Dumela Lodge Kerst week 2019

Lieve Allemaal,

Afgelopen week gingen we van maandag op dinsdag kamperen in het Balule Reservaat. Jullie hebben al wat kunnen zien op de foto’s : Rijdend langs de spoorbaan zei gids Loren plots, STOP! Haar collega Sam stopte. We waren net langs een tunnel onder de spoorbaan, waarvan er vele zijn, gereden, snel in de achteruit en JA, we zagen allemaal aan de andere kant van de tunnel een luipaard de tunnel in kijken. Het duurde een prachtige 5 seconden: Hij keek ons aan, keerde zich om en liep weg. Prachtig was het! Ze zijn er dus wel, dacht ik. Ons Kerst cadeau! En Loren bleek een foto te hebben gemaakt. Doorrijdend nog olifanten op een 200 meter van ons vandaan gezien en aangekomen bij het kamp kon ik een huisje krijgen met eigen wc. Erg prettig, maar ’s nachts bleek dat de matrassen hard als steen waren, dus ik sliep met uitzicht op de natuur, maar slecht.

De volgende dag weer om 5 uur op en rond gaan rijden. Ondanks de luipaard dacht ik wat is het stil wat dieren betreft. Enige impala’s, een enkele kudu, maar verder niets. Ik bedacht dat het jaren geleden heel anders moet zijn geweest! Maar PLOTS op een 15 meter van de weg af een leeuw!! En onder een boom twee leeuwinnen en 3 welpen van zo’n 3 maanden oud. Ze speelden met elkaar, wij genoten, maar moeder vond het genoeg en nam de kinderen mee naar achter de heuvel. De andere leeuwin bleef in de schaduw zitten en de leeuw ging bij haar liggen. We hebben ze goed kunnen zien, maar er gebeurde verder niets, dus we reden weer verder. Nog een Kerstcadeau!!!!! En het bewijs, dat het zin heeft om door het stille landschap te rijden!

Diezelfde avond was het Kerstavond en hadden we een speciaal diner. Tracy, hoofd vd huishouding had samen met Johan, beide Zuid Afrikaans, een “potje” ( uitspreken met een langere o) traditioneel gerecht, de hele dag op het kampvuur in de Boma van ons resort laten sudderen. Dit werd geserveerd met “pap” een witte substantie, lekker, en knoflookbrood. Daarna was de bar open en hebben de jongelui nog lang zitten drinken en praten, ik hield het voor gezien, want ik slaap het best als ik tussen 9 en 10 uur het licht uit doe.

De brunch Eerste Kerstdag was croissants, gebakken ei , jam, sour crème met scones. Daarna de Kerstman! We speelden “secret Santa” . Iedereen, die mee wil doen legt een cadeautje op de stapel. Er worden nummertjes getrokken en op volgorde mag je een cadeautje pakken en uitpakken. Maar als het jouw beurt is mag je ook het cadeautje van een ander afpakken ipv een cadeautje van de stapel. Echter niet tweemaal het zelfde cadeautje, dat zou touwtrekkerij worden. Grote hilariteit om hoe sommige cadeautje, zoals chocolade en snoep de hele kring langs gingen. Een jongeman was zo teleurgesteld ( heel komisch eigenlijk) toen zijn Parelhoen beeldje werd afgepakt, dat ik het pakte toen ik de kans kreeg. Later heb ik hem er blij mee gemaakt! Het was een leuk spel. “s middags werd de Muppet kerst film gedraaid, ik viel erbij in slaap, dus ben lekker naar het zwembad gegaan.

Vergeet ik nog te vertellen, dat het de hele week overdag tussen de 35 en 40 graden is geweest, ’s nachts niet lager dan 25. Zweten dus! Vrijdag tussen 4 en 5 uur veranderde het plotseling. Begon te waaien en te bewolken en de temperatuur daalde tot 23 graden, koud voor ons Haha!

De avond van Eerste kerstdag hebben we een drive in gebied vlakbij gemaakt, waar we de dieren met dingen op hun neus hebben gezien. We zien ze daar vaak, maar ik mag geen foto’s plaatsen of ze noemen, omdat je nooit weet wat stropers aan info gebruiken. Tweede Kerstdag hebben ze hier niet, bevalt mij prima!

Weer aan het werk en ik zelfs een “presentatie” over de gierzwaluw gegeven. Tijdens een vogel inventarisatie in ons resort bleken de jongelui niet erg in vogels geïnteresseerd. Ratna, de Indiase vrouw en ik vonden dus dat we iets over vogels moesten doen. Vrijdagavond gingen we naar de “Bush Pub” een bar/restaurant, waar we gegeten hebben en gelukkig niet te laat weer terug naar huis gingen. De jongelui vieren dan hier wel weer verder feest.

Gistermorgen heb ik met Ratna en gids Josh een boottochtje over de Blyde Rivier gemaakt. Vooral leuk, omdat ik besefte, dat ik tijdens de Panorama toer, die ik in eerdere jaren maakte, deze rivier in de laagte had zien liggen. Ik houd ervan om ( eigenlijk alles) van verschillende kanten te bekijken!

Vandaag ,zondag, is het wisseling van de wacht, vijf personen vertrekken en er komen nieuwe mensen. De meesten zal ik geen traan bij laten. Ik heb me heel wisselend in de groep gevoeld, soms echt buitenstaander, soms weer leuke persoonlijke gesprekken. Ook Ratna gaf aan dat ze zich door een Ned meisje arrogant behandeld voelde. Jammer. Ratna vertrekt trouwens ook, dus ik ben mijn leeftijdgenoten kwijt. Och, ik amuseer mezelf toch wel met lezen en “mijn” giraffen.

Zo, toch een A4’tje vol gekletst. Ik ben halverwege mijn verblijf hier in Zuid Afrika. De tijd vliegt.

