Maandag ontmoette ik de andere vier vrijwilligers: 2 Noorse 19- jarige jongens, Axel en Hendrik, 28 jarige vrouw, Susanne, uit HongKong en een Canadese vrouw, Joyce, van mijn leeftijd, die ik in 2019 al een week had meegemaakt.

Om 9 uur, uitgezwaaid door Jane en Lincoln vertrokken we op weg naar de Mara. Op zich ging het voorspoedig en tot mijn grote genoegen moesten we door Naboisho rijden om naar Pardamat te gaan. Mijn hart sprong open. Er zijn niet veel wegen door dit gebied en we wisselen nog steeds van auto in het zelfde dorp, waar gids Sem, die ik kende, stond te wachten. We kwamen tegen 4 uur aan, dus het is een lange tocht.

Het welkom was warm, want ik zag Soila, de schoonmaakster, Praise, de kok en Liz, de nieuwe coordinator, die erg aardig is. Ook een oud student vd school, Doreen bleek bij de receptie te werken. Verder bekende en onbekende gezichten. Ik voelde me heel tevreden om er te zijn.

Spullen in onze luxe tenten gelegd en om 5 uur gingen we al in de omgeving op drive. De directe omgeving is bosrijk en we zagen de bekende antilopen, wilde zwijnen met kleintjes, baboons, een bushbuck ( zeldzamere antiloop) en wildebeesten. Om 7 uur terug terwijl we net nat regenden. Na het eten snel naar bed ( met hyena geluiden).

Dinsdag om 7 uur op drive om dieren te tellen in uitgezette trajecten in Pardamat. Tot mijn genoegen bleek Sem met de Engelse professor, die de data verwerkt, te hebben gewerkt , dus we kregen secure instructies. Daar heb ik andere jaren veel discussie over gehad. Die ochtend 4 trajecten gedaan. Behalve de dieren, die ik al noemde zagen we ook een grote familie giraffen met drie kleintjes, totaal 12 dieren. Ik hoef ze hier niet te identificeren.

Om 4 uur begon het te regenen, waardoor onze avond drive niet doorging. Joyce en ik zaten klaar om iets anders te doen, maar Liz nam geen initiatief en dat zinde Joyce helemaal niet. Na een vervelend gesprek, waarin ik een sussende rol speelde, zijn we toch met de introductie begonnen met de hele groep tot ieders tevredenheid. Vroeg naar bed, want morgenvroeg naar Naboisho.

Woensdag vertrokken nog steeds met regen om 6:15 uur. Het is bijna anderhalf uur rijden naar de grens met Naboisho. Daar hebben we een mooie dag gehad. Heerlijk om de bekende landschappen en dieren weer te zien. In de verte zagen we wel 10 auto’s bij elkaar staan. We reden verder rond tot die terug naar hun resort voor ontbijt waren en gingen erheen.

Vier leeuwinnen hadden een giraf gedood. Giraffen zijn geen makkelijke prooi, omdat ze hard kunnen rennen en schoppen, maar deze was waarschijnlijk gestruikeld en meteen aangevallen. Triest was dat ze zwanger was en een leeuwin er als eerste met het embryo vandoor ging. Dit alles hoorden we van Sem, want toen wij kwamen was ze dood en waren drie leeuwinnen nog aan het eten. Op een vlakte nuttigden we pas rond 10 uur ons meegenomen ontbijt, waarna we op zoek gingen naar een cheeta met vier welpen. We vonden haar op een andere vlakte, maar een hyena had hen ook ontdekt en maakte grote cirkelbedingen om hen heen. Die lusten wel een jong welpje…… Moeder hield het echter goed in de gaten.

We gingen nog twee keer terug naar de dode giraf en door mijn foto’s kon ik later zien dat we 5 verschillende leeuwinnen hadden zien eten. Verderop vonden we in de bosjes nog 5 andere jongere leeuwen ( anderhalf tot twee jaar oud), die wel van dezelfde troep waren, maar de prooi niet in de gaten hadden. In Naboisho hebben we nog van twee trajecten, die ingekort waren, de dieren geteld. Meegenomen lunch om een uur of drie en tegen 5 uur op de terugweg. Ik was al zo moe, dat ik eigenlijk wenste dat we niets meer tegen kwamen, maar we vonden een impala, die weeën had en niet ver ervandaan vier grote stier olifanten met lange slagtanden. De geboorte hebben we niet afgewacht.

