3e en laatste week Naboisho dec'22

Hoi Allemaal,

Ja, het was de laatste week van het door mij zo geliefde project op deze locatie in Naboisho.

Afgelopen maandag was een speciale ochtend. Drie vrijwilligers gingen weg en zij werden getrakteerd op een ochtend, die begon met een leeuw, die rond half 6 door ons kamp liep, we hoorden hem allemaal vanuit ons bed. Hij was weg toen we moesten opstaan. Op hun laatste drive zagen we 4 cheeta’s, de grote groep leeuwen en de kleinere groep met de kleinste welpjes.

Het had niet beter gekund. Tina, Matthias en Sarina vertrokken voor de lunch en Jing en ik bleven over. Minder lol deze week, maar ook gezellig met de staff.

Daarbij tot mijn grote verrassing kwam Lincoln met zijn gezin voor 2 dagen! Zijn dochter is 12 en zoontje 4. Ze zijn verlegen tegen me ,maar dat trok bij. Ze gingen mee op de drives, erg leuk. De kinderen gedroegen zich perfect. Als Ethan, het zoontje zich verveelde, ging hij in de auto liggen slapen! Lincoln moest deels werken, maar dat was geen punt.

De manager van Naboisho kwam trouwens naar onze gebouwen kijken met een aannemer om te zien hoe ze alles konden renoveren. Ze willen een research centrum maken, vergaderzalen en iemand gaat er wonen en wil het huis slang en insect vrij hebben. In de natuur !

Lincoln’s vrouw Helen zag haar eerste olifant en er volgenden meer, dus zij was dol enthousiast!

We zagen veel leeuwen en de drie kleinste welpjes. Ze hebben zelfs met tellen geholpen.

Woensdag vertrok het gezin weer. In de ochtend hadden we 2 leeuwinnen met een wildebeest prooi gevonden en ’s middags was hun hele troep gekomen en genoten van de prooi, die in de rivierbedding lag. We bekeken het van beide kanten en zagen een kudde buffels aankomen. Ze wilden drinken en probeerden de leeuwen weg te jagen. Spannend zo’n confrontatie. De leeuwen liepen weg naar de overkant, maar bleven in de buurt van hun prooi.

We hoorden trouwens dat van de drie kleinste welpjes er waarschijnlijk een dood is, snik. Hij zou vertrapt zijn door buffels. We hebben het nog niet zelf kunnen constateren, want hebben ze nog niet gevonden. Ik had net een schattig filmpje van ze gemaakt.

Woensdagnacht heb ik in mijn eentje in zo’n kleine koepeltent geslapen, midden in het veld. Foto’s volgen. Ik had een warme nacht uitgekozen gelukkig, want ik heb het regelmatig koud.

Een “raam “ had ik open gelaten zodat ik door het gaas naar buiten kon kijken en mijn lenzen ingehouden. In de verte hoorde ik de leeuwen brullen en om 12 uur gegraas….

Het nijlpaard kwam tot een meter bij mijn raam, waarachter ik hem observeerde. LEUK! Nijlpaarden kunnen niet goed zien, maar wel horen en zodra ik een beweging maakte hield hij op met grazen om te luisteren, Ik stil en hij ging weer door. Zo spannend zo dichtbij!

Uurtje later hoorde ik een soort gepik in het gras aan de gesloten kant van de tent. Ik weet dus niet wat het was. Kan een klein dier, die insecten eet geweest zijn, zei de gids later.

Om half drie ben ik in slaap gevallen tot half zes, jammergenoeg. Om 6 uur bij het eerste daglicht opgestaan en het veld was leeg.

Donderdag weer veel (28) leeuwen gezien, zowel in de ochtend als de middag. Een troep jonge leeuwen lag te luieren, toen een kudde olifanten langs kwam. Een jong olifanten mannetje besloot op de leeuwen af te gaan en joeg ze een eind verderop. Leuk om te zien!!

Die acties zijn nu waar ik naar verlang! Daarna was onze gids Sem gewaarschuwd waar cheeta’s waren en omdat Jing dol op ze is, gingen we erheen. Drie verschillende gezien en achteraf bleken we een luipaard gemist te hebben, maar daar stonden 15 auto’s omheen en het was al donker, dus dat vind ik niet erg.

Vrijdag nog invasieve planten ontworteld en zowaar het was de enige drive waar we geen grote katten hebben gezien! Dat gebied is vlak en minder geschikt voor katten. Wel olifanten gezien.

In de avond vond Sem het groepje leeuwen, waarvan ik nog de ID foto’s wilde maken en dat lukte! We gingen naar een ander gebied en weer van verre zag Sem op een heuvel tussen de bush leeuwen. Toen we er aankwamen bleken het de drie Rongai Boys te zijn, die volledig uit hun eigen gebied waren gegaan. Waarschijnlijk om een deel van hun leeuwinnen te zoeken, die al een tijdje ook door ons niet gespot zijn.

Sem kreeg gelukkig het goede bericht dat het derde ( vertrapte )welpje wel in leven was. Ik blij!

Overigens is het zo dat Sem niet zelf alles vindt. De gidsen hebben een gezamenlijke whatsapp en ze bellen elkaar regelmatig over wat waar te vinden is. Als we in het veld een auto langere tijd stil zien staan gaan we er heen om te zien waar zij naar kijken.

