal.

Maar ik wil positief eindigen: Zo in het tropische woud zitten doet me erg denken aan Sorong van vroeger. Daar liep ik met mijn vader langs het strand en ging door de dorpjes van de Papoea’s lopen. De dorpen hier lijken daarop, maar…….. de tijd verstrijkt en er zijn nu zonnepanelen, dus elektra en ik zag een glimp van een tv!!! Het snorkelen , wat ik ook in Sorong deed, is heerlijk. Het koraal ziet er best goed uit en ik geniet van de vele kleurrijke vissen. De grote jongens zijn weggevist, maar schildpadden komen we dus wel tegen en dat maakt me blij.

Natuurlijk wens ik jullie allen hele fijne feestdagen. Ik zal nog foto’s uploaded en ook een van onze Kerstboom, want daar kan ik nergens te wereld dus onderuit!

Veel liefs van @nkie

Eerste week Frontier vrijwilligerskamp

Maandags heb ik de hele dag in het hostel zitten wachten, heel vervelend, er was een misverstand tussen de stafleden, dat ze van elkaar dachten, dat ze mij gezegd hadden dat de boot tussen 12 en 13 uur zou vertrekken. Ik heb ze om 11 uur nog gezien en was daarna nog even in mijn kamer in slaap gevallen. Ze hadden me gezocht. Ik zag steeds niemand en om 4 uur had ik er genoeg van en ben de nummers gaan bellen, die ik had. Geen antwoord, rondgevraagd, bij de receptie konden ze me zeggen dat er nog een boot zou gaan.

Rond 5 uur kwam een staflid zeggen dat ik snel naar de boot moest en ze heeft mij gebracht. Ik kwam bij het kamp aan met de “chief” van de regio, maar het was een vervelende start, omdat de anderen er al waren.

Maar …..... er was een grote verrassing voor me! Ik kreeg een eigen KAMER MET BED EN MATRAS!!!Daar had ik niet op gerekend en was ik erg blij mee. Ik heb een stafkamer gekregen. geweldig!

De groep is deze week 16 mensen groot, ik weet nog niet wie wie precies is en er is wisseling vd wacht bij de stafleden, dus ik doe het leren kennen rustig aan. Wel is er een Nederlands meisje van 21 jaar, die duikt en ook deze week is gekomen, dus we zoeken elkaar op om even bij te kletsen en te horen wat zij heeft uitgevonden, wat ik nog niet weet.

De stafleden zouden communicatiever kunnen zijn. Je moet alles vragen, want ze vertellen weinig uit zichzelf. Er zijn drie projecten : Bos project, Beach project en Zee project. Ze zeggen dat ik bij het Beach project hoor, maar er zijn te weinig stafleden, dus Beach project bestaat eigenlijk niet en ik als enige vrijwilliger , hang er wat tussen in.

Van mij wordt verwacht dat ik deels met het zee en deels met bos project mee doe. De eerste dagen was het erg wennen, maar toen ik woensdag erg moe was heb ik in de middag en avond niets gedaan. Daar was geen commentaar op. Van de nood een deugd gemaakt.

Laatste dagen voel ik me beter en vraag meer. Twee Zweedse meisjes, een Engelse en Portugese( van het bos project`) allen vrijwilligers, zijn erg hulpvaardig, dus ik ben aan het landen.

Met het zee project heb ik 2 keer Beach clean gedaan. Afval verzamelen op een traject, kijken wat het is en dit opschrijven, zodat ze kunnen inventariseren wat er vooral aan afval is. Ook 3 keer gesnorkeld, maar dat doe ik voor mijn lol. Welke research er gedaan wordt zal ik volgende week horen. Een vd keren was het echt heel mooi, daar ga ik zeker terug.

Met het Bosproject ben ik een paar keer op stap geweest. De tochten door het bos zijn best zwaar voor mij. Klauteren over boomstronken, heuvel op en neer, soms glibberig, ik raak buiten adem. Gelukkig houden ze soms rekening met me, maar ik ben steeds de laatste. Het is leuk, want ik heb al lemurs gezien, een slang, 2 soorten kameleons, hagedissen, vogels. Naar dat alles doen zij onderzoek, dus wordt er data verzameld.