Om 19uur, terug in het kamp, was ik gevloerd, bijna 13 uur in de auto…. Snel gegeten en naar bed. Ik kon alleen oppervlakkig ademhalen en op mijn rug liggen. De volgende dag kwam een verpleegster me in mijn tent opzoeken en constateerde een longontsteking, weer…Gelukkig is het hier goed geregeld, dat ze steeds een verpleegster met apotheek bij de hand hebben. Ik kreeg 2 injecties en 2 soorten antibiotica en reageerde er snel op. De koorts van de ochtend was in de middag weg. Die donderdag grotendeels in mijn tent gebleven. Mijn maaltijden kreeg ik in mijn tent.

De volgende dagen dus rustig doorgebracht met wat lezen , spelletjes doen, dagboeken bijhouden en kleine eindjes lopen. De staf was erg bezorgd en meelevend. De volgende dag kwam een andere verpleegster mij checken, dus ik werd goed in de gaten gehouden.

Voor de vrijwilligers waren het niet de beste dagen. We hebben, vooral ’s nachts bijna de hele nacht, maar ook overdag veel regen. Ze kwamen vast te zitten, moesten wachten voor ze Naboisho in konden, omdat er teveel water op de weg was en hadden een lekke band. In Naboisho zagen ze wel een andere cheeta met ook 4 welpen, maar ik heb niet veel gemist.

Vandaag, zondag, ben ik naar de kerkdienst van de Universiteit geweest. Die duurt lang, dus niet meteen gegaan, maar foute planning, want meer preek gehoord dan gedanst en gezongen. De voorganger maakte de mensen aan het lachen en bleek te doen alsof hij met God kon bellen. Ik begreep natuurlijk niets. Het is al de hele dag droog en al een paar uur zon, heerlijk.

Het verschil tussen Naboisho en Pardamat is dat Naboisho een conservancy is en Pardamat een conservation project. Een conservancy is gericht op het behoud van de dieren en de bewoning is alleen voor het management en resorts voor toeristen om geld binnen te brengen.

Een conservation project richt zich op het behoud van dieren, maar moet daaraan werken. Op veel plekken staan huizen en hutten. Er staan overal hekken om aan te geven wat wiens land is. Bij de hutten staan “boma’s”, met stokken en takken omheinde cirkels, waar in de nacht het vee vertoeft, zodat roofdieren er minder makkelijk bijkomen. Het vee zijn runderen, geiten, schapen en kippen met honden en soms ezels. We zagen een pas geboren ezeltje wankelend op zijn pootjes. Het deel, waar wij drives doen in Paramat is niet omheind en daar lopen de antilopen, wildebeesten en zebra’s tussen de runderen en geiten door. Er is wat landbouw, want dat blijkt toch meer op te leveren dan het toerisme. Een hele klus dus om dit gebied open te stellen voor wilde dieren.

Ons kamp, dus de gebouwen van de Universiteit is gebouwd tegen een beboste heuvel aan en heeft mooi uitzicht. Er is goed over nagedacht. De drainage is goed merk ik. Het restaurant, keuken, klaslokalen, de opslag en andere werkruimtes zijn van steen en staal met ruime ramen. De slaapverblijven van de studenten, leraren, personeel, vrijwilligers en gasten zijn tenten op een houten verhoging met een cementen deel, waar het sanitair is ondergebracht. Iedere tent ( voor 2 tot 8 personen) heeft doorspoel wc en douche met op zon verwarmd water, evt meerdere.

In het bos zouden best luipaarden kunnen leven, maar die worden zelden gespot. Wel zijn er regelmatig olifanten gezien. Overdag mag ik rustig op het terrein rondlopen , maar als het donker is moet ik met een bewaker naar mijn tent.

Zo, dat is alweer een heel verhaal. Ik ga eens kijken of ik het geüpload krijg, wat de wifi is hier erg onstabiel geweest. Er wonen bij elkaar zo’n 90 mensen, dus er wordt druk gebruik van gemaakt.

Jullie hebben afgelopen week denk ik meer zon gezien dan ik, maar hier is de temperatuur tussen de 15 en 25 graden, dus dat is beter voor mij. Ik kijk uit naar jullie reacties en wens iedereen het allerbeste.

Veel liefs van @nkie