Terug in Tofo

Lieve Allemaal,

Ik ben verlaten, maar eerst terug naar een week geleden…..

De reis terug naar Tofo duurde “slechts” 11 uur, redelijk comfortabel in een busje. Deze chauffeur kende de weg en het busje en durfde sneller te rijden. We werden dus rond 5 uur ’s middags welkom geheten door de eigenaresse en het personeel van de Albatroz Lodge. De cycloon was 11 dagen geleden. Meteen rond gaan lopen. Er was wel al veel opgeruimd, maar de restoratie was nog niet echt begonnen. Het materiaal moest nog aangevoerd worden. Wij, Karl, Lennart en ik, kregen een ander huisje, want in het dak van ons huisje zat een gat en het afdak boven ons terras hing op half zeven.

We waren alle drie blij weer terug te zijn. Maandags had Katie gepland om het kantoor weer in orde te maken en de donatie spullen, die we hadden meegenomen in zakken per school en weeshuis te verdelen. Dinsdag gingen de mannen verder met hun duik cursus en ik zou op ocean safari gaan, maar het was te winderig. Dan is het zeeoppervlak te ruig, maar kun je wel duiken, omdat het onderwater rustiger is. Ik ben met Messias, de Mozambikaanse coordinator voor de sociale projecten, naar een kleuterschool gegaan om wat spullen af te leveren. Het Duits/ Moz school hoofd was na de cycloon hard aan het werk gegaan en ze hadden het dak van hun school al hersteld, dus de kinderen waren er gewoon. Ze zaten onder een afdak in een kring een soort kringgesprek te houden. De helft van de kinderen ging naar huis en de rest kreeg een warme lunch en ging middagslaapje doen. Toevallig had het personeel vergadering, waarvan ik niets verstond, omdat alles in het Portugees ging. Er waren 3 Duitse stagiaires, die na drie maanden in Moz. gezin al goed Portugees praatten. Zij blijven een half jaar.

Woensdag werd het eindelijk mooi weer, de zee werd steeds vlakker, minder wind, wat het wel warmer maakte, maar een rustige zee is fijner op de boot. Woensdag, donderdag en vrijdag ben ik weer met de boot eropuit geweest. De eerste 2 dagen alleen bij een rif gesnorkeld. Het zicht in het water was heel helder, wat betekent, dat er weinig plankton in zit en er dus geen grote plankton eters, zoals manta en walvishaai, naar de oppervlakte komen. Vrijdags zijn Karl en Lennart met ons mee gegaan. Zij hebben hun Open Water ( Duik) brevet gehaald, dus dat was een felicitatie waard! Vanaf de boot en snorkelend heb je meer kans een walvishaai te zien, dus zij mee. We hebben wel dolfijnen gezien, maar geen walvishaai, jammer, want het was hun laatste kans hier nu.

Een stel vrijwilligers van Swaziland waren hier ook op vakantie en die hebben we een paar keer gezien, maar verder brachten we de avonden met z’n drieën door en werden de gesprekken steeds interessanter. Ik heb genoten van het contact met de jonge mannen, toffe , serieuze kerels. Vrijdagavond hebben we met Katie samen als afscheid in het centrum van het dorp gegeten. Heerlijk super verse tonijn op hete steen gebakken! Daarna Live music, maar er wordt nauwelijks gedanst, jammer vind ik dat. Vrijdag nacht om 3 uur vertrok Karl. Ik heb hem uitgezwaaid, maar was te slaperig om het te beseffen. Hij ging via Swaziland terug naar huis, Noorwegen.

Zaterdag ben ik bij laag water in de baai van Inhambane gaan snorkelen, een soort waddengebied met soorten mossels, zeegras en veel klein leven. Twee zwarte zeepaardjes gezien( ongeveer 12 cm groot), veel kleine vissen en een paar levende schelpen, dus nog met de slak erin. Ik ben altijd blij als ik dat zie, want er zijn nog zo weinig schelpen in zee te vinden, omdat alles geraapt en verkocht wordt.

Lennart maakte er een rustige dag van, maar eind vd middag zijn we nog gaan zwemmen, wel een uur in het water gedobberd, zoals we ook met Karl hadden gedaan. Die avond weer bij Albatroz gegeten. In het restaurant van onze Lodge krijgen we al onze maaltijden, prima eten. Afgelopen woensdag is men overal in de buurt met het herstellen van huizen begonnen en alles wordt opgeruimd. Ik bewonder de mentaliteit hier, niet zeuren, gewoon doorgaan. De natuur kun je niet dwingen.

