Kerstweek 2021 in Lamu

Lamu is een authentiek stadje op het eiland Lamu.

Omdat het door de Nederlandse informatie over reisveiligheid als niet

veilig wordt aangemerkt, was ik er nog nooit geweest. Zo’n 10 jaar

geleden zijn er toeristen overvallen en daarna nooit meer, maar dat

stempel houdt zo’n plek dan. Vorig jaar reisden een paar collega

vrijwilligers erheen en vertelden mij dat het mooi en veilig was.

De kust bestaat daar uit een heel stel eilanden omgeven door mangrove

bomen. Het vliegveld ligt op Manda Island en je steekt met een

bootje over naar Lamu island. Mijn hotel Lamu Palace Hotel lag aan

het water aan de vissershaven. Langs de kust is een weg en kleine

steegjes lopen er dwars of evenwijdig het binnenland in. De huizen

liggen dus dicht op elkaar.

Doordat de Omani vroeger over de Oost kust van Afrika heersten is

het nu nog voornamelijk Moslim, maar er wonen ook Christenen

( niet veel want ik kwam slechts een kerstboom tegen bij Hilleken),

mensen uit India en veel meer. Ze leven vreedzaam samen.

Er wordt veel gevist en gehandeld in van alles.

Ik had een mooie kamer op de tweede verdieping met een balkon naast

mijn deur, vanwaaruit ik het dagelijkse leven prachtig kon bekijken.

Het vervoer ging met ezels of een handkar. Veel ezels liepen ook los rond.

Een tractor ( van het merk New Holland) bracht het vuil naar de stort en

ik heb een keer een auto gezien. Personenvervoer ging met de boot,

een brommer of de benenwagen. Heel relaxed allemaal.

De straatjes en haven zijn wel erg vies en overal plastic afval.

De eerste 2 dagen was ik moe en futloos en heb ik van mijn balkon zitje

genoten. De dag daarna een boottochtje langs de kust gemaakt.

Bij de ingang van de baai ligt Shela beach. Een prachtig strand met

duinen en de “bijbehorende “ bebouwing, althans er is een vrij mondain

dorp gebouwd. Ik was blij dat ik op een authentieke plek zat.

Aan de overkant een resort en een heel stel privé kasteeltjes. Daar

was ook strand, maar verder alles mangrovebossen. Via de receptie

ontmoette ik Matata, die van alles kon organiseren en vertelde dat hij een

Nederlandse partner had, die hier nu was met haar vriendinnen. Ja,ja,

dacht ik, maar ’s middags kwamen drie vrouwen ( iets jonger dan ik)

langs om kennis te maken. Het klikte geweldig en we zaten meteen

te kletsen. Hilleken is de partner van Matata en heeft een leuk huis in

Lamu en Arja en Hettie waren bij haar vakantie aan het vieren. Ze nodigde

me bij haar thuis uit en aan de borrel bleken we alle drie veel

gemeenschappelijke levenservaring te hebben en ik genoot van hun reis

verhalen. Ze hadden voor 1e Kerstdag een boottochtje met Matata’s boot

gepland, maar dat ging niet door, omdat Arja en Hilleken zich niet lekker

voelden.

Ik was een dagje naar Shela beach gegaan en had heerijk ik de zee liggen

dobberen, veel te laat beseffend, dat ik teveel verbrand was. Met snorkelen

doe ik een t-shirt aan en met dobberen vergeet ik het. Zo stom, ik heb 2

dagen pijn aan mijn rug gehad! Eigen schuld dikke bult! De terugweg heb

ik gelopen en kwam bij een Walvismonument een jongeman tegen, die vroeg

of hij mee mocht lopen. OK, Michael, dan schakel ik je meteen in om met

mij vuilnis te verzamelen. Dus al lopend hebben we 2 grote zakken vol met

plastic opgeraapt. Triest, maar gaf goed gevoel. Hij zei wel een boot te

kunnen regelen om te gaan snorkelen, dus na overleg met Hilleken heb ik

dat afgesproken. Met Hettie ben ik 1e Kerstdag in een vissersbootje naar

een niet geweldige snorkel plek gevaren in een door Michael geregelde

boot met stuurman. Ze hadden salade en fruit mee, maar de vis bleek

bedorven te zijn. Enfin, op de foto’s zagen jullie dat we wel lol

hebben gehad. ’s Avonds werd ik uitgenodigd bij Hilleken om met hen

allen een door Matata gekookt Kerstdiner te nuttigen. Heerlijke kip,

cocos rijst , tomatensalade en de spinazie, waar ik gek op ben. Lekker

en gezellig! Wat een aangename verrassing! Ik had me er al mee verzoend

dat ik alleen de feestdagen door zou brengen.

Twee Kerstdag was ik aan het bijkomen, toen ze belden of ik mee ging

zwemmen bij Manda Beach. Tuurlijk! Met een bootje erheen, gezwommen

en daarna naar het resort, omdat er een Afrikaanse Jazz band ging optreden.

