Hoi, daar ben ik weer.

Maandag ben ik mee gaan doen aan het programma, ik voelde me weer goed. In de ochtend hadden we een bijeenkomst met de studenten van het College, waarin zij ons vertelden wat hun naam was, welke cursus ze deden, waarom ze die hadden gekozen. De keuzes zijn: Gids worden, Wildlife management, Receptionist, House keeping en Laundry, Food and Beverage sales and Service. Velen zeiden, dat ze daar een passie voor hadden en soms al sinds ze klein waren of ze kenden mensen, die hun voorbeeld waren. Wij vrijwilligers stelden ons ook voor en vertelden wat over onszelf. Bijna veertig mensen bij elkaar, Liz ,onze coördinator leidde het. Velen waren verlegen en in het algemeen praten ze vrij zacht, dus soms moeilijk te verstaan. Toch een leuke belevenis.

In de middag hebben we als vrijwilligers de eerste week geëvalueerd en daarna voorbereidingen getroffen om deze week naar een lagere school te gaan. Om half vijf gingen we in Pardamat op drive. Dezelfde dieren gezien als vorige week, behalve een vogeltje met een mooie gele staart, die ik niet kende. Rond 9 uur ga ik elke avond naar mijn tent.

Dinsdag om 7 uur vertrokken om te gaan tellen op de trajecten in Pardamat. Deze keer een paar giraffen in de trajecten, zodat het wat interessanter was. Dat deel van Pardamat heeft geen hekken meer, dus het wild en het vee loopt door elkaar en de mensen wonen er ook. Een situatie, die ze voor bijna heel Pardamat willen bewerkstelligen. Om half tien terug voor ontbijt en tegen 11 uur vertrokken om nog trajecten te tellen, die op een heuvel lagen. Een gedaan en op weg naar de volgende kwamen we vast te zitten in de modder. Je denkt, dat je in the middle of no where bent, maar binnen 5 minuten waren er 8 mensen om ons te helpen. Ze hadden de wielen van de auto horen spinnen en rangers en herders kwamen eropaf. Hulp konden we wel gebruiken, met stenen en takken gesjouwd om onder de wielen te leggen. Na een uur…ja, gelukt auto was los. Sem zette de auto verderop neer en we kropen er weer in……. Nee, de weg was zo drassig, dat de auto weer vast kwam te zitten en nu nog meer! Dezelfde rituelen, maar nu een andere auto van ons kamp, anderhalf uur rijden, laten komen. Gelukkig hadden ze lunch voor ons mee. Geprobeerd of deze auto kon trekken, maar het was duidelijk, dat die dan ook vast zou komen te zitten. Al met al zijn ze de hele middag bezig geweest. Wij hingen eromheen. De jongens, Suzan en ik ( puzzeltjes op mijn telefoon) amuseerden ons wel, maar Joyce, de Canadese, vond dat ze het niet goed deden en wist het beter, dus baalde. Ze hebben het op gegeven. We lieten de auto staan en waren tegen zessen terug in het kamp. ’s Avonds is Sem nog terug gegaan met een tractor, maar het regende, dus lukte niet.

Woensdag, de volgende ochtend zijn ze er weer heen gegaan, maar het heeft de hele dag geduurd voor hij terug was met de auto. Wat een pech, we konden geen kant op. Een verloren ochtend. Na de lunch kwam Liz vertellen dat er in de buurt een dode impala in een boom gezien was. Dat is een teken dat een luipaard in de buurt is, zij slepen hun prooi een boom in zodat andere roofdieren er niet bij kunnen! Spannend, wij er lopend heen en inderdaad de antiloop lag onhandig op een tak. Foto’s gemaakt en camera’s op gehangen. De luipaard had er niet veel van gegeten, dus dachten de beveiligingsmensen, dat het misschien een vrouwtje was, die welpen had en in de nacht terug zou komen met haar welpen.