Vandaag, zondag maak ik er een rustige dag van. Met Lennard kletsend en foto’s gekeken tot hij om 12 uur opgehaald werd. Hij gaat naar een leeuwenproject bij de Victoria Falls, ziet er interessant uit. Karl en hij wilden beide hier niet weg. Ze zouden voor 4 weken komen en ze hebben eigenlijk maar 2 weken voor het project gewerkt en dan ook nog hun brevet gehaald. Fijn voor hen, maar daarna zou het brevet pas effectief zijn voor het marine project. Nou, ja, we hebben Swaziland er ook als ervaring bij.

Ik voel me nu dus wat verlaten, iedereen weg en voor zover Katie weet, komen er komende 2 weken geen nieuwe vrijwilligers. Het zal wel weer wennen , maar ik heb geboft met de vrijwilligers met wie ik deze winter heb samengewerkt. Zes van de acht vond ik echt aardig en 2 waren ok, dat ene meisje, toen ik hier aankwam, heb ik niet mee samengewerkt.

Het is de laatste dagen zweten geweest, dus ik stuur jullie een pakket aan warmte toe, dan kan de lente beginnen.

Veel liefs van @nkie

Swaziland 2

Lieve Allemaal,

Het was me een weekje wel, echt genieten was het hier niet, al wil ik niets slechts van Swaziland zeggen. Het wordt wel het Zwitserland van Afrika genoemd. Rondom bergen ( niet zo hoog als Zwitserland) en groene weilanden met koeien, het Milka effect. De mensen zijn erg aardig en er wordt Engels gesproken, dus wat makkelijker dan Portugees.

Maar…….het heeft bijna aldoor geregend, als het een paar uur droog was waren we blij. Dus alles vochtig en modderig, ook mijn droge kleren voelen klam aan. Vaak onder de 20 gaden. Zoals ik al schreef gaan vele projecten dan niet door , dus er werd veel rondgehangen. Niet ik, want ik bleek ingedeeld bij een kleuterschool, waar de kinderen heel trouw heen kwamen. We hadden elke dag 25 tot 30 kinderen van 4-5 jaar oud. Er werd net begonnen met een nieuw onderwijs programma, dus ik kon aan de bak. Een leuke kleuterjuf Zodra genaamd, die veel in liedjes vorm aan de kinderen had geleerd. Ze doen alles in het Engels, want dat moeten de kinderen ook, als ze naar de Basis school gaan. Ik verdeelde mijn tijd tussen de klas en de keuken, want de eerste 2 dagen was er een Oma, die kookte. De kinderen kregen een bord rijst met vlees en wat flinters groente. Vaak de enige maaltijd, die ze krijgen. Daarom was ik ontsteld, toen woensdag bleek dat er geen kokkin was! Wat nu? De oplossing was broden kopen en suiker, ze kregen 3 droge witte boterhammen en een kop suikerwater!!! Niet erg voedzaam. De volgende dag hetzelfde liedje en gelukkig was er vrijdag wel een Oma en was die van maandag ook komen helpen. Rijst met worst en 2 schijfjes wortel. Ik was al blij dat ze een warme maaltijd kregen met al die regen! Buiten spelen kon ook niet vaak en we lieten ze cijfers kleuren en overtrekken. Ik vond het leuk, maar ik was na elke ochtend gevloerd en had 2 keer hoofdpijn. Toch goed dat ik voor dieren projecten heb gekozen!!!!

In de klas zaten geen gehandicapte kinderen, maar de kokkin van vrijdag had een zwaar lichamelijk gehandicapt jongetje bij zich. Ze had hem in de keuken op doeken neergelegd. Toen ik bij hem ging zitten en hem aaide en wat masseerde kwam er een lach op zijn gezicht. Het was voor mij alsof de zon doorbrak, zo mooi!!!! Wat een cadeau! Komisch was dat ik eerst dacht dat hij een meisje was, dus steeds zei ” wat ben jij een mooi meisje, je hebt prachtige ogen” En dan lachte hij, maar hij lachte mij dus uit!!! Zo leuk!

“s Middags ben ik 2 keer mee geweest naar home work class. Kinderen kwamen naar een buurtcentrum, waar de vrijwilligers een op een met de kinderen hun huiswerk doornamen, helpen met rekenen, taal en lezen. Daarna voor de ontspanning een spelletje doen. Was elke keer leuk, ik had slimme kinderen. Zij kregen na afloop een bordje met 2 stuks fruit, wortel en chips.