Natuurlijk wens ik jullie allen een goede jaarwisseling en alle geluk en gezondheid voor 2020!

Warme knuffels van @nkie

Dumela Lodge week 2

Lieve Allemaal,

Pfff , deze week moesten we vier keer om 5 uur klaar staan om te vertrekken, dat betekent even na vier uur opstaan, ook al ga ik om 9 uur naar bed, dat is nog vroeg. Voordeel is dat we de zon zien opkomen en het nog niet heel warm is.  Dat  was vooral belangrijk op de 2 dagen, dat we lichamelijk werk gingen doen. Ene dag een kruidentuin wieden en andere dag “erosion work”. We moesten takken kappen en in geulen leggen om het wegspoelen van zand en aarde tegen te houden. De regen van vorige weken had duidelijk zijn sporen nagelaten. We werkten van 6 tot half negen en dat was zweten. Zoals jullie begrijpen is het deze week warm geweest, 30 tot 38 graden overdag. Zelfs ik zoek de schaduw op, dat vind ik pure luxe!!!

In de nacht van dinsdag op woensdag zijn we gaan kamperen in een reservaat dat Balule heet. Een groot gebied, dat een open verbinding met het Kruger Park heeft ( hetgeen betekent dat er geen hekken tussen zitten, zoals bij andere gebieden) en daarom de mogelijkheid geeft om “the  Big -five “ te zien. Jammergenoeg is er een kopermijn en loopt er een spoorlijn doorheen van de kopermijn naar grote plaatsen, waar het koper overgeheveld wordt voor verder transport. De wilde dieren komen dus in botsing met de trein. O.a vier olifanten gedood in het afgelopen jaar.  We reden over een weg naast de spoorlijn en noteerden alle dieren, die we daar zagen en wat ze aten. Wij zagen giraffen. Men heeft bijv bedacht dat als je weet wat voor bomen ze eten, je die bomen bij de spoorlijn kunt weghalen, zodat ze minder dichtbij komen.

Ook kudu’s gezien, nyala’s  en natuurlijk impala’s met hun kleintjes. Niet veel meer op de weg naar het kamp. Dit kamp is een omheind stukje grond met een paar gebouwtjes en tenten, gelegen aan de Olifants rivier. Er stond veel water in de rivier, mensen die eerder waren geweest stonden er versteld van. We maakten onze bedden klaar, ik koos voor een tent  met matras naast het wc gebouw ( gelukkig wel normale wc). Kampvuur werd gemaakt om hamburgers op te bakken. Het terras keek uit over de rivier, maar al gauw werd het donker. De sterren waren prachtig. 

Om 8 uur gingen we op night drive, op zoek naar nachtdieren. We spotten een eagle owl en enige nachtzwaluwen, die op de weg lagen en wegvlogen. Ik weet niet waarom je ze op de weg tegen komt, zal ik eens vragen.  Terug in het kamp om 11 uur was het een kabaal van jewelste door alle vogels en kikkers. Ik kon er niet van in slaap komen, dus het was een korte nacht. Om 5 uur  ging de wekker en hoorde ik het bekende geluid van nijlpaarden, inderdaad er lagen er een paar aan de overkant in de rivier. Alles ingepakt en weer op weg om dieren te spotten. Het zat niet mee, geen bijzondere dieren gezien en daarbij begaf onze auto het, wilde niet meer starten.  We hergroepeerden ons, ik mocht mee in de andere auto en zij, die niet meekonden, bleven wachten op een derde auto, die vanaf onze Lodge kwam om de auto weg te slepen. Dat kostte  uren en ze waren pas om half drie in de middag terug. Ik was ze dankbaar. 

Intussen hadden wij in de Lodge kerstversiering gemaakt en opgehangen. Ook niet mijn favoriet, maar leuker dan een auto duwen in de hete zon.

Op een andere drive hier in de buurt heb ik nog zwarte neushoorns gezien en veel giraffen en in de avond  twee genets, een klein soort katten, die ’s nachts actief worden. De nachtdieren aardvark en pengolin ( schubdier ) staan nog steeds op mijn verlanglijstje.

Er zijn drie nieuwe vrijwilligers aangekomen. Een Engels en een Australisch meisje en zowaar een ook 70 jarige Indiase vrouw, die actief over de wereld reist en haar zoon woont in Amstelveen met zijn gezin!!  Ze gaat net als ik buiten werktijd haar eigen gangetje, maar leuk dat ik een leeftijdgenoot heb.  Vandaag is de 65 jarige Toodie, die ik al kende, vertrokken en een Nederlandse jongen. Stafleden komen en gaan ivm de Kerstvakantie. 

Dit weekend heb ik niet meegedaan aan de trips, heerlijk hele weekend vrij en gister bij het zwembad zitten lezen bij 35 graden. Het weer is onvoorspelbaar, want vandaag helemaal bewolkt en 26 graden, dus iedereen komt een beetje bij. Ik heb het prima naar mijn zin!

Volgende week Kerst, dus ik wens jullie allen gezellige, vredige Kerstdagen!!!

Veel liefs van @nkie

African Impact, Dumela Lodge, week 1

Lieve Allen,

Zondag 8 december 2019 kwam ik via Johannesburg , Zuid Afrika, veilig aan in Hoetspruit, het stadje, dat op een 30 minuten rijden van  Dumela Lodge af ligt. Het African Impact project is in de Lodge gevestigd en is een luxe onderkomen voor zo’n project. ( zwembad!)

Twee jaar geleden ben ik hier in dezelfde tijd geweest en er bleek veel veranderd te zijn. De ruimtes waren anders verdeel, zodat zowel het Research Project, als het Fotografie project een eigen ruimte hebben, kantoren en slaapverblijven waren anders verdeeld. Er is een heel luxe tentenkamp neergezet, maar dat wordt alleen als het druk is gebruikt. Mijn leuke rondavel bleek nu bij de staf te horen, maar ik heb wel mijn eigen kamer gekregen, heerlijk!