Gister, zaterdag, ben ik met Jing, Sem en Soila de hele dag naar Mara National park geweest. Daar schrijf ik apart over.

Vandaag de laatste hele dag hier, inpakken e.d. Morgen naar Brackenhurst en op woensdag vlieg ik naar Lamu om daar de “feestdagen” door te brengen.

Alvast gezellige Feestdagen en tot het volgende verslag!

Veel liefs van @nkie

2e week Naboisho dec '22

Hoi Allemaal,

Of wij Sinterklaas vieren? Heb je die mannen met baarden op mijn foto's niet gezien?

Weer een week voorbij gevlogen.

Maandag zagen we een gevecht tussen 2 struisvogels, het ging er woest aan toe met veel getrap, zie foto’s.

Echt elke dag, meestal meerdere malen zien we leeuwen, dus ik heb veel werk met het fotograferen, folders op mijn computer maken van elke leeuw en uitzoeken wie het is. Dat laatste lukt niet altijd omdat de te vergelijken foto’s niet up to date zijn. Jammer, want ik vind het leuk werk om ze op naam te brengen. Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik Lokoman elk jaar heb gezien, zolang ik hier kom en Noolemala had vorige winter twee hele kleine welpjes, die nu groter zijn.

Een van de families bestaat uit vijf en dertig leeuwen en zijn opgesplitst in drie subgroepen, omdat anders de grotere welpen niet aan bod komen om te eten.

De Rongai Boys, drie broers, regeren nu al ruim drie jaar over het gebied rond ons kamp en over drie families.

Maandagavond kwamen welpjes nieuwsgierig vlak bij de auto, ik keek over de rand naast me en keek recht in zijn ogen op een meter afstand, hoofd weer teruggetrokken….

Woensdag en donderdag hadden we een andere gids, want Sem was vrij. Hij vond voor ons ook leeuwen en cheeta’s.

Donderdag bleek coordinator Jane ook vertrokken en de nieuwe gids werd ’s avonds naar huis gebracht door kok Praise. We constateerden dat we in de avond alleen met Soila waren en ik wist dat er nog een enkele man van de school was. Sara en Jing gingen mee met Praise, maar met Sabrina, Tina en Matthias bleef ik over. Italiaanse vrijwilligster Barbara is maandag al naar huis gegaan. We zijn vroeg naar bed gegaan.

Hoewel ik hier niet bang ben, zijn andere het wel en we zitten midden tussen de dieren.

De coordinator of de gids zijn eindverantwoordelijk en ze waren beide pleiten, Slecht!

Woensdag nacht was het bijna volle maan en helder, ik heb nauwelijks geslapen, want ik hoorde buiten geluiden. Uit mijn ramen kijkend zag ik zebra’s grazen tussen de gebouwen en later 4 giraffen, zie foto’s!

Donderdagavond op het eind vd drive vonden we een tweede cheeta met haar zoon en in de verte ontdekte Matthias leeuwin Lokoman met haar groepje. Ze liep richting cheeta’s en ze kregen elkaar in de gaten…… wat zou er gebeuren? Een tijd lang hielden ze elkaar in het oog, de cheeta moeder zat te grommen om haar zoon voor gevaar te waarschuwen. Leeuwen zijn sterker en de cheeta’s vluchtten elke een andere kant op. Intussen was het donker, maar we vonden cheeta moeder en zoon samen terug. Moeder had een grote boog gemaakt en haar zoon in de gaten gehouden. Een behoorlijk gewonde zebra hinkelde niet ver vd leeuwen en cheeta’s vandaan en we dachten, dat die de nacht niet zou overleven, maar de volgende ochtend vonden we haar toch nog levend terug. Donderdagnacht was het volle maan, maar bewolkt en nog steeds geen regen.

Vrijdag rond gereden om afval te rapen. Een Groene Afrikaanse hop probeerde een ijsvogel weg te jagen, maar dat lukte niet, zie foto’s.

Vrijdag rond half vijf begon het te regenen, hoera. Vanuit de auto zagen we overal donkere wolken. Prachtig! Het zag ernaar uit dat het in heel Naboisho en omgeving regende, niet hard, maar een verademing voor de natuur.

Onze “sundowner” deden we in de auto kijkend naar holen van hyena’s, die kleintjes hadden. Erg leuk en schattig!

Zaterdag ochtend vroeg is Sara, die hier 12 weken is geweest, vertrokken. Ze gaat naar het project in Zuid Afrika, waar ik eind januari ook heen ga. Jing en Sarina zijn dagje naar Masai mara National park, dus ik ben over met Tina en Matthias, die naar voetballen zijn gaan kijken in Eagle Vieuw. Ik las vanmorgen dat Oranje uitgeschakeld is. Ik heb een rustig weekend, kan ik bijkomen van alle activiteiten.

Regelmatig regenbuien nu, dus dat is prima.

Blijkbaar is het erg koud bij jullie, rond de nul graden. Hier is het met nog steeds regen 19 graden en zit ik te rillen met vest en jasje aan!

Sterkte met de kou, want ik hoor dat veel mensen op de verwarming aan het bezuinigen zijn.