Ontbijt en lunch moeten we zelf klaar maken met spullen, die voor ons gekocht waren, aangevuld met wat je zelf kocht en ’s avonds werd er voor ons gekookt. Bij de maaltijden en daarna met vrijwilligers en mensen, die hier werken of op vakantie zijn, zitten praten. Lisette was er nog tot woensdag en Engelse Cecilia ( 54jr) werkt als vrijwilliger in kantoor om het nieuwe onderwijs programma te begeleiden.

Lidwala is een backpackers Lodge met enige aparte huisjes voor 2-3 personen en het is een komen en gaan van mensen. Drukke boel, niet wat ik gewend ben, heeft voor en nadelen.

Woensdag kwam het heerlijke bericht voor ons dat we zondag terug kunnen naar Tofo!!! Tranen van blijdschap voor mij. Ik ga daar liever helpen. Het weer is daar ook nog regenachtig, maar warmer.

Vandaag , zaterdag, is het trouwens wel droog geweest en warm, maar nu eind vd middag weer bewolkt en er kwam een denderende onweert bui. Mijn enige vest was nodig, want warme kleren heb ik in Tofo gelaten.

Morgen om 6 uur vertrekken we en dan ga ik “met plezier” 14 uur in de bus zitten om terug te gaan naar het mooie strand van Tofo om te bekijken hoe de zaken er daar voor staan. Hoe het met internet zit weet ik niet, maar hier was dat ook geklooi. Foto’s uploaded begin ik niet aan, omdat de gewone mail al een probleem is. What’s app werkt wonderwel nog het best.

Dus……… terug naar het Tofo avontuur zoals het er nu uitziet.

Jullie hebben intussen ook een storm te verwerken gehad, las ik, maar het schijnt meegevallen te zijn. Nog een maandje en dan kom meegenieten van het Nederlandse weer.

Veel liefs van @nkie

Swaziland 1

Lieve Allemaal, nog even een bericht, omdat ik als reactie de vraag krijg hoe het nu is en wat de plannen zijn.

Lisette, Leonard, Carl en ik zitten vier nachten in een vakantie huisje, omdat er geen plek was in de Lidwala Lodge, waar de vrijwilligers van Swaziland zitten. Morgen, maandag verhuizen wij daar wel heen.

Nadat we goed geslapen hadden, zijn we met Sarah naar Lidwala Lodge gegaan, waar ook het kantoor van AOA is en we hebben wat andere vrijwilligers ontmoet. We voelen ons allemaal wat ontheemd. Er is goede wil om er hier ook wat van te maken, maar het is overschakelen. Zelf merk ik dat ik bijv geen zin heb om me weer in een andere taal te verdiepen.

Het weer was vrijdag regenachtig en alles was nat ,omdat ze een regen staartje van de cycloon hadden gehad. Sommige van hun projecten waren ook niet door gegaan, want als het regent gaan de Afrikaanse kinderen niet naar school. Als de zon schijnt moet je er dus gebruik van maken. Vrijdagmiddag zijn we met andere vrijwilligers naar een Crafts center gegaan. Hier werden van parafine mooie dieren gemaakt als kaarsen, maar zonde om te branden natuurlijk. Verder andere souvenirs te koop en allerlei textiel, Soms mooi spullen, maar ik moet niet aan meer bagage denken. “sAvonds hebben we met de vrijwilligers gegeten. Er waren daar wel 30 mensen, dus een drukke boel.

Het weekend is vrij en de mannen gingen een tocht door de bergen doen met overnachting. Liselotte en ik zijn gister naar het Mlilwane park gegaan. Een wildpark hier een half uurtje rijden vandaan en ik herkende het, want ik was er in 2001 met Ineke geweest. Het ziet er nog hetzelfde uit! Leuk om het te herkennen. We hebben een gamedrive gedaan. Interessant was dat er weer andere antilopen waren dan die ik ken uit Kenia en 2 krokodillen, waar van er een bij zijn nest zat, vertelde de gids. Zij heeft eieren gelegd en bedekt, maar blijft er 3 maanden bij waken, zodat ze niet opgegeten worden. Ze verlaat de plek niet, dus eet zelf niet in die 3 maanden. Als de kleintjes uitkomen brengt ze ze in haar bek naar het water, maar 80 tegelijk kan niet, dus door bv jakhalzen en visarenden worden er al een stel verschalkt. In het water zijn de kleine krokodilletjes makkelijk met visjes te verwarren, dus worden zelfs soms door hun eigen moeder opgegeten. Vandaar het verhaal, dat ze hun eigen kroost opeten.