Glaasje wijn, gezellige mensen, goede muziek en de ondergaande zon, wat

wil je nog meer? Ik had het dik naar mijn zin.

Intussen was de familie van Matata aangekomen: 2 zussen met tig kinderen.

De volgende dag ging iedereen ( familie en vrienden:23 man)op Matata’s boot

en ik mocht mee! We voeren naar het eind van de baai, waar iedereen ging

zwemmen. Arja en Hettie gaven zwemles aan een stel vrouwen, wat ze

erg leuk vonden. Grotere jongens speelden met een bal en jonge meisjes hadden

lol met ons in het water. Matata, zijn zussen en de bootcrew waren aan

het koken en wisten voor 23 man een heerlijke maaltijd te maken op een

houtskool vuurtje op de boot. Gemengde groente, cocos rijst en vis, alles vers.

Ik heb er bewondering voor!

Toen het smikkelen gebeurd was zijn Hilleken, Arja, een man en ik van de ene

kant van de baai naar de andere gezwommen. Ruim een half uur, denk ik.

Grotendeels zwom ik op mijn rug, omdat dat het meest ontspannen was.

Daarna zijn we de baai in gezeild en de zonsondergang bekeken.

Om 8 uur nog in Palace hotel met de dames en Matata gegeten en tevreden

mijn bed in gedoken.

De volgende ochtend moest ik inpakken. Uitgezwaaid door Hilleken, Hettie

en Arja vertrok mijn bootje naar het vliegveld en vloog ik terug naar Nairobi.

Van de historie van Lamu heb ik niet veel meegekregen, maar wat een

gezellige week is het voor me geweest, dankzij de drie dames en Matata!

Een heerlijke nieuwe locatie heb ik gevonden. Foto’s van de laatste dagen

ga ik aan het hoofdstuk Lamu foto’s toevoegen, dus waarschijnlijk krijgen

jullie niet weer een mail daarover.

Liefs van @nkie

Enerverende derde week december 2021

Hoi Allemaal,

Ja, het is een enerverende week geweest in meerdere opzichten.

Maandag begon goed. Met de drive zagen we snel zes leeuwen over

de vlakte lopen richting een grote kudde olifanten. 16 stuks olifanten,

meeste moeders met jongen. Leeuwen en olifanten zijn geen vrienden

en de leeuwen verdwenen de bosjes in. Brian parkeerde de auto zo dat

de kudde om onze auto heen liep, dus we zagen ze heel dichtbij.

Altijd een belevenis, evenals de dartelende kleintjes.

’S Middags gingen we naar het dorp om Benoit weg te brengen en daar

is sinds een paar maanden een kleine medische kliniek. Ik besloot

raad te vragen. Ik dacht met een dokter te doen te hebben, maar later

hoorde ik dat het een gespecialiseerde verpleegster was. Enfin, ze

constateerde terecht dat ik uitgedroogd was en dat ik een amoebe

infectie had. Voortvarend legde ze me meteen aan de infuus. Nou meteen?

Ik ben al mijn hele leven moeilijk te prikken, mijn aders “rollen weg” en

na vier keer en met een dunne baby naald was het pas raak. Daarna stopte

het infuus nog en moest ze weer 2x prikken. De 2 liter vocht hebben 3 uur geduurd,

maar toen kon ik met medicijnen terug. Die middag vond ik het nog wel

grappig en stuurde een paar mensen een foto van mezelf aan het infuus.

Ik dacht er daarmee af te zijn.

De volgende drives weer elke dag grote katten. Ook mijn favorite cheeta

Entito met drie welpen. Het is al de derde keer dat ik haar met nieuwe

welpjes zie. Jl Januari met grote welpen, die ik als babies had gezien

en deze zijn intussen alweer 6 maanden oud. Ze is een goede moeder,

Erg leuk!

Woensdagochtend was ook speciaal: we zagen een baby Thomson

gazelle geboren worden. Voor mij al mijn derde keer, maar altijd boeiend.

Daarna twee vechtende Tomson gazelles, niet zo speciaal, maar op

2 meter afstand zat een jonge Martial Eagle op de grond ernaar te kijken.

Voor het geval er een slachtoffer zou vallen! Dit gebeurde niet, een raakte

wel gewond, maar de vogel vloog weg. Heel groot is hij.

Daarna op woensdag was het feest, want de gidsen van de

gidsen school waren afgestudeerd en kregen hun diploma. Bij de school

op het veld waren open tenten neergezet en stoelen. Het zou om

tien uur beginnen, African Time. Er waren wel 300 mensen. Ze bleken

eerst te gaan lunchen. Rond 1 uur begon de ceremonie. School kinderen

deden een dans, iedereen werd gezegend, er waren wel 10 priesters.

Trouwens ook veel hoogwaardigheid bekleders. Hele happening.

Wij hadden onze “huiskamer” moeten afstaan om de VIP’S aan

tafels te laten eten.

Bij de ceremonie brak de zon door en Christine en ik hadden

beloofd foto’s te maken, dus ik heb alles vastgelegd. Om de beurt

de diploma’s en daarna het bedanken van Jan en Alleman. Na 3uur

kon ik niet meer op mijn benen staan en ben in bed gekropen.