Het weer is warm, tussen 25 en 35 graden. Grotendeels zon gehad, maar de eerste nacht een storm, vlak boven ons harde donderknallen. Dat was heftig en overal stond water en was het modderig. Daarna wel nog vaak donder ver weg, maar geen regen gehad, dat valt mee, maar het regenseizoen begint in 2e helft December…..

Nu is het weekend en zijn we vanmorgen uit het kamp vertrokken met de boot naar Hell ville , de hoofdstad van Nosy Be en naar hetzelfde hostel. Met vier andere vrijwilligers heb ik een excursie over het eiland gemaakt. Eerst naar een heilige boom, wat een Banjan tree bleek te zijn. Ik herkende hem uit Hawaii. Hij maakt eerst luchtwortels aan, die weer stammen worden en zo verspreidt de boom zich over een groot gebied. Ze hadden in de boom een soort altaar gemaakt met rode en witte lappen waar je een donatie kon doen en een wens. Doorgereden naar een waterval, waar we lekker ( het was 31 graden)hebben gezwommen. De tocht voerde over het hele eiland en op een top konden we het eiland overzien en de zonsondergang meemaken.

Terug in het hostel heb ik wat gegeten in gezelschap vd hele groep, maar ze gingen naar een ander dorpje om uit te gaan. Dat zou laat worden en veel drinken, dus ik blijf lekker in het hostel en ga mijn eigen gang.

Tot zover mijn eerste relaas. Ik ga proberen ook foto’s te uploaded, zodat jullie het kamp kunnen zien.

Het gaat mij goed en ik stuur warme knuffels naar jullie, liefs van @nkie

Aangekomen op Nosy Be

AANGEKOMEN op Nosy Be

De reis is goed verlopen, enige vertraging op Schiphol, maar die haalde we weer in.

Er is 2 uur tijdsverschil tussen Nederland en zowel Kenia als Madagascar. Op de luchthaven van Nairobi moest ik 5 uur zoet brengen, maar met wat eten, lezen en winkeltjes kijken was dat snel om. Nog zo’n 3 uur vliegen over zee naar Madagascar. Ook een vol vliegtuig van Kenyan Airways.

Een nieuw (ei) land voor mij, Madagascar. Wat zal het brengen? Na de gezondheids en visum formaliteiten stond er niet meteen iemand van mijn geboekte pension op mij te wachten. Natuurlijk werd ik door taxi chauffeurs benaderd, waar ik heen wilde enz. De truc om dat niet te zeggen, maar te wachten op iemand met een papier met mijn naam en/ of de naam van het pension werkte weer. Na tien minuten kwam er een man met die gegevens naar me toe. Niet ver rijden en rond 4 uur had ik een kamer met eigen badkamer, nog even genieten van de luxe.

Meteen in de omgeving gaan wandelen, want ik wilde niet door de schemer worden overvallen. Een drukke winkelstraat en markt, dat vind ik altijd gezellig. Alles te koop van schoolschriften, borden tot fruit, groente, vis en vlees in de open lucht met vliegen en al……Zaterdagmiddag gezellig druk met locale mensen.

De huizen zijn van steen. Het valt me op dat er muren om de grote huizen staan en overal tralies voor de ramen, geeft mij niet echt een veilig gevoel.

Het pension heeft een heerlijke tuin, daar nog lekker gezeten met een drankje. Tussen 6 en 7uur wordt het donker, binnen vis met salade gegeten en om 8 uur was ik moe, dus naar bed.

Maar ach, mijn kamer is aan de drukke straat kant en die drukte ging ook ’s nachts door. veel wakker geworden, maar ook weer in slaap gevallen. Het bed was heerlijk, daar zal ik nog aan terugdenken komende weken.

Zondag 2 Dec.

Al vroeg wakker, zon scheen en in de tuin ontbeten. De stad hier heet Ivato ontdekte ik tijdens mijn wandeling. Weer heel druk , nu zijn veel mensen keurig gekleed om naar de kerk te gaan. Ik ben even een kerk in geglipt, speciaal ook voor kinderen, wel 60% van de volle kerk waren kinderen. Ceremonie was niet aangepast aan kinderen en ik verstond het natuurlijk niet, na 20 minuten had ik het wel gezien. Geld kunnen pinnen: een flappen!! 10 000 AR is 2,40 euro, dus mijn portemonnee is te klein. In de tuin foto’s gemaakt van vlinders en karmijnrode Madagascar wevertje ( dank Els).