Nog zebra's en wrattenzwijnen gezien, maar niet de hippo’s, die er zouden zijn. Ook hebben we zonder gids een wandeling kunnen maken, wat heerlijk was om de benen te strekken. ’s Avonds zijn Liselotte en ik in een winkelcentrum gaan eten, de keus was fastfood of Chinees, dus het werd het laatste en dat in Afrika!

Weer lekker geslapen en vandaag bezig met schrijven en mailen. De mannen zijn terug en hebben het fijn gehad. Vanavond eten we als “cycloon groep “ nog een keer samen.

Vanaf morgen zijn we ingedeeld in verschillende sociale projecten. De een gaat helpen een keuken bouwen, de andere spelletjes doen met kinderen en ik ben ingedeeld om met gehandicapte kinderen te helpen. Ik ben benieuwd wat dat inhoudt. ‘sMiddags helpen we de kinderen op scholen met hun huiswerk. Dit is voor een week gepland en ze weten, dat we, ik vooral, want ik heb nog 4 weken, terug naar Tofo willen.

Dat is echter afhankelijk van hoe snel ze daar de boel weer werkbaar hebben, dus dat wordt volgende week pas beslist.

Ook hier is het internet onbetrouwbaar, het ene moment kan ik via whatsapp bellen en tegelijk vertrekt een gewoon mailtje niet. Het blijft aanklooien. Reacties op mijn vorige verhaal op mijn log heb ik dus nog niet gelezen.

Wordt vervolgd en veel liefs van @nkie

Cycloon treft Tofo, Mozambique

Lieve Allemaal,

Het waren weer avontuurlijke dagen……..Het is vrijdag 17 febr, 9.00 uur en ik zit op een terrasje in regenachtig Swaziland…….maar laat ik bij zondag beginnen.

Onze dagtocht was een succes, met kano’s zijn we naar een eilandje in de baai van Inhambane gevaren. Daar werden we ontvangen door een wel heel vriendelijk dorpshoofd ( t-shirt, dikke buik, trots op zijn kleinkinderen, ja, hij wist wel van wanten!) Het dorp had 2 kerken, een school en medische post van steen ( later belangrijk…) en verder overal hutten van mooi gevlochten palmbladeren en daken van riet. Her en der een satelliet, zonnepanelen en regenwater opvang. Kindjes stonden voor ons te dansen “money, money, money”, maar we hadden niets bij ons. De lokale lunch smaakte en daarna zeilend terug naar de kust. Maandag ook al zo’n geluksdag: snorkelend zag ik 4 manta roggen, een ervan zwom vlak onder mij langs en een WALVISHAAI! Eindelijk, wat een geluk, wat een prachtig dier!!!!

Dinsdag gingen onze plannen niet door, want het weer werd slechter, te veel wind, hoge golven en slechte voorspellingen…….er kwam een CYCLOON aan !! ’s Nachts drupte er regen op mijn gezicht, terwijl ik in bed lag, ons rieten dak had wat gaatjes, enfin, bed verschoven en verder geslapen. Woensdag was de wind nog erger en tropische buien. Om 3 uur’s middags vroeg Sarah van All Out Africa ons wat spullen te pakken en naar hun huisje te komen, zodat we samen waren, dat was met z’n zevenen. De wind rukte takken van de bomen en speelde met het riet van de daken. Nog een paar uur dacht ik naïef. Tegen 10 uur begon het rieten dak van hun huisje te kraken en zijn we in het donker, ‘als treintje” elkaar vasthoudend gevlucht naar het restaurant, dat van steen was en een solide dak had. Dat was een goede zet. Rond middernacht was het hoogtepunt, het loeide, gierde, kletterde en bonkte om ons heen, maar wij zijn op tafellakens op de tegelvloer gaan liggen en hebben af en toe zelfs een beetje geslapen!

Om 5 uur werd het licht, het stormde nog, maar minder en langzamerhand kwamen meer mensen de ravage bekijken. Hele daken waren van de stenen muren afgerukt en rieten huisjes kapot en ingezakt. Van de huizen van Katie en van personeelsleden van Albatroz waren ook de stenen muren gebroken, dus ze moesten andere woonruimte zoeken en hun spullen redden om ze uit rovershanden te houden! Afschuwelijk!!! De huisjes van de Albatroz Lodge waren allemaal beschadigd, maar niet helemaal kapot. Mijn spullen waren vies en vochtig, maar ik kon erbij. We hebben tafels, stoelen en het terras van het restaurant met z’n allen schoongemaakt.