Vooral leuk was natuurlijk dat dit niets toeristisch was, maar een

echte Masai ceremonie. De school leidt nl alleen Masai gidsen op.

Intussen voelde ik me niet echt beter, terwijl ik de medicijnen trouw

innam. Het deed me verdriet, maar Coordinator Jane en Lincoln

beslisten dat ik de volgende dag opgehaald zou worden. Ze wilden

meer testen in een ziekenhuis. Dat kon in de Mara, maar ik was bang

opgenomen te worden in een ziekenhuis in the middle of nowhere,

zonder bekende mensen om me heen. Liever dus naar Limuru.

Al om half acht stond John, de chauffeur in het dorp om me op te

halen, zodat ik in de middag naar het beste ziekenhuis in Nairobi kon.

Hij is aldoor met me mee geweest. Eerst bracht iemand me naar een

dokter, waar een wachtrij van 20 patiënten was. Gelukkig wist ze

een andere specialist en daar was ik de derde. Naar het lab voor

bloed en ontlasting onderzoek. Ze schreef me wat andere medicijnen

voor, dus de apotheek. Lange rijen overal, we waren er om 12:30 en

om 16:15uur klaar om terug naar Braekenhurst te rijden. Ik opgelucht

dat ik niet hoefde te blijven. Daar vingen Jane ( van ACTS, reisorganisatie) en

Lincoln me goed op. Zo belangrijk dat ze vrienden voor mij zijn,

ze noemen mij zelf familie, heel lief.

De volgende dag met chauffeur Sammy terug naar de Indiase specialist

voor de uitslagen. Niet veel nieuws. Haar conclusie was al

reizigersdiarree. Voor de uitdroging kreeg ik al ORS en ik moest verder

gaan met de medicijnen. Jane heeft een afspraak voor me met de kok

van het cafe/restaurant gemaakt, zodat ze rekening met mijn dieet

kunnen houden.

‘sAvonds heb ik met Lincoln, Jane en Emmanuel ( die toevallig een

afspraak met Lincoln had) in het Cafe gegeten. Leuk om gezelschap

te hebben, want het weekend zijn ze er niet. Deze dagen breng ik

rustig door. Beetje wandelen, bellen, appen enz. Ik ben heel moe

en heb weinig puf. Ik geef me eraan over.

Het project in Naboisho sluit maandag voor 2 weken, dus het had geen

zin om terug te gaan. Mijn kerst plannen laat ik doorgaan.

Maandag vlieg ik voor een week naar Lamu, een eiland aan de kust.

Warm weer , zee en strand, dat kan ik nu wel gebruiken.

Zo, nu weten jullie welke hindernissen ik heb moeten nemen, maar

in Nederland ziet er het niet gezellig uit met de harde lockdown,

lees ik net. Alweer een Kerst zonder restaurants en winkels open.

Verschrikkelijk en tot 14 januari. Sterkte allemaal en maak het in

kleine kring gezellig, dan valt het hopelijk een beetje mee.

Alvast dus voor zover mogelijk: Gezellige Kerstdagen.

Veel liefs van @nkie

PS. Zoals jullie gemerkt hebben lukt het niet om foto’s te uploaden.

Ik probeer uit te zoeken waarom het niet lukt. Zonde.

PS. nieuwe mensen kunnen zich trouwens zelf voor een email, dat ik weer wat heb geschreven, opgeven

en als je er genoeg van hebt kun je jezelf afmelden.

Tweede week Dec 2021 Naboisho

Hoi Allemaal,

Het is een zonnige week geweest. Veel blauwe luchten gezien, wel wat wolken

en een paar flinke regenbuien, maar dat maakt alles groener en dat willen we

graag voor dier en mens. Temperatuur tussen de 14 en 23 graden. Prima.

Bijna was er een dag geweest, waarin we geen leeuwen hadden gezien,

maar in de schemer vond onze vervangende gids Robert ze toch nog!

Jammergenoeg kunnen we dan geen goede foto’s maken om te identificeren,

maar het is altijd genieten om ze te zien.

In een regenbui zagen we trouwens twee van het mannelijke Rongai drietal,

die brullend over de vlakte liepen, heel imposant. We hebben in onze buurt

een 40 tal leeuwen inclusief welpen van verschillende leeftijden rondlopen

en aan de rand van Naboisho nog een 17 tal. Geweldig , wat een verschil met

toen ik hier voor het eerst kwam in januari 2016.

Deze week ook een sighting van een Cheta met 2 grote welpen en een

luipaard, maar die zat verstopt in een boom, dus alleen wat takken zien

bewegen.

Vrijwilligster Shams is maandag vertrokken en Amerikaanse Christine kwam.

Een aangename verrassing, want we bleken elkaar te kennen uit 2017.

Ze wil het liefs al haar tijd in de auto op pad doorbrengen en is dit weekend

allebei de dagen naar resort Eagle Vieuw om ook gamedrives te maken.