Tijdens de lunch was er een regenbui en om 2 uur ging ik naar het vliegveld. Daar toestanden, omdat ik te zware bagage had, maar met geld op te lossen. Ik verwachtte dit al.

Weer wat vertraging, zodat ik na een hobbelige anderhalf uur durende tocht door de wolken bij schemer landde op het eilandje Nosy Be. Een staf lid van frontier stond me op te wachten. Naar het hostel gereden. Het ligt met uitzicht op zee, maar dat zie ik niet in het donker. Op het dakterras andere stafleden ontmoet. Andere vrijwilligers liggen te slapen, zal ik morgen zien. Het is een zwoele avond. 30 graden en voelt vochtig aan. Heerlijk! Er wacht me een groot bed zonder verkeersader langs het raam! eerst even eten.

Plat Magalaski was rijst met garnaaltjes en spinazie heerlijk!

Maandag 3 dec

Heerlijk geslapen in mijn hemelbed. Het is acht uur en ik zit op ontbijt te wachten. Een paar vrijwilligers ontmoet. Voor het marine project zijn we met zes vrijwilligers deze week, ik de enige, die niet duikt, maar dat verwachtte ik al. Omdat ik niet weet wanneer ik hiervandaan vertrek, ga ik dit alvast uploaden, zodat jullie tot nu weten wat er gebeurd is.

Tot de volgende keer en veel liefs van @nkie

Mijn winter plannen

Lieve Allemaal,

Het is weer zover, ik ga de winter in Nederland ontvluchten.

Vanavond vertrek ik vanaf Schiphol via Nairobi naar Madagascar. Het grote eiland ten oosten van Afrika. In de hoofdstad Antananarivo kom ik morgenmiddag aan en overnacht daar. Zondag vlieg ik naar het kleine eiland Nose Be, waar het kamp ligt, waar ik heen ga. Midden in de natuur, dus dat spreekt me erg aan, maar ik kwam er vier weken van te voren achter, dat het kamperen is in rieten huisjes. (frontiergap.com )

Op de houten vloer slapen zag ik niet zitten en nu gaan ze een matras voor me regelen. Het is belangrijk dat ik goed slaap anders heb ik moeite met functioneren. Het kamp ligt aan zee en er zijn 3 vrijwilligers projecten. Een duik project, een bosproject ( monitoren van lemuren en reptielen) en het beach project, dat ik ga doen. Snorkelen boven een rif om data te verzamelen, kinderen informeren over hoe belangrijk de natuur is en rotzooi op stranden opruimen. Er ligt overal teveel plastic, zoals jullie wel weten.

Als het me lukt blijf ik er 6 weken, dan heb ik nog 10 dagen om Madagascar een beetje te verkennen en eind januari vlieg ik naar Nairobi om daar nog 6 weken naar mijn favorieten Naboisho Conservancy bij de Masai Mara te gaan, waar ik al drie winters geweest ben. ( african impact.com )

Rond 20 maart vlieg ik weer terug naar Nederland onze zomer tegemoet!

Nose Be is een toeristisch eiland, maar ik zit in een afgelegen natuur park en heb daar wel water, maar geen elektriciteit, laat staan internet. Toen ik daarover nadacht besefte ik pas hoeveel dingen je gebruikt, die opgeladen moeten worden. We mogen eens per week naar een dorpje op 45 minuten varen afstand om dingen te kopen of internet te gebruiken.

Contact houden zal de eerste 6 weken dus moeilijk zijn, al zal ik het zeker proberen. Mail of app me gerust. Ik zal weer een buitenlands tel. nummer hebben, maar als ik contact kan maken zal ik blij zijn met berichten van jullie.

Bij deze wens ik jullie dus alvast Fijne Feestdagen en een gezond gelukkig 2019!!!

Heel veel liefs van @nkie

Naboisho, tweede en laatste week

Lieve Allemaal,

Het zit er bijna op, ongelooflijk dat de vier maanden al voorbij zijn! Morgen gaan we naar Nairobi, dinsdag avond vlieg ik naar Nederland en woensdag ben ik weer thuis!! Als ik mijn huis in kom, want ik ben mijn sleutel kwijt geraakt…….