Sarah en Ginger van A.O.A besloten ( tegen mijn zin) dat het niet veilig genoeg voor ons was om te blijven en we moesten met z’n zevenen opgepropt met bagage ( ik liet de helft achter) in hun auto vertrekken. A.O.A heeft ook in Swaziland vrijwilligers projecten en we zijn donderdag om half elf uit Tofo weg gegaan. Soms lagen er bomen op de weg, maar we konden er omheen. Vooral veel cashew noten bomen, vol in blad en vrucht, waren gescheurd of ontworteld. Overal kapotte huisjes.

We reden naar het zuiden en een 200km verderop langs de kust was alles nog ok. Via Maputo intussen in het donker zoekend naar de juiste weg reden we in 14 uur naar Swaziland. Rond middernacht werden Leonard, Carl, Lisette en ik, verkreukeld bij een huisje gedropt, waar ik snel een bed in kroop. Wat een genot, mijn lichaam uitstrekken in een echt bed!!!!

Intussen is het zaterdagavond en hebben we vernomen, dat cycloon Dineo het wereldnieuws niet gehaald heeft. Jullie hebben dus niet voor me in de rats gezeten, dat is een voordeel. In Mozambique zijn 650.000 mensen hun huis kwijt en er zijn 7 doden. Toch niet niks. In Tofo is men met reparaties begonnen hebben we gehoord.

In de Galapagos maakte ik de gevolgen van de tsunami in Japan mee en nu Dineo in Mozambique. Ik bekijk wel dat ik mezelf in veiligheid breng, maar echt bang ben ik ook deze keer niet geweest. Het scheelde dat ik met andere mensen de tijd kon doorbrengen en niemand was paniekerig.

Het is wennen weer in een nieuw land en ik hoop nog terug te gaan. Binnenkort meer over Swaziland en ik zal proberen foto’s te uploaded.

De sneeuw bij jullie intussen weer weg? Warm liefs van @nkie

Mozambique , TOFO 1

Lieve Allemaal,

Een groet uit Mozambique, waar ik veilig aangekomen ben. En ja, na een paar dagen heb ik de indruk dat het meevalt met het internet, hoewel nu net wel de elektriciteit uitvalt……..........Maar nog even terug naar Kenia, waar ik 2 heerlijke maanden heb gehad.

Mijn laatste dagen in Kenia heeft het behoorlijk geregend, de regen, die ze zo nodig hadden en welkom was. Ik zat in Limuru bij Nairobi, maar hoorde als laatste bericht dat het in Naboisho ook 24 mm had geregend. Ik heb nog wel droog een mooie wandeling kunnen maken.

Woensdag morgen naar het vliegveld gebracht door mijn trouwe Sammy. Het vliegtuig naar Maputo, hoofdstad van Mozambique was niet vol en vanuit het vliegtuig zag ik de natuur groener worden, naar het zuiden toe was duidelijk meer regen gevallen. Met een taxi naar hotel Villa des Mangas in Maputo. Een hotel met een leuke tuin en zwembad in het stadscentrum, goede keus via booking.com. Maputo viel me trouwens erg mee. Ik had een vieze Afrikaanse stad verwacht, maar het centrum is ruim opgezet met brede wegen en overal bomen langs de straten, wat een vriendelijke indruk maakt. Ik voel me er dan meteen meer op mijn gemak. Ik probeerde wandelend de Botanische tuin te vinden, maar dat lukte met vragen niet. Ik had ook geen kaartje of zo. De taal is wel een probleem, want Portugees spreek ik niet en in het algemeen op straat spreekt men geen Engels, zoals in Kenia.

In het hotel heb ik ’s avonds gegeten vergezeld door katten, de huiskatten in dit geval, waarvan er een 3 maanden oud was en vlak bij me in het gras ging slapen.

Over de vlucht van Maputo naar Imhambane had ik een mailtje gekregen, dat die een uur vervroegd was. Ik op tijd naar het vliegveld donderdagmorgen. Het was verwarrend, want mijn bestemming stond niet op de vertreklijst, omdat ( wat pas in het vliegtuig bleek) er een tussenstop gemaakt werd. Ook vertrok mijn vliegtuig niet vroeger. Bij navraag werd steeds gezegd dat het klopte, naar door de taal barrière werd ik in het ongewisse gehouden. Enfin, het kwam goed en ik zat weer in een bijna leeg vliegtuig, zodat ik mijn plek kon kiezen en de kust goed kon zien. Mozambique heeft een kustlijn van 2500 km, voor het grootste deel strand en lagune!!!!