Heel veel liefs van @nkie

Eerste week dec '22 Naboisho

Hoi, daar ben ik weer! Weekend vrij en veel gebeurd, dus volgende log.

Woensdag avond zagen we alweer een luipaard. Hij lag te slapen tussen de

struiken, maar werd wakker, poepte en liep weg. Intussen was het donker en

aan de andere kant van de berg vonden we zijn moeder. Ik dacht dat zij jong

was, want ze was veel kleiner, maar de vrouwtjes zijn in grootte veel kleiner dan

de mannen en haar zoon is bijna volwassen. 3 luipaarden in drie dagen!

Nog nooit meegemaakt!

Donderdag morgen gingen we naar Pardamat, een andere conservancy,

waar de nieuwe school gebouwd wordt en waarheen het project in januari

gaat verhuizen. De Gidsen school, waaraan dit African Impact project is

verbonden laat nieuwe gebouwen neerzetten en wordt een Academie.

Ze willen ook andere opleidingen geven voor milieuzaken en hotel business.

Het project verhuist met hen mee, wat een grote verandering is. Nu wonen we

midden in de natuur met al het wild om ons heen. We wonen in een paar

stenen gebouwen, maar verder in tenten. Elke nacht is het spannend wat er

naast je tent graast, zoals zebra’s, giraffen, buffels enz. Zelfs de leeuwen en

olifanten lopen vlak langs. Ik slaap comfortabel in een stenen kamer, maar de

vrijwilligers vinden het extra spannend in de tenten. Ze horen ook veel meer geluiden dan ik.

Dit alles moet je in de nieuwe locatie missen en het programma zal er anders

uit zien, omdat ze zich minder op de dieren gaan richten.

Grote teleurstelling voor mij, maar ik heb beloofd het een keer te komen meemaken.

De gebouwen zien er prachtig uit, alles nieuw natuurlijk en de kamers, waar je slaapt,

zijn deels tent, deels van steen, zoals in veel resorts. Het stenen deel is de badkamer

met wc ( echte doorspoel wc, geen gat in de grond) en douche per 2 tot 4 personen.

Er wordt samen met de studenten in een eetzaal gegeten, dus meer contact met de

studenten.

De gebouwen staan er, maar alles moet nog ingericht worden en ze willen begin januari

de eerste studenten en vrijwilligers ontvangen! Het zal wel weer uitgesteld moeten worden.

Ik zie het niet lukken, maar is niet mijn probleem, ik ga dan naar Zuid Afrika.

Het is een uur rijden bij ons vandaan en naast het bekijken vd de gebouwen hebben

we nieuwe trajecten uitgezet om daar dieren te gaan tellen. Het was veel heen en weer

rijden, want efficiënt doen ze ook dat niet, zodat we zeven uur bezig waren. Moe en gaar

kwam ik in ons kamp terug.

Om half vijf weer op pad en we vonden een grote groep leeuwen, die nog ID foto’s

nodig hadden. Daar knap ik van op! In het donker terug nog 3 leeuwen drinkend

bij een waterplas.

Vrijdag “conservation work”. Anderhalf uur takken gekapt en daar hekjes van

gevlochten om in geulen de erosie te stoppen. Het werkt , maar is naar mijn mening

een druppel op de gloeiende plaat. Wel lekker om lichamelijk bezig te zijn.

Na dit werk kreeg gids Sem bericht dat een cheeta was gespot. Wij erheen. Het bleek

cheeta Sila te zijn met een 6 maanden oude welp. Moeder keek aldoor om zich heen,

ze zag er hongerig uit. In de avond gingen we terug en vonden haar met een

impala prooi, zie foto’s.

Rondrijdend zei Sem dat hij op 8 km afstand (!) een leeuw zag lopen! Wij erheen….

hij had het goed gezien, het was een Rongai boy, een vd drie vaders, die in ons gebied

regeren. Hij stond op en nieste, we schokken ons dood! Verder liep hij langs de weg,

waar wij hem konden volgen. We vonden leeuwin Akilah met de drie zogende welpjes,

die we eerder hadden gezien. Leidde hij ons erheen?

De avond viel, dan is het moeilijker om foto’s te maken.

Voor we vertrokken zette Sem de auto nog naast de mannetjesleeuw. Vrijwilligster Sarena

is voor het eerst en vond het te dichtbij, ze schoof wat naar het midden vd auto.

Toen hij ook nog begon te brullen ( echt hard is dat zo dichtbij!) sprong ze tegen mij aan

en kon ik haar toefluisteren dat hij alleen naar zijn broers aan het roepen was. Lachen later!

Vlak bij ons kamp zagen we de andere leeuwin lopen, die naar eten op zoek was. Bij aankomst

ben ik maar op mijn emmertje in mijn kamer gaan plassen. Na veel overleg is Sarena wel

in een tentje gaan slapen, dat samen met twee andere tentjes aan de buitenkant van ons terrein ligt.

Ze had veel grazers gehoord, maar gaat toch weer in de grotere tent in het midden slapen.

Het was moedig!

Zaterdagochtend had ik een confrontatie. Er zij veel baboons bij ons terrein en de “grote Boss” Billy steelt

vaak eten. Alles moet opgeruimd en afgesloten zijn in de keuken.