Vorige keer schreef ik dat mijn computer oplader kapot was, waardoor ik hem niet meer kon gebruiken. Wat was ik verbaasd toen bleek dat ze via Nairobi een nieuwe Apple lader konden regelen en in 2 dagen had ik hem!!! En dat terwijl ik midden in de bush zit!

De laatste week hier in Naboisho is fijn geweest, maar rommelig. Allerlei plannen verliepen anders.

In de nacht van maandag op dinsdag heeft het zo lang en hard geregend, dat de Talek rivier super vol met water stond. Het leek wel een wild water rivier, waar je op kunt raften. We moeten regelmatig door die rivier heen en meestal staat er maar een paar cm water in. Spannend en ook veel modder. Komisch was dat we al door veel modderpoelen heen waren gekomen en toen op een grasvlakte , waar olifanten waren, vast kwamen te zitten. Het duurde 2 uur voor we eruit getrokken werden. De olifanten waren intussen vertrokken.

Op weg naar een stuk om dieren te tellen hoorden we apen gillen. Dat is een waarschuwing dat er katten in de buurt zijn, dus wij op zoek en een luipaard gevonden! Minder geteld , want we moesten helemaal om de rivier heen rijden om hem te vinden. Dat kostte tijd. We tellen tegenwoordig ook met app’s en een keer bleek onderweg, dat ze vergeten waren de telefoon op te laden, haha, weer ander plan gemaakt.

Trouwens tot mijn genoegen is coordinator Carol afgelopen maandag aangekomen, dus het was gezellig, dat zij erbij was om van alles te regelen, hoewel haar plannen steeds door iets geboycot werden! Onze driver Francis had een paar dagen vrij, omdat hij een examen moest doen en Josphat, een collega nam zijn werk over, maar in het dorp, waar we heen moesten, reed hij zonder goed te kijken achteruit tegen een andere auto aan. Boeiend om te zien hoe dat opgelost werd. Eerst wordt de schade bekeken, dan staan ze allemaal 5 minuten zonder te praten te kijken, besluiten de garage erbij te halen, maar die man was op de hand van de tegenstander en vroeg een te hoge prijs. Wat blijkt, er speelde ook nog dat ze van 2 verschillende stammen waren, anders was het soepeler opgelost en had geen 45 minuten geduurd. verzekering??? nooit van gehoord!

Deze week ook weer genoten van alle jonge zebra’s, wildebeesten ( ik heb duizenden volwassen zebra’s en wildebeesten gezien) en leeuwen welpjes van 3 tot 9 maanden oud. De luipaard zagen we vier keer, ook met een buit in de boom. Een cheetah was aan het jagen op Thomson gazelles, tevergeefs, maar een troep leeuwen had wel een grote zebra te pakken.

Voor jullie wordt het misschien wat eentonig, maar ik blijf het spannend vinden en extra leuk om foto’s voor identificatie te nemen, evenals de data. Mijn samenwerking met collega Nic ging steeds beter en we hebben alles samen gedaan, wat meer voldoening geeft.

Na die regen stortbui, hebben we dagenlang zon en blauwe luchten gehad, gelukkig wat warmer.

Nu zondag half zes regent het voor het eerst weer. Het internet is de hele dag knudde , dus ik weet niet of het lukt dit op mijn log te zetten.

Ik neem wat zon en warmte mee naar huis voor jullie, al hoorde ik dat het de afgelopen dagen ook mooi was.

Fijn dat jullie mij zo trouw gevolgd hebben, tot een volgende keer en ook graag in levende lijve!!!

Dikke knuffels van @nkie

Naboisho Conservancy, eerste week

Lieve Allemaal,

Het is weer ongelooflijk wat ik hier allemaal zie! De eerste drie drives, zagen we elke keer leeuwen met kleintjes en een Cheeta met 2 kleintjes.