Op het vliegveld werd ik opgehaald, wat aangenaam was en naar Tofo gebracht, waar het project zich bevindt. Tofo t.o.v. Inhambane is als Zandvoort bij Haarlem. Inhambane heet zowel de stad als de provincie.

Ik logeer in de Albatroz Lodge, huisjes tegen een heuvel gebouwd met uitzicht op zee, een restaurant, duikcentrum, genaamd Peri Peri en een gebouw van AllOut Africa, dat het marine project organiseert.

Ik deel een huisje, huiskamer, open keuken, badkamer, 2 slaapkamers met 1 vrijwilligster, die hier een maand is geweest. Het meisje is 20 jaar en ik denk, dat ze bang is dat ik haar zal claimen, want ze zegt nog net hallo en dag tegen mij. Ze is aldoor bezig, telefoon of in haar slaapkamer of weg. Ik heb haar gevraagd of ze over haar ervaring wil vertellen, dan zegt ze straks en verdwijnt. Enfin, ze vertekt maandag, dus ik ga er geen energie in steken en mijn eigen gang gaan ben ik gewend, dus ik zoek alles wel gewoon zelf uit of vraag het aan willekeurige anderen. Twee mensen van het project heb ik even gesproken en zij verwachten mij maandag. Vakantie houden dus! Ik zwem een of twee keer per dag in een heerlijk wilde zee! Aldoor golven en ik ging meteen terug naar mijn kindertijd, waar ik leerde spelen in de golven. De zee is denk ik 28 graden, maar buiten is het boven de 30 en ’s nachts niet onder de 28, warm dus, maar ik heb een fan in mijn slaapkamer.

Mij was verteld waar een markt was, dus ik erheen gewandeld……..een culture shock voor me! Ik verwachtte een lokaal marktje, maar nee, het centrum van Tofo met souvenir markt, bars, restaurants, een supermarktje, duikcentra en zelfs een galerie! Eerst heb ik verdwaasd rondgelopen, een smoothie besteld, waar ik op moest wachten, omdat net de elektriciteit uit was gevallen, ok. Eerlijk gezegd doet het me erg aan het Caribisch gebied denken. Aan de ene kant een relaxte rasta sfeer, aan de andere kant de bedrijvigheid van verkopers van souvenirs, tochtjes en andere spullen. Het is nog wennen na Kenia.

De baai van Tofo is prachtig, een U-vormig strand met zandheuvel, waar tegen voor een deel huisjes gebouwd zijn. “Zelfcatering “ staat er bij de meeste, dus met keuken, maar er zijn genoeg restaurants. De zee is blauw, prachtig. De mensen zijn vriendelijk, maar een gesprek aanknopen is dus moeilijk.

Als ik het zo doorlees vind ik dit wel een saai verslag, maar ja, reizen is niet altijd leuk avontuur en zo weten jullie een beetje waar ik nu zit. Reageer en mail gerust, want ik ben blij met jullie reacties en lees graag over jullie wel en wee. Ik begreep dat het weer kouder wordt.

Trouwens ik las dat er een BULTRUGWALVIS in de Noordzee is gespot!!!!!!! En hier zijn ze op het moment niet!

Veel liefs van @nkie

Naboisho Conservancy 4e week jan 2017

Lieve Allemaal,

Elke keer denk ik, dat ik volgen de week niet zoveel te vertellen heb, maar elke week gebeurt er weer veel.

Deze week heb ik minder grote katten gezien, we misten de goede ogen van Lyn, maar de geruchten waren niet allemaal positief. Men vermoed dat de welpjes van Dada, waarvan ik schattige foto’s heb, gedood zijn, want zij werd gezien met bloederige krassen op haar kop en was weer een het paren. De mannelijke leeuwen, die vorig jaar de macht over genomen hebben, hebben al meerdere welpjes gedood en het is niet duidelijk waarom. Het is bekend, dat leeuwen welpen van andere vaders doden, maar men denkt dat ze nu ook hun eigen kinderen doden en waarom?