Leuk zo enthousiast, maar ik heb mijn rust in het weekend nodig.

Weer een drietal dus lekker nog steeds alle ruimte. Benoit vertrekt morgen

en was op zijn manier best gezellig.

Bij ons logeerden 3 arts/docenten van de Flying Docters, die de EHBO

cursus gaven aan de gids /studenten in de school naast ons. Dat was

gezellig omdat we ’s avonds na het eten hele gesprekken hadden over de

culturen en gewoontes in elke land, inclusief corona.

Nieuwe coordinator Jane is trouwens een topvrouw. Ze is opgegroeid

in een dorp aan de grens van Naboisho, een dorps kind dus, maar heeft

gestudeerd en is een moderne vrouw van 27 jaar.

Vrijdagmiddag voor het eerst in maanden (COVID) naar een lagere school

gegaan om spullen te brengen en met de kinderen te spelen. Christine ging

met ze voetballen en Ben stond te fotograferen. Tja en ik… kom op Ankie

improviseren, dacht ik. Ik probeerde ze witte zwanen/zwarte zwanen te

laten doen, maar voor je 25 kinderen en de leraar hebt uitgelegd hoe

het gaat met handen vasthouden en onder de bogen doorlopen heb je

veel chaos. Dat was lachen en het is gelukt! Daarna hebben we met

hun spelletjes meegedaan. Leuk om te zien hoe de verlegen kinderen

loskomen.

In het algemeen kan ik trouwens erg veel lachen met de Kenianen, groot

en klein. Ze hebben een gevoel voor humor, die mij ligt.

Gister een interessant akkevietje: Ben vond een slangetje in de koelkast! Wij

Soila gewaarschuwd, die had het gister al gezien en niets gezegd!!! Jane

haalde de stagiair uit het computer kantoor, waardoor er 3 andere mannen

meekwamen. Verbaasd bekeek ik hoe bang iedereen was! Een les voor mij

om meer ontzag voor slangen te hebben. Ik blijf wel uit de buurt, maar ze

boeien me wel. Ik leende hem mijn tuinhandschoenen en met een stok

erbij heeft hij de slang gepakt en buiten gezet. De “house snake” was zo koud

dat hij moest opwarmen om weg te kunnen sluipen. Mooi om te zien hoe

hij van kleur veranderde. Ik heb het opgezocht en hij was niet giftig.

Hoe hij in de koelkast is gekomen blijft een vraag!

Veel goede tijdingen, maar minder leuk is dat ik na een week toch maar

aan de immodium ben. In de vroege ochtend beginnen mijn darmen te

spoken. De meeste van jullie weten dat ik beter ’s nachts niet uit mijn

kamer kan gaan naar de wc ( een emmertje voldoet meestal), omdat

het wild vrij tussen onze huisjes en tenten door kan lopen.

Zaterdagochtend kon ik het tot 4 uur uitstellen, maar met zaklantaarn

rond schijnend sloop ik naar de wc. Ik zag geen grote dieren en liep

naar de gootsteen om mijn handen te wassen….au! Ik stond midden

tussen de mieren, die mij te pakken kregen, tja, daar had ik niet op gelet!

We horen de leeuwen elke nacht brullen, soms ook “dichtbij” en

vannacht was er een olifant en giraf op bezoek. Ik heb lekker

geslapen en niets gezien of gehoord.

Goh, toch veel te vertellen. Jullie zijn weer op de hoogte

van mijn wel en wee. Dank voor jullie reacties en ik blijf ook

graag op de hoogte van jullie wel en wee.

Dikke knuffels van @nkie

Eerste week dec 2021 Naboisho

Hallo Allemaal, 

Dank voor jullie complimenten en goede wensen.

Dit weekend doe ik weinig , want ik merk dat ik toch wel moe ben van alles.

Afgelopen dagen waren gevuld met leeuwen, leeuwinnen en welpjes.

Fantastisch, elke dag leeuwen, zelfs 2 van anderhalve maand oud. Ze kwamen nauwelijks 

boven het gras uit!

Woensdag avond hebben we in een tropische regenbui gereden om dieren te spotten. Dat werd niet veel, maar het was

zo nodig, dat schreef ik al. Donderdag en vrijdag wat buien gehad, maar 

de zon is ook weer doorgekomen en dit weekend heb ik lekker in het zonnetje 

opgewarmd, want  het is ook koud geweest, 12 -18 graden dan heb ik het hier koud

Je ziet alles alweer groen worden.

We hebben de bekende activiteiten gedaan, zoals dieren tellen, kuilen volgooien met stenen, zodat de weg berijdbaar is en invasieve planten verwijderen. Het is geruststellend om te zien dat er veel minder van die planten zijn, dus het werkt.

Ik heb het gezellig gehad met Benoit en Shams. Drie vrijwilligers is heerlijk, want je hebt

alle ruimte in de auto en eigen kamer. 

Onze kok werd ziek, malaria en een paar keer heeft Shams gekookt, dat wilde ze graag

en ze deed het prima.  Ik heb afgewassen. Vanavond komt een vervangende kok.