De staf is op het management na bijna helemaal vernieuwd, niet zo gek, want het is voor buitenlandse mensen een tijdelijke baan. Toch kwam ik een paar bekenden tegen: Robin, een Engelse stagiaire, die verliefd is geworden op een Zuid Afrikaanse gids en dus weer terug is, Yuca een Japanse gids en Toodie, een Amerikaanse vrouw ( begin 60), die met haar foto’s leuke kinderboeken heeft gemaakt en die hier verkoopt voor de goede doelen, die hier in overvloed zijn. Toodie zit weer bij het fotografie project, maar ik spreek haar elke dag even, als leeftijdgenoten tussen de jonkies.  De groep vrijwilligers van deze week is een leuke, hechte groep tussen de 18 en 25 jaar oud. 

Als enige nieuweling deze week kreeg ik maandag apart allerlei info over de onderdelen van het project. Dat betekende veel vrije tijd, waarin ik mijn eigen gangetje ging. ‘sAvonds de eerste “drive”, waarin we data gingen verzamelen in een gebied hier vlakbij in ” Buffaloland”. Het was regenachtig en bewolkt, maar we zagen toch de meeste dieren, die je daar kunt verwachten. De GROTE verrassing was een OTTER! Die had men hier nog nooit gezien, ook de gids niet!  Zo leuk, want ik heb ze in de Biesbos gezien, maar hier ook nog nooit! Hij was groot!

Dinsdag naar een agrarisch project om in de kruidentuin onkruid te wieden. Het motregende aldoor en daar word je toch behoorlijk nat en vies van. In de middag zouden we naar een ander reservaat gaan om te kamperen, maar dat werd afgelast door het natte weer. Ik was er blij om, want het was aldoor onder de 20 graden, dus ik had het koud en was aldoor aan het hoesten. Hun reden is ook dat de auto’s de modderige wegen kapot rijden, omdat je makkelijk vast komt te zitten. Er werd in de vrijgekomen tijd een quiz gehouden en het viel me tegen, dat ik niet meer vragen goed had.

Woensdagochtend , “there is rain In Africa” zingend, weer naar Buffaloland, waar we idd vast kwamen te zitten. Gelukkig kon de gids de auto bevrijden nadat we eruit waren gestapt. De drive werd afgelast, want de grond was daar ook te zacht.  In de middag kwam eindelijk de zon door!!! Ik zag hem voor het eerst sinds ik voet op Afrikaanse bodem had gezet! De regen was echter erg nodig, dus ik klaagde niet.  Alles is ook prachtig groen. 's Middags moesten we een discussie houden over het gebruik van iconische dieren, zoals de panda, in reclame voor conservation van dieren. De voors en tegen kwamen aan bod. Daar ben ik niet dol op, maar deed natuurlijk wel mee. Verder een presentatie van de organisatie “Elephants Alive” die manieren zoekt en onderzoekt om mens en olifant vredig samen te laten leven. Op internet op te zoeken. Heel interessant, maar natuurlijk hebben ook zij geld nodig.

Donderdagmorgen weer naar Buffaloland, het was droog gebleven en het bleek “giraffen-dag” te zijn! Een van mijn favorieten, maar niet van de vrijwilligers jammergenoeg. Ik genoot van het foto’s maken en later identificeren. Zonder te weten, dat ik er vorige keer veel aan had gedaan had ik die taak deze week van de staf gekregen en toen ze mijn enthousiasme zagen, werd ik gevraagd of ik het weer als speciaal project wil doen. Graag!!!  In de middag naar de “Reptile Garden”, waar we met z’n allen het water van het krokodillen verblijf hebben verschoond. Een bewaker leidde hem af met stukken kip, terwijl wij aan de andere kant bezig waren. De muur was hoog en ik zou er niet uit kunnen klimmen, dus heb zoals ook anderen op de muur gezeten en emmers water aangepakt en leeggegooid.

Vrijdagmorgen moesten we in een boomgaard een geul graven om water tegen te houden, zodat het niet allemaal de heuvel af zou lopen. Veel lichamelijke taken deze week, maar ik ben er blij mee, want ik heb van al het zitten meer last van mijn rug gekregen. Ik mis sporten.  ’s Avonds gingen we uit naar een restaurant om de 21ste verjaardag te vieren van Noelle, een Nederlandse vrijwilligster. Het was gezellig. Toen leeftijden ter spraken kwamen schatten ze mij begin zestig. Ik bekende 70 te zijnen  kreeg ik een applaus! Wat een verrassing!   We waren om 10 uur terug en doken meteen het bed in, want de volgende dag om 5 uur vertrokken we voor een hele dag Kruger Park. Daar maak ik een apart hoofdstuk van.

Sinds woensdag heeft het niet geregend en is het steeds warmer geworden, ja, het is hier zomer.  Vandaag, zondag, hele dag zon, geen wolkje aan de lucht en opeens 37 graden! Gelukkig wel een relax dag en voor een paar vrijwilligers vertrek dag. Met tranen zij er al een paar uitgezwaaid.

De komende tijd zal er meer verschuiven, want een stel, ook stafleden gaan voor de Kerst weg.

Zelf ben ik weer blij hier te zijn, zo midden in de natuur.

Bij jullie stormt het hoorde ik, dus sterkte daarmee. Veel liefs van @nkie 

Jordanië laatste deel

Za 9 nov 2019 PETRA

Mijn 70ste verjaardag begon vroeg, want we vertrokken om 7 uur vanuit het hotel naar PETRA. Vanaf het toeristencentrum loop je een kloof in die wel anderhalve kilometer lang is en soms maar 2,5 meter breed. De zandstenen rotsen zijn alle aardekleuren van rood naar geel, die je maar kan bedenken, soms ook wat paars, prachtig. De erosie heeft allerlei vormen en patronen veroorzaakt.