Meerdere leeuwinnen hebben welpjes en we hebben er nog 2 kunnen zien, Lokoman met 2 welpjes en Tikki met onbekend aantal welpjes, maar we troffen haar aan, terwijl ze een welpje aan het verplaatsen was. We hopen, dat de leeuwinnen hun welpen goed verstopt hebben, voor ons, maar vooral voor de moordlustige vaders. ( Intussen bestaat het vermoeden dat Lokomans welpjes ook gedood zijn)

Woensdag begonnen we net met kappen van takken, toen onze gids Francis getrompetter van olifanten hoorde. Wij erheen…… we troffen al 5 andere auto’s aan, rondrijdend, want een luipaard was gespot aan de overkant van de rivier. Wij naar de andere kant, waar we een groep olifanten troffen en ook het luipaard zagen lopen aan de andere kant van de rivier, waar wij dus vandaan kwamen. Net een foto kunnen maken, waardoor we later konden identificeren, dat het Osirata was, maar haar welp was nergens te bekennen. Hopelijk heeft ze die dus ook verstopt en had ze genoeg van haar status als filmster.

De hele week hebben we om de beurt last van mieren gehad. Deze “safari ants” komen tevoorschijn voordat het gaat regenen, soms een enkel buitje. Bij mij o.a. liepen ze over mijn kussen en midden in de nacht werd ik wakker met mieren in mijn haren…….ik krijg er weer jeuk van als ik eraan denk. De kleintjes bijten niet , maar de grote grijpen zich vast en steken echt. En zowaar zondag middag en avond hebben we tropische regenbuien gehad, dus ik blij voor alle dieren en planten!!!

Een van de nachten werd ik om 4 uur wakker van veel lawaai. Geknap van hout en metalig geluid…..Ik keek uit mijn raam, maar zag niets en kon niet naar een raam aan de andere kant, omdat daar anderen sliepen. De volgende ochtend bleek dat er een olifant langs het raam was gelopen. Zij had bij de keuken een visitekaartje ( nou kaart) achtergelaten en was tegen de metalen gastank aangelopen! Jammer dat ik haar niet gezien heb, daarvoor wil ik wel wakker worden!

Vorige week maandag zijn mijn vrouwelijke mede vrijwilligers vertrokken en ik heb ze gemist, want we hadden veel lol samen en ze hadden hart voor de zaak. De twee mannen zijn wat sloom en meer met hun telefoon bezig dan met de omgeving en de dieren. Gelukkig kwam wel een wetenschapster met haar zus bij ons logeren. Ze heeft een nieuwe manier van tellen geïntroduceerd , waardoor je via een app overzicht krijgt van hoeveel dieren waar in het gebied zich bevinden. Dat moet echter wel in de app ingevoerd worden en dat deden wij dus met haar. Ze waren ook gezellig, dus ik was er blij mee.

Op een school hebben we een DVD over dieren in Afrika getoond en er vragen over opgesteld. Zo’n 120 kinderen kwamen de DVD bekijken, maar we konden niet meer dan 60 kinderen aan met de vragen, dus jongere kinderen weggestuurd, verliep nogal chaotisch, omdat onze samenwerking ook niet duidelijk was. Alles bij elkaar toch wel goed gelopen.

Vandaag ben ik terug in Limuru bij Nairobi, het afscheid viel me zwaar. Tot op het laatste moment ben ik leeuwen blijven identificeren.

De tocht terug gister was weer een ervaring. De auto was al 2 uur te laat ,omdat hij op een gastank voor het koken moest wachten, maar onderweg begaf de auto het en moest er uit een dorp een reparateur komen. Onbekend hoe lang dat zou duren en mijn Chinese mede vrijwilliger vloog ’s avonds terug naar huis. Hij heeft een lift met een auto naar Nairobi genomen en was ons een uur vooruit. Na twee en een half uur konden we verder. Vlak bij Limuru om 21.15 uur zagen we hem weer, terwijl hij in een andere auto stapte, die hem naar het vliegveld zou brengen. Ze bleken een lekke band te hebben gehad!!! Gelukkig had ik geen stress gehad en lag om 22.00 uur doodmoe in mijn bed. Lekker geslapen.

Vandaag dus uitrusten in Congrescentrum Brackenhurst en morgen vlieg ik naar Mozambique. Volgende week maandag begint daar het voor mij nieuwe Marine Project. Het project is in Tofo en ligt aan de kust, dus ik hoop lekker te kunnen zwemmen en snorkelen.