Gisteravond zijn we met z’n drieën in het resort Eagle Vieuw gaan aten, even eruit

in het  weekend.

Gistermiddag zijn Lincoln, Jane en Evelyn  ( reisorganisatie ) en nog wat mensen 

ons komen opzoeken, was leuk om te kletsen.

Nieuwe Coordinator Jane heb ik nu ook ontmoet. Een slanke kleine  Masai vrouw, 

die van wanten weet heb ik de indruk. Iedereen vindt haar aardig, dus dat komt vast goed.

Morgen gaat Shams weg en komt er een andere vrijwilligster, die ook al vaker is geweest.

Het is leuk dat velen weer terugkomen, een goed teken!

Een kort verslag, want een korte week!

Lekker speculaas eten vandaag?!

Dikke knuffels van @nkie

Niet Zuid Afrika, maar Kenia

Tja, het kan verkeren…..

Jl zaterdag had ik gepland om naar Johannesburg te vliegen, maar donderdagavond hoorde ik over de nieuwe COVID variant, die daar in de regio was geconstateerd…

Vrijdag met verschillende mensen overlegd, ik had mijn negatieve test al binnen.

Bij mezelf te rade gegaan: het voelde alsof ik naar het hol van de leeuw ging, duidelijk een nee, zo avontuurlijk ben ik ook weer niet , zeker als het om mijn gezondheid gaat! Dus actie! Gevraagd of ik al naar het project in Kenia kon en naar Schiphol om mijn vlucht om te boeken. Klinkt eenvoudig en lukte allemaal, maar gaf natuurlijk veel stress.

Zaterdag op Schiphol werden neg test en gezondheidsformulier voor Kenia gecheckt en wilden ze een print van mijn visum zien. Had ik nog niet ontvangen: Dan kunt u niet mee mevrouw! Ik had het weken eerder aangevraagd, maar nog niet ontvangen en keek op mijn computer.

Tot mijn verbazing vond ik een visum, rennen om het te laten printen, kreeg op mijn donder ! dat ik zo laat was, want de gate van de baggage moest weer open en rennen mevrouw! Was een goede smoes om steeds voor te dringen, maar ik was ruim op tijd bij het vliegtuig.

Vlucht en stress was niet echt goed voor mijn rug, maar na zeven en een half uur op tijd om 22:00 uur locale tijd in Nairobi geland. Het tijdsverschil is trouwens 2 uur later hier.

Nog naar het visum kijkend ontdekte ik dat het 2 jaar oud was, dat hadden ze op Schiphol niet gezien.

Dus in spanning in de rij voor paspoort en visum controle. Zouden zij het ook niet zien???

Nee, ze zag het wel! Dus ben ik naar een hogere baas gebracht, die ik al jaren eerder had ontmoet, ook toen al problemen, maar die loste hij op! Hij kon nakijken, dat ik het visum had aangevraagd, dus opluchting! Bij de bagage stond een rij van een uur, maar ik ben brutaal gebruik gaan maken van mijn leeftijd, want ik zag dat een oudere meneer doorgelaten werd. Er zijn ook meevallers!

Chauffeur Sammy stond op mij te wachten, dus ik was om 12 uur jullie tijd, in mijn accommodatie Brackenhurst! Gelukkig alles goed en goed geslapen met regen, die op het dak tikte.

Uitgeslapen en rondgehangen om alles op een rijtje te krijgen. In de mooie tuin gewandeld om vogels, bloemen, vlinders, te spotten. Het was 20 graden en wisselend bewolkt. Beter dan bij jullie hoorde ik!

Zondagavond is Emmanuel nog met me komen eten.

Maandag heeft Sammy mij naar Naboisho gebracht. Een heerlijk weerzien.

Brian, de gids, Praise, de kok en Soila, de schoonmaakster. De nieuwe coördinator is nog op verlof. Er waren twee andere vrijwilligers.

Een Belg, Benoit, die ik ken uit Zuid Afrika en ook hier ben ik al met hem samen geweest. Dus de derde keer, hij doet meestal z’n eigen ding. En een Turkse vrouw, die zo’n 30 jaar in Dubai heeft gewoond, ze is een jaar of 60. Ze heet Shams, wat in Arabish Zon betekent.

In de avond gingen we erop uit en zagen we leeuwen met welpjes. Ze bleken later ook nog een wildebeest gepakt te hebben en lagen met dikke buiken uit te rusten.

De leeuw en leeuwin had ik in Februari zien paren en nu had ze 3 welpen van zo’n 4 maanden oud. Grappig.

Vandaag vroeg op pad om dieren te tellen. De familie leeuwen vonden we weer op dezelfde plek.

Nu zag ik meer van Naboisho en was pijnlijk getroffen door het gele landschap.

Het heeft hier nauwelijks geregend, zodat alles uitgedroogd is. Soms kan ik me moeilijk oriënteren ,omdat het er anders uit ziet. Vorige winter hadden we veel regen en was het aldoor groen.

Abnormaal voor mij, maar ik hoop op regen, want zo is het afschuwelijk en hebben de dieren geen eten.