Eind van de middag had Liz georganiseerd, dat we van de manager van Pardamat de geschiedenis en plannen met Pardamat te horen zouden krijgen. Heel interessant was het. Daarna hadden wij vrouwen een gesprek met vrouwelijke studenten om meer over de Masai cultuur te weten te komen. Vooral kwam naar voren hoe dominant de mannen zijn, maar er is duidelijk een beweging dat vrouwen meer opleidings mogelijkheden hebben en zelfstandiger worden. Een feministische beweging! Joyce en Susanne hadden goede raadgevingen voor ze, in jezelf geloven, doorzetten en zoveel mogelijk communiceren met de mannen. We sloten de dag toch nog tevreden af.

Omdat we woensdag niet naar Naboisho hadden gekund was het plan om donderdag en vrijdag er de hele dag heen te gaan. Dat vond ik te vermoeiend, dus ben afgehaakt, ik wil niet weer ziek worden.

Donderdag kon ik dus uitslapen, maar toen ik om half negen voor het ontbijt kwam, stond de auto er en waren ze terug. De weg naar Naboisho was door een geslipte auto versperd. Dat was teveel voor Joyce, ze had zich al aldoor geërgerd aan de gang van zaken en had besloten, dat ze afgezet wilde worden in Eagle View, het resort. Ze verliet het project een dag eerder. In de middag heb ik met Liz de camera’s gecheckt, maar we hadden geen beelden. De camera’s waren niet goed ingesteld, dus daarmee bezig geweest. De luipaard was wel geweest, want de prooi lag op een andere plek in de boom. Het was een koude dag.

Vrijdag vertrokken we weer om 6:15 naar Naboisho en het werd een prachtige dag. Zonnig en veel gezien. Op een vlakte zagen we 30- 35 hyena’s in twee groepen, ongewoon. We werden gewezen op luipaarden, moeder en jong. Net daar aangekomen zagen we het jong rennen. We bleven anderhalf uur en zagen het jong in de boom klimmen, niet naar de prooi in de boom, maar op en neer spelend. De moeder ging onder de boom liggen, top sighting!

Later ook een cheeta met vier welpen, die ik nog niet gezien had. De welpen aten een vers gevangen gazelle. De moeder lag nog uit te hijgen in de schaduw, daarna sleepte ze de prooi naar de schaduw en at ook. Sem bracht mij naar Eagle view, waar ik 2 nachten had geboekt. Afscheid van de vrijwilligers, want ze vertrekken in het weekend. Zij hebben met de vele regen geen geluk gehad.

Nog luxere tent in Eagle View en ik kon een uur later mee met de avond drive. Weer naar de cheeta’s, die intussen met dikke buiken lagen te relaxen. De rest vd prooi werd door jakhalzen gegeten, terwijl gieren op hun beurt wachtten. Ook zag ik de mij bekende Lokoman met 2 andere leeuwinnen. Zij is intussen zo’n 8 jaar oud, dus ik heb haar elk jaar gezien. De jongere leeuwinnen gingen wandelen en vonden een grote troep impala’s, die ze op jaagden, ze waren te snel voor de leeuwinnen. Rond 19:00 uur terug en met Joyce gegeten, die gelukkig in een betere stemming was, al had ze weer commentaar op Liz. Ze vertrok de volgende dag, ik zal haar niet missen.

Zaterdag om 6:15 weer op drive met Esmee, een vrouwelijke gids- chauffeur. We zagen hyena’s met jongen en een leeuwin, maar daarna kwamen we erg vast te zitten in de modder. Ze hadden een tractor nodig om de auto eruit te trekken, maar intussen was ik terug gebracht naar Eagle View voor ontbijt. Ik heb mezelf dit weekend erg verwend, want ook nog een massage gehad. Na de lunch ben ik gaan wandelen naar de plek, vlak bij Eagle View, waar we tot vorig jaar woonden als vrijwilligers. Ze hadden de gebouwen binnen en buiten geverfd, echte toiletten gemaakt en onze open “ eetkamer/lounge” was van muren en ramen voorzien. Een manager zou er wonen, maar het was nog niet ingericht. Het management van Naboisho heeft van de klaslokalen hun kantoor en vergaderruimtes gemaakt. Veel staat ook nog leeg. Door het verven ziet alles er wel verzorgder uit. Nostalgisch was ik.