Ik wilde de computer terugleggen op tafel en zag dat hij net binnen wilde komen.

Ik dacht dat hij bang zou zijn als ik schreeuwde en in mijn handen klapte ( was vroeger zo),

maar hij blijkt nu alleen voor mannen bang te zijn. Gelukkig stond er een tafel tussen ons,

waar hij probeerde op te springen, waardoor hij de tafel een meter verschoof in mijn richting.

Intussen schreeuwen ik naar kok Praise, die snel met Jane uit de keuken kwam en toen ging

Billy ervandoor! Zien jullie het voor je? Dat was schrikken!!!

Een volgende keer ga ik uit zijn buurt en waarschuw sneller anderen!

De verdere dag aan mijn log geschreven en bij Eagle Vieuw van het uitzicht genoten. Gekletst met de anderen

en ’s avonds een mooie zonsondergang bekeken. Na het avondeten was er op mijn verzoek kampvuur,

een rustige dag is ook nodig.

Vandaag, zondag kan ik ook relaxen, morgen weer aan het werk en dat is ook fijn,

daarvoor ben ik hier. Overigens loopt het goed met Sara, die ik maandag vertelde dat ze niet goed telde,

en mij. Ze blijkt niet goed ingewerkt te zijn. Coordinator Jane laat veel van het inwerken over aan de vrijwilligers,

dat is op den duur niet meer secuur.

Het WEER! Heerlijk voor mij! Zonnig, soms wolken, vooral ’s avonds. 15 tot 35 graden.

Ik geniet ervan, maar de natuur heeft regen nodig. Afgelopen regenseizoen is er bijna

geen regen gevallen, alles was verdort. Intussen is op sommige plekken wel regen gevallen, maar als je Kenia

van bovenaf zou zien is het een lappendeken van geel naar bruin naar meer of minder groen.

Rondrijdend kom je tegen dat de begroeiing ook van bruin naar groen gaat.

Veel grazers bij de groene stukken, dus ook de grote katten en bij hele stukken dor gras zie je weinig dieren.

De strakblauwe lucht is dus niet goed op het moment. In de gootsteen in de ochtend zie ik bijna geen insecten, een slecht teken.

Vanmorgen is het bewolkt, dus misschien verandert het…….

Morgen is het 5 december, sommigen van jullie zullen pakjes uitpakken vandaag.

Ik hoor graag hoe alles reilt en zeilt bij jullie en tot de volgende keer.

Knuffels van @nkie

Terug in Kenia

Hoera, het is me gelukt! Donderdagnacht op vrijdag ben ik op

Nairobi Airport aangekomen na een goede vlucht.

Volgens mijn informatie waren er geen Covid restricties meer, maar bij

aankomst werd me gevraagd naar een vaccinatie bewijs of een recente negatieve test.

Beide had ik niet, want ik heb in oktober corona gehad en wist niet dat ik

neg test moest laten zien.

De oplossing: voor 30$ de rapid test doen. Jammer genoeg had ik die in mijn

koffer zitten en niet in mijn handbagage. Het was 10 uur in de avond, dus dit gedaan en

negatieve uitslag.

Achteraf denk ik dat ze me beetgenomen hebben, want ik kan nog steeds op

internet deze info niet vinden.

Enfin Sammy haalde me op en om 1 uur ( bij jullie 11 uur) lag ik in bed in een ruime

kamer in Brackenhurst. Er stond een bloemstuk met lieve welkomstbrief van

Lincoln, Jane en Evelyn. Wat een warm welkom.

Dat kon ik niet van de temperatuur zeggen, want de volgende ochtend was het

12 graden en werd in de middag gelukkig nog19. Van mij mag het warmer,

zoals jullie weten. Wel in het zonnetje kunnen zitten!

Het is heerlijk om hier weer te zijn, het enthousiasme te zien van de mensen,

die me herkennen, zo bekend als de bonte hond ben ik, haha.

De Keniaanse humor, waardoor ik veel te lachen heb!

Voorgaande schreef ik op vrijdag en intussen is het woensdag.

Het waren gezellige dagen in Brackenhurst, omdat Jane met me is gaan

winkelen ( kruik gekocht!)en zondagmiddag heb ik met haar in haar

huis geluncht. Ze had voor mij gekookt, heel lief. Ook Lincoln gesproken

en Emmanuel is langs geweest om me te vertellen over zijn nieuwe baan!

Maandagmorgen ontmoette ik de vrijwilligers, die ook aan waren gekomen.

Twee Duitse vrouwen en Duitse man, Chinese vrouw. We vertrokken om 9uur

naar Naboisho, maar moesten onderweg nog boodschappen doen, omdat

de bagage van een vrouw niet was aangekomen.

Alles bij elkaar waren we pas om 3 uur in het kamp, waar we een Italiaanse

en nog een Duitse vrouw ontmoetten samen met het team, Jane, Praise,

Soila en nieuwe gids Sem.

De eerste drive leverde al een luipaard op, dus dat was heel speciaal,

vooral voor de 2, die nog nooit op safari waren geweest.

Ik sliep uitstekend!