Met het tellen vanmorgen zag ik een vlakte, waar we normaal honderden dieren telden en nu een handje vol. De koeien van de Masai grazen er ook en dat maakt het gras nog korter, dus droger.

Nou, zo weten jullie weer waar ik uithang.

Ik zal proberen weer wekelijks verslag te doen.

Delen van Nederland hebben sneeuw gehad hoorde ik.

Tot de volgende keer en liefs van @nkie

Ruma Park, Victoria Lake, Kakamega Forest

Lieve Allemaal,

Tijdens mijn laatste drive, maandagmorgen in Naboisho kwamen we nog 3 leeuwen en 3 leeuwinnen tegen, die een (volwassen, is niet zo erg voor mij ) zebra hadden gedood.

s’Middags vertrok ik met vrijwilligers Karoline, Elena en Scarlet. Dat was de helft vd groep, want alleen de 2 mannen en het Franse echtpaar bleven over. Er kwamen ook geen nieuwe mensen aan.

Tranen in mijn ogen toen we wegreden van die mooie plek.

In Brackenhurst koffer omgepakt, want ik vertrok de volgende morgen al met gids Sammy richting Kisumu. Deze stad ligt aan het Victoria meer. Het meer is gigantisch groot en grenst aan Tanzania, Uganda en Kenia. Kenia bezit slechts 6 procent van de kust met een kleine baai, waar Kisumu aan ligt, een natuurlijke haven. Buiten die baai zie je vanaf de kant de overkant niet en dat is nog niet eens het grote stuk van het meer. Kijk maar eens naar het kaartje.

Onderweg zoals altijd mooie landschappen. We lunchten tussen de theevelden van Kericho. Hotel Acacia in Kisumu was 5 sterren, in de corona tijd kun je mooie deals sluiten.

Woensdag om half zeven op pad naar Ruma Park. Sammy was er nog nooit geweest en het was even zoeken, maar wat tegenviel was dat het 3 uur rijden was. Dat wisten we niet van te voren. We kwamen er om half tien aan en toen bleken we alleen met M-pesa te kunnen betalen. Het kostte ons een uur om in orde te krijgen, zodat we pas om half elf naar binnen reden. Te laat om speciale dieren te zien. We zagen de Rotshild giraffen, zebra’s, buffels, topi’s en een baboon hoog in een boom, maar de Roan antiloop ,die alleen daar voorkomt in Kenia niet gezien.

Trouwens in Namibië hebben we die wel tussen de bosjes gezien. Na vier uur zoeken was het genoeg, want we moesten nog 3 uur terug naar Kisumu. Doodmoe waren we en ik raadt het niemand aan om vanuit Kisumu erheen te gaan. Weer wat geleerd! ‘sNachts werden we op een flinke regenbui getrakteerd, maar verder was het droog.

De volgende morgen een bootritje op het Victoria Meer gemaakt. Was erg leuk, vogels gespot, nijlpaarden gezien en veel gehoord over het meer. Toen Carla er 8 jaar geleden was, dreigde het te verdrogen en te verlanden. Door alle regen van de laatste jaren stijgt het water waardoor hele dorpen onder water komen te staan. En nog zie je huizen vlakbij het water staan, de volgende slachtoffers.

De verlanding kwam door de invasieve waterhyacint , maar daar maken ze nu touw van, goede oplossing. In grote “waterkooien” wordt tilapia gekweekt, want de visstand gaat wel achteruit. Deels door een virus, waar onderzoek naar gedaan wordt.

In het hotel kreeg ik zeevis te eten.

Vervolgens stond Kakamega Forest, een regenwoud op het programma. We kwamen er tegen de lunch aan en het was een verademing! De zon was doorgekomen en is alle drie dagen gebleven met een strak blauwe lucht ( in het regenwoud, heel speciaal!) Ineke had me over Kakamega een artikel gestuurd. Het Rondo Retreat Centre, waar ik verbleef, bleek een hele geschiedenis te hebben. Zeventig jaar geleden had een Zuid Afrikaan een stuk regenwoud ontgonnen en er zijn huis neergezet. Omdat het goud vinden tegen viel ging men hout kappen.Er zijn meerdere koloniale huizen in Engelse stijl neergezet. Het is in verschillende handen geweest en ook een tijd onbewoond en overwoekerd geraakt. Weeshuis en jeugdhuis geweest, maar nu een Christelijk Retreat Centrum, dat ook als hotel functioneert. Het straalde rust en vrede uit, zo midden in de natuur en ik vond het heerlijk.

Mijn huisje deelde ik met een Duits echtpaar, die niet makkelijk in contact waren. Ik denk, omdat ze slecht Engels spraken.

Ik kon in de tuin wandelen, maar ook op een uitgezet pad met overal bankjes aan de rand van het bos. Op een middag ben ik een uur op een bankje gaan zitten, heel stil, luisterend naar alle vogels en toen zag ik een twintigtal Seikes apen in de bomen voorbij komen. Eerst ver van mij weg, maar steeds dichterbij tot op zo’n vijftien meter. Wat genoot ik!!