Aan het smalle eind van de kloof zie je opeens de facade van een tempel opdoemen en kom je op een plein, waar de beroemdste graftempel van Petra in de rots uitgehouwen is. Het geheel is 43 meter hoog en slechts 2-3 meter diep, maar lijkt een echte tempel. Heel boeiend, ik was ervan onder de indruk ,ook al kende ik de foto’s ervan. Dit is slechts het begin, want je loopt verder en er zijn meer van die tempels of schatkamers in de rotsen uitgehouwen, minder uitgebreid of onafgemaakt. Ook zijn er overal holen in de bergen, waarin de nomaden tot voor kort hebben gewoond en alles is waarschijnlijk in de eerste eeuw na Christus gebouwd.

We liepen verder door een grote valei . Een amphitheater is uitgehouwen, restanten van zuilen van een echte tempel, een Byzantijnse kerk. Els en ik hadden beide het boekje van Margarete van Geldermalsen “ I married a Nomad” gelezen en wisten dat ze met een zoon een souvenir shop heeft. Deze opgezocht en ze was zelf aanwezig. Haar ouders waren Nederlands, maar zijn naar Nieuw Zeeland geëmigreerd , waardoor zei geen Nederlands spreekt. Dat was ik vergeten en zei iets in het Nederlands tegen haar, waarop ze zei dat ze geen Nederlands spreekt. Ze was alleen gericht op het verkopen van haar spullen, sieraden en boeken en stond niet open voor een gesprek.

Aan het eind van de vallei kun je omhoog lopen naar de “monastry” . Zware klim, maar we wilden het zien. Het was een uur klimmen, niet mis en de “monastry “ was een verrassing. We verwachtten een klooster gebouw, maar het bleek ook zo’n in de rotsen gehouwen tempel te zijn. Heel boeiend, maar waarom ze het klooster noemen weten we niet. Nog eens 100 meter hoger was de echte top met uitzicht op de kloof. Dat viel me wat tegen, want je kon niet zien dat het een kloof was, maar naar de andere kant met de “monastry" was wel prachtig uitzicht.

Wat een top locatie voor mijn verjaardag! Ik voel me dankbaar. Toen nog de hele weg terug lopen! Alles op ons eigen tempo gedaan en we waren om 4 uur terug in het hotel, dus 9 uur op weg geweest! Maar we hebben genoten ! In de avond had onze gids voor liefhebbers het restaurant “Mom’s recipe “ geboekt, waar we met 16 personen vd groep hebben gegeten. Het was een”rooftop” restaurant en Jordaans aangekleed, wat lijkt op Marokkaans vind ik. Heel gezellig. En ja, O, jee, bij het toetje ging het licht uit in het restaurant , werd ik toegezongen ( ook in het Arabisch op de deun van Happy Birthday) en kreeg ik een hartvormige taart met een theelichtje erop. Toch erg leuk. Dus onze groep had taart toe! Het was een geslaagde verjaardag, ook door alle felicitaties, die jullie mij toestuurden.

Zo 10 nov PETRA- KLEIN PETRA - WADI RUM

Klein Petra bleek ook een kloof met ondiep uitgehouwen tempels, maar het mooiste was een fresco in een van de tempels.

Om 12 uur waren we in WADI RUM, de woestijn en onze overnachtingsplek in nomaden tenten. Na de lunch gingen we met 4 jeeps de woestijn in. Deze woestijn is heel rotsachtig met hoge bergen en dalen en deed mij erg aan Oman denken, ik voelde me helemaal thuis. Ze reden ons naar 2 plekken met rots bogen , die door de erosie zijn ontstaan. Mooi om te zien. Ook heeft Els haar handen gewassen met stukjes van een bosje, dat er groeide. Als je een paar takjes fijn wreef en nat maakte had je zeep. Op de terugweg zaten we in een kleine regenbui, ik vond het bijzonder zo in de kale woestijn. We sloten de excursie af om half 5 met de zonsondergang, maar die miste ik, omdat ik in de auto in slaap was gevallen. Later in het kamp zagen we hoe ze onze maaltijd in een pan in de grond hadden gekookt en het smaakte heerlijk! Daarna was er disco en hebben we, ook ik toch nog lekker gedanst. Eerst een Arabische “zirtaki” en later zelfs “ let’s twist again”. Weer een mooie dag. Alle dikke vesten bleek ik niet nodig te hebben. De woestijn kan in de winter koud zijn, maar onder de 18 graden is het nu ook ’s nachts niet geworden.

Ma 11 nov. WADI RUM - AQUABA

Vanuit de woestijn was het maar een uurtje rijden naar Aquaba, dus om 9 uur kwamen we in de haven van Aquaba aan. Deze stad ligt aan het noord oost puntje van de Rode Zee. Dit gebied wordt gedeeld door vier landen. Egypte en Saoedi Arabië hebben de langste kust en Jordanie en Israel hebben beide een klein stukje kust met haven. We gingen een boottocht maken en er was een “glasbottomboat” bij, zodat mensen, die niet wilden snorkelen ook de koralen onder water konden zien. Natuurlijk heb ik genoten van het snorkelen. Els heeft het ook geprobeerd, maar deze keer lukte het niet. Langs de kust hebben ze een stel wrakken laten zinken en wij hebben een vliegtuigwrak gezien. Een compleet vliegtuig ligt sinds 2 maanden op zo’n 10 meter diep en was al begroeid met algen, maar koraal duurt nog even. Op de boot werd een heerlijke lunch geserveerd. De middag brachten we luierend aan het zwembad van ons resort ( iets ten zuiden van Aquaba) door, eindelijk wat uitrusten na alle mooie belevenissen. ’s Avonds hadden we geen zin in een heel buffet en vonden we met een vd stellen een restaurant, waar we a la cart konden eten, buiten aan de boulevard, een windje en 29 graden, kon niet beter als slot van onze reis.