Dinsdag is altijd tel dag. We startten om 7 uur en tellen dan alle dieren

op speciale trajecten. Na 2 trajecten terug voor ontbijt en dan nog

2 trajecten. Vervelend genoeg constateerde ik, zoals in januari, dat er

niet secuur werd geteld. De vrijwilligster, die hier 10 weken was

geweest nam dat natuurlijk niet van mij aan. Later heb ik het bij Jane

gecheckt en ik had wel gelijk. Ze zei dat ze het zou bespreken, ik

ben dus benieuwd hoe het donderdag gaat.

Gids Sem nam alle tijd.We zagen twee afzonderlijke sub leeuwinnen

en een Thompson gazelle, die begon te bevallen. Ik heb dat al 2 keer

gezien en zei dat het zo’n 45 min zou duren, de gids keek me glazig aan

maar besloot wel tussen door het laatste traject met ons te doen.

Toen we terug kwamen was de baby nog nat van de geboorte. Zie foto.

We waren pas om half 3 terug.

Om half vijf er weer op uit. Jasmina en Akilah, die in tussen 10 jaar zijn

en ik elk jaar gezien heb, hebben samen nu 3 welpjes, die 3 maanden

oud zijn. Hartveroverend natuurlijk. In hun buurt was een van

hun grote dochters en vader Lenkisieu. Dus leeuwen van alle leeftijden

alweer gezien.

Het was een lange dag, dus toe moe om nog veel te doen.

Vandaag, woensdagochtend is het elke keer “conservancy work “doen.

De handen uit de mouwen. De plek waar Sem dacht dat door regen

weer invasieve planten zouden groeien bleek nog leeg, dus hebben

we vuilnis verzameld. Ongelooflijk wat er allemaal te vinden is, vooral

in de struiken, waar het heen gewaaid is. Om 11 uur terug, dus tijd

om ook mijn log te schrijven.

Na het koude weer in Limuru hield ik mijn hart vast voor Naboisho,

maar het weer is hier heerlijk. ‘sNachts 15 graden maar overdag

ruim boven de 20 graden, heerlijk, ik krijg weer een kleur!

Jullie kunnen gerust zijn, ik ben weer aan het genieten!

Kok Praise zorgt goed voor me met mijn dieet, dat is ook geregeld.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat en houd me op de bekende

manieren op de hoogte.

Dikke omhelzing van @nkie

Laatste week Naboisho jan'22

Lieve Allemaal,

Tja, sinds vorige week woensdag ben ik weer in Nederland.

Heel wat vroeger dan gepland.

De pillen hielpen niet genoeg en ik voelde mijn krachten achteruit

gaan, dus het was tijd om huiswaarts te keren.

Na aandringen bij de huisarts kon ik op donderdag bij de

Tropenarts in het AMC terecht en deze week krijg ik de uitslag

van alle onderzoeken, die zij met mijn bloed en ontlasting doen.

Het was een moeilijke, maar steeds duidelijkere beslissing.

Na 2 dagen grijs weer in Nederland kwam zelfs de zon door, zodat ik

elke dag een half uurtje kon wandelen. Meer zit er op het moment niet in

met mijn conditie. Ik kon mezelf afleiden met de Australian Open,

dus ik ben aan het cocoonen geweest in mijn huis.

De laatste week in Naboisho is wel nog een fijne week geweest. Het

Amerikaanse echtpaar Kevin en Suzy bleken niet de typische Amerikanen,

maar alternatief, “hippie”generatie, tolerant, aardig en heel gemotiveerd.

Alles bij elkaar zonde om zo’n groep te verlaten.

Jill en Vicky vertrokken op zondag, maar Robin en Doeke hadden

nog een paar weken, die ik graag met hen had doorgebracht.

Maar nog wat verhalen over mijn laatste week.

Op maandag in de regen zagen we een leeuwin, die probeerde te jagen.

Zij had voorheen 3 welpen, die we nergens zagen en was steeds met

Lokoman, een leeuwin, die rond de Kerst 2 welpjes heeft gekregen.

Haar welpjes zijn zeker dood ,want we zagen haar alweer paren.

Ik ben bang, dat er meer slachtoffers zijn gevallen dan die ene leeuw.

Zijn maatje hebben we ook niet meer gezien.

Op bepaald moment remde Robert heel hard en gleed opzij in de

modder, we hoorden wat geblaat en ik dacht, nee, niet weer een

dood beestje! Maar even later dartelde een pas geboren Thompson

gazelletje op zij tengere beentjes naar zijn moeder een 50 meter verderop.

Wat een schrik voor allen. Robert zag op het laatst de baby gecamoufleerd

tussen het gras liggen, remde , gleed. Het diertje kwam wel onder de auto,

maar was dus niet gewond, wat en opluchting en goede stuurmanskunst

van Robert.

We zagen weer elke dag de ons bekende leeuwen, maar op donderdag

was de grote troep leeuwen, die zich normaal in het oostelijke gebied

bevindt, dichterbij het centrum en de andere leeuwen gekomen.

Een mannetje paarde met Lokoman, we zagen 14 leeuwen samen en apart

nog een mannetje met 2 hele kleintjes. Moeders was aan het jagen.

Er is duidelijk een machtsverschuiving gaande, dus een interessante tijd.