De gidsen zaten uit te rekenen, dat er op dit moment in dit gebied 4 families leeuwen zijn. Zo’n vijftig leeuwen bij elkaar, 19 volwassenen en de rest welpen van verschillende leeftijden. De welpjes, die ik vorig jaar in januari zag, zijn gedood, maar daarna is de situatie tussen de mannetjes leeuwen gestabiliseerd en zijn er dus veel welpen geboren. In de toekomst, als de welpen volwassen worden zullen er wel weer verjaagd worden, maar nu geniet ik van het zien van alle welpen. Ze spelen met elkaar zoals onze poezen, klimmen in bomen en drinken bij diverse moeders. Vrijdag avond zagen we zelfs 2 families.We zagen een leeuwin alleen lopen en later bleek dat ze op weg was naar haar familie. Een welp was erg in de auto geinteresseerd en klom ertegenop om op het canvas te knabbelen. Nic ,mijn collega vrijwilliger en ik waren niet bang en vonden het prachtig. Heleboel foto’s gemaakt om ze te identificeren en video’s van de spelende welpen.

Er is veel voor ze te eten, want er zijn ontelbaar (gelukkig tellen we alleen in bepaalde gebieden, twee keer per week) veel wildebeesten en zebra’s allemaal met kleintjes. Die zijn ook schattig. Een wildebeest stond op het punt te bevallen, we zagen 2 hoefjes in het geboortevlies uit haar steken. Ze was omringd door anderen en ze liepen weg toen we eraan kwamen, dus hebben we ze met rust gelaten, ook al had ik dat graag gezien!

Op de 2 dagen, waarop we geen leeuwen zagen, hebben we kuddes olifanten gezien, die tot vlakbij de auto kwamen. Ook met kleintjes. Een mannetje, die we alleen tegen kwamen, wilde de baas spelen en ons wegjagen. Grappig was dat als we wegreden hij achter ons aan kwam en als we stopten, kwam hij weer dreigen tot vlak voor de neus van de auto! Dat zijn geweldige ontmoetingen! Vrijdagavond na de leeuwen kwamen we terug in het donker in het kamp, toen olifanten in het lamplicht van de auto verschenen. Wel veertig olifanten liepen om het kamp heen te grazen en struiken te eten. Je kon ze goed horen, maar niet zien, want we moesten op gepaste afstand blijven.

Heel special was dat Francis, onze gids, nog bij daglicht een aardwolf ontdekte. Hij, de aardwolf, moest zijn behoefte doen en was daarom uit zijn hol, want daarna rende hij heel snel weer terug. Normaal komen ze er alleen ‘s nachts uit!

Naboisho ziet er heel groen uit. Na grote droogte is 3 weken geleden vervroegd het regenseizoen begonnen. Overal groeit gras, maar nog niet zo hoog, dat de dieren zich erin kunnen verstoppen, dus ideaal om ze te spotten. Regelmatig regen, afgelopen week en temperaturen onder de 20 graden, een goede therapie voor mij om de positieve kanten te zien. Maar ik moet toegeven dat we tijdens de drives slechts spetters hebben gehad en het vooral in de nacht regent. Dat maakt het makkelijker voor mij!

Toen ik aankwam heb ik coordinator Carol gezien, maar zij bleek terug naar huis te gaan voor een familie aangelgenheid. Jammer, maar hopelijk komt ze morgen terug. De andere bekenden zijn Soila, die schoonmaakt, en gids Francis, die intussen een extra jaar ervaring heeft en naar mijn mening erg goed is. Hij neemt de tijd, rijdt rustig en maakt off road geen struiken kapot. Knap, want het is in de modder vaak geglibber! Nic uit Zwitserland is de enige andere vrijwilliger, maar gelukkig is Anna ook gekomen. Zij doet een masters onderzoek naar gras en is hier voor 10 weken. De vrouwen zijn in de minderheid, want 2 mannen in de keuken en er waren nog een paar onderzoekers voor een paar dagen. Die zijn intussen vertrokken.

Een ervan was Stratton, die o.a.Martial Eagle onderzoek doet.Ik zie hem elke keer een paar dagen. Hij vroeg ons een Martial Eagle voor hem op te zoeken, want deze had een prooi te pakken en hij wilde weten wat de prooi was. We vonden de grote roofvogel, maar de resten van haar prooi waren niet te vinden.

De pech, die ik heb, is dat de oplader van mijn computer stuk is. Ik moet andermans computer gebruiken, dus ben beperkter in mijn mogelijkheden. Ik zal mijn gmail adres regelmatig controleren. Whats appen lukt redelijk, gezien het beperkte internet hier.

Ik voel me weer een geluksvogel met al deze ontmoetingen.

Mijn laatste week gaat in en ik ga nog even heel erg genieten!

Heel veel liefs van Ankie