Morgen moeten we in een keer 350 km rijden terug naar Amman en worden we meteen naar het vliegveld gebracht, waarvandaan we in de avond terugvliegen naar Amsterdam.

Het is een prachtige reis geweest, die ik iedereen kan aanraden. Heel afwisselend, interessante geschiedenis, prachtige landschappen en uitzichten. Bergen, hoogvlaktes en tot slot de kust. Vriendelijke mensen. Een vredig land in deze onrustige regio, vooral omdat hier bijna geen olie te vinden is. Alles voor de toeristen is op ons bekende manier goed geregeld.

Mijn foto's moet ik nog uitzoeken an houden jullie tegoed.

Dank voor jullie reacties op mijn log en alle felicitaties op andere manieren! Begin december ga ik weer Afrika waarts, dus dan weer andere verhalen.

Veel liefs van @nkie

Jordanië

Di 5 nov 2019 Amsterdam - Amman

Met een groepsreis van NRV gaan Els en ik naar Jordanië . Vertrek vanaf Schiphol met Transavia rechtstreeks naar Amman, de hoofdstad van Jordanië . Een vlucht met turbulentie, maar dat vond de piloot normaal. Begin van de avond landden we en de ontvangst als groep was komisch. In volgorde van de presentielijst moesten we een rij vormen en dan in ganzenpas langs een gids om je paspoort voor het visum in te leveren. Leek efficient, maar we moesten toch wel een half uur wachten. Mena hotel in de stad is goed op enige details na……..

Woe 6 nov. Amman- Aljoun - Jerash -Amman

Net uit bed staat er geen vreemde man in mijn kamer……..hallo???? O, sorry, wrong room, you have to lock your door! Ja, ja, maar dat lukte mij juist niet van binnenuit. Enfin, moet nog opgelost worden.

Vandaag gingen we naar het noorden , waar we bij Ajloun in de bergen een wandeling maakten. Op de bergtop ligt een 12e eeuws kasteel en we liepen naar beneden, tussen rotsen en bomen door. Ik maakte me steeds meer zorgen, dat we dezelfde weg omhoog terug moesten lopen en toen dat bleek te kloppen , heb ik rechtsomkeert gemaakt. Ik kan best lopen, maar steil omhoog kost moeite met ademhalen en ik wilde het kasteel zeker bekijken. Meer mensen bleken er zo over te denken, dus we liepen met z’n allen weer naar boven. Het werd ons niet duidelijk wat er zo mooi aan die wandeling moest zijn, maar het kasteel was wel de moeite waard. Mooi uitzicht naar alle kanten en grote zalen, waar men leefde en wat opslagruimte was voor etensvoorraden.

Terug naar de grote stad Jerash, waar zich in het midden van de stad “het Pompei van het Midden Oosten “ bevindt. Heel groot terrein met opgravingen van de eerste 2 eeuwen. Een triomfboog voor Hadrianus, grote pleinen met zuilengalerijen. Tempel voor Zeus, en een voor Artemis. Twee amfitheaters, die erg goed bewaard zijn gebleven. De Romeinen hebben dit alles gebouwd. We hebben er meer dan 2 uur rondgelopen en hadden toen nog niet alles gezien, maar waren verzadigd.

Naar Amman terug gereden, waar we in de spits terecht kwamen, om half zes is het hier donker en er waren lange slingers van rode en gele lichten van de files. Een gigantische, moderne stad is het. Om 7 uur ons “welkomst diner” in de eetzaal van ons hotel. De hele groep bij elkaar: 23 personen, 6 echtparen, 4 vrouwen, zoals Els en ik, een groepje van 6 Hindoestaans-Surinaamse personen en een man, die met een echtpaar mee is.

De gids is Jordanees, maar spreekt Nederlands. Hij legde ons alle excursies uit, die extra betaald moeten worden en vertelde daarbij, welke hij aanraadde en welke niet, omdat eerdere reizigers hem dat verteld hadden. Komisch commentaar, waar we erg om moesten lachen. Niet commercieel, maar wel handig voor ons. Nog aan de bar met een afzakkertje zitten kletsen met een paar echtparen.

Via Nederland gehoord, dat er in Jerash toeristen waren aangevallen, van onze gids hoorden we dat het een ruzie onder jongelui was. Een jongen rende weg een ruimte in waar toeristen waren, daardoor werden die erbij betrokken. Geen slachtoffers gevallen…..

Do 7 Nov. Amman - Dode Zee - Amman

In de ochtend de citadel van Amman gaan bekijken. Ruïnes van tempel en andere gebouwen van het vroegere Amman, dat ook een tijd Philadelphia heeft geheten, bekeken. De huidige stad ligt eromheen op diverse andere heuvels. Mooie uitzichten naar alle kanten dus. Met Els rondgezworven en regelmatig komen we dan andere groepsleden tegen. Voor het eerst ontdekte ik een paar vlinders.

Op ongeveer een uur rijden door prachtige, maar dorre heuvels ligt de Dode zee. Dobberen In de Dode zee stond al vanaf dat ik kind was op mijn verlanglijstje. Het heeft lang geduurd, maar nu kan ik het afvinken!

We gingen naar een zwembad met restaurant aan de kust van de zee. Vanaf het niveau van het zwembad liep je naar beneden een paar honderd meter en daar was het water. Een vreemde gewaarwording, alsof je steeds omhoog werd geduwd. Eerst was het niet diep, maar iets verder wel en dan probeerde ik verticaal in het water “te staan” , steeds omver”geduwd”. Op foto’s lijkt het alsof je op de bodem zit, maar dit was niet zo. Je drijft op je rug en als je een beweging maakt word je omhoog/ opzij geduwd. Komisch gevoel. Ik ging met mijn hoofd naar achteren, zoadat mijn haar ook nat werd. Geen goed idee, want aan de kant stroomde het water zo mijn ogen in. Dat prikte vreselijk . Het insmeren met modder vonden we te vies, dus daarna hebben we geluierd bij het zwembad en werden gepest door honderden vliegen.