Cheeta’s hebben we ook nog gezien. Twee moeders met hun cubs en in

het weekend bleek er een gespot met pas geboren jongen.

Jammergenoeg voor mij heeft Robert die maandagavond gevonden, toen

ik al weg was.

Zaterdag ben ik nog een nacht in Eagle View gaan logeren ( heerlijk een

wc in de buurt van mijn bed!) en heb 2 drives met hen gemaakt. Leuke dingen

gezien, maar niet speciaal, terwijl de jongelui naar de Masai Mara waren.

Zie hun foto’s.

Zondag hebben Kevin en Susy ons getrakteerd op sinaasappelsap met bubbeltjeswijn

als afscheid van de leuke groep. Jill en Vicky vertrokken in de middag en ik

ben op maandag naar Brackenhurst gegaan om Dinsdagnacht terug te vliegen.

Het heeft die week wel regelmatig geregend, dus ik kwam in een geel/buin

Naboisho, maar verliet een groen Naboisho. Mooi om te zien!

Tot zover mijn avontuur. Nu ga ik me helemaal op mijn gezondheid richten.

Dank voor al jullie reacties en veel liefs van @nkie

Tweede week Naboisho. Jan '22

Lieve Allemaal,

Het heeft geregend!!! Ja, en ik was er blij mee. Gezeur over het weer

denken jullie misschien, maar hier word je er steeds mee geconfronteerd.

Het is de hele week zonnig en 30 graden geweest, heerlijk voor mij, maar

de natuur werd steeds geler en geen eten meer voor de grazers.

Er waren veel olifanten en daarvan werd gezegd dat het betekent dat

er regen komt. Klopte dus en de voorspelling is meer regen.

De nieuwe vrijwilligers waren zo’n opluchting voor mij! Ze zijn gemotiveerd,

geïnteresseerd en willen graag het werk doen. Ik geniet!

Twee Nederlanders: Robin is begin dertig, heeft biologie gestudeerd en

ze heeft al heel wat (vrijwilliger)werk in Afrika met dieren gedaan, dus

kan daar ook over vertellen. Doeke uit Groningen is 22 en hij wil biologie

gaan studeren, is voor het eerst in Afrika.

Jill is Engels, begin 50 en is dierenarts. Ze heeft een Masters gedaan

in Zuid Afrika, want wil eigenlijk hier dierenarts zijn, maar ze heeft een

praktijk en gezin in Engeland. Kan vanuit haar kennis bijdragen.

Vicky is een blonde Italiaanse, 26, en ook in Afrika voor het eerst.

Iedereen geniet van het hier zijn en we hebben al heel wat speciaals

beleefd.

Nog steeds zien we elke dag leeuwen. Dinsdag een leeuwin, die

een heel klein welpje in haar mond droeg. Een ander welpje huppelde

naast haar. Ze was op weg naar de rivierbedding, waar ze zich verstoppen.

Het is leven en dood in de natuur. Woensdagnacht hadden de mensen,

die in de tenten slapen leeuwen horen vechten en de volgende ochtend

hoorden we dat een mannelijke leeuw dood was gevonden. Dat was

voor mij ook een eerste keer. We gingen erheen. Ik verwachtte bij mezelf

tranen, als ik een dood welpje zou zien, maar niet bij een volwassen leeuw.

Omdat ik met mijn camera zo dichtbij ze kom om ze te identificeren,

was het toch confronterend. Daarbij was een hyena van hem aan het

eten, heel onterend. Tranen dus en iedereen was heel lief voor me.

De gids reed op de terugweg om, zodat ik hem niet meteen weer hoefde

te zien! Natuurlijk wilde ik het karkas de volgende dag wel zien, want het

is te interessant om te weten wat er met het karkas gebeurt, zie foto’s.

De zelfde dag ( 13e) hoorde ik dat onze gids Brian niet meer terug kwam,

Hij heeft een nieuwe baan gevonden in een resort en daar verdienen

ze meer. Zonder gedag te zeggen vertrekken ze dan. De coördinatrice

Jane wist wel dat hij solliciteerde en de nieuwe vrijwilligers kenden hem

niet, dus zo gaat het. Gids Robert, zijn vervanger was blij , want nu

heeft hij de baan. Robert ken ik ook al enige jaren, maar hij heeft nog

minder ervaring. Enfin, komt goed, zo gaat het hier.

Robert was wel degene, die dinsdag voor ons een luipaard vond!

En vrijdag, eigenlijk pas, zagen de nieuwe vrijwilligers cheeta’s!

Ze hebben dus in de eerste week al alle drie de soorten katten gezien,

prachtig!

Een loeiend zwervend wildebeest baby bleek zijn moeder te hebben

verloren, opgegeten door leeuwen en hyena’s liepen met de resten.

Daarom pakten ze het kleintje niet, maar we wisten, dat hij de nacht

niet zou halen. Wildebeest moeders adopteren geen ander kalfje.

Op een bepaald moment stond opeens een moeder olifant met heel kleintje

voor de auto, wij hielden ons still en daarom liep ze door met haar

kleintje zo snel mogelijk achter haar aan de heuvel af. Aan de andere kant

van de heuvel waren herders met kuddes geiten en koeien, die luid

schreeuwden. Blijkbaar irriteerde dat de moeder, want ze ging er direct

op af. Robert toeterde om ze te waarschuwen en de herders renden weg

en klommen in een boom of gingen achter een boom staan.