Ik ben benieuwd wat het vrijwilligers werk inhoudt. De beschrijving is leuk, van alles met schildpadden, zeepaardjes, dolfijnen, walvishaaien en manta’s. We zullen het zien. Het is een nieuw land voor me, ze spreken Portugees en een beetje Engels…….Ik had al een misverstand met het mailen…… Het is een toeristisch gebied, maar ik hoorde dat het internet niet zo best is, dus als jullie een tijdje niets horen, maak je geen zorgen.

Bij jullie schijnt de temperatuur weer boven nul te zijn, maar wel ook regen hoorde ik.

Tot volgende keer vanuit Mozambique en veel liefs van @nkie

Naboisho Conservancy 3e week jan 2017

Lieve Allemaal,

Alweer een week voorbij. Morgen ga ik een dagje naar het Masai Mara Reserve, waar wij vlak bij zijn en dan heb ik geen tijd voor een verslag.

Er zijn weer twee spectaculaire dingen gebeurd.

Op een avond game drive reden we langs de grotendeels droge rivier. Af en toe zie je een poel met water. Ik schreef al dat die vervuild zijn door de poep van de hippo’s. In het lamplicht van de auto en ons rode licht zagen we plots 2 van drie leeuwen uit het water springen op de kant, modderig en al. Wat bleek was, dat ze een wildebeest gevangen hadden en deze was in het water terecht gekomen. De kant was redelijk steil, dus het was moeilijk voor ze om het zware beest uit het water te trekken. Als ze met z’n drieën samenwerkten zou het wel lukken, maar dat deden ze in het begin niet. Ze grauwden naar elkaar. We hebben wel een uur gekeken hoe ze aan het sjorren waren en naar de vissen, die ook op een maaltje uit waren. Ze kregen het beest wel aan de kant, maar in een soort kloof, af en toe namen ze een hapje. Zo hebben we ze achtergelaten. De volgende morgen zagen we het kale skelet verderop liggen, dus het is ze wel gelukt om het goed aan de kant te krijgen. Ik vond het een hele belevenis.

En eergisteren maakten we foto’s voor identificatie van een leeuwin, toen ze opstond en naar een paar antilopen toe sloop. Ze verschool zich voor hen achter een bosje. De antilopen hadden niets in de gaten, maar waren nog te veraf om te bespringen, even later liepen ze rustig uit de buurt. We bleven naar haar kijken en ze sloop weer verder de bosjes in, waar we zagen dat er meer beesten waren. Dit alles duurde wel een uur, maar wij vonden het spannend.

Plots zagen we alle dieren wegspurten, Joseph startte de auto en we reden erheen, Lyn, die erg goede ogen heeft, had door waar in de bosjes het gebeurde, dus Joseph erheen…….

en ja, daar zagen we de leeuwin, die een wildebeest bij haar strot vast had. Het dier spartelde nog……. verder zal ik jullie enige details besparen. Wat me op viel was dat het heel stil gebeurde, alleen de hoeven van wegrennend wild maakte geluid.

Misschien daarom raakte het me minder dan de vorige keer, of zou ik al gehard raken?? De leeuwin heeft wat gegeten en ging daarna haar prooi liggen verdedigen. We hoorden leeuwen in de buurt brullen en op zich delen ze hun prooi met familieleden. Intussen werd het donker en zijn we naar huis gegaan. ’s Nachts sliep ik toch niet echt goed…..

Deze week zijn we naar 2 scholen geweest en hebben spelletjes met de kinderen (90 kinderen met z'n vijven!) gedaan, leuk, maar heel vermoeiend vond ik het.

De verandering met de twee mannen is me meegevallen. De Chinees , Ban, woont in Malta en is westers en de Engelsman , Luke, is in vogels geïnteresseerd, wat ik leuk vind. Het contact met de 2 vrouwen bleef fijn; zij vertrekken maandag en ik zal ze de komende week missen. Met Etti deel ik de slaapkamer en Lyn heeft ogen, die door gebladerte heen kunnen kijken. We missen volgende week vast het een en ander wat zij wel zou hebben gezien. Ze zag zelfs meer dan de gids, die natuurlijk wel op de “weg” moeten letten.

Hier is het nog steeds zonnig geweest met een paar druppen regen, eigenlijk het noemen niet waard. Het is veel te droog. Nu is er wat bewolking en gisteravond hebben we een regendans gedaan!

Hoe is jullie winter deze week geweest, ik geloof geen -10 zoals voorspeld was?

Weer dank voor de reacties en warme wensen van @nkie