’s Avonds in Amman aldoor in de file, omdat het weekend was. Naar een echt Jordaans restaurant gegaan, waar we mezze ’s als voorgerecht kregen en daarna mixed grill. De meeste gasten waren Jordaanse gezinnen, grote tafels, waar hat eten in het midden werd gezet, zodat iedereen kon opscheppen, maar de bediening hielp je ook door bv als toetje een sinaasappel met mes en vork te schillen en dan te doen alsof ze je een hapje gaven. Paste bij de sfeer, was leuk . Mezze ’s zijn kleine hapjes: hummus, babe ganouche, sour creme, salade, zure groente, pikante groente, die je met klein pannekoekje eet.

Vr 8 nov Amman - Petra

Eerst naar Mount NEBO, waar Moses uitkeek over het beloofde land, maar er nooit een stap zette. Een mooi uitzicht weer en een kerk met prachtige mozaïeken. Het was vandaag overal druk, omdat het “zondag “ is. In Madaba bezochten we de Grieks -Orthodoxe kerk met een mozaïek , die de kaart van de omgeving uitbeeldt. Engelengeduld moet je hebben om die mozaïeken te maken. Als lunch kregen we een Jordaans “ upside-down “ gerecht. In een pan worden eerst groente en vlees gekookt en daarop de rijst. Als ze het serveren wordt de pan met een klap omgekeerd op een schaal geleegd, zodat de rijst onderop ligt en opscheppen maar. Trouwens het eten is steeds lekker en van afvallen komt niets. Zowel lunch als diner zijn drie gangen, zoetigheden toe.

De bergen en dalen, wadi’s , stuwmeren, onderweg waren boeiend, rotsachtig en kleurrijk. Na nog een kruisvaarders kasteel in Kerak bezocht te hebben reden we door naar Petra, waar we in het donker om half zeven in een hotel in Wadi Musa aankwamen.

Mijn Oudejaarsnacht heb ik met Els en een echtpaar, Joanna en Rob, met bubbles gevierd.

Morgen naar Petra en dan ben ik 70! Ik verheug me erop!

Foto's komen later.

Alle goeds voor jullie en liefs van @nkie

Laatste week in Kenia

Begin vorige week heb ik twee dagen in een resort gezeten met zwembad en in een heel ruim huisje. Naivasha Kongoni Lodge met een speciale deal van booking.com. Lekker luieren, in de tuin vogels kijken, maar toch ook een wandelsafari in een park bij lake Naivasha gemaakt. Dat was goed bevallen vorige keer, hoewel hier geen leeuwen, buffels of olifanten waren. Wel zebra’s, giraffen, nijlpaarden en elanden, de vervet en colabus apen en vele vogels. Weer fijne ervaring om te voet te gaan en de gids wist mij nieuwe dingen te vertellen.

Donderdag begon mijn tocht met student Emmanuel en mijn favorite chauffeur Sammy. Emmanuel studeert aan de Hogere Hotel school in Nairobi, waar ik hem vorig jaar heb opgezocht. Deze keer wilde hij dat ik zijn moeder zou ontmoeten. Zij woont in de buurt van Kitale in het Noorden, dus een nieuwe omgeving voor mij. De tocht erheen was mooi, tussen bergen door, deels was het landschap droog en vaak ook heel groen met naaldbossen.

Ik sliep in Kitale in een villa uit de zestiger jaren als enige gast. Een grote tuin met heel oude hoge bomen, daar geniet ik van. Het huis was wel erg oud, ze hadden proberen op te knappen, maar dit slordig gedaan. Enfin, het bed was goed, alles schoon en een aardige gastheer,die voor mij kookte, dus helemaal goed. Er lagen National Geografic tijdschriften uit de jaren tachtig met interessante artikelen. Grappig.

Vrijdag zijn we eerst boodschappen gaan doen, want ik had geïnformeerd wat de gewoonte hier was als je op bezoek gaat en dat is het meenemen van basis ingrediënten voor het huishouden. Rijst, olie, meel, thee e.d. ingekocht. Het was een half uurtje rijden op een slechte weg naar een dorpje en dan hadden ze een stuk land buiten dat dorp. Het land werd niet bebouwd en op een stuk ervan stond een viertal lemen huisjes.

Een kamer hadden ze ingericht om mij te ontvangen. Een doek verborg meerdere spullen en er stond een tafeltje, een bank en 2 stoelen, alles met keurige kleedjes eroverheen. Daarop lagen 2 jonge poesjes, dus ik was meteen verkocht. Moeder Marry ontving me door een kerstslinger om mijn nek te hangen en een groene tak, die was traditioneel. We kregen eerst chai en later een zure melk te drinken. Dat laatste hoort bij deze stam, niet iedereen vindt het lekker. Het was een soort karnemelk, een beker was voor mij genoeg.

Marry woont daar met haar tweede dochter, die 3 zonen heeft, en haar jongste zoon met zijn vrouw en een meisjes tweeling. Op bezoek waren ook de oudste dochter, die als een moeder voor Emmanuel is, omdat hij in zijn puberteit bij haar heeft gewoond. Verder een tante, zus van moeder en nog een stel kinderen, de jongste zoon,broer van Emmanuel, heb ik niet gezien. Familie relaties zijn me niet altijd duidelijk, omdat vrienden elkaar ook broer noemen. Enfin, meer mensen dan ik had verwacht ( gezien de Nederlandse cadeautjes, die ik had) en zeker op de kinderen was ik niet voorbereid, al is dat altijd leuk.