Om half vijf er weer op uit met Esmee en nu een stel uit Malta. Dankzij de Rangers vonden we leeuwen in de bosjes. Zij hielden zich schuil, omdat er kuddes koeien met herders vlakbij waren. Wij terug naar de luipaard met jong. Nu klom de moeder in de boom en begon te eten van een tweede prooi. Er vielen wat stukjes naar beneden en daar kwam een hyena op af. Het jong hield zich schuil voor de hyena, dus die zagen we niet. Terug naar de leeuwen. Verrassing! Het was een groep van 2 mannetjes, 8 leeuwinnen en 5 welpen. De mannetjes hebben aan partnerruil gedaan in het afgelopen jaar. De 2 en 3 broers zijn van groep gewisseld, wat goed is tegen inteelt. Ik herken de leeuwin Noolemala aan het litteken in haar lip en een mannetje aan litteken bij zijn oog! Ze lagen te relaxen, terwijl de welpen speelden. Toen de zon onder ging liepen ze naar de andere kant van de rivier met z’n allen, vlak langs de auto. Intussen bleek de auto van onze “redder “ van die ochtend vast te zitten, dus die zijn we eruit gaan trekken, wat gelukkig lukte. De lucht was pikzwart met bliksem en donder. We werden net nat, maar het bleef de hele avond. Donderklappen boven Eagle View, die me in mijn bed deden schrikken en weer veel regen…….

Zondag, vandaag, weer de vroege ochtend drive en weer alle 3 soorten katten! Een nieuw luipaard dichterbij in een boom, die werd verraden door een blaffende jakhals. De bekende cheeta en 4 welpen en een andere groep leeuwinnen, Lokoman, deze keer met 3 welpen en een vd drie broers van de Rongai mannen. Ze aten van een zebra. Het is droog, maar bewolkt. Ik zit te wachten op Sem, die mij komt ophalen om terug te gaan naar Pardamat. Eagle View is een aanrader, het uitzicht, de luxe tenten en het eten is er heerlijk. Vroeger vond ik het eten van Praise lekkerder , maar hij heeft nu minder budget en het eten in Eagle View is veel beter geworden. Een aanrader dus!

Deze keer een heel lang verhaal, zoveel beleefd! Ik lees dat het winterse weer tot een eind is gekomen bij jullie. Ik hoop dat jullie niet zoveel regen als ik zullen hebben.

Heel veel liefs van @nkie

PS om een uur of een begon het weer te gieten. Ik kreeg bericht dat het niet zeker was dat ik opgehaald zou worden, want de rivieren overstroomden en de wegen waren rivieren. Om 5 uur kreeg ik weer een tent tot mijn beschikking. Gelukkig pakte ik niet meteen uit, want om 6 uur vertelden ze me dat Liz en Sem er toch waren. Ze hadden er vier uur over gedaan om bij Eagle View te komen. Het was droog geweest vanaf 3 uur, maar toen we vertrokken regende het weer. Grotendeels in de stromende regen zijn we met een omweg terug naar Pardamat gereden, deze weg was van stenen en dan kom je niet zo snel vast te zitten. In goed anderhalf uur waren we “ thuis”. Precies op tijd voor het avondeten. Ik ben dus nu, 9 uur, weer in mijn eigen tent en het regent nog. Ik ga proberen dit op mijn log te zetten, maar met dit weer is het een wonder als dat lukt. Enfin, Volgende week meer avonturen!