Er komen daar drie soorten apen voor: Zwart/witte Colobus apen, de Seikes en een rood staart soort. Baboons ook, slechts een paar gezien. Ze verstoppen zich allen in de bladeren vd bomen en zijn erg moeilijk te fotograferen, evenals alle kleine vogeltjes, die ik elke ochtend met de lokale gids ging bewonderen.

De eerste ochtend met de gids hadden we heel veel geluk. Behalve het zonnige weer kwam ook de Great Blue Taraco overvliegen en ging op een tak in de zon zitten, zodat ik hem, al was het ver, toch op de foto kon zetten! Ze waren met z’n tweeën, maar de ander bleef in het gebladerte. Prachtige grote vogel! Terug bij de huisjes zat ook de jonge Crowned Eagle zichtbaar in de zon in de boom naast zijn nest. Dat gebeurde niet elke dag merkte ik later.

De derde grote vogel was de Black-and-white-casqued Hornbill, die ik in de tuin zag, toen hij een tak afbrak en naar zijn nest in een gat in de boom vloog. Hornbills metselen hun vrouwtje in een holte in de boom in om jongen te krijgen en geven door een kleiner gat voedsel aan moeder en jonkies. Als ze groot genoeg zijn mogen ze er allemaal uit, maar als ik dat gat zag in de boom vond ik het maar klein. Vader maakte wel veel lawaai, dus was te volgen.

Met de gids ben ik ook naar een kleine vlinder kwekerij geweest, zie de foto’s.

De laatste avond heb ik gezellig met een jong Nederlands stel een drankje gedronken. Hij werkt in Nairobi en zij was op vakantie hier, zodat we ervaringen konden uitwisselen. De eerste Nederlanders, die ik sinds 3 maanden tegenkwam.

Zondag een 9 uur durende rit terug naar Brackenhurst, ik heb het wel gehad met uren in de auto zitten! De afstanden zijn hier erg groot.

Vandaag klusjes gedaan, zoals de COVID test want het einde van deze overwintering is nabij.

Het is geweldig geweest, een goede beslissing om hierheen te gaan.

Eind van de week ben ik weer thuis en ga in quarantaine. Ik heb het er helemaal voor over.

Morgen probeer ik mijn foto’s nog te uploaden en ik meld me nog even als ik weer thuis ben.

Veel liefs van @nkie

Naboisho derde week februari '21, laatste week project African Impact

Lieve Allemaal,

Het was een fijne laatste week, de zon liet zich weer zien en ik had het gezellig met de andere vrijwilligers.

De maandagmorgen begon “goed”. We volgden een cheetah met haar grote zoon, die aan het sluipen waren. In het hoge gras kwamen ze een grant gazelle tegen ,tot ieders verrassing denk ik. De moeder joeg achter hem aan en ving de gazelle. Dit gaat zo snel, dat ik het doden weer niet zag, maar dat maakt het makkelijker. We reden naar de plek, waar ze met haar kill zat, maar raakten vast in de modder. Pech! Gelukkig waren we gespot door een bevriende chauffeur en hij heeft ons eruit getrokken, zodat we beide bij de kill konden gaan kijken. De zoon cheeta was aan het eten en de moeder stond op wacht om dieven weg te jagen. Ze verwent haar zoon teveel !

Op de terugweg vonden we cheetah Entito met haar 2 welpen ( die ik vorig jaar klein zag, dus ze zijn nu bijna een jaar) in de schaduw van een boom. Vliegen irriteerden hun en ze besloten op zoek naar een prooi te gaan. We volgden een tijdje, maar de prooien waren alert, dus we gingen weer terug naar het kamp. Twee kills op een dag vind ik overdreven.

‘sAvonds vonden we een voor ons nieuwe leeuw. Het begon te schemeren, maar Brian ontdekte in de bosjes bij de leeuw het gekrioel van HELE KLEINE welpjes met de moeder, 2 of drie weken oud. We waren verrukt!!! Zo klein! Goede foto’s waren niet te maken door schemering en door de bosjes, maar het was zo aandoenlijk! Ik zag ze door mijn verrekijker goed. We zijn bij daglicht nog een paar keer gaan kijken, zodat ik jullie een foto kan laten zien van collega Heiko. Gister zagen we ze niet meer. De moeder verhuist haar welpen regelmatig om hun veiligheid te garanderen.

Nog veel leeuwen en cheeta’s gezien de hele week en een trieste zebra, waarover ik bij de foto’s zal vertellen.

Vrijdag een gezellig drankje in de open lucht met een prachtige zonsondergang!

Zaterdag heb ik nog weer in Naboisho ’s ochtends en ’s middags extra drives gemaakt, parende leeuwen, twee keer hyena’s met prooi, een jakhals met prooi, kleine hyena’s. Nog steeds heb ik er geen genoeg van.

Vandaag moet ik pakken en voor de laatste keer met Andrew aan de app gewerkt, hetgeen ik aan Heiko, de Duitse vrijwilliger overdraag. Straks nog een drankje in Eagle Vieuw.