De dochters spraken gelukkig goed Engels en konden vertalen voor Marry en Tante. Tweede dochter kookte voor ons allen. Bananenpuree, kip en groente. Intussen kon ik overal rondlopen, ontdekte een schaap en lam, kippen en de moederpoes. We aten buiten op een matras. Het kippemaagje was speciaal voor de gast, voor mij dus.

Na het eten gingen we terug de kamer in, Emmanuel, zijn moeder, Tante en de oudste dochter. Ze vertelden mij de levensgeschiedenis van moeder. Dat was geen rozengeur en maneschijn met het overlijden van haar man, toen de jongste zoon net was geboren, nu 25 jaar geleden. De man had een alcohol probleem. Ze heeft 12 kinderen gehad, waar er nog 5 van leven. Omdat ze de derde vrouw was kwam er ruzie over de erfenis en hebben ze veel minder land gekregen dan waar ze recht op hadden. Een leven van ploeteren om de kinderen te verzorgen.

De drie vrouwen hebben nooit de kans gehad om een opleiding te doen en zijn nu erg blij dat Emmanuel die kans krijgt. Uit dankbaarheid vroegen ze of ik de oudst geboren dochter van de familie wilde zijn! Leuk detail is dat ik even oud ben als moeder!

De volgende dag ben ik met moeder, 2 zussen, schoonzus, 2 kinderen, Emmanuel en Sammy naar een moeras park gegaan, waar we wandelend een speciaal soort antiloop(Sitatunga) hebben gezien. Die komt alleen daar voor. Een speciaal uitje voor hen en tot slot hebben we een drankje gedronken in de tuin van de villa, waar ik verbleef. Ik had gezien dat er schommels waren en dat vonden de kinderen top!

Intussen geniet ik nog van mijn laatste Keniaanse dagen in Brackenhurst, waar het zonnig weer is. Net een hike in de buurt gemaakt. Apen en veel vlinders gezien. Woensdag nacht vlieg ik terug naar Nederland en kan ik jullie weer in levende lijven zien. Ik verheug me erop!

Het was een enerverende, leerzame winter met vele goede ervaringen.

Veel liefs van @nkie

6e en laatste week Naboisho

Afgelopen week hadden we ander weer. Begin van het regenseizoen? ’s Ochtends blauwe lucht, zon en ’s middags 27 graden. Rond vier uur begon het te bewolken, de temperatuur daalde en vest aan. Een paar keer flinke regenbuien. Als we op drive waren moesten de zeilen aan elke kant van de auto naar beneden gerold worden, dan zat je met elkaar knus in een tent, maar je zag niet veel. Afgelopen weekend was weer droog en de voorspelling voor volgende week is droog, maar dat zal ik in Naboisho niet meemaken, het was mijn laatste week.

Vorige week maandag kondigde de jonge Amerikaan plots aan dat hij vertrok. Hij zei dat er thuis iets was en zijn moeder hem nodig had, maar we vermoeden dat hij het niet zag zitten om nog te blijven zonder jonge vrijwilligers. Ik vond het niet erg, ik bleef over met de 2 oudere mannen. Met de vrachtwagen chauffeur kon ik goed samenweken en de Belg ging toch zijn eigen gang.

We maakten nog veel leuks mee. O.a vlogen onze African Impact zwaluw babies uit! Toen ik aankwam waren zwaluwen een nest aan het bouwen aan het plafond boven onze eettafel. Een week of drie geleden zagen we ze af en aan vliegen en langzamerhand ontdekten we kleintjes, die gevoerd werden. Begin vorige week vloog er een klapwiekend op een balk en daarna buiten op de grond. Meteen vlogen Ma en Pa bij hem langs en toen Francis in de buurt kwam vloog het jong de bosjes in met een ouder. De volgende dag keken er twee over de rand van het nest en de ouders gaven ze geen eten meer. Ze vlogen zelfs met een insect in de bek tot 10cm voor het kleintje en vlogen er dan mee weg. Je reinste pedagogie! Stimuleer je kind om uit te vliegen!!! Het duurde een tijdje voor de tweede naar buiten vloog en op een tak ging zitten. Moeder ernaast, kind vleugels uitproberend. De derde keek nog angstig over de rand van het nest, vloog naar een balk, maar toch weer terug naar het nest. Later was er een stevige wind en regenbui. De twee zaten op het nest en werden af en toe gevoerd. Dit duurde nog twee dagen en daarna hebben we ze niet meer gezien. Ik vond het prachtig om het te volgen! Denken wij dat we pedagogische aanpak hebben uitgevonden! Hoewel…. je kind geen eten geven om het te stimuleren gaat mij een beetje ver!!!

Ik schreef al in mijn wandel safari verhaal, dat we vaak ’s nachts leeuwen gebrul horen. Zaterdagnacht werd ik er om 1 en 3uur van wakker en keek door mijn raam naar buiten. Ik zag niets, maar hoorde dat het gebrul dichtbij van achter het toiletblok kwam en daar staan de 2 tentjes, waar Francis en Ben, de kok, slapen. De volgende ochtend vertelden zij: Francis had een gaas raampje in zijn tent en had op een afstand van 30 cm een leeuwin aangekeken. Hij dacht dat de leeuwin hem niet zag, omdat het in de tent donker was, maar ik denk dat zij hem wel rook! Ze krabbelde aan de tent! Ben was wakker geworden van het gebrul, dacht dat het verderop was, moest plassen en opende de rits vd tent. Hij keek met zijn zaklamp naar buiten en zag de leeuwin bij de tent van Francis zo’n 10 meter verderop. Hij schrok en ritste de tent meteen dicht, maar de leeuwin had hem gezien, dus kwam naar zijn tent en begon aan zijn tent te krabbelen! Ze bekenden beide bang geweest te zijn, zelfs Francis, die Maasai is en leeuwen meer gewend is!