De olifant trompetterde. De herders werden stil en toen kalmeerde

de moeder, liep weer naar de rivier en liet haar kleintje drinken.

Wat een belevenis! Zo belangrijk om stil te zijn!

Jammer genoeg gaat het met mijn gezondheid niet helemaal naar wens.

Nog steeds heb ik diarree en gisteren weer een dokter opgezocht.

De pillen zouden meteen effect moeten hebben, maar geen verandering

dus ga ik morgen naar een darmspecialist.

Gelukkig kan ik tot nu toe wel alles meedoen, omdat ik er in de vroege

ochtend het meest last van heb.

Gaat weer over zullen we maar zeggen!

Vrijdag middag zijn we naar een nieuwe school gegaan en hebben weer

spelletjes met de kinderen gedaan. Leuk hoe enthousiast ook deze

kinderen waren!

Dat was het weer voor deze week, altijd veel te beleven! Ik heb net

met de anderen yoga gedaan, zo komen we het weekend makkelijk door.

Jullie hebben een iets lichtere lockdown, hoorde ik en er mag weer gewinkeld

en gesport worden.

Het allerbeste en dikke knuffels van @nkie

Eerste week januari 2022 Naboisho

Nogmaals een Gelukkig Nieuwjaar, waarbij ik iedereen vooral

gezondheid toewens. Het jaar is niet voor iedereen goed begonnen,

sterkte voor hen.

Afgelopen maandag kon ik weer naar het project in Naboisho.

Bij Brackenhurst vertrekken we dan rond 9 uur, maar om 9:30 waren de

andere vrijwilligers er nog niet en Jane was erg druk met de mensen van

de conferentie , die moesten vertrekken.

Omdat ik had gehoord dat ik een vrijwilliger kende, besloot ik uit te zoeken

welke kamers ze hadden en ze op te zoeken. Dat lukte en ik vond Stephen

en tot mijn genoegen was Angelo er ook bij. Ze waren gekomen met

4 vrouwen, dus een groep van 6. Eindelijk vertrokken we om 10 uur.

Ze bleken maar 5 dagen te blijven, wat me verbaasde, omdat het minimum

voor het project eigenlijk 2 weken is. Achteraf was ik blij dat ze vertrokken.

Het was heerlijk om weer op “mijn” plek te zijn en weer zagen we elke dag

grote katten. Veel leeuwen en cheeta Entito met haar 3 jongen.

Met de groep werden het moeilijke dagen. Stephen was de leider vd groep

en hij wil dat dingen gebeuren, zoals hij het wil en weigert zich aan de

regels van het project aan te passen. Dat was ik vorig jaar al tegengekomen,

maar nu was het nog erger, omdat er minder andere vrijwilligers waren.

Hoe korter je blijft hoe duurder het project is, zij hadden dus veel geld

neergeteld en hij eiste speciale behandeling. Zelf heeft hij niets aan de

data gedaan en alleen wat takken gekapt. Bij het tellen van de dieren kwam hij

mij weer tegen, omdat zijn manier niet klopte. Daar waren we vorig jaar al

achter gekomen.

Na drie dagen in ons eenvoudige kampement besloten ze in Eagle View te

gaan overnachten. Ze gingen heen en weer tussen ons en het resort, soms

met ons etend, soms niet.

Stephen heeft een cheeta obsessie en hij dwong Brian om uren met Entito

door te brengen, omdat het leek alsof ze zou gaan jagen en een live kill

hadden ze in de vijf dagen nog niet gezien, terwijl ze wel een luipaard

zagen, wat in 5 dagen bijzonder is.

Het tellen op donderdag heeft hij ontweken door met Eagle View een drive

te gaan maken. Ik vond het best.

De groep accepteerde alles wat hij wilde, terwijl ik merkte dat een paar

vrouwen zich ook aan hem ergerden. De vrouwen waren trouwens best aardig,

maar Stephen gaf niet het goede voorbeeld van wat je moet doen in het project.

Enfin, ik heb een brief aan Lincoln geschreven om me te uiten, ik ben niet

boos geworden, omdat ze zo weinig werk voor het project deden. Wel heb

ik tegen ze gezegd dat ze beter in een resort hadden kunnen gaan zitten.

Achter af hoor ik van Jane, dat hen beloofd was door het hoofdkantoor, dat

ze de enigen zouden zijn. Maar hoofdkantoor wist dat ik er zou zijn en tussen

hoofdkantoor en het team hier zitten een paar schijven, waardoor er toch

onduidelijkheid is ontstaan.

Alles bij elkaar heb ik nu een lekker rustig weekend. Morgen komen 4 nieuwe

vrijwilligers, waaronder een Nederlandse vrouw en man. Ik ben benieuwd.

Om Hollands met het weer af te sluiten: het is de hele week zonnig geweest.

Temperatuur is tussen de 16 en 29 graden, dus helemaal mijn weer.

De natuur heeft in de vorige weken wel wat regen gehad, wat te zien is aan

het gras, maar intussen moet ik wel weer regen wensen voor de natuur.