Maandag vertrek ik naar Brackenhurst om vandaar nog naar Kisumu te gaan.

Ongelooflijk hoe snel de tijd is gegaan! Nog anderhalve week en ik ga thuis in quarantaine! Ik wil er nog even niet aan denken.

Fijn dat jullie weer van de zon kunnen genieten en veel liefs van @nkie

Naboisho 2e week febr '21

Lieve Allemaal,

Het is druk, we zien veel, beleven veel en 8-9 vrijwilligers is veel voor mij, moeilijk om mijn rust te vinden en toch sociaal te zijn.

Afgelopen week was erg gezellig met mijn vrouwen groepje in de auto. De 2 mannen zijn vertrokken. De Engelse meiden, Scarlet en Elena ( met Ned moeder, zodat ze wat Nederlands kent) zijn leuk, vrolijk en ik geniet van hun gegiechel. Ze doen goed werk voor het project en hebben ook plezier. Karoline uit New York, maar van Engelse afkomst is wat wispelturig qua humeur en wil erg graag behulpzaam zijn, soms onnodig, maar verder aardig.

Ook de nieuwe mensen, die aankwamen zijn leuk en geïnteresseerd: Een Frans stel van ong 30 jaar, een jonge Duitser, die 10 weken blijft en een Tjechische vrouw, die ik kon vertellen, dat mijn achternaam Tsjechisch is.

Maandagavond was avontuurlijk: we reden achter een hyena aan, die ons leidde naar een dode baby zebra. We konden alarm geluiden van zebra’s horen. Andere hyena’s kwamen ook eten, steeds meer, maar Brian vertelde dat ze van 2 clans kwamen, want ze maakten veel lawaai en ruzie. Scarlet keek achterom en zag achter de auto een luipaard verscholen liggen. We maakten foto’s en daarna verdween hij. Plots dook hij bij de zebra kill uit de bosjes op met leeuwengebrul! De ruziënde hyena’s vlogen weg, ze zijn bang voor leeuwen, maar minder voor luipaarden. De luipaard greep het zebraatje en snelde een boom in. Hij was via de rivierbedding dichter bij de kill geslopen, schatte de hyena’s goed in en pikte zijn prooi terug.

We konden hem in de boom zijn prooi zien eten. Het begon te schemeren en we reden terug, maar……kwamen een paar honderd meter verderop in de modder vast te zitten! De auto geduwd en Brian in verschillende versnellingen geprobeerd, maar tevergeefs. De reddingstroepen moesten geroepen worden. Intussen was het goed donker en de hyena’s hielden ons in de gaten. Rangers moesten er ook bij komen, omdat het donker was. Onze tweede auto kwam, maar de accu was leeg en moest opgeladen worden door onze auto. Wij kregen van Brian de opdracht om in de auto te blijven met de canvas zijkanten dicht. We maakten er een feestje van en kletsten heel wat af, de intimiteit vd auto in het donker was gezellig. Meestal baal ik als we vast zitten, maar aan deze keer heb ik een goede herinnering. We waren om 10 uur in de avond terug, twee en een half uur later dan normaal. Wat een avontuur!!!

Vrijdagmiddag ging ik naar Eagle Vieuw, want Jane, Lincoln en een paar collega’s bleven daar een nacht logeren. Zij werden gepamperd, omdat ze als reisorganisatie daar reserveringen voor klanten maken. Ik mocht “meeliften”. Het was erg gezellig om ze te zien en te kletsen. Zaterdagmorgen mocht ik met ze mee op drive en ze hadden alle geluk vd wereld. In anderhalf uur zagen ze de 2 groepen leeuwen met welpen, die we hier hebben. Een ervan had een kill gemaakt. Ook zagen ze twee leeuwen paren.

Daarna gingen we naar de school en ons kamp, omdat ze wat mensen wilden spreken. Zaterdag nacht sliepen zij in Leopard Hill kamp, dat uitzicht heeft op de grote Figtrees, die ik wilde zien sinds het kamp gebouwd is. Vroeger picknicken wij daar, de bomen zijn geweldig groot. Het kamp is luxueus en geeft vrijwilligers geen gereduceerd tarief. Ik lunchte met hen daar en ging terug naar Eagle Vieuw, waar mijn collega vrijwilligers ook waren voor een nachtje.

We hadden de hele week, maar ook vrijdag /zaterdag regen, dus geen zon. Dan merk je de beperkingen van een eco kamp, want hun douchewater wordt door de zon verwarmd, dus geen warme douche gehad in mijn luxe tent! Zondag terug in ons kamp werd het water verwarmd door een houtvuur, dus toen warm gedoucht. Bij regen is ook die douche dus niet warm.

Het zijn de beperkingen van in de bush zitten.

Dat waren de belangrijkste dingen van vorige week. Ik ben met mijn laatste week in het project bezig, gelukkig beter weer sinds zondag.

Bij jullie dooit het alweer en ik heb genoten van alle mooie en lollige foto’s, dank!

Veel liefs van @nkie