Francis zei dat de leeuwen van 1 tot 4 uur dichtbij geweest waren en daarna waarschijnlijk een kill verderop gemaakt hadden. Ze hadden die nacht weinig geslapen!

Benoit, de Belg, slaapt in een deel van een grotere tent en heeft ook steeds verhalen over nijlpaarden, die hij al grazend langs hoort komen. Er zijn dichtbij het kamp leeuwen kills geweest. Ik heb in de loop van de jaren steeds meer leeuwen gezien en ik heb het gevoel dat ze het terrein aan het overnemen zijn…….vroeger hoorden we ze ’s nachts af en toe ver weg brullen. Er zijn plannen om het kamp te verhuizen, dus wat zal de toekomst brengen??????

De drives hebben weer mooie ontmoetingen gebracht, bijna elke keer zagen we leeuwen. Tijdens mijn laatste drive vrijdagavond was er een regenboog en drie keer moesten we de tent vd auto voor regen sluiten, maar toen het ging schemeren hebben we in totaal 13 leeuwen, waaronder welpjes gezien. De meesten waren nieuw voor mij, dus had ik in mijn 6 weken niet gezien. Een mooi slot.

Zondag was er een voetbalwedstrijd tussen de leerling gidsen en personeel van een resort in de Mara. Ik ben er gaan kijken en gelukkig eindigde het in 1-1, we stonden lang 0-1 achter. Onze gids Brian was keeper en Francis maakte het doelpunt, dus de school kan niet zonder ons! Nog een les bijgewoond van de leerling gidsen, waarin ze vragen over wildlife moesten beantwoorden en volgens Francis het slecht deden, dus hij gaf ze een preek, dat ze meer moesten studeren! Het was voor het eerst in al die jaren dat ik de leerlingen meemaakte en ik vond het erg leuk om contact te hebben. Ze zijn enthousiast als ze je zien, zoals toen ik naar de wedstrijd kwam kijken.

Intussen heb ik maandagmiddag met pijn in mijn hart afscheid moeten nemen. Nog een ruime week reis ik in Kenia rond. Daarover vertel ik jullie volgende week.

Veel liefs van @nkie

5e week Naboisho

Tjee, wat hebben we weer veel gezien afgelopen week!  

De eerste keer een kill, recht voor mijn ogen, was een erg dubbele ervaring. We hadden al een uur een moeder cheeta met haar 4 grote jongen gevolgd. Ons geduld werd “beloond”, want we zagen hoe moeder de jongen achter een jong antiloopje aan lieten rennen, maar ze wisten nog niet wat ze moesten doen. Het jong lag still en zag een uitweg, dus rende weer weg. Tot drie keer toe, enfin ,bekijk de foto’s maar, want ja, ik heb toch wat foto’s gemaakt. Het was erg emotioneel voor me. Mijn hersens wisten dat de cheeta’s moesten eten, maar ik huilde en kokhalsde bij het zien van de kill.  Voor bijna alle toeristen en vrijwilligers is dat wat ze willen meemaken, maar voor mij is dit genoeg. Thuis ga ik naar een ander tv kanaal, als dit eraan komt. 

Maandag vertrokken 5 vd 11 vrijwilligers, een 62 jarige Engelse vrachtwagenchauffeur kwam aan, dus 7 in getal over. Donderdag vertrokken er weer 2, dus nog met z’n vijven. De mensen zelf zijn best aardig, maar ik was blij dat het aantal minder werd. Komende maandag vertrekt weer een jong meisje en dan ben ik mijn laatste week over met 3 mannen!  Een 19 jarige Amerikaan, de Waalse man en de vrachtwagen chauffeur. Niet echt een homogene groep! We zullen zien!

Onze gids Francis was zondag op verlof gegaan en de coordinator Caroline kreeg bericht dat haar dochter hoge koorts had, dus vertrok ook. Heel begrijpelijk, maar ze lieten ons achter zonder goede  begeleiding. De 2 overgebleven gidsen deden hun best, maar Francis en Caroline zijn er natuurlijk niet voor niets.  Ik heb daar erge moeite mee, omdat bijv de data niet goed gecheckt worden en de nieuweling door ons werd “ingewerkt”. Enfin we hebben geïmproviseerd , program wat omgedraaid, het is gelukt en donderdag was Caro weer terug. Dochter was 2 dagen in zieken huis, maar weer thuis.

De scholen (kinderen en gidsen)hadden voorjaarsvakantie, maar vrijdag zijn we naar de lagere school gegaan, die weer open was. De kinderen in de 5de en 6de klas zongen voor ons en we speelden een soort voetbal/softbal spel met ze. Ik heb de punten bijgehouden, lekker makkelijk.

Dit weekend ben ik met 2 vrijwilligers  voor een nacht in een resort geweest. Luxe tent met “echte” wc. De douche is een “bucket shower”. Ze brengen een emmer warm water en die loopt leeg in de douche, als je die aan zet. Emmer leeg, douche klaar. Je moet dus plannen, dat je niet net ingezeept bent ,als het water op is, Haha!

 We kwamen om half drie aan en van 4 tot 5 heeft het gestortregend. Goed voor de natuur, want we hadden sinds maandag geen regen gehad. Overdag lekker warm en in de nacht is het nu koel. Ik slaap met een deken.

Alles nat, dus we dachten geen kampvuur te hebben, maar er werd vuur gemaakt in een  grote metalen schaal. Vanaf een platform zag ik ’s avonds een zwarte genet kat, heel speciaal. “sOchtends van 7 tot 8 ben ik er weer gaan zitten, maar zag alleen vogels.

Nu weer terug in ons kamp, relaxen en jullie op de hoogte houden.

Volgend weekend  het vervolg. Veel liefs van @nkie