Ik stuur jullie warmte, want hoor dat het maar grijs en grauw is.

Veel liefs van @nkie

Chui Lodge bij Lake Naivasha

Nog een gelukkig Nieuwjaar allemaal! Dank voor alle reacties!

Ja, ik hoop dat de foto boven mijn log is veranderd. Ik probeer het steeds,

maar de kat komt terug. Het zou de foto van een Aardvark moeten zijn.

Straks het verhaal.

Woensdag 29 dec heeft Sammy mij naar Chui Lodge gebracht voor drie nachten.

Het bleek een super luxe resort te zijn en ik heb ervan genoten.

De Nederlandse heer Zwager en zijn Engelse vrouw zijn rijk geworden

met het kweken van rozen bij lake Navaisha. 30 jaar geleden besloten ze

een terrein te kopen van totaal 50.000 hectare, waarvan ze 20.000 hectare

als beschermd gebied voor de natuur reserveerden. Dit noemden ze

Oserengoni Wildlife Sanctuary. Er leefden daar alleen luipaarden en daarom

noemden ze de Lodge, die ze in het gebied bouwden Chui Lodge.

Chui is luipaard in Swahili. De lodge is erg kunstig gemaakt. De huisjes

zijn net kabouter huisjes ( met open haard!)en alles binnen is op een Afrikaanse

manier versierd.

Het restaurant en de tuin kijken uit over een vlakte, waar de dieren vrijelijk

rondlopen. Om de Lodge is een elektrisch hek geplaatst zodat mensen

veilig zijn. Ik werd heel gastvrij ontvangen en mijn lunch kreeg ik elke middag

in de tuin met uitzicht op de dieren geserveerd. Diner was in het mooi

versierde restaurant, elke keer drie gangen, gelukkig altijd fruit toe.

Mijn gids James hield mij s‘ochtends en s‘avonds bezig. Eind vd middag

gingen we op pad. Twee keer waren er andere gasten mee, wat leuke

gesprekken opleverde tijdens onze “sundowner” Door bewolking

geen mooie zonsondergangen en een keer wat regen, maar met een

houtvuurtje erbij was het aangenaam. Ik zag allerlei antilopen, hyena’s en

de silver backed ( ipv black backed) jackals, die trouwens 6 maanden

oude pups hadden.

De Sanctury importeert dieren. Uit Samburu hebben ze bijv 4 Gravy

zebra’s , een oryx, Somalische struisvogels en uit de Mara de topi’s.

Mijn gids vertelde, dat ze 2 leeuwen hebben gehad, maar die zijn

verdwenen. Ze hebben ook overal waterpoelen gemaakt,

zodat de dieren geen dorst hebben.

Rond 7 uur wordt het donker en in het donker zagen we

hyena’s jagen op impala’s, tevergeefs. Ook tevergeefs een hyena, die

een klein zwijntje probeerde te pakken. De moeder joeg hem weg!

James heeft een wandeling met me gemaakt om vogels te spotten

en samen maakten we een boottochtje op Lake Navaisha,

voornamelijk vogels gespot. Het meer is een stuk groter, doordat

het hier wel heeft geregend en aan onze kant waren geen nijlpaarden

te zien. De lodge heeft wel een “huis nijlpaard”, die een kunstmatige bad

als zijn domein beschouwt.

James liet me de landschappen zien en een mooie vallei. Hij vertelde dat

de eigenaar Dhr Zwager 5 jaar geleden is overleden op 90 jarige leeftijd

en in de vallei is hij op zijn verzoek gecremeerd. Ze hebben op die plek

een boom geplant. De familie is Keniaans geworden en zijn kinderen

zetten alle bedrijven voort.

Altijd was James op zoek naar een luipaard, maar ik zei hem dat bovenaan

mijn wensenlijstje een Aardvark en een schubdier staat, dat zijn

nachtdieren. De laatste avond, oudejaarsavond , deden we een

nightdrive, dus hij op zoek. Hij had een vers hol gezien, maar daar

vonden we niets. Verder rijdend over een vlakte……Mijn wens kwam

uit! De Aardvark ,een termieten eter, scharrelde tussen de lage struiken.

Zie foto’s! Wat een mooi eind van 2021 voor mij!

De volgende ochtend reden we aan de kant van de sanctuary en ik keek

naar de bloemenkassen, toen James zei “leopard” ….. een luipaard

was heel snel de weg over gestoken en ik zag alleen iets donkers

tussen de groene struiken verdwijnen. James werd later geplaagd, omdat

zijn betalende gast niets had gezien.

Op Nieuwjaarsdag nam ik afscheid van al het moois en bracht Sammy mij

terug naar Limuru. Jammer genoeg kon ik niet in Brackenhurst terecht,

omdat het afgehuurd was voor een conferentie. Balen, want de service in

het Thuyi Hotel was abominabel , zeker vergeleken met de luxe, die ik

drie dagen gewend was geweest. Enfin, het was maar voor 2 nachten en

op Maandag 3 januari ging ik weer naar mijn geliefd project in Naboisho.

Ik loop wat achter, maar ik probeer het dit weekend allemaal in te halen.

Tot snel dus en veel liefs van @nkie